สัจธรรม และธรรมะในวันเกิด

วันนี้เป็นวันเกิดของฉันค่ะ

2 - 3 ปี ที่ผ่านมา สิ่งที่ฉันจะทำในช่วงนี้คือ ตื่นแต่เช้าตรู่ไปใส่บาตรที่ตลาดหลังบ้าน ไปทำบุญที่โรงพยาบาลสงฆ์ และขับรถไปบริจาคโลหิตอีก ถ้าเป็นไปได้ฉันมักจะไปให้ตรงกับวันคล้ายวันเกิดเลย หรือถ้าหากติดธุระจริงๆ ก็จะทำหลังวันเกิดคือไปวันแรงงาน

มีเมื่อปีที่แล้วนี่แหละ ที่เป็นเหตุให้ฉันต้องทำบุญก่อนวันเกิด ซึ่งก็นับว่าเป็นการดีไม่น้อย แต่ "เหตุ" ที่ทำให้ต้องทำอย่างนี้ ไม่ดี ที่ว่าเหตุไม่ดี เพราะสุนัขที่รักมากตัวหนึ่งของฉันตายด้วยโรคไตในวันที่ 24 เมษายน 2552 ก่อนวันคล้ายวันเกิดของฉันเพียงไม่กี่วัน

นับว่าเป็นของขวัญวันเกิดที่ฉันเองตั้งใจร้องขอต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ด้วยทนเห็นความทุกข์ทรมานทั้งของเบนจี้ และของฉันไม่ได้ การจากไปของสุนัขอันเป็นที่รักย่อมทำให้ฉันเกิดความโศกเศร้า และเป็นทุกข์ ทั้งๆ ที่ได้เตรียมตัวเตรียมใจในเรื่องนี้มานานพอสมควร

ฉันเคยคิดเล่นๆ ก่อนหน้านั้นหลายปีแล้วว่า ถ้าหากเบนจี้ หรือน้ำตาล สุนัข 2 ตัวนี้ของฉันจากไป ฉันคงรู้สึกทุกข์ใจยิ่ง ได้แต่ปลอบใจตัวเองว่า นั่นเป็นหนทางที่ดีที่สุดแล้ว ถ้าหากต้องเลือกระหว่างฉันไปก่อน กับทั้งสองตัวไปก่อน ฉันต้องย่อมเลือกให้พวกเขาไปก่อนฉัน ไม่ใช่ว่าฉันเห็นแก่ตัว รักตัวกลัวตาย แต่การที่ฉันจากไปโดยที่พวกเขายังอยู่ ความอาลัย และความเป็นห่วงคงมากเกินกว่าฉันจะจากโลกนี้ไปได้อย่างสบายใจได้ การที่พวกเขาซึ่งเป็นสุนัข พูดไม่ได้ เดินไปหาหมอเองไม่ได้ตายก่อนฉัน อย่างน้อยฉันก็สบายใจได้ว่าพวกเขาได้รับการรักษา การดูแลเอาใจใส่ และการปฎิบัติอื่นๆ ที่สุดความสามารถ ไม่ใช่ปล่อยทิ้งให้นอนตายไปเสียเฉยๆ โดยปราศจากการดูแล

เมื่อเวลานั้นมาถึง ทั้งที่เตรียมใจอยู่บ้าง มันเป็นเรื่องที่ไม่ง่ายเลย ฉันร้องไห้เสียใจเป็นเดือนก่อนที่เบนจี้จะจากไปเสียอีก อาการจุกเสียดแน่นในอก และหายใจติดขัด รู้ว่าเวลานั้นใกล้เข้ามาแล้ว เมื่อเบนจี้จากไปแล้ว ฉันก็มักจะน้ำตารินไหลแทบทุกครั้งเมื่อนึกถึงแม้เวลาจะผ่านเลยมา 1 ปีเต็มแล้วก็ตาม

แต่การจากไปของเบนจี้ก็ไม่ได้สูญเปล่า การตายของเบนจี้ไม่ได้เลวร้ายไปเสียทุกเรื่องหรอก อย่างน้อยๆ มันทำให้ฉันได้คิด และพิจารณาความเป็นไปของชึวิต

