เช้าวันเสาร์ที่ 1 มีนาคม เราตื่นมาทำงานบ้านตามปรกติ แต่ทำมากกว่าปรกติ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมขยัน มุดตู้ มุดเตียง เปลี่ยนผ้าปูที่นอน ขัดพื้นระเบียง ซักผ้า กวาดบ้าน เช็ดตู้ ถึงขั้นปีนหลังตู้เช็ด(แต่จริงๆเราก้อทำทุกครั้งนะ) รีดผ้า ซึ่งปรกติเราจะรีดวันอาทิตย์เย็นอ่ะ หากับข้าวเย็นให้แม่สามี ทำมันหมดจนแม่สามีบอกให้พอได้แล้ว(คงรำคาญเราท้องโย้ ยังเดินโยกเยกไปมา) พอดีวันนั้นสามีเราไปกินเลี้ยงกับบริษัทบอกเราว่า สามทุ่ม สี่ทุ่มถึงบ้าน พอสองทุ่ม เราก้อทานข้าวเย็นปรกติแต่กินทั้งลูกชิ้น ไข่ต้ม ขนมนิดหน่อย เพราะเช้าไม่ได้ทาน กลางวันทานนิดหน่อย ส่วนใหญ่นอนกลางวันเอาแรงมากกว่า

ประมาณ สี่ทุ่มเราก้อขึ้นมาพักผ่อนเตรียมตัวอาบน้ำ เพราะได้เหงื่อมาทั้งวัน กะนอนเล่นบนเตียงซักพักก่อนแล้วค่อยไปอาบน้ำอยู่ๆก้อมีอะไรม่ะรู้แตกโป๊ะซึ่งเรารู้สึกได้แล้วมีน้ำไหลออกมาจากน้องหนูของเราดีที่เราโดดลงจากเตียงทันไม่งั้นเปียกที่นอนเรื่องใหญ่แน่ มีน้ำไหลลงพื้นไม่เยอะมากอย่างนี้เรียกน้ำ... หรือน้ำเดินอ่ะ (คิดในใจ เอาแล้วงัยตูมันเอาวันนี้อุตสาห์หาฤกษ์คลอดตามเน็ต ตามปฏิทินเพือหาวันดีๆ เวลาดีๆ ให้เกิดพูดกรอกหูทุกวันไม่คลอด ดันมาคลอดวันนี้วันที่พ่อมานยังไม่กลับ วันที่อยู่กะแม่สามี 2 คน แล้วดึกปานนี้) เราก้อรีบลงมาอาบน้ำ สระผม เพราะเหนียวมาทั้งวัน ถ้าไม่สระยาวแน่กว่าจะได้สระอีก สระผมเสร็จก้อซักผ้าที่เปื้อนน้ำที่แตก แล้วขึ้นไปเก็บของไปโรงพยาบาลตาม list รายการที่เราโหลดมาจากเน็ต จากนั้นเราก้อโทรถามทางโรงพยาบาลเล่าอาการให้ฟังเค้าก้อว่าให้มาที่โรงพยาบาลได้แล้ว เราก้อเลยนึกถึงสามี เลยโทรถามว่าอยู่ไหนมานบอกว่ามานยังอยู่ในงานเลี้ยงอยู่เลย เออดีเมื่อเช้ามานบอกตรูว่ามานจะกลับบ้านตอน สี่ทุ่ม แต่นี่สี่ทุ่มกว่ามานยังตูดติดกระดานอยู่กับที่ เราเลยบอกมานไปว่ากรูจะคลอดแล้ว แล้ววางสายแหม่งงงเลย ยั๊ว!!!!

