ผ่านมานานแล้ว..

วันนี้ขอเขียนความรู้สึกในใจอีกสักครั้ง.. เพราะว่าเรากำลังเจ็บปวด..อา ไม่อยากใช้คำนี้เลย แต่ไม่รู้จะบรรยายยังไง..

เคยคิดว่า ความรักเหมือนสายลมที่อ่อนโยน เหมือนแดดที่สดใส แต่ว่าอีกมุมหนึ่งนั้น ก็มีความเจ็บปวดและน้ำตาปนอยู่ด้วย

การที่จะรัก ยิ่งยาก กว่าการที่จะรักได้อย่างถูกต้อง..เหมือนกับว่า หนทางใดๆ ที่นำเรามาสู่ทางนี้ คงมีคำตอบในตัวของมันเองอยู่..

เพียงแต่ว่า..เหงาเหลือเกิน เศร้าจริงๆ ที่เป็นเช่นนี้

เหลือเพียงแต่..การดำเนินต่อไป ของลมหายใจ และชีวิต ใช่ มันต้องดำเนินต่อไป "เพราะชีวิตเป็นของเรา"

มีเพลงหนึ่งที่ฟังแล้วอบอุ่น.. แม้ว่าจะไม่ได้มาจากปากของคนที่ทำให้เราเจ็บปวดก็ตาม.. ถึงจะหวังให้เป็นเช่นนั้น

แต่มีแค่เราเองเท่านั้นต้องเดินต่อไป เพราะเส้นทางเราต่างกัน เรารู้..รู้อยู่แก่ใจดี...และ...

ก็คงจะต้องบอกลา.. จะยอมรับ..

 แล้วเดินต่อไป..