หนึ่งวันวุ่นๆของวัยรุ่นผู้รักความตื่นเต้น

ว๊าาวว วันนี้มายด์คึกค่ะ
เพิ่งกลับมาถึงบ้านแหล่ะตัวเอ๊งงง ทริปที่แสนจะชุลมุน
กลับมาถึงบ้านประมาณตีสองครึ่ง แล้วไอ้โรคซุ่มซ่ามไม่ดูตาม้าตาเรือของมายด์
ก็ทำเรื่องเข้าให้จนได้
นั่นคือ...มายด์เดินชนประตู ประตูเหล็กที่มันดึงขึ้นดึงลงอ่ะค่ะ
มันดันดึงมาอยู่ครึ่งๆ ด้วยความเอ๋อของมายด์ หัวน้อยๆได้โขกดังปั่ง!
ไม่รู้ว่าเซลล์สมองมายด์จะตายไปกี่ล้านตัวแล้วเนี่ย
ถ้ามายด์โง่ลงจะทำไงเนี่ย ยิ่งเรียนเคมีไม่รู้เรื่องอยู่
และด้วยเหตุประการฉะนี้ ข้าพเจ้าเลยตื่นซะเต็มตา เหอๆ
เรื่องวุ่นๆในชีวิตเกิดตั้งแต่ตอนเช้า มายด์ตื่น 8 โมงครึ่งและรีบบึ่งรถไปเรียน
ตอน 9 โมง ข้าวเช้าก็ไม่กินมันแล้วแหล่ะ = =
เรียนเสร็จถึงรู้ว่า อาจารย์ส่งงานที่เขียนจดหมายถึงพ่อแม่เป็นภาษาอังกฤษ
เรื่องที่มายด์ไปดูงานตามร้านยา โรงพยาบาล ห้องวิจัย นั่นหล่ะ
ส่งวันนี้วันสุดท้าย มายด์ก็ ตาย 5 แล้ว ยังไม่ได้ทำเลย
เหลือเวลาอีกชั่วโมงครึ่งถึงจะเรียน org chem ตอนนั้น 11.30
มายด์ก็เลยรีบบึ่งรถกลับหอ แล้วรีบเขียนจดหมายแถๆไป
ตั้ง 500 Words แหน่ะ เขียนความคิดเห็นมายด์และจดหมายที่แม่ตอบกลับ
ซึ่งมายด์ก็แต่งด้วยจินตนาการตัวเองล้วนๆ เหอะๆ
และแล้วยอดมนุษย์อย่างมายด์ก็เสร็จภายในเวลา 1 ชั่วโมง
พอจะปริ้นท์งาน เครื่องปริ้นท์ดันบ้ามาเสีย ไม่ยอมปริ้นท์ให้มายด์
เสียเวลางมตั้งนาน ข้าวก็ยังไม่ได้กิน เลยรีบบึ่งรถไปสั่งข้าวก่อน
แล้วค่อยเอางานไปปริ้นท์ มายด์รู้ตัวเลยว่ามายด์ปริ้นท์งานเร็วมาก
ไม่ถึง3 นาที แล้วบึ่งรถไปกินข้าว กินเสร็จค่อยไปเรียน ไม่กินไม่ไหวนะ
ข้าวเช้าก็ไม่ได้กิน เดี๋ยวเซลล์สมองมายด์ตาย ฮ่าๆ
สุดท้ายก็เข้าห้องช้าไป 15 นาที เอาเหอะ ผิดที่มอมันกว้างเกิน
ขับไปมันใช้เวลานาน อิอิ(แถได้อีกนะหล่อน!)
ความจริงวันนี้ก็ไม่ได้คิดจะกลับบ้านมาตั้งแต่แรก แต่เพื่อนโทรมา
ตอน ประมาณ 6 โมงเย็น

เพื่อน : "มายด์...เมิง กุไม่ไหวแล้วนะ...กุไม่ไหวแล้วนะโว้ย"

มายด์ : "เป็นไรเนี่ย ปวดขี้ไง๊"

เพื่อน : "อีบ้า! กุคิดถึงบ้าน กุจะกลับ เมิงจะกลับกับกุไหม๊
ถึงเมิงจะกลับหรือไม่กลับ กุก็จะกลับนะ"

