ว่าจะเขียนเรื่องนี้หลายรอบแล้ว วันนี้ได้ฤกษ์ เขียนในฐานะนักแปล

คนไทยที่แต่งงานกับชาวออสเตรเลียถ้ามีการเซ็นสัญญาก่อนสมรส (bindingfinancial agreement) สัญญานั้นต้องแปลเป็นภาษาไทยเพื่อให้คนไทยที่จะสมรสอ่านเข้าใจได้

ที่ผ่านมาเราเคยแปลสัญญาก่อนสมรสให้คู่หนึ่ง ฝ่ายชายอายุ 50+ ปลายๆ ฝ่ายหญิง 20+ ปลายๆไม่ต้องถามเลยว่าทำไมต้องเซ็นสัญญานี้

เดี๋ยวนี้ฝรั่งเขามีภาพลักษณ์หญิงไทยอยู่ในหัวว่าส่วนใหญ่แต่งงานกับฝรั่งเพื่อหวังเงินทอง ฉะนั้นอย่าเสี่ยงเลย ให้ฝ่ายหญิงเซ็นสัญญาก่อนสมรสไว้เลยดีกว่า

ตอนเราได้งานชุดนี้มาแปลอ่านแล้วเวียนหัวแทนฝ่ายหญิง สัญญายาว 30+ หน้า เงื่อนไขเยอะใช้ได้ แต่หลักๆ คือถ้าหลังจากแต่งงานกันแล้ว ภายใน 5 ปี เกิดแยกทางกัน ผู้หญิงจะไม่ได้ทรัพย์สมบัติสักบาท ภายใน 10 ปีถ้าแยกทางกัน ฝ่ายหญิงจะได้ 10% ของมูลค่าทรัพย์สินทั้งหมดที่มีอยู่ เมื่อพ้นระยะเวลา 15 ปี หลังแต่งงานฝ่ายหญิงจะได้ทรัพย์สินครึ่งนึง

แนบท้ายสัญญาเป็นตารางแสดงทรัพย์สิน ฝ่ายชายมีทุกอย่าง บ้าน รถ เงินเก็บเงินเกษียณอายุ

ส่วนฝ่ายหญิง ให้ใครเดา ก็เดาถูกแทบไม่มีอะไรเลย มีเงินในบัญชีธนาคารที่ประเทศไทยอยู่หลักพันบาท เรียกว่า มาแต่ตัว  ไม่ได้ทำงานอีกต่างหาก

สำหรับลูกค้ารายนี้ฝ่ายชายเป็นคนจ้างเราแปล แล้วเป็นคนออกค่าทนายให้ฝ่ายหญิงด้วย ฉะนั้นเราจะเห็นเอกสารของทั้งสองฝ่าย มีอยู่ชุดนึงที่ระบุว่าต้องมีการเจรจาระหว่างทนายทั้งสองฝ่าย(แทนที่จะแปลสัญญา ส่งเซ็น จบ) คือทนายฝ่ายหญิงบอกให้เรียกเงินมากกว่านี้ ถึงแม้ฝ่ายชายจะเป็นคนจ่ายค่าจ้างให้เราก็แต่พอเราเห็นข้อความนี้เราพูดอะไรไม่ได้เพราะมันเป็นเอกสารของทางฝ่ายหญิง งานนี้ไม่รู้ว่าเจรจาจบกับยังไงเพราะพอเขาแต่งงานที่ไทยแล้วก็หายไปเลย ไม่ได้ติดต่อเรามาอีก หรืออาจจะถือว่าจดทะเบียนสมรสแล้วก็ไม่รู้จะเซ็นสัญญาก่อนสมรสทำไม

ข้อสังเกตของเราเอง คือ สัญญาตัวนี้ฝ่ายหญิงที่จะสมรสด้วย มักจะมาจากภาคตะวันออกเฉียงเหนือ บางคนในสัญญาเขียนว่าอยู่กรุงเทพ แต่พอเห็นใบเกิดก็มาจากภาคตะวันออกเฉียงเหนือ เข้าใจว่าส่วนหนึ่งคงจะเป็นค่านิยม  เราไม่ค่อยเจอฝรั่งที่แต่งกับผู้หญิงภาคอื่นแล้วขอให้เซ็นสัญญาก่อนสมรสนะ 

วันนี้เราก็มีแปลอีกชุดนึง เหมือนเดิมฝ่ายชายจวนจะเกษียณอยู่แล้ว ฝ่ายหญิงอายุรุ่นลูก ด้วยความสงสัยเลยค้นจากเว็บ เจอกระทู้นี้ อ่านสนุกจริงๆ

