ไม่รู้ว่าทำไม...ไม่มีเหตุผล
Group Blog
 
 
เมษายน 2553
 
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
252627282930 
 
15 เมษายน 2553
 
All Blogs
 

ครอบครัวเล็กๆ ณ เมืองริมทะเล

ครอบครัวเรา...ครอบครัวเล็กๆ ที่ไม่ได้ร่ำรวยมากมาย

แต่ครอบครัวเรามีข้าวกินทุกมื้อ...

มีบ้านที่อยู่พอสมควรกับคน...

มีเสื้อผ้าสะอาดดีๆ ใส่พอสมฐานะ

มีประกันชีวิต ประกันสังคม มีสวัสดิการข้าราชการรักษาตัวฟรี

แค่นี้ เราก็อยู่ได้อย่างมีความสุขแล้ว


เพราะครอบครัวเรา ร่ำรวยความรักให้แก่กัน

ครอบครัวเรา ร่ำรวยน้ำใจต่อคนอื่น

ครอบครัวเราประพฤติตนเป็นคนดี ไม่เบียดเบียนใคร ไม่คดโกงใคร

ครอบครัวเรากตัญญูต่อผู้มีพระคุณ


เขียนมาถึงตอนนี้...ไม่ได้ตั้งใจมาก่อนว่าจะเขียนพาดพิงถึงใคร

แค่คิดถึง ครอบครัวของเราที่มี พ่อแม่และลูกอีกสองคน

ครอบครัวที่เราเดินจากมาเพื่อใช้ชีวิตอยู่ในเมืองหลวง

ต้องมาต่อสู้ดิ้นรน เพื่อทำความฝันของตัวองให้เป็นความจริง

และให้เป็นที่ภาคภูมิใจของครอบครัว

ความฝันที่พ่อและแม่สนับสนุน...ให้ลูกเดินออกมาจากกรอบ

ครอบครัวเราเป็นครอบครัวข้าราชการ ในแวดวงการศึกษา

มีเราคนเดียวที่เดินออกมาจากเส้นทางนั้น ด้วยใจทะนง และแน่วแน่

เพราะมีกำลังใจ และความเชื่อใจจากทุกคน ว่าเราทำได้

ทั้งๆ ที่เค้าคงจะห่วง...แต่เค้าไม่เคยขอให้เราเปลี่ยนใจ

.
.
.

บางที...เราก็รู้สึกว่า หนทางที่เราเดินมันก็ไม่ได้โดยด้วยกลีบกุหลาบเหมือนกัน มันเคว้งคว้าง มันเหงา ที่ต้องเดินอยู่คนเดียวในเมืองใหญ่

กำลังใจที่ถูกส่งมา มันทำให้เราท้อไม่ได้...

เรามาไกลเกินไป...ไกลเกินกว่าจะถอยหลัง

บางครั้ง...เราก็อ่อนแอ...เรายังอยากเป็นเด็กๆ ที่มีพ่อและแม่คอยอยู่ข้างๆ

มีอะไร พ่อแม่คอยปกป้อง คอยปลอบใจ

แต่มันคงเป็นไปไม่ได้...


พ่อเราก็ป่วย และไม่อยู่ในสถานะที่จะทำอย่างนั้นได้อีก

ก่อนพ่อจะจำอะไรไม่ได้ทั้งหมด...พ่อห่วงเรากะน้องมาก

พ่อร้องไห้...เพราะกลัวจะดูแลพวกเราไม่ได้อีก...พ่อเครียดมาก

ลูกของพ่อไม่มีใครเป็นฝั่งป็นฝาซักคน

ตอนนี้ถึงพ่อก้าวข้ามผ่านมันไปแล้ว...แต่จิตวิญญาณของพ่อยังคงเป็นห่วงเราและน้องอยู่แน่นอน

เพราะกลางคืน พ่อมักจะมานั่งหลับอยู่หน้าห้องน้องเรา

และบางคืน พ่อก็ไม่ยอมหลับ เหมือนพ่อฝืน ไม่ยอมนอน บางทีก็ลุกมานั่งหลับ

แม่บอกว่าพ่อห่วงพวกเรามาก...

.
.
.
อยู่ที่เรา...จะทำให้พ่อเลิกห่วงเราได้เมื่อไหร่

เรื่องลูกจะมีครอบครัว...พ่อเลิกห่วงเถอะ...เพราะลูกสองคนของพ่อ คงไม่มีครอบครัวง่ายๆ หรอกพ่อ

ขอแค่ลูกดูแลตัวเองได้...มีการงานที่มั่นคง ไม่ทำให้แม่เหนื่อย

พ่อก็มีความสุขได้แล้วนะพ่อ



แม่ซึ่งเหนื่อยกับการดูแลพ่อ และยังคอยส่งกำลังใจถึงเราเรื่อยมา

แม่ที่เราไม่ค่อยเห็นความสำคัญเมื่อตอนเรายังเด็ก

เพราะฮีโร่ของเราคือพ่อเสมอ...

