วันที่ 13 ชีวิตก็เหมือนเดิม ดำเนินไปเรื่อยๆเช่นทุกวัน

วันที่ 14 ไม่มีเรียนจึงกลับบ้านไปอ้อนคุณป้าที่น่ารัก 

วันที่ 15 วันนี้มีเรื่องที่ออกแนวเซงๆ เล็ก คือเรื่องมีอยู่ว่า วันนี้มีเรียนวิชาจริยธรรม และเด็กที่ลงไว้จะต้องเข้าห้ามขาดเด็ดขาดไม่งั้นไม่ผ่าน เราเองก็มาก่อนเวลาจึงไม่มีปัญหาอะไร แต่พอเริ่มคลาส ตัวเรานั้นแถบอยากจะเดินออกมานอกห้องซะให้รู้แล้วรู้รอด เนื่องจากว่า อาจารย์ที่สอนแกโหดมาก เช่น ผู้ใดมาสายเกิน 5 นาที แกไม่อุนุญาตให้เข้าห้องโดยเด็ดขาด และห้ามไม่ให้เล่นมือถือในห้อง โดยแกบอกให้ปิดมันตั้งแต่ต้นคาบ อ่อมีอยู่ตอนนึง ก่อนจบชั่วโมงเรียน เพื่อนร่วมชั้นท่านนึงดันเผลอเอาโทรศัพท์ออกมากดหาข้อมูลทำงาน อาจารย์แกเห็นเลยไล่ออกจากห้องแถมให้ขาดอีกด้วยโหดจริงๆ และแกยังต้องการความร่วมมือในการเรียนการสอน คือเวลาแกถามนักเรียนต้องตอบให้ได้ ถ้าตอบไม่ได้โดนลงโทษ ตอนนั้นรู้สึกเหมือนเรียนอยู่ชั้นประถมอย่างไรก็ไม่ทราบ  แต่เอาเถอะมันผ่านมาละ 

วันที่ 16 ก็ไม่มีอะไรตื่นสายจนโดนป้าด่า ป้าลากไปเข้าวัดแต่ก็ไม่ทัน ดันอยากกินยำแต่ร้านดันปิด ก็วันซวยๆเล็กๆ แถมหวยกินซะอีก ซื้อ 13 35 ออก 69 ช้ำไปถึงทรวงใน เหอ หลังจากนั้นก็กลับมาที่หอ แล้วก็นอนทั้งวัน 

วันที่ 17 วันนี้ก็ไม่มีไรมาก นัดเพื่อนตื่น 9 โมง ออกจากหอ 9 ครึ่ง แต่ไอ้คนนัดมันไม่ตื่น เลยต้องออกจากหอตอน 10 โมง แต่ก็ไม่ได้อะไรมาก เข้าคลาสแรกตอน 10 ครึ่ง เรียนเสร็ยจก็หาไรกิน แต่ไม่รู้เป็นไร คนเต็มร้านเกือบทุกร้าน แทบจะขี่คอกันกินอยู่ละ ดีที่เดินไปเจอร้านยำ ที่ยังว่างสองที่เลยชวนน้องมากินข้าวด้วย จากนั้นก็มีเรียนถึงบ่าย 3 กลับหอเปลี่ยนชุด เข้า ม. ทำกิจกรรม กับเพื่อนรุ่นพี่แล้วก็น้องๆ เฟรชชี่ วันนี้ก็สนุกมากๆ ทำให้เรื่องเครียดหลายวันที่ผ่านมา บรรเทาลง แถมตอนท้ายยัง เลี้ยงไอติมไข่แข็งให้น้องได้กินอีกด้วย แต่เราว่าพี่ๆเนี่ยล่ะตัวดีกินกัน 2 -3 ถ้วยกันถ้วนหน้า 

หลังจากเสร็จทุกสิ่งอย่างแล้ว มันทำให้เราคิดได้ว่าทิฐิตัวเรานั้นมีมันน่ะมีได้ แต่อย่าให้มันมากำหนดชีวิตเรา วางมันลง บางชีวิตก็เดินได้สะดวกขึ้น เราจึงตัดสินใจว่าหลังจากเสร็จธุระต่างๆสองสามวันนี้ จะไปอ่านหนังสือให้มันจบๆเสียที พันธะเก่ามันจะได้จบลง จะเอาตังมาใช้จ่าย ทั้งค่าหอ ค่าโทรศัพท์ ค่าจัดฟันร่วมกันก็หลายบาทละ นี่ยังมีค่าน้ำมันอีก ถ้าเรายังมีถือทิฐิไว้ เราจะเอาที่ไหนมาจ่ายละจริงมั้ย เราจึงคิดว่าทำๆไปเหอะ อ่านวันละร้อยหน้าก็ได้หนิเนอะ ทยอยๆเอา 

อ่อ เมื่อวานตอนก่อนนอน แอบเป็นกวีเลยได้แต่งกลอนไว้บทหนึ่ง  

ความฝันข้า นั้นไซร้ คล้ายเมฆหมอก เหมือนลวงหลอก เหมือนจริงแท้ แลเสาะหา

คิดจะเอื้อม สุดมือ เพื่อไคว้คว้า  แต่มายา ดั่งความฝัน ใยเป็นจริง

เป็นอย่างไรก็ติชมกันได้นะครับ กลอนบทนี้หลังแต่งเสร็จมันย้ำตัวผมอย่างไรไม่รู้เหมือนกัน ฮ่าๆๆๆ

ฝันดีครับ ขอวันพรุ่งนี้มีแต่เรื่องดีๆ

ไลอ้อน