โชคร้าย

ถามไถ่ตัวเองอยู่เสมอ ว่าฉันยังคงมีอุดมคติ หรืออุดมการณ์ หรืออะไรใหญ่ๆ ประมาณนี้
อยู่บ้างไหม
หลายครั้งที่ตอบอย่างไม่อายตัวเองว่า มี
แต่อาจจะมีอย่างไม่ตรงมาตรฐานใครหลายคน
หลายครั้งไม่กล้าถามใครๆ เพราะคำเหล่านี้ดูมันใหญ่โตเกินไปในสายตาของผมหรือคนอื่นๆ กระมัง

คำถามนั้นจึงมักแปรเปลี่ยนเมื่อหลุดปากเปล่งเสียงออกมา "มีความฝันอะไรบ้าง" โชคร้ายที่เขาเหล่านั้นเข้าใจคำถามนี้ เขามักตอบกันถึงฝันส่วนตัวต่างๆ "อยากเป็น..." "อยากมี..." "อยากได้..."

โชคร้ายที่ผมไม่กล้าถามตรงๆ โชคร้ายที่เขาเหล่านั้นไม่เข้าความหมายที่ซ่อนอยู่หลังคำถาม และโชคร้ายละมั้ง ที่แววตาผมคงไม่สามารถเป็นหน้าต่างของหัวใจได้ดีพอ ทำให้ผมมักไม่รู้ว่าคนอื่นๆ มีอุดมคติ อุดมการณ์ หรือความใฝ่ฝันมีไกลไปกว่าตัวเองอย่างไร

หลายครั้งผมอยากอยู่เงียบๆ หลายครั้งผมอยากอยู่คนเดียว หลายครั้งที่โหยหาเวลาส่วนตัว หลายครั้งที่เฝ้ามองความฝันส่วนตัวบางอย่างหลุดลอยขึ้นไปบนท้องฟ้ายามรัตติกาล กลายไปเป็นดวงดาวอันไกลโพ้นที่ได้แต่มองแล้วหวนรำลึก
มันเป็นเรื่องโหดร้ายเหลือเกินที่ผมเลือกอำลาความฝันบางประการเพื่อประคับประคองความฝันอีกบางประการ

ทุกวันนี้ความฝันที่ผมอำลายังคงสถิตย์อยู่บนฟากฟ้า บางที บางเวลา ผมอาจจะโบยบินขึ้นไปเฝ้าปลอบโยนและโอบอุ้มมันลงมาดูแลอีกครั้งได้กระมัง

ความฝันที่ยังคงเคียงกับผมเล่า ป่านนี้มันเป็นอย่างไร แปรไปเหมือนกับฝันของคนอื่นๆ หรือเปล่า? เป็นความฝันสำเร็จรูปที่มีวางขายเกลื่อนกลาดตามตลาดนัด ห้างสรรพสินค้า แผงหนังสือ สื่อโทรทัศน์ ฯลฯ หรือไม่?

คงเป็นเรื่องยากที่ฝันของผมจะมีเพื่อน...
ในเมื่อผมกักขังตัวเองอยู่กับการทะนุถนอมความฝันที่ยังหลงเหลือเช่นนี้
เมื่อวานนี้ฝันของผมกระซิบบอกว่ามันเหงา...

ทางไปถึงดวงดาวบนฟ้านี่มันไกลไหมนะ

Create Date : 12 พฤศจิกายน 2549		1 comments
Last Update : 16 พฤศจิกายน 2549 22:46:49 น.
Counter : 394 Pageviews.
Share Tweet