แต่แม่กลับเป็นคนที่เข้มแข็งมาก และจัดการเรื่องทุกอย่างในบ้านได้หมด

ตั้งแต่พ่อป่วย...ยายตาย...เราเพิ่งรู้ว่า ผู้หญิงที่เก่งที่สุดในชีวิตเรา คือแม่นี่เอง

แม่คือคนๆ เดียวที่พ่อเรียกหาเวลาไม่เห็น

เป็นชื่อเดียวที่พ่อเรียกติดปาก และจำได้ว่าเป็นใคร

แม่...ที่เป็นทุกอย่างของทุกคนในบ้าน...ลูกรู้นะว่าแม่เหนื่อย

ลูกรักแม่นะ....

.
.
.

เราโชคดีที่มีน้องเป็นตัวแทนคอยดูแลท่านทั้งสอง

แถมยังเป็นน้องที่โครตเข้มแข็งกว่าพี่คนนี้ซะอีก

น้องสมัครใจรับราชการเป็นครูอยู่ที่บ้านเกิดเพื่อจะได้ดูแลพ่อกะแม่

โดยไม่เคยบ่น และเต็มใจ

และเป็นที่พึ่ง คอยสร้างเสียงหัวเราะให้เรา เวลาเราเครียด

น้องที่เป็นคนที่ทำให้เราหัวเราะได้ทุกเวลาที่เราต้องการ

ถึงเรื่องที่น้องเล่ามา จะเป็นเรื่องร้ายแรงขนาดไหน แต่ถ้าผ่านการเล่าของน้อง มันก็ทำให้เราหัวเราะได้ทุกครั้ง

น้องที่ไม่เคยต้องการอะไรจากเรา...และมีแต่ให้

จากการสอนของพ่อแม่ ที่ให้พวกเรารักกัน และให้กันโดยไม่หวังสิ่งใดจากกัน

เราไม่เคยอยากได้ทรัพย์สมบัติ หรือบ้านหลังใหญ่ของพวกเรา

ทุกอย่างที่มี ของพ่อแม่...เราให้เป็นของน้อง

ส่วนของเรา ถ้าเราเป็นอะไร ประกันชีวิตและทุกอย่าง เรายกให้น้องทั้งหมด

ส่วนน้อง ก็ไม่อิจฉาในสิ่งที่พ่อกับแม่ให้เรา

รถ...ที่ขับคนเดียว...

คอนโด...ที่อยู่คนเดียว

ในขณะที่รถที่น้องได้ คือรถที่ต้องเอาไว้ขับพาพ่อไปหาหมอ...พาพ่อไปนั่งรถเล่น...พาแม่ไปจ่ายตลาด

บ้านที่อยู่ท่ามกลางสถานการณ์ภาคใต้...
.
.
.


พ่อกะแม่ ที่เราไม่เคยคิดเลยว่า...วันนี้ท่านจะแก่

เราเองยังโตจากวันที่เป็นเด็กเล็กๆ มานานมากกก

วันที่เราควรเป็นที่พึ่งให้ท่านได้แล้ว

แต่เราก็ไม่เคยพร้อมที่จะเป็นที่พึ่งให้ท่านได้เลย

เราอยากกลับบ้าน...

อยากกลับไปดูแลท่าน...

แต่เราก็ทำไม่ได้...ตราบใดที่เรายังพึ่งพาตัวเองไม่ได้ และยังไม่มั่นคงเท่าที่ต้องการ

แต่เราจะพยายามนะ

วันนี้เราซื้อบ้านหลังใหม่แล้วนะ...เผื่อวันนึง ครอบครัวเราจะย้ายมาอยู่กรุงเทพ ถ้าสถานการณ์ไม่ดีจริงๆ

แต่ใจเรา ยังอยากกลับไปอยู่บ้าน ตจว นะ...เพราะที่นั่นคือบ้านเราอย่างแท้จริง
.
.
เมื่อไหร่นะ...ที่เราจะได้กลับไปอยู่ครบหน้า 4 คนพ่อแม่ลูกอีก

เมื่อไหร่...เราจะบรรลุในสิ่งที่กำลังตามหาสักที...


เมื่อไหร่...ครอบครัวเราจะได้กินข้าวเย็นพร้อมกันทุกวัน...ที่บ้าน


เมื่อไหร่...






 

Create Date : 15 เมษายน 2553
4 comments
Last Update : 15 เมษายน 2553 5:05:57 น.
Counter : 1250 Pageviews.

 

มาเยือนครับจาก http;//www.thai-school.net/wanarat

 

โดย: พริกดิบ (พริกดิบ ) 15 เมษายน 2553 9:39:49 น.  

 

 

โดย: หาแฟนตัวเป็นเกลียว 15 เมษายน 2553 11:16:18 น.  

 

คลิกๆๆ รูปสวยๆน่ารักๆไว้ส่งต่อเพียบ...

 

โดย: MomTaWan 15 เมษายน 2553 13:10:52 น.  

 

คลิกที่รูป เพื่อเอาโค้ดรูปนี้ไปแปะ

[ของตกแต่งโดนๆคลิกเลย]


เป็นกำลังใจให้น๊า

 

โดย: ถุงก๊อปแก๊ป 15 เมษายน 2553 17:04:14 น.  

ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
  *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
 


ไม่มีที่มา
Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




ก็แค่คนธรรมดา...
ข้อความที่ต้องการ
Friends' blogs
[Add ไม่มีที่มา's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.