ยกขบวนกำลังใจมาให้ 10 คันรถสิบล้อเลยพี่ปุ้ม สู้ๆนะคะ เกดเคยเรียนต่อ เข้าใจความรู้สึกของพลเมืองชั้นสองเลย ยังไงที่ไหนก็ไม่เหมือนบ้านเราเนอะ

แต่พี่ปุ้มอยู่แล้ว ต้องเข้มแข็งนะคะ เป็นคุณหมอเมืองไทยก็ลำบากมากๆ เห็นแต่ละคนทำงานกันหนักมากเลย พี่เป็นคุณหมอเมืองนอก ยิ่งลำบากกว่า 10 เท่าเลยนะคะ เข้าใจๆ

They are reasons why I am here. << ชอบประโยคนี้มากๆเลยค่ะ

Cheer up naka. I have been your secret fan for quite a while. I totallyunderstand your feeling ka. I know that someday is harder than others. I used to have to prove myself all the time at my last job but not anymore.

Anyway, good luck for your fellow application naka. My hubby will finish his fellow next year. He has been in school forever and finally it's about to be done.

Cheer up ka.

You can do anything I believe! Yup, there are reasons why u're there! Cheer up !!!

ต้องทนกับการเป็นพลเมืองชั้นสองเลยต้องทำให้เราต้องพิสูจน์ตัวเองตลอดเวลา

เหนื่อยยยยย...ตอนนี้เป็นแบบนี้เลยค่ะ

คิดถึงจึงมาหาเลยน้าเนี่ยยยย

ขอบคุณทุกๆคนสำหรับกำลังใจนะคะ

เอาใจช่วยนะคะ ถ้าเวลาที่ท้อแท้ ก็โทรไปคุยกับพ่อแม่คะ ให้ท่านให้กำลังใจเรา จะได้มีพลังต่อสู้ต่อไป สู้ๆ นะคะ

เหนื่อย ท้อ ก็ต้องเดินต่อไปเพื่อชีวิตที่เรียบง่ายในจิตใจที่ยิ่งใหญ่
เป็นกำลังใจให้นะคะ

แวะมาทักทายค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ

สู้ สู้ค่ะ อย่าเพิ่งท้อ
วันข้างหน้ายังอีกไกล
เก็บเกี่ยวประสบการณ์ไว้เยอะๆ ค่ะ
ยังไงต้องได้กลับมารับใช้แผ่นดินเกิดแน่นอน
แต่เวลานี้อาจจะยังไม่ใช่
ส่งกำลังใจให้อีก 1 ดวงค่ะ

แวะเอากำลังใจมาให้ค่ะ ใครๆที่อยู่เมืองนอกก็คงต้องเคยรู้สึกกันแบบนี้ ดิฉันเองมาอยู่เยอรมัน ต้องเรียนภาษาที่สาม ก็ยังเอาตัวไม่ค่อยรอดหมือนกัน คุณยังโชคดีกว่ามาก ที่อย่างน้อยก็ได้ใช้ภาษาอังกฤษ ได้มีงานทำ อย่าท้อนะคะ สู้ๆ

อ่านบันทึกของคุณแล้วนึกถึงกลอน The Road Not Taken ของ Robert Frost ค่ะ โดยเฉพาะกลอนท่อนสุดท้าย ตรงที่ว่า "I took the one less traveled by,
And that has made all the difference."

ถึงเราจะไม่รู้จักกัน แต่ดิฉันก็ขอเป็นกำลังใจให้คุณมีแรงเดินทางต่อไปค่ะ

เอากำลังใจมาฝากหนึ่งขวดค่ะ ไว้ดื่มให้ชื่นใจยามต้องการนะคะ

..ตามมาจากวงแชร์พี่หญิงค่ะ

มาหาลูกบัวแต่เช้า...เช้าจิงๆนะ

ขอบคุณค่ะ สู้ๆเหมือนกันค่ะ

แวะมาส่งกำลังใจ .... ให้จ๊ะ หวังว่า คงจะได้เรียนต่อ ที่รัฐ ที่อยากได้นะจ๊ะ
... อยาก บอกคำตอบ เพิ่มอีกข้อจังจ๊ะ ที่ปุ้มจัง บอกว่า เฝ้าถามตนเอง ว่าทำไปเพื่ออะไร ทำไปทำไม ...
รู้ไม๊จ๊ะ คำตอบ ที่เรามักเก็บ มา เป็นกำลังใจตัวเราเอง ตามคำที่หลวงปู่เทศน์ฯ ท่านตอบคำถามโยม ที่ถามท่าน
.... ท่านตอบว่า เพราะ " ไม่รู้" เราว่า คำตอบนี้ ทำให้เรา มีกำลังใจ ที่ จะ "รู้" ในสักวัน ได้ดีทีเดียวจ๊ะ และอีกอย่าง มันเป็นคำตอบ ที่ทำให้เรา พ้นทุกข์ ได้จริงๆ

