ในห้องบรรทม

องค์ราชาและราชินียังรอคำตอบจากพระธิดาองค์น้อย พระมารดาผู้เป็นรานีแห่งสาวัตถีตรัสเปิดทาง

“ที่จริงลูกแม่มีทางเลือกอื่นอีก เช่นอาจ..”
“ลูกยินดีเพคะ เสด็จแม่...”

จันทราวตีทรุดองค์ลงต่อหน้าพระมารดา แล้วน้อมพระวรกายลงจรดพระนลาฏที่ฝ่าพระบาทองค์ราชินีแห่งสาวัตถี

“ลูกยินดีปลดเปลื้องยศถาบรรดาศักดิ์ทุกอย่าง ห่วงแต่รอยบาทนี้ ลูกคงมิอาจก้าวย่างตามรอยได้ ห่วงแต่พระอุทรนี้ที่แบกอุ้มลูกมาแต่หนหลัง ยังมิได้ทดแทนคุณ ห่วงแต่อุระนี้จะเฝ้าถวิลหาลูกในเวลาที่พรากจาก หากลูกมิใช่พระธิดาแห่งสาวัตถีแล้ว จะยังมากราบเข้าเฝ้า ปรนนิบัติเสด็จแม่อีกได้หรือไม่เพคะ”
“เหตุใดจะไม่ได้เล่า วตี ไม่ว่าอยู่ในฐานันดรใด เจ้าก็เป็นลูกแม่”
“ขอบพระทัยเพคะ เสด็จแม่ ... เสด็จพ่อ ...”
“มาหาพ่อหน่อยซิลูก”
จันทราวตีลุกไปเข้าเฝ้าพระบิดา องค์ราชากอดประคองธิดาองค์น้อยไว้ในพระอุระ

“กษัตริย์ตรัสแล้วไม่คืนคำ เจ้าพูดแล้วจะเปลี่ยนใจไม่ได้นะ จันทราวตี”
“เพคะ เสด็จพ่อ”

เวลานั้น จันทราวตีรู้สึกว่าหัตถ์ของพระบิดาจับกระชับพระอังสะ แล้วพระวรกายก็ถูกหมุนให้กลับไปทิศที่วณิพกยืนรออยู่

“เช่นนั้น ลูกสาวเรา ขอยกให้ท่านแล้ว...เทวินทร์วรมันต์!”
สบพักตร์ของบุรุษตรงหน้าแล้วก็หันไปถามพระบิดา

“เสด็จพ่อรู้...?”
จันทราวตีเหว
“แม่เจ้ารู้ก่อน แล้วพ่อให้ความร่วมมือด้วย”
“เสด็จแม่วางแผน..?”
ระดับของพระสุรเสียงแหลมและดังขึ้น พระมเหสีสรวลเบาๆ
“หลังจากได้คุยกับว่าที่ภัสดาแห่งเจ้า”
“องค์เทวินทร์!”
“จะโกรธเคืองไปใย ลูกพ่อ ทีเจ้าไปหลอกเขาอยู่นานสองนาน เขายังไม่ว่าอะไรเจ้าสักคำ”
”ฮึ…”

จันทราวตีสะบัดเสียง พระมารดาเห็นท่าไม่ดีจึงให้องค์เทวินทร์หลบเลี่ยงไปก่อน แล้วเข้ามาปลอบ

“เจ้าชายเทวินทร์วรมันต์น่ะ แม่เคยเห็นองค์มาตั้งแต่เล็กๆ สมัยไปร่วมงานบุญที่วิหารเชตวัน แม้ว่าโตเป็นหนุ่มแล้วก็ยังจำได้ จึงเรียกเข้าไปคุยก่อนที่พระองค์จะเข้ามาหาลูกทั้งชุดของยาจก ทรงบอกกับแม่ว่า มิได้อนาทรร้อนใจในราชบัลลังก์ ยอมสละให้พระอนุชาได้โดยมิต้องคิด ติดก็แต่ห่วงเจ้า หากสิ้นไร้บัลลังก์เชิดชูพระยศ พระธิดาแห่งสาวัตถีอาจไม่เหลือบแล”

