รู้สึกสับสนขึ้นมาชั่วขณะ..

ด้วยการที่ตัวเรายังคงเล็กจิ๋วเมื่อเทียบกับสิ่งรอบตัว.. ที่ช่างดูยิ่งใหญ่เหลือเกิน..

เรายอมรับว่าเรามีความคิดที่ใหญ่.. แต่มีความสามารถน้อย..

เราหวังอะไรเกินตัว แต่ในตัวเรานั้นมีไฟดวงเล็กๆ ลุกโชน.. เป็นไฟดวงเล็กๆจากกองไฟในค่ำคืนนั้น

ย้อนกลับไปเมื่อ 8 ปีก่อน  ความทรงจำยังคงแจ่มชัด บนยอดดอยที่ล้อมด้วยป่าสน ลมหนาวแห่งฤดูกาลโบกโบย..

ทำให้เต็นท์ผ้าร่มกระพือ.. ลมหนาวพัดผ่านรอยแยกระหว่างพื้นกับผ้าใบมาโบยตีเราที่นอนเรียงกันอยู่ในนั้น..

หลังงานรอบกองไฟ บางคนจับกลุ่มคุยกัน..บางคนก็ยังก๊งเหล้ากันต่อ

แต่ในคืนนั้นมีความพิเศษ  ต่างจากหลายๆคืนในสถานที่เดิม ต่างวันเดือน ปี ที่มีความทรงจำเข้ามา..

ปีหนึ่ง.. งานรอบกองไฟสนุกที่สุด.. ปีสอง..ลมหนาวและเหนื่อยที่สุด  ปีสาม เรื่องที่เขาเล่าสนุกที่สุด  ปีสี่.. อยากจะลืมที่สุด..

แต่นี่จะพูดถึงปีสอง.. ปีสองช่วงนั้นเพลง “ทำอะไรสักอย่าง” กำลังดัง วงเหล้ารอบกองไฟไม่พ้นต้องร้องเพลงนี้ซ้ำๆ ตามประสาคนเมา.. แต่สิ่งที่เราจำได้ไม่ใช่วงเหล้า.. แต่เป็นเปลวเทียน.. กับเนื้อเพลงในตอนนั้น...

“ฉัน ต้อง ทำ ทำอะไร สักอย่างแล้ว... ให้เธอนี้.. ไม่แคล้ว..ไม่คลาด..

ให้เธอรู้ตัว ว่ามีคน คนอย่างฉัน.. แอบมองเธออยู่ตรงนี้.. รอคอยเธอตรงนี้..ฉันนี่ไง..”

พอมองย้อนกลับไปวันนั้น.. แอบอมยิ้มในใจ.. เราไม่กล้า..จะทำอย่างนั้นด้วยซ้ำ.. เราได้แต่มองเปลวเทียนที่โดนลมพัดไหว น้ำตาเทียนหยดจนเทียนเกือบจะมอด.. ในตอนนั้น ความรู้สึกที่รู้อยู่ตลอดเวลา ว่าคน “คนนั้น” นั่งอยู่ตรงไหน.. แต่เราไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมอง.. เป็นระยะทางที่เจ็บปวด.. แต่อยากบอกว่าวันนี้ “เวลาตอนนั้น” ยังคงเป็นความทรงจำอันงดงาม..

ภายใต้แสงดาว..ฉันกับเพื่อนมองดูดาวในถุงนอน.. ท้องฟ้าเบื้องบนพราวไปด้วยดวงดาว แม้แต่ระหว่างใบไม้ก็ยังมองเห็นดวงดาว.. ฉันกับเพื่อนนอนดูดาวกันไม่รู้ว่านานแค่ไหน อาจจะจนกองไฟมอด.. ฉันไม่แน่ใจ..

ทุกวันนี้ เพื่อนคนที่เคยนอนดูดาวข้างๆ มีครอบครัวไปแล้ว.. คนที่ฉันไม่กล้ามองเอาแต่จ้องดูเปลวเทียนกำลังทำหน้าที่เป็นอาจารย์ในมหาลัยแห่งหนึ่ง.. เป็นคนที่น่าชื่นชมสำหรับฉันเช่นเดิม.. แต่วันนี้ฉันแตกต่างไปจากเดิมแล้ว..

นั่นสิ.. อาจเป็นเพราะฉันได้ฟังเพลงไทยเดิมขึ้นมา.. ฉันก็เลยนึกถึงเขาคนนั้นขึ้นมา..

 ฮ่ะๆ ขอฉันเก็บความทรงจำเกี่ยวกับเขาเอาไว้ตรงนี้ได้ไหม.. เพราะตอนนี้ฉันไม่อาจคิดถึงเรื่องความรักได้อีก..

ฉันได้ก้าวข้ามอะไรบางอย่างมามากมาย และยังไม่พร้อมจะกลับไปโดยใช้หัวใจนำทาง...

เพราะว่าเกียรติเป็นสิ่งที่ควรค่าแก่การรักษา..  ฉันจะรักษาเกียรติของฉันเอาไว้..!

เกือบข้ามเส้นตัวเองไปเหมือนกัน... แต่ที่นี่.. ฉันไม่มีตัวตน..

ฉันอยากทำอย่างนั้น.. แต่ได้โปรดจำฉันไว้ด้วยละกัน ! 

ที่มาภาพ : //fc05.deviantart.net/fs70/f/2010/305/e/2/romantic_forest_night_by_filipr8-d31xoad.jpg