เวลาผ่านไปชั่วระยะหนึ่ง.. มีปัญหาความไม่ลงรอยบางอย่าง.. ซึ่งก็คงจะเกิดมานานมากแล้ว

แต่ฉันไม่สนใจ..

ฉันไม่เข้าใจว่า.. การได้อยู่ที่นี่ จะมีประโยชน์อันใด นอกจากความรู้สึกที่ถูกรับและส่งต่อมา และความท่วมท้นในจิตใจ.. สิ่งที่รู้ก็คือ จะต้องใช้สติปัญญา ตัดสินใจให้มากๆ เพราะการอยู่ร่วมกัน ไม่สามารถทำตามต้องการได้ทุกอย่างไป แต่มันจะเป็นผลรวมมาจากหลายๆสิ่ง รวมทั้งวินัยของเราเอง ดังนั้น ฉันจึงรู้สึกขมขื่นนักที่ต้องยอมรับว่าไม่มีอะไรง่ายดังใจ..

ทุกสิ่งมีกฏเกณฑ์ของมัน..

และฉันคงเรียนรู้ต่อไป.. ฉันต้องใช้ทั้งวินัย ทั้งความอดทน และความเข้มแข็งของจิตใจ ที่จะฝ่าฟันอุปสรรคทั้งหลาย (รวมทั้งในใจ) ของตัวเอง ออกไป..

เพราะฉันรักที่นี่.. ฉันรู้.. ฉันรู้.. แม้ว่าสิ่งที่ต้องเผชิญจะทำให้เสียกำลังใจ.. แต่มันคงเป็นบททดสอบที่ดีที่จะพิสูจน์ว่า สิ่งใดจริงแท้สำหรับชีวิต.. สำหรับฉันนี้ ทุกอย่างกลายเป็นสายลมไปเสียทุกครั้ง.. พอมาตอนนี้ ฉันเพียงคิดพิจารณานานกว่าครั้งไหนๆ - - ฉันขอได้ไหม ขอให้ฉันได้เป็นตัวของตัวเอง..เพราะว่านกต้องการที่จะอยู่ในป่า.. ไม่ได้อยู่ในทะเลทราย.. ฉันรู้ว่า เมื่อมีเงื่อนไขที่ป่าเกิดขึ้นมา.. ก็มีเงื่อนไขให้เกิดทะเลทรายขึ้นมาเช่นกัน..

แต่ฉันอยากอยู่ในป่า.. ไม่ได้อยากอยู่ในทะเลทราย..