จากนั้นเราก้อขนสมบัติลงมาข้างล่างบอกแม่สามีว่า จะไปคลอดแล้วนะแม่สามีตกใจ ถามว่าเป็นงัยบ้างเจ็บท้องไหมปวดหรือเปล่าเราว่าเฉยๆ ดีที่เราสติยังดีเราเลยโทรหาพี่ชายของสามีที่บ้านอยู่ใกล้ๆ ให้ช่วยเรียกแท๊กซี่ให้หน่อย พี่สามีดีมากเลยขี่มอเตอร์ไซค์ตามแท๊กซี่ให้แล้วยังขี่ตามไปที่โรงพยาบาล นั่งแท๊กซี่มาถึงปากทางเข้าเจอสามีขับรถสวนเข้ามา มันคงเห็นเราในแท๊กซี่เลยโทรหาเรา แต่ขอโทษตรูไม่รับ ตรูโกรธพอเราไปถึงโรงพยาบาล คนของโรงพยาบาลมารับเราถามว่าเป็นอะไร เราบอกว่าเรามาคลอดดีนะที่ไม่ถามว่าจะเอารถนั่งไหม ไปถึงติดต่อแผนกเวชระเบียนเรียบร้อยเค้าก้อส่งเราไปห้องผู้ป่วยในเพื่อทำเรื่องจองห้องคลอด เซ็นต์ใบอนุญาตผ่าตัด เซ็นต์อะไรม่ะรู้เยอะแยะ คิดในใจถ้าสามีมาด้วยมันจะได้รู้ว่าตรูลำบาก (หน้าที่มานนะเนี่ย) แต่ดันป็นพี่สามีน่ะสิ พี่เค้าดีมากอยู่เป็นเพื่อนจนเราเข้าห้องรอคลอด ส่วนไอ้สามีตัวดีมานยังไม่มา เราก้อฝากสมบัติไว้กะพี่สามี เกรงใจพี่เค้ามากเลย กว่าจะเรียบร้อยจนเข้าห้องรอคลอดก้อประมาณ 5 ทุ่มก่าๆ พยาบาลก้อให้เราเปลี่ยนเสื้อผ้าออกเป็นชุดของโรงพยาบาล ใส่แต่เสื้อกะผ้าที่เหมือนผ้าถุงนอนรอบนเตียงแล้ว ก้อเข้ามาถามอาการว่าน้ำเดินกี่โมง ตอนนี้มีอาการเจ็บท้องบ้างไหมเราก้อว่าไม่มี ทานข้าวครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ ทานอะไรไปบ้าง จะคลอดเองใช่ไหม เราตอบอย่างมั่นใจว่า "ค่ะ" (แน่ล่ะคลอดเองประหยัดไปเป็นหมื่น) ใจเรามุ่งมั่นคลอดเองมาก

พอใกล้เที่ยงคืน สามีเดินเข้ามาหาเราในสภาพที่ยังอยู่ในชุดทำงาน เข้ามาขอโทษเราที่มาช้า แต่ตรูเริ่มเจ็บท้องแล้วไม่ฟังมานอ่ะ แต่เราก้อถามกลับไปว่า "เข้ามาได้งัย" เค้าว่า "ขอร้องพยาบาลเข้ามาเค้าให้เวลา 10 นาที" เราก้อเล่าเรื่องให้เค้าฟังเค้าก้อว่าไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้เพราะกำหนดคลอดอีกตั้ง 1-2 อาทิตย์ (ไม่อยากจะบอกว่าตรูเนี่ยสังหรณ์มาหลายวันแล้วแพูดให้มานฟังมานไม่สนใจฟังเอง) จากนั้นสามีเราขอตัวกลับบ้านไปอาบน้ำแล้วจะกลับมาเฝ้าเราที่ห้องรอคลอดของญาติ วันนั้น เวลานั้นมีเราคลอดคนเดียวไม่มีใครมาร่วมร้องประสานเสียงกับเรา ดูจากภายในห้องมีเตียงรอคลอดอยู่อีก 2 เตียง พยาบาลอีกคนเข้ามาถามอาการ เราก้อว่าเริ่มเจ็บท้องแล้ว แล้วเค้าก้อพูดว่าคลอดเองคงประมาณ 8 แปดโมงเช้า เพราะเป็นท้องแรก กว่าปากมดลูกจะเปิดหมดครบ 10 ซ.ม. เราก้อว่าหา!!!! ทำไมนานจัง เค้าก้อว่าปรกติเพราะใช้เวลา 8-10 ชั่วมงกว่าจะเปิดหมดเพราะของเรามันน้ำเดินก่อนไม่มีอาการปวดแต่แรก โอ๊วพระเจ้าจอร์จ!!!นี่เที่ยงคืนครึ่ง อีก 8 ชั่วโมงนอนรอต่อไป เค้าก้อว่าวันนี้เงียบหน่อยนะเพราะเค้าคลอดไปหมดแล้วเมื่อวันที่ 29 กุมภาพันธ์ 7 คน วันที่ 1 มีนาคม 3 คน นี่เข้าเช้าวันที่ 2 มีนาคมแล้ว มีเราคนเดียว เยี่ยม!!!!! แล้วพยาบาลก้อเดินจากไป

จากนั้นเวลาตี 2 เราเริ่มเจ็บเป็นระยะมากขึ้น เราก้อร้องแบบเกรงใจชาวบ้านครางเบาๆ จนพยาบาลเดินเข้ามาถามว่าเป็นงัยบ้างเราก้อว่า "เจ็บเป็นระยะๆค่ะ" เค้าก้อเลยเอาที่วัดมาวัดปากมดลูกเรา แหม่งงงเจ็บกว่าตรูเจ็บท้องอีก แล้วบอกว่าปากมดลูกเปิดแค่ เซ็นต์กว่า (หา!!!!ตั้งแต่ 4 ทุ่มจนป่านนี้เปิดเซ็นต์กว่า....ชีวิต)เราก้อเลยต้องนอนร้องต่อไป

