|
| 1 | 2 | 3 |
4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | |
|
|
|
|
|
|
|
ครอบครัวเล็กๆ ณ เมืองริมทะเล
ครอบครัวเรา...ครอบครัวเล็กๆ ที่ไม่ได้ร่ำรวยมากมาย
แต่ครอบครัวเรามีข้าวกินทุกมื้อ...
มีบ้านที่อยู่พอสมควรกับคน...
มีเสื้อผ้าสะอาดดีๆ ใส่พอสมฐานะ
มีประกันชีวิต ประกันสังคม มีสวัสดิการข้าราชการรักษาตัวฟรี
แค่นี้ เราก็อยู่ได้อย่างมีความสุขแล้ว
เพราะครอบครัวเรา ร่ำรวยความรักให้แก่กัน
ครอบครัวเรา ร่ำรวยน้ำใจต่อคนอื่น
ครอบครัวเราประพฤติตนเป็นคนดี ไม่เบียดเบียนใคร ไม่คดโกงใคร
ครอบครัวเรากตัญญูต่อผู้มีพระคุณ
เขียนมาถึงตอนนี้...ไม่ได้ตั้งใจมาก่อนว่าจะเขียนพาดพิงถึงใคร
แค่คิดถึง ครอบครัวของเราที่มี พ่อแม่และลูกอีกสองคน
ครอบครัวที่เราเดินจากมาเพื่อใช้ชีวิตอยู่ในเมืองหลวง
ต้องมาต่อสู้ดิ้นรน เพื่อทำความฝันของตัวองให้เป็นความจริง
และให้เป็นที่ภาคภูมิใจของครอบครัว
ความฝันที่พ่อและแม่สนับสนุน...ให้ลูกเดินออกมาจากกรอบ
ครอบครัวเราเป็นครอบครัวข้าราชการ ในแวดวงการศึกษา
มีเราคนเดียวที่เดินออกมาจากเส้นทางนั้น ด้วยใจทะนง และแน่วแน่
เพราะมีกำลังใจ และความเชื่อใจจากทุกคน ว่าเราทำได้
ทั้งๆ ที่เค้าคงจะห่วง...แต่เค้าไม่เคยขอให้เราเปลี่ยนใจ
. . .
บางที...เราก็รู้สึกว่า หนทางที่เราเดินมันก็ไม่ได้โดยด้วยกลีบกุหลาบเหมือนกัน มันเคว้งคว้าง มันเหงา ที่ต้องเดินอยู่คนเดียวในเมืองใหญ่
กำลังใจที่ถูกส่งมา มันทำให้เราท้อไม่ได้...
เรามาไกลเกินไป...ไกลเกินกว่าจะถอยหลัง
บางครั้ง...เราก็อ่อนแอ...เรายังอยากเป็นเด็กๆ ที่มีพ่อและแม่คอยอยู่ข้างๆ
มีอะไร พ่อแม่คอยปกป้อง คอยปลอบใจ
แต่มันคงเป็นไปไม่ได้...
พ่อเราก็ป่วย และไม่อยู่ในสถานะที่จะทำอย่างนั้นได้อีก
ก่อนพ่อจะจำอะไรไม่ได้ทั้งหมด...พ่อห่วงเรากะน้องมาก
พ่อร้องไห้...เพราะกลัวจะดูแลพวกเราไม่ได้อีก...พ่อเครียดมาก
ลูกของพ่อไม่มีใครเป็นฝั่งป็นฝาซักคน
ตอนนี้ถึงพ่อก้าวข้ามผ่านมันไปแล้ว...แต่จิตวิญญาณของพ่อยังคงเป็นห่วงเราและน้องอยู่แน่นอน
เพราะกลางคืน พ่อมักจะมานั่งหลับอยู่หน้าห้องน้องเรา
และบางคืน พ่อก็ไม่ยอมหลับ เหมือนพ่อฝืน ไม่ยอมนอน บางทีก็ลุกมานั่งหลับ
แม่บอกว่าพ่อห่วงพวกเรามาก...
. . . อยู่ที่เรา...จะทำให้พ่อเลิกห่วงเราได้เมื่อไหร่
เรื่องลูกจะมีครอบครัว...พ่อเลิกห่วงเถอะ...เพราะลูกสองคนของพ่อ คงไม่มีครอบครัวง่ายๆ หรอกพ่อ
ขอแค่ลูกดูแลตัวเองได้...มีการงานที่มั่นคง ไม่ทำให้แม่เหนื่อย
พ่อก็มีความสุขได้แล้วนะพ่อ
แม่ซึ่งเหนื่อยกับการดูแลพ่อ และยังคอยส่งกำลังใจถึงเราเรื่อยมา
แม่ที่เราไม่ค่อยเห็นความสำคัญเมื่อตอนเรายังเด็ก
เพราะฮีโร่ของเราคือพ่อเสมอ...