มายด์ก็คิดมานานแล้วแหล่ะ ว่าอยากหาเวลากลับบ้าน
เพราะมายด์แทบไม่ได้โทรคุยกับที่บ้านเลย งานล้นมือมาก
เนี่ยนะ ไม่กี่วันที่ผ่านมามายด์นั่งทำ Report Lab คนเดียว
คือทำให้ทั้งกลุ่มแหล่ะ เราผลัดเวรกันทำ แล้วมายด์ดันเจอแลบที่ยาวมาก
นับแล้วทั้งหมด 15 หน้า เขียนและวาดภาพเองล้วนๆ ไอ้ที่เขียนหน่ะ
เขียนถูกๆผิดๆ เพราะตอนตีสาม สติเริ่มแตกซ่าน แถมต้องนั่งวาดกราฟด้วย
ใครเคยวาดกราฟในกระดาษกราฟจะรู้ว่ามันต้องใช้สายตาเยอะมาก
ช่องแต่ละช่องห่างกันแค่มิลเดียว จนมายด์คิดว่าสายตามายด์ต้องสั้นขึ้นแน่เลย
ตอนนั้นมองเห็นอะไรเบลอๆไปหมด แค่นี้สายตามายด์ก็สั้นจะแย่แล้วนะ
อย่าสั้นไปกว่านี้อีกเลยนะจ๊ะที่รัก เอาหล่ะ พอเพื่อนโทรมาถามอย่างนี้ มายด์ก็เลยถามว่ามีรอบไหน สรุป มีรอบ หนึ่งทุ่มกับสองทุ่ม มายด์ก็ขอเวลาเพื่อนตัดสินใจก่อน
พอวางหูไป เพื่อนในคณะก็โทรมาวิงวอนให้มายด์ไปช่วยมันถือกล่องหน่อย
ถือกล่องงานพระราชทานเพลิงศพอาจารย์ใหญ่หน่ะค่ะ(ที่ มข เรียก ครูใหญ่)
เพราะมันไม่มีเสียงกันซักคน แต่ละคนติดหวัดกันงอม
มายด์ก็ตัดสินใจได้แล้วว่าจะกลับบ้าน เพราะไม่งั้นมายด์ก็ไม่ได้กลับแล้วอ่ะ
Summer ก็ไม่ได้กลับ เพราะมีเรียน มายด์เลยขอโทษมันไป
ตอนแรกนัดจะไปเดินงานเกษตรแฟร์ด้วยแหล่ะ
สุดท้ายมายด์เลยอดไปเที่ยวเลย ช่างมันเหอะ มายด์อยากกลับบ้านมากกว่า
สุดท้ายมายด์กับมันตกลงว่าจะกลับตอน 6โมง18 นาที
จากนั้นแต่ละคนก็รีบเร่งสปีดเก็บของอาบน้ำให้เรียบร้อย
แล้วมันก็ขับรถมารับมายด์ เพราะมันรู้ว่ามายด์ของเยอะมาก
มายด์จะต้องมีเป้ 1 ใบ ใส่โน๊ตบุ๊ค พร้อมกระเป๋าเดินทางอีก 1
กระเป๋าเดินทางเนี่ยแหล่ะ ขาดไม่ได้เลย เพราะมายด์ต้องเอาไว้ใส่หมอนข้าง แหะๆ :P มายด์เป็นคนติดหมอนข้างมาก ไปไหนต้องเอาไปด้วย
ไม่งั้นไม่ฉะบายใจเยยอ่ะ พอเพื่อนมารับมันก็เกือบ ทุ่มครึ่งแล้วอ่ะ
รถออก สองทุ่มสิบห้า เพื่อนถามว่าจะกินข้าวไหม มายด์เลยบอกว่ากิน
กินแป๊บเดียว พอดีไปกินร้านที่สนิทกัน(คนบ้านเดียวกัน)เค้าเลยทำให้เร็ว
มายด์บอกให้เพื่อนโทรเรียนแท๊กซี่ก่อนหน้านี้แล้วนะ แต่โทรไม่ติดเลย
มายด์ก็โทรบ้างก็ไม่ติด เวลาก็กระชั้นชิดเข้ามาเรื่อยๆ มายด์ก็ทำไงดีวะT^T
เลยโทรขอให้เพื่อนหอเดียวกันที่มีรถยนต์ไปส่ง
ระหว่างรอกินข้าว มายด์วิ่งกลับหอก่อนเพราะลืมของ แล้วรีบวิ่งกลับมา
เล่นเอาหอบเลย สักพักเพื่อนที่จะไปส่งโทรมาถามว่าให้เพื่อนที่มีมอไซค์ไปส่งได้ป่าว พอดีมันต้องไปงานเกษตรเป็นเพื่อนรูมเมท มายด์ก็บอกว่า ไม่ได้แก
