Group Blog All Blog
|
นางเอกที่รัก เราชอบนางเอกเอาแต่ใจค่ะ ยิ่งนิสัยไม่ดีมากเท่าไหร่ เรายิ่งชอบ อาจเป็นเพราะสมัยเด็กเราอ่านแต่หนังสือที่นางเอกของเรื่องงดงาม นิสัยดี บอบบาง แต่น่าปรารถนา อ่านมากเข้า...มากเข้าจนเอียน ทุกวันนี้พอเจอเข้าเมื่อไหร่ก็ให้เสียดายเงินที่ซื้อทุกครั้ง วันนี้ลองยกเรื่องที่นางเอกนิสัยไม่ดีมาเขียนบ้างดีกว่า เท่าที่พอจะนึกออกบ้าง คงต้องเริ่มด้วยเรื่องนี้  ปราบซ่าสาวแสบ โดย ซูซาน อลิซาเบท ฟิลิปส์ ซูซาน อลิซาเบท ฟิลิปส์ เป็นนักเขียนในดวงใจของเราค่ะ เรื่องใหม่ของเธอที่ออกขายเมื่อไหร่ เราต้องตามซื้อมาอ่านแทบทั้งนั้น ตัวละครของเธอไม่มีใครสมบูรณ์พร้อมอย่างภาพพจน์ที่พวกเขาแสดงให้เห็น และเป็นจุดที่ทำให้เรารักงานเขียนของ SEP มาก เหมือนเรื่องนี้ ชูการ์ เบท แครี่ย์ กลับมาบ้านเกิดอีกครั้ง หลังจากที่เธอทิ้งมันไปอย่างไม่ไยดีเมื่อหลายปีก่อน การกลับมาคราวนี้กลับทำให้ชีวิตคนในเมืองแพริช มิสซิสซิปปีต้องโกลาหลอยู่บ้าง เมื่อต่างยังขยาดจากความเป็นนางร้ายที่ชูการ์ เบทเคยทำไว้เมื่อในอดีต แต่คราวนี้ชูการ์ เบท ไม่ใช่คนเดิมอีกแล้ว เธอเปลี่ยนไป...แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่เธอจะแสดงให้คนในแพริชได้รับรู้ ชูการ์ เบทมีโครงการที่ใหญ่กว่านั้น และมันหมายถึงชีวิตของลูกเลี้ยงของเธออีกด้วย ไม่นับถึงความเสี่ยงอันใหญ่หลวงที่คนในแพริชต่างรุมกันเกลียดเธอ แต่รวมถึงหัวใจของเธอกับนักเขียนหนุ่มคอลลิน เบิร์น ผู้ที่เคยโดนหมัดฮุกหนักๆจากฝีมือของนางร้ายชูการ์ เบท มาแล้ว ตอนนี้ชูการ์ เบท โตแล้ว เธอสุขุมมากขึ้น แม้ไม่เอาแต่ใจ หรือเหวี่ยง วีนเมื่อสมัยยังวัยรุ่น แต่คนในเมืองแพรีชไม่รู้ความเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ ก็บอกแล้วว่าเธอออกจากเมืองไปนาน การกลับมาของเธอจึงไม่ต่างจากการเรียกความทรงจำอันเจ็บปวดที่ชูการ์ เบท เคยสร้างไว้กับทุกคนกลับมา ไม่แปลกที่หลายคนในเมืองเลือกที่จะปกป้องตัวเองด้วยการร้ายใส่ชูการ์ เบท ก่อน เราอ่านเรื่องนี้พร้อมกับคิดในใจว่าชูการ์ เบท สมควรโดนกลับจริงๆ สมัยรุ่นๆเธอทั้งแสบและเอาแต่ใจ ทุกคนในแพริช ต่างเคยตกเป็นเหยื่อให้ชูการ์ เบท เหยียบย่ำมาแล้วทั้งนั้น ไม่เว้นแม้แต่คอลลิน (ย้ำอีกทีว่าเรื่องนี้เขาเป็นพระเอกนะ) ชูการ์ เบท ยังเล่นเสียคอลินต้องลาออกจากการเป็นครูด้วยการสร้างเรื่องหลอกโรงเรียนจนเขาอยู่แพริชไม่ได้ เพียงเพราะบังอาจจับความผิดของเธอ หรือน้องสาวต่างแม่...