8 เมษา...วันมหาม็อบ
ห้าทุ่มสิบนาที...เพิ่งถึงบ้านออกจากออฟฟิศตั้งแต่สี่ทุ่ม ปกตินั่งแท็กซี่ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ถึงแล้ว แถมมิเตอร์อย่างมากก็จ่ายไม่เกินแปดสิบ แต่วันนี้ปาเข้าไปร้อยกว่า...สาเหตุก็เพราะต้องเลี่ยงการชุมนุมใหญ่ของกลุ่มเสื้อแดง ตอนออกจากบ้านไม่ได้ดูข่าว ไม่รู้ว่าเค้าปิดถนนเส้นไหนบ้าง พอถึงเทเวศน์ห้ามรถเข้า แท็กซี่เลยพาอ้อมข้ามไปฝั่งธนฯ เพื่อจะฝ่ารถติดกลับมาขึ้นสะพานปิ่นเกล้าให้ทันประชุมทั้งที่อีกนิดเดียวก็จะถึงที่ทำงานอยู่แล้ว รู้อย่างนี้นั่งเรือมาแต่แรกดีกว่า ขากลับ ไปกินข้าวกับเพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอกันนาน พี่เครียดแกยังเครียดสมฉายาเหมือนเดิม (ฮา) วันนี้ร้านไหนแถวออฟฟิศก็ไม่ขาย คงเพราะกลัวโดนลูกหลง หรือไม่ก็ปิดร้านไปชุมนุมกันหมด เลยตัดสินใจไปกินพิซซ่าลันตาแกล้มเบียร์ที่โอแบงคอก รสชาติดีใช้ได้เลย พิซซ่าหนึ่งถาด ซุปเห็ดสอง ผัดมะกะโรนีและเบียร์อีกหนึ่งขวด หมดไปแค่สี่ร้อยนิดๆ วันหลังมากินอีกดีกว่า อิ่มท้องลัลล้าแล้วก็กลับไปทำงานต่อ (ที่จริงเล่นเน็ต ) ก็ได้เวลากลับบ้าน เรียกแท็กซี่หน้าออฟฟิศแวะส่งรุ่นน้องแถวๆ สะพานวันชาติ เลยให้แท็กซี่วิ่งเส้นนั้นตัดตรงขึ้นไป กะว่าตรงแถวๆ แยกการเรือนเค้าคงไม่ปิด ปรากฏว่าคาดการณ์ผิดถนัด โอเค ไม่ให้วิ่งก็ไม่ให้วิ่ง เห็นรถเลี้ยวเข้าไปทางหลังกระทรวงศึกษาได้ เลยตามเค้าไป แต่ปรากฏว่าพอถึงคันเราห้ามเข้าอีก ไรฟะ? เห็นคันหน้ายังให้เข้าได้ แล้วชั้นจะไปทางไหนละเนี่ย?สรุปแท็กซี่ต้องย้อนกลับมาที่แยกเดิม กดกระจกถามตำรวจที่อยู่ตรงนั้นว่าจะไปบางโพ วิ่งเส้นไหนได้บ้าง... คุณตำรวจตอบกลับมาว่า ไม่รู้เหมือนกัน ผมไม่ใช่คนแถวนี้ จะบ้าตาย.. ขนาดตำรวจที่เป็นคนปิดถนนยังไม่รู้ แล้วตูจะหวังพึ่งใครได้ เลยต้องเสี่ยงดวงไปกับคนขับแท็กซี่ย้อนกลับไปทางเดิมอีกหน โอ้แม่เจ้า..รถติดวินาศสันตะโรครับพี่น้อง เพราะรถทุกคันก็เลี่ยงกลับออกมาเส้นนี้กันหมด ตั้งแต่เส้นสะพานมัฆวานไปจนถึงแยกนางเลิ้ง นี่มันนรกชัดๆ ถ้าไม่ติดว่าบ้านเราอยู่ทางนี้ คงลงจากแท็กซี่หาทางอื่นไปแล้ว แต่ส้นสูงสองนิ้วที่นึกอุตริใส่วันนี้เป็นวันแรกคงประท้วง แกจะเดินกลับบ้านไหวเรอะ? เลยต้องกัดฟันนั่งทนไปเกือบชั่วโมง กว่าจะหลุดออกมาได้ โชคดีทีคนขับแท็กซี่ไม่บ้าการเมือง หรือเห็นโลกสีใดสีหนึ่งเพียงสีเดียว จึงทนรถติดผ่านไปได้โดยไม่ทรมานนัก เข็ดจริงๆ พรุ่งนี้นั่งเรือไปทำงานดีกว่า
//www.i-amagel.com/leader.php?id=salakchit