ບົດກອນ ຜະຫຍາ ບຸນ ການທຳບຸນ

ຄັນຊິຄອຍແຕ່ບຸນມາຄໍ້າ ຄັນບໍ່ທຳກະບໍ່ແມ່ນ ຄອຍແຕ່ບຸນສົ່ງໃຫ້ ມັນຊິໄດ້ຢູ່ບ່ອນໃດ ຄືຈັ່ງເຮົາມີອາຫານໄວ້ ຄັນບໍ່ກິນມັນບໍ່ອີ່ມ ມີລາບຄັນບໍ່ເອົາເຂົ້າຄຸ້ຍ ທາງທ້ອງບໍ່ຫ່ອນເຕັມ ຫຼານເອີຍ ຊື່ວ່າໂລກີກວ້າງ ເມືອງຄົນມັນບໍ່ທ່ຽງ ມັນຫາກຫງ່ຽງຊ້ອຍງ້ອຍ ຄືຄ້ອຍຕະລິ່ງຂອງ ລາງເທື່ອລູກສິດໄດ້ ເປັນຄູສອນສັ່ງ ລາງເທື່ອລູກອອກກົ້ນ ສອນສໍ້ພໍ່ແມ່ຄີງ ລາງເທື່ອແນວເດັກນ້ອຍ ສອນຄົນຫົວດ່ອນ ລາງເທື່ອລູກໄພ່ບ້ານ ສອນທ້າວບ່າວພະຍາ ແນວນັ້ນໄດ໊ ອິດອ່ອນແຮງເມື່ອຍລ້າ ຈາກວຽກໄຮ່ງານສວນ ຫວນຄືນຕ່າວເມືອເຮືອນ ປວດເມື່ອຍຕາມກາຍເນື້ອ ປູເສື່ອຕາກແດດໄວ້ ຕົບຝຸ່ນໃຫ້ໄຫງ່ຫ່າງ ຫອມບໍ່ຈາງກິ່ນແດດກ້າ ສຸກກາຍເດ້ເມື່ອໄດ້ນອນລົງ

ການເຮັດບຸນຂອງພັນລະຍາມາຄະມານົບ

ນາງສຸທັມມານ້ອງ ທຳບຸນໂກ້ສະຫງ່າ ອານິສົງຊໍ່ຟ້າ ໄດ້ນຳຍູ້ສົງເຖິງ ບຸນຫາກສູງບໍ່ເນີ້ງ ຄ້ອຍງ່ຽງຕາມໂຕ ເຮັດໃຫ້ນາງພານພົບ ຢູ່ໃນເມືອງຟ້າ ຝ່າຍສຸນັນທານ້ອງ ຂຸດສະອັນກວ້າງໃຫຽ່ ຫວັງໃຫ້ຄົນອື່ນໄດ້ ສະລ້າງສ່ວຍສົງ ບຸນປະສົງໝັ້ນ ຄືກກັນກັບພີ່ ເຮັດໃຫ້ນ້າງນ້ອງນີ້ ເນົາຢັ້ງຢູ່ສະຫວັນ ສຸຈິດຕານ້ອງນັ້ນ ມຸ່ງໃສ່ທາງສວນ ມວນປະການສອນ ໝູ່ພະມອນບິນຕອມ ພົງພະຍອມຊື່ືນ ມັນປາເຫຼືອງອະລ່າມ ພວງມະລິສອດ ຫອມກົ້ວເຂົ້າກັນ ອານິສົງຕັ້ງແຕ່ນັ້ນ ຍູ້ສົ່ງຕາມໂຕ ເຖິງເມືອງແມນ ໝູ່ເທພາລ້ອມ ໃຫ້ຄອຍຊອມດູໜ້າ ສູຊາດາຜູ້ປະໝາດ ຄາແຕ່ຕົກແຕ່ງເອ້ ເຍືອງໜ້າສ່ອງແຕ່ເງົາ ເລີ່ມແຕ່ເຊົ້າ ຮອດບ່າຍອັດສະດົງ ຄາແຕ່ຫຼົງເງົາໂຕ ແຕ່ງຕາທາແປ້ງ ແຍງທາງຊ້າຍທາງຂວາ ມືຮ້ອຍຊ່ຳ ບາດວ່າຕາຍມອດມ້ວຍ ໄດ້ໄປເກີດຢູ່ປ່າເຂົາ ນັ່ງເຄົ້າເມົ້າເປັນນົກເຈົ່າ ຢູ່ຮິມໜອງ ຕາຫາກມອງຫຼຽວຫາ ໝູ່ປາຊິວອ້າວ ຂາຍາວໆ ຖົກໂທ້ຍ ກົ້ນໂນຍໆ ຂີ້ໂຜ່ນໆ ຕາເຫຼືອຕົນສຸຊາດານ້ອງຫຼ້າ ຜູ້ທາແປ້ງແຕ່ງແຕ່ໂຕ