มันก็แค่ความรัก กะดินพอกหางหมู
ตอนเด็กๆ ฉันสงสัยว่าความรักมันเป็นยังไงนะ พอโตเป็นสาวขึ้นมา ก็เที่ยวทึกทักว่า ความรู้สึกแบบนี้นี่ล่ะคือรัก แอบดีใจลึกๆ เย้... ฉันมีความรักแล้ว หุหุ
แล้วต่อมา พอมีใครบางคนเข้ามาใหม่ ฉันก็เลยมานั่งคิดว่า เฮ้ย ไอ้แบบนั้นที่เข้าใจว่าเป็นความรัก มันไม่ใช่นี่หว่า ต้องแบบนี้สิ ถึงเรียกว่า “ความรัก” ของแท้ ฉันก็มีอาการอย่างนี้ไปเรื่อย ตกหลุมรักง่าย เจอคนนั้น คนนี้ ก็ทึกทักว่า รักแท้ และมักเกิดเสียงในสมองว่า ฉันเกิดมาเพื่อคนนี้คนเดียวเท่านั้น ตลกจิ๊บอ๋าย จนเลขสองกว่าๆ ฉันก็คิดว่าฉันอยากจะหยุดเอาไว้ที่ใครสักคน แล้วก็คิดว่า ตัวเองเข้าใจความรักทะลุปรุโปร่งแล้ว ถ้าหากไม่หยุดลงที่ใครสักคน หัวใจมันก็จะวิ่งไปเกาะคนใหม่ๆเรื่อยไปไม่จบสิ้น บ้ามาก...ที่ตอนนั้นคิดว่า ใครสักคนที่รักเราก็แล้วกัน โดยที่เราจะรักเขาหรือเปล่าก็ไม่สำคัญ บ้าถึงขั้นไปขอเขาแต่งงาน หึๆ ฉันก็เป็นซะอย่างนี้ แล้วก็ดำเนินการเองเสร็จสรรพ ด้วยความมั่นอกมั่นใจ ผ่านมาจนอายุขึ้นเลขสาม ถึงได้เข้าใจขึ้นมาอีกระดับ ว่าความรัก มันก็แค่เกิดจากความคิดซ้ำๆ พอคิดซ้ำๆ มันก็เกิดความรู้สึกซ้ำๆ เหมือนดินพอกหางหมู ทั้งที่ความจริงมีอยู่กะจิดริด แต่เราพอกความคิด และความรักของเรา ห่อความจริงเอาไว้ มันก็บานตะไท ตอนนี้ ฉันกำลังอยู่ในระหว่างกะเทาะดินที่พอกหางหมูออก แต่แปลกหรือเปล่า ก่อนจะกะเทาะ ฉันหุ้มดินแฉะๆ ใหม่ๆ เข้าไปอีกชั้น อ๊ะๆ อย่าหาว่าเป็นข้ออ้างเลยนะ เพราะครั้งนี้ฉันจับตาดูกระบวนการพอกหางหมูอย่างใกล้ชิด บางทีดินชื้นๆ ที่พอกเข้าไปใหม่ อาจทำให้ฉันขุดปลอก ลอกของเก่าได้ง่ายขึ้น (หรือจะยากกว่าเก่า) ฉันไม่รู้ ว่าโครงการดินพอกหางหมู จะเป็นอย่างไรต่อไปในอนาคต ฉันอาจกะเทาะจนเข้าไปเจอแก่นของความจริงบางอย่าง แก่นแท้ที่อยู่ข้างในก้อนความรู้สึกอันมโหฬาร... บางทีอาจเป็นความธรรมดา ธรรมชาติที่น่ารัก หรือ (ถ้าโชคดี) อาจจะเป็นความรัก ที่ฉันเคยคิดว่าไม่มีอยู่จริง
Create Date : 03 กรกฎาคม 2552 |
|
3 comments |
Last Update : 3 กรกฎาคม 2552 17:59:48 น. |
Counter : 548 Pageviews. |
|
|
|