แสงแดดอ่อนๆยามบ่ายแก่ๆ ณ สวนสาธารณะขนาดกลางๆเช่นนี้ นับเป็นช่วงเวลาดีๆช่วงหนึ่งสำหรับการได้มาผ่อนคลายละลายความตึงเครียดหลังจากที่ทำงานหนักมาตลอดทั้งวัน ผู้คนมากหน้าหลายตาพากันมาวิ่งออกกำลังกาย บ้างนั่งฟังเพลงปล่อยอารมณ์ไปกับสายน้ำที่ไหลเอื่อยอยู่เบื้องหน้า

ในเย็นวันสุดท้ายของการทำงาน ก่อนจะเป็นวันหยุดยาวช่วงเทศกาลตรุษจีน ฉันถือโอกาสผละจากที่ทำงานก่อนเวลา หลังจากที่จัดการทุกสิ่งอย่างที่จำเป็นให้แล้วเสร็จ จากนั้นฉันก็มุ่งหน้ามาหาความบันเทิงที่เรียบง่าย แบกกล้องตัวเก่ง (ตัวใหม่) มาด้วยเพื่อหาโอกาสที่จะได้ฝึกปรือฝีมือในการถ่ายภาพ เพราะหวังว่า จะถ่ายรูปได้ออกมาสวย (ในสายตาคนอื่น) กับเขาบ้าง ก็..ลงทุนควักกระเป๋าซื้อกล้องมาก็ระยะเวลาพอสมควรแล้วนะ แต่ก็ไม่ค่อยได้ใช้มันให้คุ้มค่าคุ้มราคาสักเท่าไหร่เลย ข้ออ้างสุด classic ก็คือ..ไม่ค่อยมีเวลา..ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าฉันเอาเวลาไปทำอะไรหมด..

ฉันเดินมุ่งหน้าตรงไปทางแม่น้ำ ในสมองคิดหามุมที่สวยที่สุดของบริเวณนี้ ฉันเคยเห็นคนที่ถ่ายรูปเก่งๆ เขาก็มาถ่ายรูปริมแม่น้ำนี้แหละ กับสะพานและอาคารสวยๆ ภาพผู้คนกำลังทำกิจกรรมต่างๆ ดูแล้วมีชีวิตจริงๆ ในใจก็คิดว่า..เอาล่ะ(วะ) วันนี้ฉันจะถ่ายรูปแบบนั้นบ้าง ดูรูปคนอื่นมาตั้งเยอะแล้ว ไม่น่าจะยากอะไร ก็แค่ปรับค่ากล้องให้มันสัมพันธ์กันเ่ท่านั้นเอง

ฉันแบกอุปกรณ์เดินสวนทางมากับเหล่านักวิ่ง ที่วิ่งเหยาะๆ มาถึงจุดหมายปลายทางตามที่ตั้งใจ ฉันเห็นสะพานแขวนโดดเด่นเป็นสง่า มีอาคารธนาคารสำนักงานใหญ่แห่งหนึ่งตั้งตระหง่านอยู่เคียงข้าง โอ้วว ใช่แล้ว..ตรงนี้แหละ..ฉันยกกล้องขึ้นเล็งไปยัง Subject เป้าหมาย ซูมเข้าซูมออก เบี่ยงซ้ายเบี่ยงขวาอยู่ระยะหนึ่ง เอ..อย่างไหนเรียกว่าสวยหว่า..

หรือเรามาเร็วเกินไป แดดยังจ้าอยู่พระอาทิตย์ยังไม่ลับขอบฟ้า บริเวณสะพานและตึกรามต่างๆ จึงยังไม่ได้เปิดไฟสวยงามอย่างที่เคยเห็น งั้น..ไปถ่ายรูปอย่างอื่นก่อนแล้วกัน แล้วค่อยมาถ่ายใหม่ตอนพระอาทิตย์กำลังจะตก อาจจะได้มุมมองที่สวยกว่านี้ ..ฉันคิดเองในใจน่ะ..