วินนี ที่ความอิจฉาทำให้ชูการ์ เบท เล่นงานวินนีเสียจนอับอายไปทั้งโรงเรียน บางครั้งถ้าคนเรามองย้อนหลังไปได้ ก็น่าจะเข้าใจที่ชูการ์ เบท ต้องกลายมาเป็นสาวแสบเมื่อสมัยวัยรุ่น พ่อไม่รักเธอมากเท่าวินนี แม้ว่าชูการ์ เบท จะเป็นลูกของภรรยาตามกฏหมายก็ตาม ไม่แปลกที่สาวน้อยที่มีฮอร์โมนเป็นตัวขับเคลื่อน จะมาเอาคืนกลับเด็กสาวที่เป็นตัวการในการแย่งความรักจากพ่อเสียหนัก และใครหน้าไหนที่บังอาจมาขัดขวาง เธอจะจัดการให้พ้นทางอย่างแสบไม่แพ้กัน เรื่องนี้สนุกที่ความร้ายของชูการ์ เบท ค่ะ เพราะแม้ว่าเธอจะโตขึ้น และรับมือกับผู้คนในแพริชอย่างมีสติ แต่ยังคงตัวตนของอดีตนางร้ายกลับใจไว้ได้อย่างน่าอ่านเลยทีเดียว  ไฮโซติดเกาะ โดย รัศมีจันทร์ เป็นอีกเรื่องที่นางเอกนิสัยไม่ดี(มั้ง) อันนี้เราวัดจากการที่สร้อยระย้าไม่มีเพื่อนที่จริงใจกับเธอเลยซักคนน่ะค่ะ แต่เราว่านางเอกอย่างสร้อยระย้าน่าจะถูกนิยามว่าเป็นคนที่มีนิสัยแปลกๆ มากกว่า วิบากกรรมของลูกสาวมหาเศรษฐีอย่างสร้อยระย้าเริ่มขึ้นเมื่อพ่อของเธอถึงแก่กรรม และยกมรดกทั้งหมดให้พี่ชาย โดนเหลือที่ดินบนเกาะกูดไว้ให้เท่านั้นจริงๆ พร้อมทั้งคำสั่งอันหนักแน่นว่าไม่ให้พี่ชายช่วยเหลือเธอทางการเงินอีกต่อไป สร้อยระย้าจึงต้องขวนขวายหาเงินจากที่ดินผืนเท่าหยิบมือที่เกาะกูดอย่างช่วยไม่ได้ แม้ว่าน่านน้ำ(ขอแนะนำพระเอกของเรื่องค่ะ) เจ้าของรีสอร์ตใหญ่ที่นั่นจะขอซื้อคืนด้วยจำนวนมากโข แต่สร้อยระย้าก็ยังไม่ขายเพราะเธอหวังเงินที่มากกว่านั้น แต่นั่นเป็นเพียงจุดเริ่มต้นของ... เราอ่านเรื่องนี้พร้อมกับสงสารสร้อยระย้าไปด้วยค่ะ ไม่ใช่เพราะเธอโดนแกล้งจากคนในเกาะเหมือนชูก้าร์ เบท นะคะ แต่เป็นเพราะเธอผจญภัยเยอะมากจนเราเหนื่อยแทน ทั้งโดนโกง เป็นหนี้(ประมาณ 30 ล้าน up) หัวแตก แตนต่อย แมงป่ิองกัด มาเลเรียรุม และพายุซัด แค่เขียนเนี่ยเราก็เหนื่อยแทนเธอแล้วค่ะ แต่ขนาดนั้นสร้อยระย้าก็ยังคงความเย่อหยิ่งหัวสูงเอาไว้ได้จนจบ 6 เล่มเลยทีเดียว ตัวตนของสร้อยระย้าจะแทรกอยู่ทุกหน้าของหนังสือเลยค่ะ ไม่ว่าจะเป็นความจุกจิกจู้จี้กับงานออกแบบใดๆที่เธอคิดขึ้นมา หรือฝีมือทำอาหารขั้นสูงที่ต้องการความละเมียดละไม ไม่แปลกที่เธอจะโมโหน่านน้ำทุกครั้งที่เขากินง่ายอยู่ง่ายจนไม่สนใจความปราณีตในผลงานอาหารของเธอ หรือแม้กระทั่ง...ทุกชุดที่เธอใส่ต้องเข้ากันตั้งแต่ที่คาดผมยันสีรองเท้ามองแล้วน่าดู และเธอขัดใจน่านน้ำ(อีกแล้ว) ในเมื่อเขาชอบเสื้อยืดย้วยๆกับกางเกงผ้านิ่มๆ เก่าๆ เราขอยกตัวอย่างความมากเรื่องของสร้อยระย้านะคะ เช่น เธอเกลียดความสกปรกและความไม่มีรสนิยมอย่างแรง เราขำเมื่อสร้อยระย้าวิจารณ์ร้านอาหารข้างทางว่าที่เธอไม่กิน...ไม่ใช่เพราะไม่อร่อย แต่เป็นเพราะแม้แต่ตะเกียบยังหยิบมาให้เธอไม่เข้าคู่กัน ฝุ่นก็จับถ้วยใส่อาหาร แม้แต่จะกินน้ำอัดลมสร้อยระย้ายังต้องขอหลอด เพราะไม่ยอมรินน้ำอัดลมในแก้วกับน้ำแข็งที่สกปรก ก็เธอหัวสูง แต่ก็ชัดเจนมาตั้งแต่ต้นเชียวนะคะ เรื่องนี้มี 6 เล่มจบค่ะ สนุกๆ ขอแนะนำ ใครอยากอ่านรีวิวหนังสือลองหาจากอากู๋ดูนะคะ มีรีวิวเยอะเชียว  วสันต์ลีลา โดย แก้วเก้า เราเป็นแฟนแก้วเก้าค่ะ อ่านงานของอาจารย์วินิตาหลายเล่มมาก แต่เล่มนี้ชอบมากที่สุดเพราะเป็นการค้นหาตัวตนของหญิงสาวคนหนึ่ง