เมื่อทบทวนสิ่งต่างๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต มีบ้างที่ฉันผิดหวัง และไม่สมปรารถนา ก่อให้เกิดความเสียอกเสียใจ เศร้าใจ และทุกข์ใจมากมาย แต่สิ่งที่ทุกข์ใจเหล่านั้นก็เป็นเพียงช่วงประเดี๋ยวประด๋าว ไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตาย เมื่อกาลผ่านไป ฉันก็ลืมเลือน หรือตลกขบขันกับโชคชะตาในตอนนั้น

ฉันไม่เคยสูญเสียสิ่งอันเป็นที่รัก ปู่ย่าของฉันเสียไปตั้งแต่ฉันยังไม่เกิด ส่วนคุณตา และน้าชายของฉันเสียไปเมื่อ 10 ปีก่อน แต่ความผูกพันของเราก็ไม่ได้แน่นแฟ้นมาก จริงอยู่ ฉันได้ทำหน้าที่แทนแม่ของฉัน พาคุณตา หรือที่ฉันเรียกว่า อากง ไปหาหมอทุกอาทิตย์ตราบจนวาระสุดท้ายของอากง ก่อนอากงจะสิ้นใจ ได้เอ่ยปากบอกให้ฉันไปหาในวันที่ทุกคนมาอยู่กันเกือบจะพร้อมหน้า ยกเว้นฉัน เพราะฉันเสียสละดูแลหลานที่ยังเล็กอยู่ที่บ้าน

ฉันไปหาอากงในวันรุ่งขึ้น สภาพของอากงในตอนนั้นเหมือนคนที่ไม่รับรู้แล้ว ฉันไม่รู้ว่าอากงรับรู้ถึงการมาของฉันหรือเปล่า หรืออาจจะได้ยินแต่เสียงของอาม้าที่ตะโกนบอกแกเป็นภาษาจีนว่า อาหลีมาแล้วๆ

นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นสภาพของคนที่กำลังจะจากไป มันต่างจากละครน้ำเน่าที่เราดูกันบ่อยๆ ฉันไม่รู้ว่าตอนที่วิญญาณออกจากร่างนั้นมันทรมานแค่ไหน แต่ไม่ถึง 5 นาที อากงก็สิ้นลมจากไป ฉันร้องไห้เสียใจ และอาลัยต่อการจากไปของอากง แต่นับตั้งแต่งานศพเสร็จสิ้น ฉันก็ไม่เคยร้องไห้คิดถึงอากงอีกเลย กับน้าชายหรืออากู๋จุ้ยนั้นก็เหมือนกัน สิ่งเดียวที่ฉันทำ และเป็นสิ่งที่ฉันแสดงการระลึกถึงอยู่เสมอคือ การกรวดน้ำ อุทิศส่วนกุศลในทุกครั้งที่ทำบุญไปให้เท่านั้น

เพราะฉันไม่เคยสูญเสียสิ่งอันเป็นที่รัก สิ่งอันเป็นที่ผูกพันอย่างนี้ เมื่อเบนจี้จากไป หนังสือธรรมะที่ฉันคิดว่าอ่านแล้ว เข้าใจแล้ว ซึ้งแล้วถึงเรื่องทุกข์ ความตาย การพลัดพรากจากสิ่งที่รัก มันก็เป็นเพียงภาคทฤษฎีเท่านั้น การอ่านหนังสือทำให้รู้สึกได้แต่เพียงซาบซึ้ง แต่ไม่ลึกซึ้ง ไม่เคยล่วงรู้ถึงภาคปฏิบัติเลยว่ามันจะเลวร้าย และระทมทุกข์สักเพียงไหน