เพราะเค้ามีของเยอะ มีเพื่อนไปอีก มันก็เออๆ มาเร็วๆ
มายด์ก็เลยกระซวกข้าวซะเต็มที่ ส่วนเพื่อนที่จะกลับด้วยก็กินเสร็จแล้ว
เพราะมันกินระหว่างรอมายด์กลับไปเอาของที่หอ
มายด์เลยบอกให้มันเอารถไปจอดที่หอมายด์ก่อน
หลังจากที่กระซวกเสร็จมายด์ก็รีบวิ่งด้วยความเร็วสูงไปหอ
เชื่อไหมคะระหว่างทางมายด์เจอหมา ตอนดูในทีวีก็ขำๆนะ
ที่คนวิ่งแล้วหมาไล่กวดอ่ะ ตอนนี้มันเกิดขึ้นกับมายด์จริงๆแล้ว
มายด์วิ่งไปแล้วหมาวิ่งตามเหมือนจะกัดมายด์ มายด์เลยหยุดกึ่ก หมาก็หยุดด้วย
กลายเป็นเห่าแทน ค่อยโล่งใจไปหน่อย เฮ้ออ
แอบเคืองว่าเห่าพวกเดียวกันได้ไงยะ!
พอไปเสร็จ เพื่อนที่จะไปส่งก็ถามว่า จะให้ไปส่งที่ไหนนะ
มายด์บอกว่า ปรับอากาศ2 เพื่อนก็บอกว่า ไอ้มายด์ เค้านึกว่าแกจะให้เค้าไปส่งใกล้ๆตรงโรงพยาบาลศรีในมอ เค้าไม่รู้จักทางในเมือง มายด์บอกว่าไม่เป็นไรเค้ารู้ มันก็ตอบกลับว่า แล้วเค้าจะกลับยังไง
มายด์ก็เออ จริงด้วย เอาไงดีวะ จะ2ทุ่มแล้ว เลยโทรขอความช่วยเหลือ
จากพี่จังหวัดเดียวกัน(พี่เป็นเด็กซิ่ว อยู่ปี1เหมือนมายด์)ที่อยู่หอเดียวกับมายด์
ให้ช่วยนั่งเป็นเพื่อนมันหน่อย พี่คนนี้ความจริงก็อยากกลับ แต่มีสอบ
ปกติก็กลับพร้อมมายด์ตลอดอ่ะพี่คนนี้ พี่เค้าก็ใจดีมานั่งเป็นเพื่อน
เหอะๆ ลุ้นแทบตาย ว่าจะไปทันไหม แถมเข้าไปในเมืองรถก็ติดเอาติดเอา
ติดไฟแดงหลายรอบจนมายด์หงุดหงุดอ่ะ แต่สุดท้ายก็ถึงด้วยเวลา
2 ทุ่ม 5 นาที เหอะๆ นั่งไม่นานรถก็มา แต่พอเพื่อนมายด์เปิดกระเป๋า
มันแทบกรี๊ด เพราะมันลืมเหล็กดัดฟันคู่ละ 5พัน อยู่ที่ร้านข้าว มันแทบร้องไห้อ่ะ
โทรไปขอให้ลุงกับป้าที่ร้านดูให้ แต่มายด์ว่าคงไม่เหลือแล้วแหล่ะ
เล่นห่อทิชชู่ซะอย่างดิบดีอย่างนั้น เค้าก็คิดว่าเป็นขยะกันหมดแหล่ะ
สุดท้ายลุงกับป้าสุดแสนใจดี คุ้ยขยะหาให้มัน ซึ่งก็ไม่เจอ
สงสารมันจริงๆ มันซึมไปเลย สุดท้ายมันก็คงทำใจได้อ่ะนะ
ไม่ใช่น้อยๆ ห้าพันเหอะๆ น่าแปลกคือวันนี้มายด์กับมันนอนหลับมาตลอดทาง
หลับแบบไม่เคยหลับนานขนาดนี้มาก่อนอ่ะ คงเป็นเพราะมายด์เหนื่อยจากทั้งงานทั้งเรียน และเหตุการณ์วุ่นๆที่กว่าจะมาถึงขนส่ง ทำเอาใจหายใจคว่ำ มายด์กับมันนอนจนรู้ตัวอีกทีถึงจุดหมายปลายทางแล้ว แฮะๆ
แต่วันนี้เป็นครั้งแรกที่มายด์คิดว่าบางทีในความตื่นเต้นก็มีข้อเสีย
คือเราจะรีบแล้วทำให้เราลืมโน่นลืมนี่หน่ะ