แต่แม่กลับเป็นคนที่เข้มแข็งมาก และจัดการเรื่องทุกอย่างในบ้านได้หมด
ตั้งแต่พ่อป่วย...ยายตาย...เราเพิ่งรู้ว่า ผู้หญิงที่เก่งที่สุดในชีวิตเรา คือแม่นี่เอง
แม่คือคนๆ เดียวที่พ่อเรียกหาเวลาไม่เห็น
เป็นชื่อเดียวที่พ่อเรียกติดปาก และจำได้ว่าเป็นใคร
แม่...ที่เป็นทุกอย่างของทุกคนในบ้าน...ลูกรู้นะว่าแม่เหนื่อย
ลูกรักแม่นะ....
. . .
เราโชคดีที่มีน้องเป็นตัวแทนคอยดูแลท่านทั้งสอง
แถมยังเป็นน้องที่โครตเข้มแข็งกว่าพี่คนนี้ซะอีก
น้องสมัครใจรับราชการเป็นครูอยู่ที่บ้านเกิดเพื่อจะได้ดูแลพ่อกะแม่
โดยไม่เคยบ่น และเต็มใจ
และเป็นที่พึ่ง คอยสร้างเสียงหัวเราะให้เรา เวลาเราเครียด
น้องที่เป็นคนที่ทำให้เราหัวเราะได้ทุกเวลาที่เราต้องการ
ถึงเรื่องที่น้องเล่ามา จะเป็นเรื่องร้ายแรงขนาดไหน แต่ถ้าผ่านการเล่าของน้อง มันก็ทำให้เราหัวเราะได้ทุกครั้ง
น้องที่ไม่เคยต้องการอะไรจากเรา...และมีแต่ให้
จากการสอนของพ่อแม่ ที่ให้พวกเรารักกัน และให้กันโดยไม่หวังสิ่งใดจากกัน
เราไม่เคยอยากได้ทรัพย์สมบัติ หรือบ้านหลังใหญ่ของพวกเรา
ทุกอย่างที่มี ของพ่อแม่...เราให้เป็นของน้อง
ส่วนของเรา ถ้าเราเป็นอะไร ประกันชีวิตและทุกอย่าง เรายกให้น้องทั้งหมด
ส่วนน้อง ก็ไม่อิจฉาในสิ่งที่พ่อกับแม่ให้เรา
รถ...ที่ขับคนเดียว...
คอนโด...ที่อยู่คนเดียว
ในขณะที่รถที่น้องได้ คือรถที่ต้องเอาไว้ขับพาพ่อไปหาหมอ...พาพ่อไปนั่งรถเล่น...พาแม่ไปจ่ายตลาด
บ้านที่อยู่ท่ามกลางสถานการณ์ภาคใต้... . . .
พ่อกะแม่ ที่เราไม่เคยคิดเลยว่า...วันนี้ท่านจะแก่
เราเองยังโตจากวันที่เป็นเด็กเล็กๆ มานานมากกก
วันที่เราควรเป็นที่พึ่งให้ท่านได้แล้ว
แต่เราก็ไม่เคยพร้อมที่จะเป็นที่พึ่งให้ท่านได้เลย
เราอยากกลับบ้าน...
อยากกลับไปดูแลท่าน...
แต่เราก็ทำไม่ได้...ตราบใดที่เรายังพึ่งพาตัวเองไม่ได้ และยังไม่มั่นคงเท่าที่ต้องการ
แต่เราจะพยายามนะ
วันนี้เราซื้อบ้านหลังใหม่แล้วนะ...เผื่อวันนึง ครอบครัวเราจะย้ายมาอยู่กรุงเทพ ถ้าสถานการณ์ไม่ดีจริงๆ
แต่ใจเรา ยังอยากกลับไปอยู่บ้าน ตจว นะ...เพราะที่นั่นคือบ้านเราอย่างแท้จริง . . เมื่อไหร่นะ...ที่เราจะได้กลับไปอยู่ครบหน้า 4 คนพ่อแม่ลูกอีก
เมื่อไหร่...เราจะบรรลุในสิ่งที่กำลังตามหาสักที...
เมื่อไหร่...ครอบครัวเราจะได้กินข้าวเย็นพร้อมกันทุกวัน...ที่บ้าน
เมื่อไหร่...
Create Date : 15 เมษายน 2553 |
|
4 comments |
Last Update : 15 เมษายน 2553 5:05:57 น. |
Counter : 1250 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: พริกดิบ (พริกดิบ ) 15 เมษายน 2553 9:39:49 น. |
|
|
|
| |
โดย: MomTaWan 15 เมษายน 2553 13:10:52 น. |
|
|
|
|
|
|
|