ผู้กำกับ : ธนิตย์ จิตนุกูล

เรื่องย่อ : ภายหลังวีรกรรมของกลุ่มนักรบบ้านระจัน ที่ร่วมกันต่อสู้กับกองทัพพม่าจนวินาทีสุดท้ายของชีวิต แม้จะจบลงด้วยความพ่ายแพ้ แต่เรื่องราวของพวกเขากลับกลายเป็นตำนานแพร่กระจายไปอย่างรวดเร็วเหมือนไฟลามทุ่ง ปลุกให้ชาวบ้านผู้กล้าอีกหลายคนทิ้งจอบ เสียม มาจับดาบสู้กับพม่า หลายหมู่บ้านลุกขึ้นต่อต้านการรุกรานจากพม่าด้วยกำลังอันน้อยนิด แม้ว่าอยุธยาเมืองหลวงจะอ่อนแอจากความแตกแยก แต่ชาวบ้านตัวเล็กๆ กลับพยายามยืนยัดต่อสู้เพื่อผืนแผ่นดินบ้านเกิด ทำให้การเคลื่อนทัพของพม่าเต็มไปด้วยอุปสรรค์ โดยการนำของพระอาจารย์ธรรมโชติกลุ่มผู้กล้าชุมเขานางบวชรวมตัวกันขึ้นมาเป็นนักรบผ้าประเจียด คอยซุ่มโจมตีและปล้นสะดมกองทัพพม่าเพื่อปลดปล่อยเชลยคนไทยหลายร้อยคน จากที่เคยเป็นเสี้ยนหนามเล็กๆ นอกสายตา สุกี้แม่ทัพพม่าถึงกับประกาศล่าหัวพระอาจารย์ธรรมโชติและกลุ่มนักรบผ้าประเจียด

ไม่มีความช่วยเหลือจากอยุธยา และไม่มีปาฏิหาริย์จากฟ้า เลือดของคนไทยจะไหลนองพื้นแผ่นดินเกิดอีกครั้ง กลุ่มกำลังนักรบผ้าประเจียดเพียงไม่กี่ร้อย ยกดาบขึ้นโห่ร้องก่อนเข้าประจันบานกองทัพนับพันของพม่า

วันนี้ตำนานบ้านระจันกำลังจะถูกปลุกขึ้นมาอีกครั้ง ด้วยวิญญาณและเลือดเนื้อของคนไทย เสียงประดาบและเสียงโห่ร้องดังกึกก้อง นี้คืออีกตำนานการต่อสู้เพื่อจะบอกคนไทยทุกคนว่า

เท่าที่จำได้..ไม่เคยดูภาคแรกอ่ะนะ เห็นเค้าว่าทำได้ดีมากๆ เรามาดูอีกที..ก็ภาคสองนี้เลย


แต่ปรากฏว่า...

หนังดูได้แบบเรื่อยๆ เอื่อยๆ เฉื่อยๆ จนถึงขั้น..เซ็งว่ะ!! ว่าเมื่อไหร่มันจะจบๆ ไปซักที หนังยาวได้อย่างน่าเบื่อมากกกก.. แต่ขอยกนิ้วให้กับฉากเปิด หนังเปิดฉากได้อย่าง..สุดยอด!! อันนี้ถือว่านำอารมณ์คนดูเข้าเรื่องได้เป็นอย่างดี เป็นฉากต่อสู้ที่เราคิดว่าดีที่สุดในบรรดา 3-4 ฉากต่อสู้ใหญ่ๆ ของเรื่องเลย พอดูไปกลางๆ ชักเริ่มมีเบื่อๆ ถึงแม้จะมีดราม่ามาดึงอารมณ์อยู่บ้าง แต่ก็ยังไม่ทำให้รู้สึกร่วมด้วยเท่าไหร่ หรือแม้แต่ฉากที่สู้กับพม่าท่ามกลางสายฝน จะถือว่าเอาฝนมาบังตาคนดูรึป่าวล่ะ? ทั้งที่ก็ไม่ได้สู้กันอย่างน่าตื่นตาตื่นใจซักเท่าไหร่เลย ฟันกันเฉาะแฉะ เลือดสาดให้ดูเหมือนน่ากลัว กล้องโครงไปเครงมาให้ดูเหมือนน่าตื่นเต้น แต่เราว่ามันดูมึนๆ งงๆ ไงไม่รู้ ก็เลยนั่งรอลุ้นฉากจบ.. สุดท้ายแล้วก็ยังบิ๊วอารมณ์ (เรา) ไม่ขึ้นอยู่ดี ขนาดสู้กันจะเป็นจะตายตัดสินชะตาชีวิตกันซะขนาดนั้นนะ ยังรู้สึกเฉยๆ เลย เง้อออ..