ตอนนี้กลับมาถึงบ้านแล้ว ตอนกลับมาแอบมองไปยังบ้านลุงผิด(ลุงข้างบ้าน)
ความรูสึกหลายๆอย่างมันเข้ามานะ มายด์ไม่รู้ว่ามายด์จะรู้สึกยังไง
ที่ตอนนี้ไม่มีคุณลุงแล้ว มายด์อาจจะรู้สึกว่าคุณลุงคงไปเที่ยว
มันก็ไม่ต่างจากตอนที่ลุงผิดไปรักษาตัวที่กรุงเทพเท่าไหร่
แค่ต่างกันตรงที่ถ้าลุงผิดไปรักษาตัว สักวันลุงผิดจะกลับมาเยี่ยมบ้าน
กลับมาให้มายด์เห็นหน้า แต่ตอนนี้ไม่ว่ามายด์อยากเห็นหน้าคุณลุงเท่าไหร่
ก็ไม่ได้เห็นแล้วหน่ะซิ่ คุณลุงไปเที่ยวและไม่กลับมาแล้ว
ครั้งที่แล้วมายด์อยากกลับมาวันที่ฝังคุณลุงนะ แต่แม่ไม่ให้
พรุ่งนี้แหล่ะ มายด์จะไปเยี่ยมลุงผิดนะคะ ไม่ว่าลุงผิดจะอยู่ไหน
ลุงผิดต้องมีความสุขมากๆนะ ถือเป็นการไถ่โทษที่มายด์ไปเยี่ยม
ลุงผิดครั้งล่าสุดแล้วลุงผิดจำมายด์ไม่ได้ มายด์อยากมีรูปลุงผิดสักใบ
รูปที่จะรื้อฟื้นความทรงจำที่เรามีให้กันจัง แต่ไม่ว่ายังไง มีคนเคยบอกว่า
ที่ๆดีที่สุดสำหรับความรักคือหัวใจ งั้นมายด์จะเก็บลุงผิดไว้ในนั้นนะคะ
ถ้ามายด์เก็บไว้ในสมอง สักวันมันอาจจะลางเลือน แต่ถ้ามายด์เก็บลุงผิดไว้ในหัวใจเหมือนที่มายด์เก็บทอมมี่ ลุงผิดก็จะอยู่กับมายด์ตลอดไป...อยู่ในหัวใจ
คุณลุงเค้าไม่กลับมาแล้ว

เฮ้ออ เขียนมาถึงตอนนี้แล้วใจหายชะมัดที่จะไม่ได้เจอหน้าลุงผิดอีก
มายด์จะขอให้ที่บ้านพาไปเยี่ยมนะคะ มายด์เคยสวดมนต์ให้ลุงผิดด้วย มายด์ไม่รู้ว่ากุศลจากการสวดมนต์ที่อุทิศไปให้ลุงผิดมันจะมีจริงไหม แต่ถ้ามายด์จะลองมันก็ไม่ผิดนี่ แล้วลุงจะรับได้ไหมอ่ะ ลุงผิดเป็นคริสต์ แต่ไม่ว่ายังไงมายด์ก็อยากให้ลุงผิดสัมผัสถึงสิ่งที่มายด์ส่งไปนะคะ

Create Date : 29 มกราคม 2554 Last Update : 29 มกราคม 2554 3:48:43 น. Counter : 433 Pageviews.		16 comments
Share Tweet