ที่ชีวิตมีทุกอย่างเพียบพร้อม งดงาม มีคนรักใคร่ เมตตา แต่เมื่อวันนึงกลับรู้ว่าสิ่งที่ทุกคนแสดงกับเธอนั้น มันเป็นแค่การสวมหน้ากาก ใครเล่าจะไม่อยากรู้และหาความจริง แม้ว่าจะตามมาด้วยความเจ็บปวดในเวลาต่อมา คุณเพลินเป็นอย่างที่เราเขียนไว้ค่ะ เป็นคุณหนูที่ใครๆต่างพากันเอาใจ วันๆไม่ทำอะไรนอกจากแต่งตัว ทำสวย และออกงานไฮโซไปวันๆ คุณเพลินมีบาทบริจาริกาด้วยนะคะ แม้ว่าคุณเพลินจะเรียกตำแหน่งนี้ว่าเลขาส่วนตัวก็ตาม ในหนังสือไม่ได้แสดงนิสัยด้านร้ายของคุณเพลิน เพราะเธอไม่ได้ร้าย แต่เธอจับจดมาก จนทุกคนพากันคิดว่าคุณเพลินไม่มีสมอง มองว่าเธอเป็นเด็กตัวเล็กๆ ที่เลี้ยงได้ด้วยการล่อหลอกขนม ของเล่น เมื่อต้องการให้ทำตัวดีๆ จนกระทั่ง... วันที่ความจริงเริ่มมาเยือน เมื่อนั้นคุณหนูที่ใครๆต่างคิดว่าไม่มีสมอง เปลี่ยนมาเป็นลูกเสือ และเริ่มพัฒนาตัวเองขึ้นเรื่อยๆ เพื่อหาความจริงที่แม้แต่คนอ่านยังอยากรู้ เราชอบคุณเพลินก็ตรงที่ไม่ปล่อยให้ความลับลอยนวล เธออาจเป็นคุณหนู แต่ไม่สามารถอยู่ได้กับความไม่ซื่อสัตย์ จนกระทั่งเมื่อความจริงปรากฏ คุณเพลินก็ไม่โวยวาย และพยายามแก้ปัญหาของเรื่องอย่างมีสติ แม้จะยากหน่อย เนื่องจากปกติแล้วเธออาจไม่ค่อยได้ใช้มันนักก็ตาม แต่สิ่งนี้เอง...ที่ทำให้มิลินท์เริ่มกลับมาสนใจเธอ และไม่มองเพียงแค่คุณเพลินที่เหมือนตุ๊กตาบาร์บี้อีกต่อไป ในเรื่องแสดงให้เห็นตัวตนของคนในสังคมที่พบเห็นได้ทั่วไปค่ะ เราชอบช่วงแรกที่คุณเพลินหาความจริงด้วยการหลอกใครๆว่าเป็นเลขาส่วนตัวของ"คุณหนูเพลิน" (วิธีหลอกเป็นอย่างไร ทำยังไง อ่านได้ในเรื่องค่ะ) ทุกคนต่างแสดงตัวตนที่แท้จริงออกมา ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนสนิท ญาติ หรือแม้กระทั่งคู่หมั้นของเธอ ถ้าเป็นเพีียง nobody ไม่จำเป็นที่ต้องเอาใจ หรือพะเน้าพะนอ เพราะพวกเขาเหล่านั้นไม่ได้ผลประโยชน์ใดๆจากเรา สิ่งที่ได้จึงเป็นความจริงที่แม้แต่คุณเพลินยังแทบกระอัก และเกือบเอาตัวไม่รอด มีเพียงมิลินท์เท่านั้นที่มองผ่านความหน้าไหว้หลังหลอกของคนในสังคมเหล่านี้ (สมเป็นพระเอกของเราจริงๆ) และกระทำกับคุณเพลินอย่างเท่าเทียมไม่ว่าจะในโหมดของ "คุณหนูเพลิน" หรือ "เลขาของคุณหนูเพลิน" ก็ตาม งานของแก้วเก้ารับประกันความสนุกค่ะ
น่าอ่านทุกเล่มเลยอะค่ะ มีวสันต์ลีลาเล่มเดียวเองที่อ่านแล้ว
 โดย: หวานเย็นผสมโซดา
 วันที่: 1 ธันวาคม 2555 เวลา:21:47:21 น.ยังนึกเรื่องที่เคยอ่านแล้วนางเอกเหวี่ยงไม่ออกอ่ะค่ะ
นึกออกแต่นางเอกที่น่ารำคาญ แล้วก็แปลกพิลึก  โดย: สารพัดช่าง
วันที่: 2 ธันวาคม 2555 เวลา:10:30:32 น. |
โตขึ้นจะกลายเป็นยุง
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] เราคิดมานานว่าอยากเขียน เป็นคนชอบเขียนด้วย แต่ไม่เคยเขียนดีซักที เอาใหม่...เริ่มจากสิ่งที่ชอบ เป็นยังไงเดี๋ยวคงรู้ Link |
||||||||||||
