พายุ

พายุกำลังตั้งเค้ามาแต่ไกล เรามองเห็นและตั้งรับกับมันไว้เรียบร้อย

แล้วว่า เหตุการณ์ที่จะเกิดข้างหน้ามีอะไรที่เราต้องเจอ

แต่ในบางครั้งพายุที่เราเห็นและตั้งท่ารับไว้ มันก็ใหญ่และหนักเกินไป

จนเรารับมือแทบไม่ไหว แต่สุดท้าย เราเองก็ต้องสู้กับมันจนได้

ไม่ว่าจะสู้ด้วยวิธีไหน เราจะพยายามให้ถึงที่สุด และที่สุด

อย่างหนึ่งที่เราควรเรียนรู้คือการช่วยเหลือตัวเอง

ไม่ว่าพายุที่เจอจะเป็นแรงลม พายุฝน เราต้องเจอและตั้งรับ

และผ่านมันไป เพราะวันหนึ่งเมื่อพายุลูกนี้ผ่านไป

เราก็จะมองเห็นหลายๆอย่างในอีกมุมที่เราไม่เคยเห็นมากขึ้นและนั่นแหละ

คงเป็นคำที่เรามักคุ้นเคยว่า "ประสบการณ์" เมื่อคืนผมคุยกับคุณ

ผมได้ยินจากปากของคุณแบบตกใจมากๆ "คุณหนิงเหนื่อย" ผมรู้สึก

ท้อขึ้นมาทันที แต่สุดท้ายในเวลาอันรวดเร็ว

ผมเองต้องลุกขึ้นแล้วสูดลมหายใจให้เต็มปอด เพื่อที่จะอยู่ข้างคุณ

เพราะในเวลาที่ท้อ ผมเองไม่ควรท้อไปกับคุณ

แต่ผมเองต้องเป็นแรงผลักให้คุณเดินต่อ ถึงแม้ว่าตัวผมกำลังจะไปต่อแทบไม่ไหว

แต่แรงฮึดสุดท้ายผมก็ต้องดันคุณไปต่อจนได้แหละ

มีเรื่องราวเกิดขึ้นเยอะแยะมากมายในอาทิตย์นี้หลังจากกลับมาจากน่าน

เริ่มต้นวันจันทร์ ลุงที่ทำงานให้ที่บ้านคุณ อยู่ๆก็ล้มลงเป็นลม

พอไปหาหมอ ปรากฎว่าเส้นเลือดในสมองแตก 8 cm เลยทีเดียว

โอกาศรอดน้อยมาก แถมภรรยาเค้าก็เป็นโรคหัวใจอีก

งานเลยมาตกอยู่ที่คุณ เราต้องขับรถไปรับป้าที่บ้านเพื่อมาดูอาการลุง

เราไม่กล้าที่จะบอกทางโทรศัพท์ เพราะลูกสาวเค้าบอกว่า

แค่แม่รู้ว่าพ่อเป็นลม ก็ร้องไห้แล้ว ระหว่างทาง

ลูกสาวเค้าโทรมาถามว่าจะผ่าสมองดีมั้ย เอายังไง

แต่ตอนนั้นป้าเค้ายังไม่รู้เรื่องอะไรมาก เราสองคนคุยกันเป็นภาษา Eng

เพราะยังไม่แน่ใจว่าจะบอกดีมั้ย สุดท้ายเราสองคนตัดสินใจบอก

เพื่อให้ได้คำตอบว่าจะผ่ามั้ย ผมบอกแค่ว่าเสี่ยงมากๆ

แต่เค้าก็เลือกที่จะเสี่ยงมากกว่าปล่อยให้ลุงไป จริงๆตอนนั้นผมขอคุยกับหมอด้วย

เพราะลูกสาวป้าตอบอะไรได้ไม่มาก หมอแจ้งผมว่าโอกาศรอดมีแค่ 80-20%

แต่ถ้าตามความเห็นหมอก็ควรปล่อยเค้าไปเพราะ

คนไข้ค่อนข้างทรมาน และอีกอย่างหากผ่าตัดเสร็จแล้วลุงอยู่ต่อได้

ต้องมีคนคอยดูแล พลิกตัว ตลอด 2 ชั่วโมงเพื่อป้องกันแผลกดทับ

