เอ่อ..ขอออกตัวก่อนว่าไม่ได้คบกับใครนะคะ.. (ก็มันจะเป็นไปได้ยังง๊าย !!)

ก็คนมันเอ๋อซะขนาดนี้.. ก็แค่รู้สึกเขินๆ เท่านั้นหละ.. ปกติแล้วเราจะชัดเจนกับตัวเองเสมอ ว่า ใช่ ไม่ใช่ ดี ไม่ดี.. ไม่ได้ตัดสินหรอกน่ะ ก็แค่ ให้คำนิยามเท่านั้น..เอาเป็นว่าเราชอบจัดหมวดหมู่มากๆ เลย (มิน่าเล่า ถึงท่องไฟลัมกะดิวิชันของชีวะได้..แต่ก็ลืมไปแล้วนะ ฮ่ะๆ) (จะบอกทำไมเนี่ย?)

-- เอ่อ.. ประเด็นมันอยู่ที่.. "ชมรม" และ "ชีวิต" นะ เริ่มตามหาความหมายมาตลอด.. จนกระทั่งได้เชื่อใจใครบางคนนั่นแหละ ถึงได้รู้สึกว่า "ชีวิตชีวา" มันได้กลับมาอีกครั้ง.. น่าเศร้าจริงๆ ที่เคยตัดพ้อต่อว่าตัวเองขนาดนั้น.. หากเข้าใจจริงๆ ก็จะได้รู้ว่า ชีวิตมันงดงาม ในตัวของมันเอง..

"เหมือนกับเธอ".. ไม่ใช่เธอคนเดียว และไม่ใช่คนแรกในชีวิตหรอก ที่ฉันประทับใจ.. แต่สิ่งที่เธอมีมากกว่านั้น และอาจจะมีมากกว่าคนอื่นที่ผ่านมา..ก็คือ.. เธอได้ให้ ให้ ให้ ให้ ให้ ให้.. ตลอดเวลา..คำพูดใดที่เธอรู้ว่าจะทำให้รู้สึกดี การกระทำใดที่อบอุ่น สิ่งใดที่เธอรู้ว่ามันเป็นแรงบันดาลใจ สิ่งใดที่เธอรู้ว่ามันเป็นทักษะที่ควรถ่ายทอด สิ่งใดที่เธอรู้ว่ามันจะทำให้คนรอบข้างมีความสุข เธอก็จะใส่ใจและจะทำสิ่งเหล่านั้นโดยที่ไม่มีความลังเลสงสัยอยู่เลย.. มันแปลว่า ตลอดชีวิตที่ผ่านมา เธอไม่เคยรู้สึกผิดและเสียกำลังใจเลยหรือไงนะ? -- ฉันก็ไม่รู้หรอก สิ่งที่ฉันรู้มีเพียงแต่ว่า "อบอุ่น" ที่ได้อยู่ใกล้เธอ.. และสิ่งที่รายล้อมตัวเธออยู่นั้น "ช่างงดงาม" และตัวเธอเอง.. ก็พิเศษ สมกับที่เธอเป็น..

ฉันว่า..จะไม่ตกหลุมรักแล้วเชียว.. แต่ว่านะ ฉันก็คงไม่บอกหรอก จริงๆฉันก็เปลี่ยนแปลงไปได้อีกเหมือนกันนะ มีอะไรบางอย่างที่ฉันมีเหมือนกับเธอ..และก็มีอีกหลายอย่าง ที่ฉันไม่เหมือนเธอเลย แต่มีสิ่งหนึ่งที่ฉันต้องจำใส่ใจไว้ คือ ฉันจะไม่คาดหวัง ว่าฉันต้องรักเธอรึเปล่า ต้องคิดถึงหรือใส่ใจไหม ฉันเพียงแค่ต้องการให้มันเกิดขึ้น ต้องการให้มันเป็นไปตามธรรมชาติเท่านั้น ฉันอาจสนใจคนอื่น ฉันอาจจะมีเรื่องของฉันที่ต้องทำ.. แต่ฉันก็คิดว่า เธอคงจะอยู่ในใจฉันแม้ว่าฉันจะไม่ได้อยู่ข้างๆ เธอก็ตาม.. ฉันเคยคิดว่าจะบอกเธอในสักวันหนึ่ง ถ้าหากฉันและเธอได้พิสูจน์ตัวเองผ่านระยะทาง เวลา และหน้าที่ แล้วว่าสามารถรับผิดชอบได้.. การเกิดขึ้นของความสัมพันธ์ ไม่ใช่แค่การอยู่ด้วยกันอย่างเดียวแล้วจะรู้สึกสุขใจหรอกนะ.. แต่มันคงจะกอปรด้วยเรื่องราวบางอย่างที่ผ่านมาด้วยกันด้วย.. แต่สำหรับฉันแล้ว อาจจะไม่ได้ผ่านไปด้วยกันเลย.. อาจจะอยู่กันคนละที่ คนละเวลาด้วยซ้ำ..

แต่ยังคงรักเธอ.. ตอนนี้ ฉันไม่รู้ว่ารักของฉันเป็นยังไง มันอาจจะเริ่มแล้ว หรือไม่ได้เริ่มด้วยซ้ำ -- (ในความหมายของคนทั่วไป) แต่สำหรับฉัน..มันเริ่มขึ้นตั้งแต่วันศุกร์ที่ 2 สิงหาคม เวลาเย็นๆ :)

ที่สนามซ้อม ศิลปะป้องกันตัวประเภทหนึ่ง ในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง

กลางเมืองแห่งหนึ่ง ในประเทศหนึ่ง..

ในโลกใบหนึ่ง (โอ๊ย..พอเถอะ!) :P

--- 555 ---