ส่วนนักแสดง...

“นายมั่น” ที่แสดงโดย “ภราดร ศรีชาพันธุ์” ซึ่งเป็นตัวเอกของเรื่อง แต่กลับถ่ายทอดอารมณ์ไม่ได้เรื่องเลย ยังไม่สามารถดึงอารมณ์ร่วมได้ ถึงแม้จะแสดงหนังเป็นครั้งแรก แต่ได้รับบทเด่นนำซะขนาดนี้ ก็น่าจะทำกันให้ดีกว่านี้อีกซักหน่อย

“พระยาสิงหนาถ” หรือ “พระยาเหล็ก” แสดงโดย “ฉัตรชัย เปล่งพานิช” คนนี้บุคคลิกดูงงๆ มาก ไม่รู้ว่าจะมาดีหรือมาร้ายกันแน่ ดูไปก็นั่งงงไป จนจบเรื่องนั่นแหละ..ถึงรู้

“นายแดง” แสดงโดย “ภูริ หิรัญพฤกษ์” เป็นนักแสดงเพียงคนเดียวที่ถ่ายทอดอารมณ์ของตัวละครได้ดีที่สุด และดึงอารมณ์ร่วมได้อย่างดีมาก

“หมื่นเสนา” แสดงโดย “บ่าววี” เป็นอีกคนที่ดึงอารมณ์คนดูอยู่ ถึงแม้จะแสดงหนังเป็นครั้งแรก ก็ถือว่าสอบผ่าน..

“หลวงพ่อธรรมโชติ” เป็นนักแสดงที่ไม่รู้จักมาก่อน เห็นว่ารับบทนี้มาตั้งแต่ “บางระจัน” ภาคแรก ส่วนตัวคิดว่า..ไม่โอเลย สำเนียงพูดของเค้าไม่ค่อยจะไทยเท่าไหร่ ไม่สร้างความหึกเหิมด้วย แต่ไม่รู้กับภาคแรกเป็นยังไงเนอะ..?

ส่วนนักแสดงหญิง..ไม่ขอพูดถึงดีกว่า เพราะเป็นเหมือนแค่ตัวประกอบฉากเท่านั้นเอง เล่นก็แข็งๆ โดยเฉพาะเมียนายมั่น แต่สาว Strawberry Cheesecake (อีชบา) ก็ถือว่าสอบผ่านนะ โดยเฉพาะซีนอารมณ์ที่เล่นกับภูริ ( อ้าว.. ไหนว่าจะไม่พูดถึงแล้วไง..?? )


สรุปว่า... เรื่องนี้..ไม่ค่อยปลื้มค่ะ


แอบทิ้งท้ายด้วยบทวิจารณ์ของ “คุณนพ” ขออนุญาตตรงนี้เลยละกันที่เอามาแปะ เพราะเป็นความเห็นที่โดนเราสุดๆ

“เป็นแฟนบางระจัน 1 เลยรีบไปดูภาค 2 ผิดหวังสุดๆ เนื้อเรื่องความมันส์ฟ้ากับเหวเมื่อเทียบกับภาคแรก ทั้งๆ ที่ผู้กำกับคนเดียวกัน ... เรื่องนี้ หนังยาวแบบไร้สาระ มีหลายฉากยาวยืดยาด บทพูดยาวแบบพยายามให้ซึ้งแต่ไม่ซึ้ง ไม่กินใจแบบภาคแรก รู้สึกไม่เป็นส่วนนึงกับพวกพระเอก ฉากสู้ก็งั้นๆ ส่วนภราดร หน้าตา หุ่น ผ่าน แต่ในการถ่ายทอดอารมณ์ไม่ผ่าน ดูไม่เด่นเลยทั้งๆ ที่เป็นตัวเอก”