ซึ่งลูกกับป้าอยู่กันสองคน ลูกสาวอยู่ในเมือง ผมเองก็ห่วงไม่น้อยเลย

เพราะทันทีที่ป้าแกรู้เรื่องทั้งหมด ก็ร้องไห้ปล่อบโฮเลย

ผมเองก็ไม่รู้ทำยังไง นอกจากจับมือคุณ

เพราะผมเองก็รู้ว่าคุณเองก็ใจเสียไม่น้อยเช่นกัน

ผมขับรถเพื่อให้ถึงโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด

เพราะอย่างน้อยป้าควรได้เห็นลุงก่อน ที่ลุงจะเข้าห้องผ่าตัด

ผมบอกคุณแค่ว่า เราทำดีที่สุดแล้ว

ดีกว่าการที่เป็นนายจ้างดูแลลูกจ้างทั่วไป คุณตอบผมแค่ว่า

"เราอยู่กันแบบครอบครัว" อืมก็ใช่นะ ผมเองก็เช่นกัน แต่ตอนนี้ปัญหาที่ผมกำลังผจญอยู่กับมัน

เกิดจากคนในครอบครัวนี้แหละที่ทำให้การทำงานมีปัญหา

และแตกแยกกัน ผมเองก็ต้องสู้ต่อ แม้ไม่รู้ว่าจะได้แค่ไหน

แต่ผมเองก็รู้แค่ว่า ถอยไม่ได้ ท้อไม่ได้ เพราะงานนี้คืองานที่ผมรัก

ถึงแม้ว่าผมทำงานมาเกือบ 15 ปี ในงานด้านนี้มา

ผมเองไม่เคยเจอปัญหาแบบนี้มาก่อนเลย

เพราะทุกครั้งที่ผ่านมาผมเองจะพยายามคัดลูกค้า ให้ได้ลูกค้าดีๆ

ถึงเรื่องมากแต่เงินต้องถึงถ้าอยากเรื่องมาก

แต่ไม่ใช่เงินไม่ถึงแต่ความต้องการสูง ถ้าเอาผมไปเทียบกับบริษัทใหญ่ๆ

แน่นอนผมจะไปสู้ได้ยังไง ในเมื่อถ้าคุณจ้างบริษัทใหญ่ๆ

คุณเองก็จะไม่มีทางได้ราคานี้แน่นอน เพราะเค้าต้องมีค่าประกันความเสี่ยงในงานของเค้า

เพราะเค้าจะแน่ได้ไงว่าคุณพร้อมที่จะจ่าย เพราะฉะนั้นมันจะกลายเป็น 2-3 เท่าของราคาที่คุณจ้างผมแน่นอน

เพราะแค่ค่าแบบที่คุณอ้างถึงมันก็แพงกว่าของผม 2 เท่าตัวแล้ว

เพราะส่วนใหญ่เค้าจะคิดเป็น % กัน เช่น ค่าแบบ 8% ของราคาประเมิน

อาจจะมากถึง 15% ของราคาประเมินการก่อสร้างด้วยซ้ำ

เพราะแล้วแต่รายละเอียด ผมรู้ว่าปัญหามีไว้พุ่งชน

แต่ผมเองก็มันจะใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ตามช่วงอายุและประสบการณ์ของเรา

ตราบใดที่เรายังหายใจอยู่ ชีวิตก็ดำเนินต่อไป ทุกคนที่นอนอยู่ใน ICU

สิ่งที่เดียวที่เค้าพยายามและอยากจะมีคือลมหายใจ เพื่อให้ได้อยู่กับคนที่เค้ารัก

แล้วเราละในเมื่อตอนนี้ยังหายใจได้เอง อาจจะไม่ค่อยเต็มปอด แต่เรายัง

หายใจอยู่ เดินต่อไป เหนื่อยก็พัก ฉุดแขนกันให้เดินต่อไปด้วยกันดีกว่า

Create Date : 19 พฤษภาคม 2553		3 comments
Last Update : 19 พฤษภาคม 2553 8:48:55 น.
Counter : 794 Pageviews.
Share Tweet