ตามหัวข้อเลย จู่ๆ ก็พบว่ากระเป๋าที่ใส่ทองไว้ อยู่ตรงหัวเตียง เหลือแต่กระเป๋าเปล่า ไม่มีทอง
หายไปทั้งหมด เกือบ 4 บาท แวบแรก เสียดายน้ำตาจะเล็ด อุตสาห์สะสมไว้ จะไว้ให้ตัวเล็กได้ใส่ตอนโต ยิ่งคิดก็ยิ่งเสียดาย ยิ่งเสีดายก็เริ่มจะฟุ้งซ่าน เริ่มคิดหาตัวคนทำ คิดวนไปวนมา แล้วก็เกือบที่จะโกรธ...
แต่พอนึกได้ว่า เราต้องจัดการกับอารมณ์เราเองก่อน
มองไปที่ความเสียดาย แล้วความเสียดายมันก็ฝ่อลงไป ไม่ได้โกรธแล้ว พอสงบลงไป ก็แผ่เมตตาทันที คิดเสียว่าหากเขาไม่เอาไป เราก็ไม่มีโอกาสได้ทำทานก้อนใหญ่ขนาดนี้
ไหนๆ หายไปแล้ว เอาก็เอา (วะ) บริจาคเป็นทานไปซะ ว่าแล้วก็อธิฐานว่า คนที่เอาทองของเราไป ขอให้ทองนี้ยังประโยชน์ให้ชีวิตเขา บรรเทาทุกข์ โศก ที่เกิดขึ้นให้คลายลงด้วยเถิด สาธุ

และล้ว เมื่อวันจันทร์ที่แล้ว ไปเดินเดอะมอลล์บางกะปิ ไปเจอร้านขายทองชุบ โอ้วววว พระเจ้า เหมือนทองจริงเปี๊ยบ ลวดลายละเอียดมาก
ปกติเป็นคนไม่ค่อยได้สนใจของพวกนี้ แต่พอทองหาย ทำไมยิ่งมองมันยิ่งสวยก็ไม่รู้
แสงทอง(ชุบ) ก็ยิ่งแวววาวเข้าตาใหญ่เลย
เขาขายเส้นละ 79 บาท เท่านั้น
ซื้อแหวนมาวงหนึ่ง กับสร้อยข้อมือเล็กๆ (ซื้อเส้นใหญ่กลัวจะโดนฆ่าตายเพราะของปลอม)
แล้วก็มาคิดได้ว่า ความสุขเรามันก็แค่นี้เองนี่หว่า หากรู้ว่า 79 มันทำให้สุขใจได้พอๆ กะทองของจริง
จ่ายแพงกว่าทำไมล่ะคะ