ปล. ชอบภาพประกอบจังค่ะ และเป็นคำสอน ที่กระทบใจมากๆ ขอ save ไว้เตือนตัวเองนะจ๊ะ ขอให้ปุ้มจังเจริญในธรรมพร้อมๆ กับเจริญในหน้าที่การงานด้วยจ้า

คุณปุ้ม ... อยากบอกว่า หัวอกเดียวกันเลยค่ะ ... หลายคนก็พูดกับเราว่า อยู่ที่นี่ไปก่อน มีงานทำมีเงินเดือนให้กิน งานก็เป็นงานที่เราชอบ (ถ้าเรากลับไปเมืองไทย เราก็คงทำงานแบบเดียวกับ ... แต่เงินน้อยกว่าเยอะ) ... ลึกๆ จริงๆ เราไม่มีความสุขซักเท่าไหร่

เบื่อกับการที่ต้องเป็นพลเมืองชั้นสอง ... เฮ้อ ... ไม่รู้เหมือนกันว่า ที่โน่น กับ ที่นี่ พวก immigrants ที่ไหนเยอะกว่ากัน ... ต่อให้เรามีความสามารถแค่ไหน ผิวสีของเราก็ยังเป็นสีเหลือง ภาษาของเราก็คงไม่มีวันเหมือนกับเจ้าของภาษาร้อยเปอร์เซ็นต์

สังคมในมหาวิทยาลัยอาจจะดีกว่าสังคมที่คุณปุ้มอยู่นะ (เราเดา) ... เราจะรู้สึกอุ่นใจ และรู้สึกดีกว่า เวลาสอนนักเรียน grad ต่างชาติ เค้าจะมองเห็นความเป็นเรามากกว่าพวกนักเรียนแคนเนเดียน

เราก็นั่งคิดนอนคิดอยู่ตลอด ... ฝันอยากกลับไปบ้าน (แต่ตอนนี้ก็ยังมีเหตุผลบางอย่างที่ยังต้องอยู่ที่นี่) ก็ต้องทนต่อไป

ยังไงคุณปุ้มก็สู้ๆ นะคะ ... ในเมื่อเราเลือกที่จะเดินทางนี้แล้ว เราก็ต้องทำมันให้ดีที่สุด และพยายามสนุกกับมันนะคะ ... ขอให้โชคดีนะคะ

เข้ามาให้กำลังใจพี่หมอด้วยคนนะคะ
เข้าใจความรู้สึกพี่หมอมากๆ เลยเพราะตกอยู่ในสภาพเดียวกัน
(แต่พี่หมอสำเร็จกว่าชิรันแยะๆๆ)

อย่างน้อยคิดว่าสภาพสังคมที่โน่นก็คงจะ open และยังมีโอกาสให้กับคนต่างชาติที่มีความสามารถและความขยันอย่างพี่หมอ
ต่างกับที่นี่มากมาย แค่ภาษาก็เป็นกำแพงอันยิ่งใหญ่ ยิ่งเป็นผู้หญิงอีก..
ถึงแม้ว่าจะเป็นคนหัวดำ ผิวเหลืองเหมือนกัน..ก็ลำบากมากๆ

ว่าไปแล้ว research ก็สนุกดีนะคะ (ถ้าผลออก)
แต่ตอนนี้คิดถึงคลินิกมากกว่า

ถึงแม้ว่าพี่หมอได้กลับไปอยู่เมืองไทยตอนนี้
ก็อาจจะต้องมีสิ่งที่ต้องแลกเปลี่ยน ได้อย่างเสียอย่างเหมือนกัน
ตอนนี้พี่หมอมีโอกาสที่ดีๆ กว่าคนอื่นๆที่เมืองไทยมากมาย อย่ายอมแพ้นะคะ

สู้ๆต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่า

มีกระเป๋าบาลองของเหมือน มือหนึ่งมาเสนอราคา4,500 -5,900 บาทค่ะ ถ้า5,900 เป็นกระดุมทองนะคะ ถ้าสนใจกรุณาระบุสีและติดต่อกลับมาที่ oradda@yahoo.comจะส่งภาพไปให้ดูนะคะ ขอบคุณที่ติดต่อกลับนะคะ

พาน้องโจอี้มาเป็นเป็นกำลังใจให้นะคะ คุณหมอปุ้ม
โจอี้บอกว่า " สู้ สู้ นะกั๊บ "

มาเป็นกำลังใจให้พี่ปุ้มค่ะ สู้ต่อไปนะค่ะ

Cheer up ka...