การตายของเบนจี้คือบทเรียนอันมีค่า ฉันมักจะรำพันกับผู้คนที่แสดงความคิดเห็นว่า ฉันเอาจิตไปผูกพันกับสุนัขมากจนเกินไปว่า จนเกรงกันว่าวันใดที่ฉันตายไปและจิตฉันผูกพันกับสุนัขอย่างแน่นแฟ้น ฉันก็จะติดตามไปเกิดเป็นลูกของสุนัข ซึ่งฉันพยายามอธิบายให้พวกเขาฟังว่า ถึงแม้ฉันจะเสียใจ แต่จิตบางส่วนของฉันก็ยินดีที่เบนจี้ตาย ให้เบนจี้ได้พ้นทุกข์ และไม่แน่เบนจี้อาจได้เกิดเป็นมนุษย์เพื่อสร้างบุญกุศลอีกครั้ง

ฉันย้ำกับพวกเขาทั้งหลายว่า การตายของเบนจี้ไม่สูญเปล่า และสิ่งที่เหลืออยู่ในตอนนี้เป็นเพียงความคิดถึง เบนจี้ตายจากไป ทิ้งไว้ให้ฉันเห็นสัจธรรม ให้ฉันได้เห็นทุกข์ ให้ฉันได้รู้สึกถึงความเจ็บปวด เป็นบททดสอบ มันยากสำหรับคนๆ หนึ่งที่ชีวิตไม่เคยผิดหวัง หรือต้องเผชิญกับความสูญเสียคนที่ฉันรัก นี่เป็นเพียงบททดสอบชีวิตบทหนึ่ง เป็นบทพื้นฐานมากๆ

ชีวิตของฉันนั้นแม้นไม่รู้ว่าจะเหลือเวลาอีกเท่าไร แต่ฉันก็ตระหนักดีว่าการพลัดพราก และความทุกข์อย่างนี้คงต้องเกิดขึ้นอีกอย่างแน่นอนในอนาคต แต่สิ่งที่ฉันไม่รู้คือ ฉันจะรับมือกับมันได้มากแค่ไหน?

เพราะเบนจี้ตายใกล้วันเกิดของฉัน ฉันจึงจำวัน และเวลาที่เบนจี้ตายได้อย่างแม่นยำ สิ่งเดียวที่ฉันทำอย่างสม่ำเสมอคือ อุทิศส่วนบุญ ส่วนกุศลให้เบนจี้ทุกครั้งที่มีโอกาสได้ทำบุญทำทาน

ปีนี้ฉันได้มีโอกาสไปถือศีล 3 วันอย่างไม่ได้ตั้งตัว การไม่ได้ตั้งตัวไม่ได้หมายความว่าไม่ได้ตั้งใจ ฉันได้รับคำชวนให้ไปถือศีลที่โรงเรียนของญาติ ซึ่งสมัครเป็นศูนย์อบรมอุบาสิกาช่วงปิดเทอมใหญ่นี้เป็นเวลา 2 สัปดาห์ คำชวนมีขึ้นในบ่ายวันพฤหัสบดี และรุ่งขึ้นคือวันเปิดการอบรมวันแรก ฉันรับปากว่าจะไป โดยไม่ได้ถามข้อมูลอะไรมากนัก เรียกว่าจัดเสื้อผ้าชุดสีขาว และเครื่องใช้ส่วนตัวในคืนนั้น และหิ้วกระเป๋าไปที่นั่นในเช้ามืดวันรุ่งขึ้น

ครบ 3 วัน ฉันกลับมาทำงานต่อ และได้กลับไปค้างที่ศูนย์ฯ อีกครั้งในอีก 2 วันต่อมา เพื่อร่วมบุญใหญ่ซึ่งจัดที่วัดดังแห่งหนึ่งย่านรังสิต นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เข้ามาร่วมพิธีกรรมของที่นี่ ฉันชักชวนเพื่อนสาวมาด้วยคนหนึ่ง เพราะจำได้ว่าเธอขอให้ฉันบอกเธอด้วยหากว่าฉันจะไปถือศีลที่ไหน ฉันจึงถือว่าเป็นการบอกบุญ เป็นการทำบุญอย่างหนึ่ง