ว่าแ้ล้ว ก็หันหลังกลับ เดินหาเป้าหมายใหม่ ฉันเดินเสาะหากลุ่มคนที่กำลังทำกิจกรรมต่างๆ หวังจะได้ภาพ Live อย่างที่เคยเห็น เด็กเล็กๆ 3-4 คน จับกลุ่มเล่นโยนบอลพลาสติกกันกลางสนามหญ้า ฉันเดินปรี่เข้าไปหามุมเหมาะๆ และรอยังหวะว่าจะได้ภาพ Action น่ารักๆ จากเด็กกลุ่มนี้ นั่งรอ และ เล็งอยู่เป็นนาน ดูเหมือนจะเพลินกับการดูเด็กเล่น และ ถกเถียงกันเล็กๆซะมากกว่า จนบรรดาผู้ปกครองของเด็กเหล่านี้ รวบรวมลูกหลานของตนเอง และพากันเดินจากสนามแห่งนี้ไป..เฮ้อ..ไม่่เป็นไร ไม่ได้ภาพ Live ก็ไม่เป็นไร ไปหา Landscape สวยๆถ่ายก็แล้วกัน

ฉันเริ่มต้นออกเดินอีกครั้ง ค้นหาบริเวณที่คิดว่าจะมีสวนหย่อมหรือต้นไม้ ดอกไม้ที่มีการตกแต่งสวยงาม อย่างน้อย น้ำพุ หรือน้ำตกจำลองก็ได้ ปกติสวนสาธารณะน่าจะมีทำไว้เป็นเครื่องประดับบ้างล่ะน่ะ แต่ที่เห็นนอกจากสนามหญ้ารอบๆทางปูนที่ำทำไว้สำหรับเป็นลู่วิ่งลู่เดินต่างๆ ก็เห็นมีแต่คูน้ำเล็กๆสร้างไว้ริมขอบของสวนติดต่อกับแม่น้ำใหญ๋ ซึ่งก็คงจะโดนน้ำท่วมเมื่อคราวที่แล้วละกระมัง ในคูนี้จึงเหลือไว้แต่ซากน้ำสีน้ำตาลเข้ม บวกกับมีขยะลอยอยู่บนผิวหน้าเล็กน้อย..

ไม่ว่ากัน ก็มันเป็นภัยธรรมชาติน่ะ จะควบคุมไม่ให้มันเกิดก็คงยากเต็มทน

ตะวันเริ่มคล้อยลงเรื่อยๆ ฉันเดินแบกกล้อง อุปกรณ์และสัมพาระในเป้บนหลัง น้ำหนักรวมกันประมาณ 3 กิโลกรับเห็นจะได้ เดินวนไปวนมาเพื่อหา Location และ Subject สวยๆ เพื่อฝีกปรือฝีมือถ่ายภาพเป็นเวลาร่วมชั่วโมงแล้ว เหงื่อเริ่มซึมออกตามใบหน้าและลำตัว เสมือนหนึ่งฉันเตรียมตัวมาวิ่งเืพื่อฝึกวิชาตัวเบาของสำนักเส้าหลิน เพราะขณะวิ่งฉันต้องแบกน้ำหนักบนตัวด้วยอีก 3 กิโล

ฉันรวบรวมลมปรานเฮือกสุดท้าย เดินย้อนออกมาทางลู่วิ่ง ไหล่ที่เริ่มล้า บวกกับขาที่เริ่มรวน เป็นสัญญาณบ่งบอกว่า ฉันจะหมดความพยายามแล้ว ฉันเริ่มละสายตาที่ตั้งใจมองหาสิ่งสวยๆงามๆเพื่อเป็นแบบในการถ่ายรูป พลันสายตาก็ปะทะเข้ากับพุ่มไม้ริมทาง ที่ถูกตัดไว้อย่างเรียบเกรียน ทั้งใบและดอกไม่มีส่วนใดที่งอกเกินออกมานอกเขตมุมที่เจ้าหน้าที่บังคับไว้ พร้อมกับแสงสุดท้ายของวันสาดส่องลงมากระทบกับดอกไม้ในบางช่วงบางมุมพอดี

เอาล่ะ(วะ) ถ่ายภาพกว้างไม่ได้ ถ่ายภาพเคลื่อนไหวก็ไม่ได้ งั้นถ่ายภาพมุมแคบ และตัวแบบแน่นิ่งอยู่กับที่แบบนี้แหละ มีคนเคยบอกว่า 'สัญชาตญาณของคนถ่ายภาพ ไปถึงที่แล้ว ยังไงก็ต้องถ่าย'