“จะไม่เหลือบแลก็ตั้งแต่หนนี้ ที่ดูถูกลูกนัก หม่อมฉันเองก็มิได้ปรารถนาจะเป็นพระธิดาที่อยู่บนหอคอยเลยแม้แต่น้อย ยิ่งกว่านั้นที่ทรงคิดว่าหม่อมฉันรักพระองค์ที่พระยศ ยิ่งเป็นการดูถูกลูกเหลือเกิน”

“แม่ก็เลี้ยงเจ้ามาตั้งแต่เล็ก เหตุใดจะไม่รู้ใจเจ้า ทุกคนเพียงอยากพิสูจน์ว่าลูกเต็มใจ เพราะหนทางข้างหน้า อาจลำบากกว่าที่เจ้าเคยเผชิญอยู่กลางป่าอีกหลายร้อยเท่า”

พระมารดาเอาน้ำเย็นเข้าลูบ พระธิดาองค์น้อยนิ่งสดับเหตุผลแล้วพระทัยเย็นลงจึงค่อยตรัสด้วยพระสุรเสียงแจ่มใส

“ให้ลูกออกไปเผชิญเถิดเพคะ เสด็จแม่ ที่แท้ยศถาบรรดาศักดิ์ก็เป็นแต่เปลือกหุ้ม เสด็จแม่บอกลูกเอง ว่าแม้ไม่มีพระยศ ก็ยังมาปรนนิบัติพระองค์ได้ทุกเวลา ให้เสด็จพ่อถอดยศลูก แล้วให้ลูกเป็นข้าราชบริพารในตำหนักก็ได้นะเพคะ ขอเพียงเช้ามาได้ปรนนิบัติพระสงฆ์องค์เจ้า ถวายทานและฟังเทศน์ในวิหารร่วมกับภาวิณี เวลาราชการปรนนิบัติเสด็จแม่ ตกเย็นก็กลับไปดูแลปรนนิบัติ...ภัสดา”

องค์ราชินีสรวลเบาๆเมื่อเห็นจันทราวตีตรัสอย่างขวยอายในตอนท้าย

“ไม่ต้องทำงานหนักขนาดนั้นหรอก จันทราวตี ข้าราชบริพารแม่มีเป็นร้อย เพิ่มเจ้าอีกคน วังอาจได้โกลาหล เพราะต้องคอยเก็บข้าวของที่เจ้าขว้างปาเวลาโมโห”
“เสด็จแม่ก็...”
“คิดว่าแม่จะใจร้ายใจดำ เอาลูกของตัวมาเป็นคนรับใช้ได้ลงคอหรือ องค์เทวินทร์น่ะ แม้สละราชบัลลังก์แล้วก็ยังมีศักดิ์เป็นพระเชษฐาของพระเจ้าแผ่นดินแห่งมคธ เจ้าเองก็มีเลือดเนื้อเชื้อไขของแม่ จะว่าไป เจ้าก็ยังเป็นเจ้าหญิงในดวงใจของราษฎรอยู่เหมือนเดิม”

“เช่นนั้น...”
“แม่จะขอเสด็จพ่อให้สร้างเรือนหอให้เจ้ากับองค์เทวินทร์ อาจไม่ใหญ่โตนัก แต่ให้อยู่ระหว่างกลางวิหารบุพพารามกับเชตวัน ให้เจ้าสองคนช่วยทำนุบำรุงพุทธศาสนาตามเจตนารมณ์ของเสด็จปู่ของทั้งสองฝ่าย เจ้าพอใจหรือไม่”

“พอใจที่สุดเลยเพคะ”’
จันทราวตีโผเข้ากอดพระมารดาอีก คราวนี้ด้วยกระแสแห่งปีติที่ล้นพระทัย
ครั้นองค์เทวินทร์ได้รับสัญญาณก็กลับเข้ามาใหม่ จันทราวตีเห็นหน้าแล้วยังขับไส

“ทำไมเล่า”
เจ้าชายอุทธรณ์
“รีบไปเข้านอนเถิดพี่ ถ้าเช้าพรุ่งนี้ตื่นไม่ทันใส่บาตร น้องไม่รอนะ”

ฝ่ายชายโดนกำราบเสียตั้งแต่ยังไม่เข้าพิธี แต่ดูท่าเจ้าตัวก็ยินดีจะโดนกำราบเช่นนี้จนกว่าชีวิตจะหาไม่

Create Date : 01 มิถุนายน 2554
Last Update : 1 มิถุนายน 2554 6:47:35 น.		0 comments
Counter : 813 Pageviews.
Share Tweet