การร่วมบุญใหญ่ในวันนั้น ฉันรู้สึกอิ่มบุญอย่างมาก ในขณะเดียวกันเพื่อนสาวของฉันก็รู้สึกมีความปิติ ถึงกับขอบอกขอบใจฉันเป็นการใหญ่ ทั้งๆ ที่ตลอดทั้งวันที่ต้องทำกิจกรรมท่ามกลางอากาศที่ร้อนอบอ้าว และเสื้อผ้ายูนิฟอร์มที่รัดกุม จึงมักมีเสียงบ่นจากเธอเป็นระยะๆ ซึ่งในตอนท้าย ฉันก็ได้แต่เอ่ยกับเธอว่า การมาถือศีลคือการมาฝึกตน ถ้าหากอะไรๆ มันสบายเหมือนกับที่เราอยู่บ้าน เราคงไม่จำเป็นต้องมาถือศีล ไม่ได้ฝึกตนอย่างที่ควร เพื่อนจึงได้บ่นเบาลง ข้อนี้ฉันเข้าใจดี และไม่ได้ตำหนิเพื่อนในตอนแรก เพราะคนที่ไม่เคยถือศีลมาก่อน ย่อมรู้สึกว่าลำบากไม่น้อย

วันครบรอบวันตายของเบนจี้ปีนี้ ฉันติดภารกิจที่ไม่สามารถปลีกตัวได้ แต่ได้จัดการซื้อเครื่องบวชพระ และของสังฆทานไว้ 1 ชุด อธิษฐานแล้ว ฝากอาม้าไปถวายที่วัดให้ในวันรุ่งขึ้น โดยกำชับว่าอย่าเลื่อนเป็นวันอื่นโดยเด็ดขาด ฉันอยากทำบุญครบปีแรกให้เบนจี้ให้ตรงวันที่เบนจี้ตาย

และเมื่อถึงวันเกิดของฉัน ฉันไม่ได้ไปบริจาคโลหิต เพราะอยู่ในช่วงที่คุณหมอให้ยาอยู่ ฉันไม่ได้ไปโรงพยาบาลสงฆ์ เพราะอยู่ใกล้กับการชุมนุมนปช.มากเกินไป สิ่งที่ฉันทำในปีนี้เป็นไปอย่างง่ายๆ เพียงแค่จัดสำรับไปถวายเพลพระที่วัดราชโอรสาราม วัดหลวงใกล้บ้านที่ฉันมักจะมาเวียนเทียนในวันพระใหญ่

วัดราชโอรสารามนั้นเป็นวัดที่หลวงพ่อใหญ่ หรือเจ้าอาวาสเคร่งในวินัยมาก เวลามาทำบุญ ญาติโยมจะต้องทำกันอย่างมีความเป็นระเบียบเรียบร้อย ไม่มีการออกไมค์ส่งเสียงดังเรี่ยไรเงินทำบุญ ไม่มีมหรสพ โยมทั้งหลายที่มาร่วมบุญต้องมีระเบียบ ต้องนั่งฟังเทศน์ฟังธรรมก่อน จึงค่อยถวายสิ่งของ หรือทำบุญ และกรวดน้ำโดยพร้อมเพรียงกันด้วยอาการสงบ

วันนี้หลวงพ่อใหญ่ไม่อยู่ ติดกิจนิมนต์ที่วัดแห่งหนึ่งแถวบางนา คุณป้าที่อยู่ในครัวด้านหลังกุฏิได้ตามพระอาจารย์รูปหนึ่งมาให้ ฉันได้ยินคุณป้าเรียกพระอาจารย์ว่า "มหา" ทราบภายหลังว่าท่านบวชมาหลายพรรษาแล้ว พร้อมกับเตรียมจาน และถาดสำหรับใส่อาหารให้ ก่อนการถวาย ท่านได้บอกให้ฉันและอาม้านั่งทำใจให้เบิกบาน ทำสมาธิสักครู่ ให้จิตใจใสสว่างและว่างเพื่อรับบุญในครั้งนี้