ฮ่า ฮ่า..ในที่สุด ฉันก็ได้ภาพถ่ายดอกไม้ที่แสนจะธรรมดา ก็คือ 'เจ้าดอกชบา ริมรั้ว' นี่เอง หลังจากตะเกียกตะกายเพื่อให้เข้าถึงตัวดอกให้ได้ เนื่องจากตัวเตี้ยกว่าพุ่มไม้ ฉันก็ได้ภาพสวยสมใจ (อย่างน้อยก็สมใจฉันล่ะน่ะ..) วันหลัง ฉันไม่ต้องขับรถออกไปไหนไกลก็ได้ แถวบ้านเต็มเลย..

ก่อนตะวันจะลับฟ้า ฉันก็เริ่มที่จะลาจากสถานที่แห่งนั้นเช่นกัน กลุ่มคนที่ร่วมทำกิจกรรม ณ สถานที่แห่งนี้ บางคนยังคงง่วนอยู่กับกิจกรรมของตนเอง ฉันขับรถกลับบ้าน พร้อมกับความรู้สึกดีๆ ที่ฉันไม่ค่อยได้สัมผัสบ่อยนัก

ฉันมาที่นี่ในวันนี้ ด้วยจุดมุ่งหมายเพียงว่า จะมีโอกาสได้มาเรียนรู้การใช้กล้องของตัวเอง และหาประสบการณ์ในการถ่ายภาพ แต่สิ่งที่ฉันได้เรียนรู้จากภาพถ่ายของฉัน มากกว่าความพยายามที่ฉันทุ่มเทลงไปมากนัก ก็เจ้า 'ดอกชบาริมรั้ว' นั่นไง ขึ้นชื่อว่า ดอกไม้ จะเป็นดอกอะไรก็สวยงาม แต่ทั้งนี้และทั้ง ความงดงามทั้งหลาย ย่อมมีช่วงเวลาที่จำกัด และร่วงโรยไปในที่สุด ดังนั้น หากใครที่ยังมีช่วงเวลาดีๆแบบนี้อยู่ ก็จงใช้ให้เกิดประโยชน์สูงสุด ก่อนที่ช่วงเวลาแบบนี้ จะล่วงเลยไป และไม่สามารถจะย้อนกลับมาอีกได้..

อย่างน้อยวันนี้ ฉันได้มาบริหารร่างกาย ด้วยการเดินแบกเป้หนัก 3 กิโล เป็นเวลากว่าชั่วโมง และบริหารจิตใจ ด้วยการถ่ายรูปดอกไม้สวยๆ ทั้งสองอย่างนี้ น่าจะเป็นกิจกรรมที่สามารถ 'ชลอความชรา' ได้ระดับหนึ่งหรอกน่า...เกี่ยวกันไม๊เนี่ย..

เหนื่อยใจกับความเย็นชา
ทุกเวลาที่อยู่ตรงนี้
ไม่ใช่คนสำคัญ จะทำอะไรก็ไม่ดี
เป็นแค่คนที่ไม่มีความหมาย

ความรักไม่อาจเดินทาง
ข้ามช่องว่างที่ถูกแบ่งไว้
ทั้งที่เราใกล้กัน แต่มันก็เหมือนแสนไกล
และในใจ นั้นแสนอ้างว้าง

*ก่อนดอกไม้ร่วงไป กลีบสุดท้ายร่วงโรย
ช่วยเปิดใจ ให้กันสักครั้ง
ก่อนที่จะสายไป อย่าปล่อยให้ความรักจาง
ช่วยเปิดทางให้คำว่ารัก สักครั้งจะได้ไหม

ไม่รู้ว่าผิดอะไร
ไม่เข้าใจทำไมไม่รัก
หวังไว้เพียงสักวัน เขาคงจะได้รู้จัก
ว่าความรัก สวยงามแค่ไหน

ซ้ำ**

ก่อนที่จะสายไป อย่าปล่อยให้ความรักจาง
ช่วยเปิดทางให้คำว่ารัก สักครั้งจะได้ไหม
ช่วยเปิดทางให้คำว่ารัก
สักครั้งจะได้ไหม...