ความจริงแล้ววันนี้ตั้งใจจะ ขอโทษเพื่อนคนนึงซะมากกว่า

เพื่อนคนนี้ของยัยพี่เราบังเอิญรู้จักกันเพราะเค้าเป็นแฟนกับเพื่อนสนิท

ตอนที่สองคนนั้นคบกันมีหลายอย่างในตัวเค้าที่ยัยพี่ฟังผ่านเพื่อนมา

แล้วประเมินว่ากับผู้ชายคนนี้เลิกเถอะ

เพราะแนวคิดของทั้งสองคนดูจะเข้ากันไม่ได้เลย

เวลามีปัญหากันเพื่อนมักจะมาถามยัยพี่เสมอว่าเอาไงดี ยัยพี่ก็จะบอกว่า

"ถ้าเป็นเรา คงเลิกอะ"

ณ ปัจจุบันนี้สองคนนั้นก็เลิกกันแล้วจริงๆ

เพื่อนของยัยพี่เป็นคนบอกเลิกเค้าเอง

ตอนแรกๆที่เลิกรากันเค้าก็โทรหายัยพี่คงอยากหาที่ระบายความรู้สึกมั้ง

บอกตรงๆ ในวันที่รู้ว่าเค้าเลิกกันยัยพี่กลับรู้สึกว่าเพื่อนของยัยพี่ผิด

แต่มันก็เป็นการตัดสินใจของคนสองคนอะนะเราไม่เกี่ยว

ยัยพี่ก็ได้แต่เป็นผู้ฟังที่ดี

จนตอนนี้ยัยพี่กับแฟนเพื่อนได้เปลี่ยนสถานะเป็นเพื่อนกันแล้ว

ติดต่อกันบ้างแล้วแต่โอกาสจะอำนวย

   ปรากฏว่าวันเกิดที่ผ่านมาเค้ากลับเป็นคนแรกที่มีของขวัญวันเกิดส่งมาให้

แม้มันจะเป็นแค่การ์ดใบเดียวแต่พอยัยพี่เห็นก็ทำให้ยัยพี่ยิ้มได้

วันเกิดที่เงียบเหงาอย่างน้อยๆ

ก็มีหนึ่งคนจำได้และใส่ใจกับมัน

มันทำให้รู้ว่ามิตรภาพที่เรามีให้ใครสักคนไม่ได้สุญเปล่า

"ขอบคุณนะที่ทำให้รู้ว่าวันเกิดของเรายังมีคนจำได้"

       มันทำให้ยัยพี่ย้อนคิดถึงอดีตที่เคยมีอคติกับคนคนนี้

 และอยากขอโทษในความรู้สึกที่เป็นแง่ลบ

 แต่คงหาโอกาสบอกเจ้าตัวไม่ได้ (ที่จริงไม่กล้าบอกอะนะ)

 ก็เลยฝากบอกผ่าน Blog ถ้าวันนึงบังเอิญเค้าเดินผ่านเข้ามา

 ช่วยรับคำขอโทษของยัยพี่ด้วยนะ

"ขอโทษนะ"