จันทราวตีขังตัวอยู่แต่ในห้องบรรทมไม่ยอมเสวยพระกระยาหาร ตั้งแต่ตะวันขึ้น มีบุรุษหลายคนนำสังวาลมาถวายแก่องค์ราชา ด้วยคาดหวังว่าจะเป็นสังวาลเส้นที่ประกาศหา องค์ราชาประทับกับบัลลังก์เพื่อพิจารณาสังวาลแต่ละเส้นด้วยพระองค์เอง ทรงปฏิเสธและให้นำกลับไปเส้นแล้วเส้นเล่าจนล่วงเข้าใกล้เวลาปิดประตูเมือง เสียงจอแจของผู้คนเริ่มห่างหาย ไพร่ฟ้าที่มามุงดูทยอยกันกลับไปสู่เรือนที่พัก เวลานี้จันทราวตีมิได้กังวลพระทัยด้วยเรื่องการหายของสังวาลอีกต่อไป ได้แต่ภาวนาให้พระจันทร์ขึ้น เมื่อถึงเวลาคล้ายวันประสูต จะได้ทูลขอพระบิดาให้รับสั่งสร้างสังวาลเส้นใหม่

เมื่อเห็นว่าใกล้เวลาปิดประตูเมืองค่อยโล่งในพระทัยขึ้น เมื่อนางกำนัลขอเข้าเฝ้า จึงทรงอนุญาตให้เข้าไปแต่โดยดี

“เสด็จพ่อทรงเลิกการพิสูจน์สังวาลแล้วใช่ไหม”
“เพคะ”
นางกำนัลตอบแบบถนอมคำ
“แล้วจะสืบหาต่อไปอีกถึงเมื่อใด”

“ไม่แล้วเพคะ”
นางกำนัลยังอ้ำอึ้ง

“ทรงเปลี่ยนพระทัยแล้วหรือ ดีจริง ฉันจะได้ไม่ต้องกังวลกับสังวาลเส้นนั้นอีก”

“หามิได้เพคะ”
นางกำนัลตอบตะกุกตะกัก

“วณิพกที่มาเป็นคนสุดท้าย เป็นผู้นำสังวาลของแท้มาให้ และเรียกหาค่าตอบแทนคือขอให้พระธิดาประทับร่วมกับเขาในห้องบรรทมของพระองค์เอง เพียงคืนเดียวเท่านั้นเพคะ”

อย่างมิต้องกังขา นางกำนัลคนนั้นถลาออกจากห้องบรรทมขององค์หญิงแทบไม่ทันเวลา พระราชาที่กำลังสนทนาอยู่กับวณิพกผู้ครอบครองสังวาลได้ยินเสียงโครมครามจากราชสถานอีกด้าน

ขอทานอัปลักษณ์ก็จับทางได้ว่าทิศไหนคือห้องบรรทม...

+ + + +

ภาวิณีผลักบานหน้าต่างออกไป ยังเห็นชายหนุ่มเดินวนอยู่ใกล้ต้นไม้ใหญ่ ไม่ช้านานก็ทำท่าจะนอนอยู่บนแคร่ไม้ที่เธอนั่งในตอนบ่าย ย้อนไปตอนที่หันไปพินิจดูจนแน่ใจว่าใช่ศรีรามแน่ ภาวิณีก็เดินหนีมาด้วยความโกรธระคนอาย เมื่อมาถึงเรือนที่พักก็เฉลียวใจได้ว่าชายหนุ่มมิได้ตามมา ได้แต่ยืนส่งสายตาผูกมิตรอยู่ที่เดิม

หญิงสาวปิดหน้าต่างและประตูเรือนอยู่ถึงใกล้ค่ำค่อยนึกได้ว่าเขาดั้นด้นมาไกลและยังไม่ยอมขยับตัวไปที่ไหน จะตัดน้ำใจไม่ตรีไม่ต้อนรับเลยก็ใช่ที่ รื้อหาหมอนและผ้าห่มของบิดาเดินกลับไปหา ศรีรามลุกขึ้นนั่งนิ่งด้วยกิริยาเรียบร้อยอย่างคนรู้สึกสำนึกผิด

“มาโดยไม่บอกกล่าวล่วงหน้าอย่างนี้ก็เห็นจะมีแต่ธรรมศาลากระมังที่พอให้พักอาศัยได้”
พูดแล้วยื่นเครื่องนอนให้ ศรีรามรับไปแล้วกล่าวขอบคุณ

