ฝนโปรยปรายลงมาตั้งแต่เช้า ได้คลายความร้อนอบอ้าวที่ตามหลอกหลอนมวลมนุษย์มาตลอดสัปดาห์ให้คลายลง ทำให้เช้าวันอาทิตย์นี้ เป็นวันหยุดที่สดชื่นขึ้นมาบ้าง ฉันตั้งใจทำอะไรหลายอย่างในวันหยุด แต่หักลบกับเวลาที่ลืมตาตื่นขึ้นมา ก็เสียเวลาไปโขอยู่ เลยต้องตัดโปรแกรมหลายๆอย่างทิ้งไป..อย่างน่าเสียดาย..

อย่างแรก..ความตั้งใจว่าจะไปทำผม ที่มันถูกปล่อยให้ยาวรุงรังไม่เป็นรูปไม่เป็นร่างอยู่ ณ ปัจจุบันนี้ ให้มันเข้ารูปเข้ารอยพอดูได้บ้าง เนื่องด้วยมาดหมายว่า ภายในอาทิตย์หน้านี้ ฉันอาจจะมีนัดพบปะ สังสรรค์กับเพื่อนเก่าสมัยเรียนมหา’ลัย ซึ่งไม่ได้เจอกันตั้งแต่ต่างคนต่างเรียนจบ (ก็ไม่อยากนับให้เป็นหลักฐาน ว่ามันนานนน..เท่าไหร่แล้ว) ฉันก็ไม่อยากทำตัวให้ดูร่วงโรย ไปก่อนเวลาน่ะ อย่างน้อยเป็นภาพลวงก็ยังดี

แต่ด้วยสถานการณ์‘แดงถล่มเขียว เขียวถล่มแดง’ อยู่ขณะนี้ เลยตัดสินใจอยู่ห่างไกลจากแหล่งชุมชนไว้หน่อยดีกว่า ไม่ได้ตืนตูมจนเกินเหตุ แต่ ก็ปลอดภัยไว้ก่อนน่ะ ช่วงนี้เลยไม่ได้ช่วยรัฐบาลกระตุ้นเศรษฐกิจเท่าไหร่ เพราะไม่ค่อยได้ไปเดินห้าง ก็คงต้องยอมให้เพื่อนๆได้เห็นตัวตนที่แท้จริงแล้วล่ะ

เลยเปลี่ยนใจไปเดินดูต้นไม้แทน เผื่อจะได้ไม้ดอกสวยๆงามๆมาประดับระเบียงบ้าง สถานการณ์ที่อะไร อะไรมันดูวุ่นวายขณะนี้ ได้ไปเดินดูต้นไม้ ดอกไม้สีสันสดใส ก็ทำให้จิตใจผ่อนคลายได้ดี ต้นไม้เหล่านี้เวลาอยู่ที่ร้าน ดูสวยงามไปหมด แต่พอเราซื้อมาปลูกเองที่บ้าน ไหงอยู่กับเราได้ไม่นานก็ร่วงโรย เหี่ยวเฉาไปเลยไม่รู้ ฉันก็รดน้ำทุกวันนะ ครั้งเดียวบ้าง สองครั้งบ้าง แล้วแต่ความสะดวกน่ะ บรรดาต้นไม้คงแอบบ่นบ่อยๆว่า ‘ขอปุ๋ยบ้างดิ’ แต่ฉันทำเป็นไม่ได้ยินหรือเปล่า เลยได้แต่น้ำไปอย่างเดียว แล้วยังหวังต้นไม้จะออกดอก ออกผลเหมือนอยู่ในมือชาวสวนที่เขาประคบประหงมดูแลมันอย่างดีอีกนะ

ตอนนี้ต้นไม้ที่ใส่กระถางวางเรียงรายอยู่หน้าระเบียงของฉัน ก็เหลือเพียง ‘ต้นโมก’ ประเภทเดียว เพราะถึงแม้ฉันจะทรมานทรกรรมมันขนาดไหน มันก็ยังยืนหยัดอยู่เป็นเพื่อน ให้ดอกมาเชยชมบ้างเป็นระยะๆ ในขณะที่ไม้ประเภทอื่นใจเสาะ พากันลาจากฉันไปกันหมดแล้ว ฮือ..เคร้าจัง

และตอนนี้ต้นโมกเหล่านั้น ก็ดูเหมือนจะไม่สามารถแตกกิ่งใบไปได้มากกว่านี้อีกแล้ว เนื่องด้วยรากของมันพากันแผ่สร้านอัดแน่นอยูเต็มกระถาง จนไม่มีที่เหลือให้รากฝอยอ่อนๆได้ชอนไชไปไหนได้อีก เห็นแล้วรู้สึกเหมือนถูกอัดอยู่ในห้องแคบๆ หรือใน lift ที่ไม่มีอากาศหายใจ หากต้นไม้พูดได้ มันคงอยากร้องตะโกนดังๆให้ฉันได้ยินว่า ‘อึดอัดโว้ย!’

ฉันซื้อกระถางขนาดใหญ่กว่าเดิมเพื่อมาเปลี่ยน หวังว่าจะเพิ่มเนื้อที่ให้รากใหม่ได้ชอนไชไปได้ไกลขึ้น แค่คิดฉันก็รู้สึกโล่ง หายใจคล่องขึ้นเป็นกองแล้ว นอกจากนั้น ชาวสวนยังแนะนำว่า ให้ตัดรากรอบนอกออกก่อนวางลงในกระถางใหม่ และใส่ดินกับกาบมะพร้าว เพื่อช่วยให้มีพื้นที่มากขึ้นในการที่รากฝอยจะงอกออกมา และก็ให้ตัดกิ่ง ตัดใบที่งอกยาวระเกะระกะเป็นส่วนเกินออก เพื่อให้โอกาสกับกิ่งก้านและใบได้แตกออกมาใหม่ได้สวยงามกว่าเดิม

ฉันกลับมาบ้าน ทำตามวิธีที่ชาวสวนแนะนำทุกขั้นตอน และจากนี้ ฉันเฝ้ารอดูมันด้วยความหวังว่าจะเห็นต้นโมกของฉันหลังจากได้รับการตัดแต่ง รอให้มันต่อเติมความงามของมันตามธรรมชาติ

หากชีวิตคนเราเป็นเหมือนต้นไม้ก็คงดี ตรงไหนไม่ดี ตรงไหนผิดพลาด เราก็ตัดทิ้งไป รอวันที่สิ่งใหม่ๆ ทีดีกว่างอกเงยขึ้นมาแทนที่ แต่ในความเป็นจริง ชีวิตไม่ได้เป็นดั่งต้นไม้ ไงเล่า คนเราถึงต้องมาคอยรับผลกระทบที่ตามมาจากการกระทำของตนเอง ไม่ว่าสิ่งที่ทำลงไปนั้น จะดีหรือไม่ อย่างไร

แต่อย่างน้อย มนุษย์เราก็มีความสามารถในการแยกแยะ สิ่งดี สิ่งเลวออกจากกัน ขึ้นอยู่กับว่า ใครจะเลือกทำในสิ่งไหน เท่านั้นเอง…