ประมาณตี 3 พยาบาลเดินเข้ามาถามอีกว่าเป็นยังงัยบ้าง (โถ....ถามไมเนี่ย) "ก้อเจ็บทรมานดีค่ะ" เค้าเลยถามว่าจะเอายาระงับปวดไหมแต่มันไม่ถึงกับหายปวดเลยนะยังปวดอยู่บ้างแต่น้อยลงและมันอยู่ได้แค่ 2 ชั่วโมง แต่ต้องจ่ายตังค์เพิ่ม อ้าว...แล้วเพิ่งบอก เราเลยถามต่อว่าส่วนใหญ่เค้าฉีดไหม พยาบาลบอกว่าฉีด อ้าวแล้วจะช้าทำไมอ่ะตรูก้อฉีดสิ จะเหลือเหรอ ปล่อยให้ปวดอยู่ได้ พอฉีดเสร็จพยาบาลเค้าก้อบอกว่านอนเอาแรงไว้เดี๋ยวตอนเช้าจะได้มีแรงเบ่ง เราก้อเลยนอนเอาแรง แต่มันก้อยังปวดอยู่แต่น้อยลงจริงๆ

ประมาณตีสี่มันปวดมากกว่าเดิม (ไหนว่าระงับได้ 2 ชั่วโมงงัย) พยาบาลเลยมาวัดปากมดลูกอีกครั้ง คราวนี้เปิดสี่เซ็นต์ โถๆ.....ตรู แล้วแปดโมงเช้ามันจะได้ 10 เซ็นต์เหรอเนี่ย แต่เราได้ยินเสียงพยาบาลอีกคนบอกว่า ก้อผ่าคลอดสิแป๊ปเดียวเอง เดี๋ยวก้อเสร็จแล้วพัก เราก้อคิด เอ๊ะอินีนี่อยากกลับไปนอนอ่ะดิ เราก้อว่า ศรีทนได้ค่ะ(จริงๆโมโห ทำไมพูดแบบนี้) จนกระทั่งตีสี่กว่าไม่ไหวแล้วเพราะเจ็บมาก พยาบาลเลยโทรไปเล่าอาการให้หมอฟังหมอสันนิษฐานว่าน้องเอริ์ทไม่ยอมลงเชิงกราน หรือเชิงกรานเราแคบ (แคบตรงไหนฟ่ะ สะโพกตั้งเกือบ42 นิ้วบอกแคบ) เราก้อเลยตัดสินใจขอโทรหาสามีในห้องรอคลอดว่าเราไม่ไหวแล้วขอผ่าคลอด สามีดีมากตื่นมารับโทรสับแล้วบอกเออ ตามใจแบบงัวเงีย จากนั้นพยาบาลเลยเตรียมการณ์เราก้อคิดว่ากว่าจะเตรียมเสร็จคง ตี 5 หก โมง ที่ไหนได้ตี4 ครึ่งเตรียมเสร็จ!!! (โถก้อปีนี้ปีชวดเด็กเกิดเช้าหน่อยจะฤกษ์ดีกว่า) เราก้อว่าเสร็จแล้วเหรอค่ะ ขอคลอดตอน หก โมงเช้าไม่ได้เหรอขอเอาฤกษ์ นังพยาบาลที่พูดจาไม่ดีมานว่า นี่คุณจะเอายังงัย เตรียมห้องไว้แล้วหมอก้อพร้อมแล้ว เออ เอาก้อเอาฟ่ะ หลังจากนั้นเค้าก้อเข็นเราออกมาไปห้องผ่าตัด ผ่านห้องรอคลอดของญาติที่สามีเรานอนอยู่ สามีเดินมารอเรา แต่เราได้แต่แหกปากไม่สนใจสามีเลยจากนั้นเมื่อเข้าห้องผ่าตัดเราก้อปล่อยไปตามยถากรรม เลยได้มาเป็นแบบนี้เลย

ชื่อ น้องเอิร์ธ
เพศ ชาย
วันเกิด อาทิตย์ 2 มีนาคม 2551 เวลา 04.58 นาที (หวยเพิ่งออกเมื่อวันที่ 1 มีนาคม 85 )
น้ำหนัก 3070 กรัม

Create Date : 28 มีนาคม 2551		5 comments
Last Update : 16 มีนาคม 2552 17:40:03 น.
Counter : 2405 Pageviews.
Share Tweet