ความสวยงามของการมองเห็นและมองไม่เห็น

ความสวยงามของการมองเห็นและมองไม่เห็น

ผู้ป่วยหนักสองรายที่บังเอิญได้มาอยู่ในห้องเดียวกัน ผู้ป่วยรายแรกได้รับอนุญาตให้ลุกขึ้นมานั่งได้วันละหนึ่งชั่วโมงเพื่อเป็นการช่วยลดปริมาณของเหลวที่คั่งอยู่ในปอด เตียงของเขาอยู่ติดกับหน้าต่าง ส่วนผู้ป่วยอีกรายแพทย์ไม่อนุญาตให้ลุกนั่งได้ เขาทำได้เพียงนอนเหยียดยาวอยู่บนเตียง

ทั้งสองคุยกันถูกคอ และต่างผลัดกันเล่าเรื่องราวของตนให้อีกฝ่ายหนึ่งฟัง ตั้งแต่เรื่องภรรยา ครอบครัว บ้าน งานที่เคยทำ ไปจนถึงเมื่อตอนที่ต้องเป็นทหารรับใช้ชาติ และทุกๆ บ่ายของแต่ละวัน ชายที่เตียงอยู่ริมหน้าต่างก็จะบรรยายสิ่งที่เขาเห็นข้างนอกหน้าต่างให้ชายที่นอนอยู่เตียงข้างๆ ฟัง

ชายที่ต้องอยู่ในท่านอนตลอดเวลาบอกกับตัวเองทุกวันว่า ถ้าเขาเพียงมีโอกาสที่จะได้มองออกไปเห็นบ้านเมืองที่อยู่ภายนอกกล่องสี่เหลี่ยมแคบๆ นี่บ้าง ก็คงจะดีไม่น้อย ข้างนอกนั่นมีสวน มีทะเลสาบ ในทะเลสาบมีทั้งเป็ดและหงส์ลอยตัวเล่นน้ำอยู่เต็มไปหมด รวมทั้งยังมีเด็กตัวน้อยๆ ที่เอาเรือลำเล็กๆ ของตนมาลอยเล่นแข่งกัน และเมื่อมองไกลออกไปก็ยังเห็นเส้นขอบฟ้าที่ระไปตามกรอบเหลี่ยมของตึกสูงน้อยใหญ่ เรียงตัวสูงต่ำราวกับกราฟแท่งที่บ่งบอกถึงความวุ่นวายของสังคมเมือง

ทุกครั้งที่เขาฟังชายริมหน้าต่างพรรณนาเหตุการณ์ต่างๆของโลกภายนอก เขาก็จะหลับตาจินตนาการเห็นภาพราวกับเป็นคนมองสิ่งเหล่านั้นด้วยตาตัวเอง

ในตอนบ่ายของวันที่อากาศอบอุ่น ชายริมหน้าต่างบอกเขาว่ามีขบวนพาเหรดกำลังผ่านมา ถึงแม้เขาจะไม่ได้ยินเสียงดนตรีที่บรรเลงโดยวงดุริยางค์ แต่ในใจของเขาก็มองเห็นภาพของความครื้นเครง รอยยิ้มของผู้คนที่มายืนดูขบวนพาเหรดเหล่านั้น จากถ้วยคำงดงามที่พร่างพรูจากปากของชายริมหน้าต่างนั่นเอง

เช้าวันหนึ่ง พยาบาลถืออ่างใส่น้ำอุ่นเข้ามาในห้องเพื่อเตรียมทำความสะอาดร่างกายประจำวันให้กับชายทั้งสอง และก็พบว่าชายริมหน้าต่างได้จากโลกนี้ไปอย่างสงบในขณะที่กำลังหลับ เธอรีบออกไปแจ้งผู้ช่วยด้านนอก แล้วพวกเขาก็นำร่างของชายริมหน้าต่างออกไป

หลังจากที่เรื่องไม่คาดฝันผ่านไปได้ระยะหนึ่ง ชายที่ต้องนอนแกร่วอยู่บนเตียงจึงเอ่ยปากถามพยาบาลว่า เขาอยากจะขอย้ายไปอยู่เตียงริมหน้าต่าง พยาบาลใจดีกุลีกุจอช่วยย้ายเขาตามที่ขอ และเมื่อทุกอย่างเรียบร้อยเธอก็ปล่อยให้เขาอยู่ตามลำพัง เขาค่อยๆพยุงตัวเองให้อยู่ในท่านั่ง โดยใช้ข้อศอกยันตัวเองเอาไว้ เพียงเพื่อจะสามารถมองออกไปเห็นภาพที่สวยงามของโลกภายนอก

เขาค่อยๆ เอี้ยวตัวไปทางหน้าต่าง แต่สิ่งที่เขาเห็นนอกหน้าต่างกลับมีเพียงกำแพงทึบสีขาว เมื่อเขาได้เจอกับพยาบาลอีกครั้ง เขาจึงเอ่ยถามว่าอะไรที่ทำให้ชายผู้จากไปสามารถบรรยายภาพที่งดงามภายนอกได้ ทั้งๆที่มันไม่ได้มีอยู่จริง

พยาบาลตอบเขาว่าชายคนนั้นตาบอดเขามองไม่เห็นแม้กระทั่งกำแพงใหญ่นั่นด้วยซ้ำ เธอกล่าวต่ออีกว่า “บางที สิ่งที่เขาทำไปทั้งหมดก็เพียงต้องการให้คุณมีกำลังใจและเข้มแข็งขึ้นเท่านั้น”

บทเรียนบทที่หนึ่ง - ความสุขที่ยิ่งใหญ่ก็คือการได้มีโอกาสทำให้ผู้อื่นมีความสุข ถึงแม้ตัวเองจะต้องอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายเพียงใด

Create Date : 09 กันยายน 2553		2 comments
Last Update : 10 กันยายน 2553 10:08:39 น.
Counter : 260 Pageviews.
Share Tweet