ฉันมีเรื่องจะเล่าให้ฟัง...

ฉันคงต้องบอกว่า มันค่อนข้างซับซ้อน สำหรับความคิดของฉัน และสิ่งที่เกิดขึ้นก็ยังซับซ้อนพอๆกัน..

ฉันพบกับพื้นที่ที่ทำให้ฉันมีตัวตนขึ้นมาชัดเจนกว่าที่เคย และสุดท้าย ฉันพบว่ามันไม่มีความหมาย ที่แห่งนั้นที่ฉันสร้างขึ้นมา จากสายตา จิตใจ และความอาทรที่ไม่มีตัวตนของคนๆหนึ่ง

แต่สิ่งเหล่านั้นเป็นสิ่งที่ไม่มีตัวตน ฉันเพิ่งตระหนักว่าฉันไม่มีความหมาย เพราะกาลเวลาได้พาให้มันเปลี่ยนไปจนไม่สามารถจินตนาการได้อีก.. ฉันได้แต่หวังว่าความรู้สึกนั้นจะกลับมา แต่ก็คงเป็นได้แค่ความหวังเท่านั้น เพราะฉันไม่มีทางที่จะรู้ว่า ความคิดของคนอื่นเป็นเช่นไร

ฉันอยากจะสัมผัสกับความรัก..

ฉันอยากจะสัมผัสกับความอ่อนโยน.. ที่อยู่ในความทรงจำของฉัน.. แต่เหตุการณ์ตรงหน้า กำลังทำให้ความทรงจำค่อยๆ เลือนหายไป...

ฉันเสียใจ.. ฉันเสียใจ.. ฉันเสียดายที่มันไม่มีทางหวนคืนมา.. คนข้างหน้าและความทรงจำ ความกล้า ความเข้าอกเข้าใจ ความรักในใจของฉันเองก็หายไปเช่นกัน.. แทนที่ด้วยความกลัวและความหวาดระแวง จนไม่สามารถนึกถึงเรื่องอื่นใดได้อีก..

ฉันคงจะต้องปล่อยให้ต้นหญ้าตายไปด้วยความแห้งแล้งของผืนดิน.. มันไม่อาจเติบโตได้อีกแล้ว.. ความรักที่เคยบำรุงมันให้งอกงาม ทั้งจากตัวฉันเองและอีกฝ่าย.. บัดนี้ไม่มีอีกแล้ว..

ฉันขอโทษ ฉันขอโทษที่ไม่สามารถทำได้ดีกว่าที่เคยเป็น และฉันขอโทษ ที่ถ้าหากฉันเลือกในสิ่งที่ฝืนกับความรู้สึกของฉันเพื่อประโยชน์ในภายภาคหน้ากับตัวเอง ฉันมีความหวังเพียงว่า หัวใจฉันจะยังคงเต้นด้วยความรู้สำนึก ด้วยว่ามันทำลายตัวเองเพื่อให้ได้คงอยู่ต่อไป..

และบางที.. ฉันเองก็อาจจะตายไปด้วยเช่นกัน และคงเป็นการตายเพื่อเกิดขึ้นใหม่ในหลายๆ กรณี...

"ขอบคุณที่เคยมอบความหมายให้แก่กัน"

ฉันรู้ว่าไม่มีความหมายที่พร่ำบอกความในใจฉันในเวลานี้.. และมันคงทำลายตัวฉันถ้าหากฉันบอกกับเธอ.. ฉันคงต้องปล่อยให้มันผ่านไป..ผ่านไปจากใจของฉันในเวลานี้.. จนกว่า.. จนกว่า สิ่งเหล่านั้นจะหมดความหมายลงในตัวของมันเองสักวัน..