ที่วัดอื่นๆ ที่ฉันประสบมา เมื่อถวายภัตตาหารเสร็จ ท่านก็มักไม่ได้ว่ากล่าวอะไร โยมอย่างฉันก็ได้แต่ก้มหน้าเก็บของ เดินกลับบ้านตามปกติ แต่พระที่วัดแห่งนี้ไม่ใช่ ท่านได้เทศนาฉันเกี่ยวกับเรื่องการเกิด และได้มอบหนังสือที่แต่งขึ้นโดยหลวงพ่อใหญ่ (พระธรรมกิตติวงศ์)ชื่อ ภาษาชาวบ้าน 1 เล่ม และหนังสือพิธีสมโภชพระวิหารพระพุทธไสยาสน์ พระระเบียงฯ 2 เล่ม เป็นของขวัญวันเกิด

ใจความตอนหนึ่งของคำเทศนาของพระอาจารย์ ท่านว่าคนเรานั้นมีเกิดทุกวัน และมีตายทุกวัน การได้ตื่นขึ้นมาในตอนเช้าก็คือการเกิด การได้อาบน้ำถูขี้ไคลก็ถือว่าเป็นการตาย เพราะฉะนั้นให้ตระหนักถึงเรื่องนี้ไว้ว่า เมื่อเรานอนหลับ เราอาจจะไม่ได้เกิด คือไม่ได้ตื่นขี้นมาในเช้าวันใหม่ก็ได้ เพราะฉะนั้นแล้ว เราก็ต้องเร่งสะสมบุญเพื่อให้ได้ไปสู่ภพภูมิที่ดีในโลกหน้า

หลังจากนั้นท่านได้ถามว่าปีนี้ฉันอายุเท่าไร เมื่อฉันบอกอายุท่านไปแล้ว ฉันก็แทรกประโยคหนึ่งที่เมื่อพูดออกไปแล้ว ฉันก็รู้สึกสะดุ้งในใจอย่างบอกไม่ถูกว่า "อายุเยอะขึ้นอีก 1 ปีนั้นก็หมายถึงเวลาในการสะสมบุญก็น้อยลงไปอีกปี" ท่านฟังแล้ว ก็ได้แต่ยิ้ม และพยักหน้าเห็นด้วย

สิ่งที่ตรงข้ามกับการเกิดก็คือการตาย แต่เป็นสิ่งที่คู่กันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เมื่ออายุมากขึ้นๆ สิ่งนี้ก็เริ่มเข้ามาในหัวฉันชัดเจนขึ้น บางครั้งฉันเคยคิดเหมือนกันว่าในขณะที่เราใกล้จะตาย เราจะรู้สึกอย่างไร ทั้งๆ ที่เราเองนั้นก็อาจจะเคยเกิด และตายมาหลายภพหลายชาติแล้ว แต่ทำไมเราจำความรู้สึกนั้นไม่ได้ ถ้าหากว่าการตายเป็นการไปเที่ยวเล่น และสามารถกลับมาเจอคนใกล้ชิดได้ เราคงเผชิญหน้ากับความตายได้อย่างไม่หวั่นเกรง และมองความตายเป็นแค่การเดินทางไกล มนุษย์ทั้งหลายคงมีความยินดีที่จะตาย

มีหมอดูคนหนึ่งที่ฉันไปพิสูจน์ความแม่น และก็รู้สึกว่าแม่นจริงในหลายๆ เรื่องที่ทำนายและตรง ทักฉันว่าฉันนั้นแท้จริงแล้วอยู่บนสวรรค์ การที่ฉันมาเกิดในชาตินี้ ฉันแค่มาเที่ยวเล่น ฟังแล้วฉันรู้สึกว่าถ้าหากเป็นเช่นนั้นจริง ฉันคงรู้สึกโกรธตัวเองมาก เพราะการเกิดเป็นมนุษย์มันสุดแสนทรมาน หากฉันเคยเป็นเทวดานางฟ้า ฉันก็ควรจะรู้สึกถึงข้อนี้ดี เหตุใดจึงเลือกลงมาเที่ยวในโลกมนุษย์ ช่างเป็นความคิดที่โง่เง่าและเสียสติสิ้นดี