“ขอรับ”
พยายามตอบอย่างประหยัดคำด้วยกลัวว่าจะแสดงกิริยาใดให้หญิงสาวไม่พอใจอีก
“ดูท่าพี่ศรีรามจะรู้อยู่แล้วว่าฉันจะกล่าวอะไร เชิญอ่านใจเอาเถิด ฉันจะได้ไม่ต้องพูดให้เมื่อย”

ภาวิณีเอ่ยเสียงดังในใจว่า “ไปเสียให้ไกล” ศรีรามได้แต่ยิ้มแล้วพยักหน้า
“กระผมรับฟังเป็นคำๆไม่ได้หรอกขอรับ”
หญิงสาวยังเม้มริมฝีปากหันไปทางอื่น

“แต่สัมผัสได้ว่าน้องหญิงกำลังอึดอัดใจ ยังไม่อยากสนทนากับกระผมในเวลานี้ เป็นความผิดของกระผมเองที่ทำให้น้องหญิงตกใจโดยใช่เหตุ”
เห็นว่าภาวิณีค่อยคลายความโกรธลง ก็สัมผัสได้ถึงกระแสเมตตาที่มีอยู่เนืองนิตย์

“เป็นความผิดของฉันเหมือนกัน ที่ไม่เคยบอกความจริงกับพี่ หากรู้ว่ามีเจโตปริยญาณคงไม่กล้าปิดบังตั้งแต่ต้น”
“แล้วนี่เครื่องนอนอะไรขอรับ พระสงฆ์ยังไม่ได้ลงอุโบสถเลย น้องหญิงจะให้กระผมเข้านอนเสียแล้ว”
คราวนี้ศรีรามกระเซ้า หญิงสาวจึงตอบเสียงค่อย

“เมื่อครู่เห็นล้มตัวลงนอน ฉันก็เข้าใจว่าพี่เหนื่อย ต้องการพัก”
แวบหนึ่งศรีรามนึกถึงเจ้าชายว่าหากได้ยินคำนี้คงรีบตรัส
‘เพียงได้หนุนตักเจ้าแค่ชั่วยาม พี่ก็คงหายเหนื่อย’
แต่เป็นตัวเองได้แต่กระดากนัก

“ขอรับ”
“ขอรับนี่จะหาที่นอนหรือไม่ หากยังไม่ง่วงนัก ฉันจะได้พาไปกราบพระเถระ หากท่านเมตตา เหล่าฆราวาสจะได้ฟังธรรมร่วมกันหลังพิธีอุโบสถ ฉันอยากให้พี่อดทนรอ”

“ขอรับ”
ศรีรามรับคำอย่างคนอารมณ์ค้าง ภาวิณียังกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“ขอรับเรื่องใด ฉันไม่ได้อ่านใจคนได้อย่างพี่”

หรี่ตามองหญิงสาวเบื้องหน้าที่ไม่ทันไรก็เข้าใจปิดกั้นความรู้สึกด้วยสมาธิที่มั่นคงเป็นพื้นเดิม หากได้เป็นคู่ชิดเชยกันเขาคงถูกกำราบหนัก มิให้ได้เถลไถลออกนอกลู่นอกทางเด็ดขาด

“อยากฟังธรรมขอรับ”

ประจวบกับบิดาของภาวิณีลงมาถามไถ่ ได้รู้ความเป็นมาว่าศรีรามเป็นทายาทของอนาถบิณฑิกเศรษฐีก็ถูกชะตา ได้รับการเชื้อเชิญให้ขึ้นเรือนไปอาบน้ำชำระล้างตัวเสียก่อนจะเข้าอุโบสถ

เมื่อกลายเป็นแขกของบิดาจึงได้แต่หันไปสบตาหญิงสาวเป็นพักๆ ในเวลาต่อมาก็มิได้เห็นสายตาขุ่นเคืองอีก

แม้จับความไม่ได้เป็นคำๆ แววตานั้นก็คล้ายจะพูดว่า
“ยินดีที่พี่มา”
อยู่จนละสายตาไปทุกครั้ง

Create Date : 05 พฤษภาคม 2554
Last Update : 5 พฤษภาคม 2554 6:33:26 น.		2 comments
Counter : 626 Pageviews.
Share Tweet