//topicstock.pantip.com/klaibann/topicstock/2011/01/H10090267/H10090267.html

เขาเถียงกันเรื่องเงินให้ฝ่ายหญิงเดือนละ 500 ยูโรที่หลายๆคนว่ามันน้อยนิด แต่เราว่าไม่น้อยนะ ให้เงินค่าขนมเอามาเก็บไว้เฉยๆ ส่วนค่าใช้จ่ายในบ้านผู้ชายเป็นคนออกทั้งหมด แล้วเขาก็ไม่ได้ห้ามผู้หญิงทำงาน ถ้าไม่ขี้เกียจ ไปทำงานเพิ่ม ก็ได้เงินสองทางดีจะตาย ส่วนนี้แฟนให้เราเดือนละ100 เหรียญ (น้อยกว่า จขกท. อีก) ไว้ใช้ส่วนตัว เช่น ไปเที่ยวพิพิธภัณฑ์ (ที่อยากไปคนเดียว) ค่ารถเวลาเข้าไปเที่ยวในเมือง ส่วนเงินที่เราทำงานได้มา (จากค่าแปล)เราเก็บเรียบ (ฮา)

ส่วนเรื่องเงินส่งเสียพ่อแม่เนี่ย แฟนเราบอกว่า “ไม่ใช่พ่อแม่ชั้นวัฒนธรรมชั้นไม่ได้ต้องให้เงินพ่อแม่ ถ้าผู้หญิงอยากให้ ก็เอาเงินตัวเองออกสิ” เออ มันก็ถูกของเขานะ แต่ไม่เกี่ยวกับเรา พ่อแม่เราตายไปเกือบเป็นสิบๆปีแล้ว

เรื่องลูกติด ในความคิดเรา ถ้าเป็นลูกเราเราเลี้ยงเอง ไม่ต้องให้แฟนใหม่มายุ่ง ชั้นมีปัญญาเลี้ยง แต่ผิดกับหญิงไทยหลายรายที่คาดหวังว่าสามีฝรั่งต้องร่วมรับผิดชอบด้วยควรจะนึกถึงใจเขาบ้าง ไม่ใช่สายเลือดเขา ทำไมเขาต้องมารับผิดชอบทำไมไม่ไปเรียกร้องจากพ่อของเด็ก

จริงๆ ทำสัญญาก่อนสมรสเนี่ย ผลของมันก็คล้ายๆกับการจดทะเบียนสมรสของไทยนี่แหละ คือ อะไรที่ได้มาก่อนแต่ง หารไม่ได้ของใครของมัน เฉพาะที่ได้มาหลังแต่งเท่านั้นถึงจะมีสิทธิ์ มันก็ยุติธรรมอยู่แล้ว แต่ผู้หญิงหลายๆ คนคิดกลับกัน ชั้นต้องได้ทุกอย่างครึ่งนึงสิ อ้าว เขาทำของเขามาจนรวย คุณไม่ได้ช่วยอะไรแต่จะมาหารมันยุติธรรมกับฝ่ายชายมั้ย

แฟนเราก็จะให้เราเซ็นสัญญาก่อนสมรส เห็นพูดหลายรอบแล้ว เราบอกจะเซ็นก็เซ็น ผลไม่ต่างกันกับการจดทะเบียนสมรสในไทยนี่แหละเราเลยเฉยๆ อีกอย่าง ทรัพย์สินที่เราทำมากับมือก็เยอะไม่แพ้ฝ่ายชาย แยกสมบัติกันดีแล้ว

ทำสัญญาก่อนสมรสก็ดี เผื่อแจ็กพอตแตก แฟนล้มละลายหรือเกิดอะไรที่ไม่คาดฝัน อย่างน้อยยังเหลือสินส่วนตัวของเราที่ไทย อยู่ได้สบายๆ จนตายถ้าไม่ฟุ่มเฟือย (ทำงานแปลไปเรื่อยๆด้วยนะ เพื่อเติมเงินที่ใช้ไป)

แฟนเรารู้ว่าเราขยันทำงาน เก็บเงินเก่งประหยัด ยังไงก็ไม่จน เขาเคยแซวว่าจะส่งเราเรียนmigration agent พอได้ใบอนุญาตแล้ว จะให้เราทำงาน ได้ค่าแรงชั่วโมงละ 300+ เหรียญ แล้วเขาจะทำหน้าที่แม่บ้านเอง (ฝันกลางวันเชียว)

ผู้ชายดีๆ เขาก็มองหาผู้หญิงดีๆถ้าทำตัวมีคุณค่า ขยัน ซื่อสัตย์ ไม่เห็นแก่ตัว ไม่เรียกร้องอะไรมาก ไม่นานผู้ชายดีๆ ก็จะเข้ามา