ฉันเคยคิดเล่นๆ ว่าหากสิ่งศักดิ์สิทธิ์มอบอิทธิฤทธิ์ให้ฉันข้อหนึ่ง คือฉันจะไม่มีวันตาย ฉันจะรับหรือไม่ คิดเท่าไร ฉันก็ยืนยันว่าฉันไม่รับ มันคงอ้างว้างและเดียวดายมาก ผู้คนที่อยู่รอบๆ ตัวเราทยอยตายไป ในขณะที่เรายังมีลมหายใจ และเฝ้ามองการจากไปของคนที่เรารักทีละคนๆ

ฉันเคยบอกสามีของฉันว่า ถ้าหากเลือกได้ ฉันขอเลือกที่จะไปก่อน ฉันไม่คิดว่าฉันจะทนเห็นเขาจากไปได้ การไปก่อนย่อมได้เปรียบกว่าการต้องอยู่คนเดียวกับความอ้างว้าง และเดียวดาย แต่เรื่องอย่างนี้ ไม่มีใครมีสิทธิเลือกได้ ถึงอย่างไรเราทุกคนก็ต้องตาย เพียงแต่ใครจะอยู่หัวแถวเป็นคิวแรกเท่านั้น

การจากไปของเบนจี้เป็นตัวอย่างหนึ่งที่ฉันคิดอยู่เสมอว่า หากฉันเป็นผู้มีฤทธิ์ ฉันก็ไม่ขอให้ย้อนเวลากลับไปอีก จะไม่ขอให้เบนจี้มีชีวิตอยู่ต่อไป และทนกับโรคไต โรคที่ทำให้เบนจี้อ่อนแอ และเหนื่อยล้า จะมีชีวิตอยู่ต่อไปทำไม เมื่อต้องอยู่อย่างทนทุกข์ และทรมานอย่างนั้น

คุณคงรู้สึกแปลกใจว่าทำไมฉันจึงคิดอย่างที่เขียนขึ้นมานี้ในวันเกิด วันที่ฉันควรจะมีความสุข ได้รับของขวัญ และคำอวยพรมากมาย ฉันรู้สึกดีใจจริงๆ ที่ได้รับคำอวยพรจากเพื่อนๆ ทั้ง SMS ทั้งฝากข้อความไว้ใน facebook ใน MSN ทั้งที่เดินรวมกลุ่มมาอวยพรต่อหน้า ทั้งโทรศัพท์ทางใกล้ และทางไกล ฉันรู้สึกว่าฉันโชคดี และฉันคิดว่าฉันเป็นเพื่อน เป็นน้อง เป็นพี่ และเป็นเจ้านายที่ดี จึงมีคนรักมากมายเช่นนี้ เมื่อพิจารณาดูถึงอายุ ฉันเดินทางมากว่าครึ่งหนึ่งของชีวิตแล้ว ซึ่งบางทีฉันอาจจะให้โอกาสตัวเองนานไปหน่อย จริงๆ แล้วฉันอาจจะเดินทางมาเกือบ 2 ใน 3 แล้วก็ได้ จึงทำให้ฉันได้ย้อนคิดถึงการตายขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ มันเป็นสิ่งที่มาคู่กันการเกิด และการตาย


นี่แหละสัจธรรมและธรรมะที่ฉันได้ในวันคล้ายวันเกิด และอยากเขียนบันทึกเอาไว้ เมื่อถึงจุดๆ หนึ่งที่ร่างกายของฉันเสื่อมลงไปตามวัย ตามวันคล้ายวันเกิดที่เวียนมาบรรจบทุกๆ ปี เมื่อถึงเวลานั้น ฉันอาจจะร้องขอความตาย ร้องขอความเมตตาจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ฉันเชื่ออย่างบริสุทธิ์ใจเลยว่า "ความตายเป็นของขวัญที่ล้ำค่าที่สุดที่พระเจ้าประทานให้"

สุขสันต์วันเกิดสำหรับทุกท่านที่เกิดวันนี้ 29 เมษายน 2553!!!

Create Date : 29 เมษายน 2553		3 comments
Last Update : 8 พฤษภาคม 2553 23:52:36 น.
Counter : 3403 Pageviews.
Share Tweet