ผู้ชายคนนี้ตาสวยจัง แทบเคลิ้ม...
ตอนนี้กะลังอ่านตอนอวสานอยู่ค่ะ...

รักคนอ่าน ศิษย์เก่าเจสปาย อย่างน้องปรายนะคะ

ก่อนจะขอตัวไปทำงาน ขอบอกว่า

รักคนอ่านบล็อกนี้ทุกคนค่ะ

....(หวานได้อีกฉัน)....

ปรายก็รักพี่อิงค์ค่ะ..^^..
รัก J และ รัก I เหมือนเดิม แต่ที่เพิ่มเติมคือ Sincere

สวัสดีครับ พี่อัยย์
หลานผมอยู่ ม. 2 อ่านI-SPY
ผมต้องไปยืมอ่านบ้างแย้ว

ฝึกจิตใจให้สันโดษเป็นเนืองนิตย์ จะพบกับชีวิตสงบสุข

ขอความสงบ สุข ปราศจากทุกข์ใด ๆ จงเป็นของเพื่อนบล็อก ตลอดไป..นะคะ




ชีวิตนักล่าฯก็เป็นแบบนี้แหละ

มักจะเสียท่า เสียเปรียบ เสียรู้ แต่ไม่ยักจะเสียตัว...ทำใจแระ

คุณอ้ยย์..จ๋า ที่ว่าทำใจแระ..น่ะ ทำใจเรื่องไร..จ๊ะ

ถ้าเค้าเขียนอะไรแล้วมีคนอ่าน เค้าก็รักคนอ่านเหมือนกัน

แต่ตอนนี้ขอรักคนเขียน(นิยายให้อ่าน)ก่อนนะจ๊ะ

ขยันอัพบล๊อกมากเลย เดี๋ยวไปตามอ่านเบื้องหลังเบื้องลึกก่อน อยู่ไหนว้า..

บล๊อกดี ดนตรีไพเราะ อิอิ (คุ้นๆ) ^o^

ยังไม่ไปผุดไปเกิด จิตยังวนเวียนอยู่บล๊อกนี้ โบว่ววววววว

รักคนเขียนจ่ะ จุบุๆ

อ่านซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบ ผู้อ่านถอดหัวใจเขียน
อย่างแท้จริง และประทับใจคำพูดที่ว่า เขาอดออมค่า
ขนมเพื่อมาซื้อหนังสือ แล้วยังจะหลอกขายยาพิษ
ให้เขาเชียวหรือ...

ผู้อ่านไม่รู้ว่าใครเป็นคนพูดประโยคที่ว่าหนังสือ
ดารานักร้องเป็นยาพิษ ผู้อ่านรู้แต่ว่า การที่คนๆนั้น
พูดออกมาอย่างนี้ ทำให้รู้ว่าบุคคลผู้นั้นไม่รู้จัก
คำว่า รัก อย่างแท้จริง ...

ไม่มีคำพูดใดที่ผู้อ่านจะบอกผู้เขียนไปมากกว่าคำนี้
รักพี่อิงค์ที่สุดในหัวใจ และจะรักตลอดไป...

ผมเป็นคนชอบซื้อหนังสือ แต่มักไม่ค่อยได้อ่าน
แล้วอย่างนี้คนเขียนหนังสือ จะเผื่อแผ่ความรักมาถึงบ้างหรือเปล่า...

ยู้ฮู..พี่อัยย์
ได้รับแล้วค่า ขอบคุณมากมายเลยนะคะ จุ๊บๆๆ
มีตกหล่นจากโพยหลังไมค์นิ๊สหนึ่งค่ะ
แต่ไม่ต้องต๊กกะใจ ไม่ต้องส่งมาซ่อมนะคะ

ที่ล่องหนหายไป มีไอสปาย กะ ซินเซีย ค่ะ
เด่วจะตระเวนหาตามแผงเอง
จินกับร้านหนังสือเป็นของคู่กันค่ะ
แต่ก็ขอขอบพระคุณสำหรับน้ำใจที่น่ารักมาก ๆ นะคะ

ตอนเที่ยงไปซื้อของที่ริมปิงซุปเปอร์สโตร์
เห็นพนักงานกะลังแพคหนังสือไอสปายเตรียมวางแผง
แสดงว่าหาตามแผงหนังสือได้แล้ว อุอุอุ
พ็อกเก็ตสองเล่มที่เหลือ ความตั้งใจไว้ว่า

หนึ่งเล่ม สำหรับห้องสมุดโรงเรียนสะเมิงพิทยาคม
ให้น้อง ๆ ม.1 - ม.6 ได้อ่านกันค่ะ
อีกเล่มที่เหลือ สำหรับห้องสมุดการศึกษานอกโรงเรียน
อ.สะเมิง สำหรับประชาชนทั่วไป
กลับมาจากญี่ปุ่น จะเอาไปตามที่ตั้งใจไว้
เสร็จภาระกิจเมื่อไหร่ จะรายงานค่ะคุณพี่

น้องเต็นท์เป็นคนที่มี DVD การ์ตูนเยอะมาก
ไป แม่สาย ข้ามไปฝั่งพม่าที่ไร หอบมาเป็นกระบุง
ทั้งของพ่อแม่ลูก ซิบ ๆ ไปหลายพัน กะดูกันเป็นปี ๆ 55
แต่ของขวัญน้องเต็นท์ที่พี่อัยย์ส่งมา ไม่ซ้ำยังไม่มีค่า
อิอิอิ ดีใจจัง

ค่ำ ๆ แวะมาใหม่ค่า
ขอบคุณอีกครั้งนะคะพี่อัยย์

สวัสดีวันสีเขียวค่ะ ดูแบบแจมๆ กับสมาชิกในบ้านค่ะ กะว่าจะไว้ลุ้นคู่ท้ายดีกว่าค่ะ

อ่านเพลินดี

สมัยก่อนต้อง 151 152 เดาออกมั้ยอะไร โฟนลิงค์ นั่นเอง ต้องคิดกลอนส่ง โทรไปฝากข้อความทีรู้สึกอายยังไงก็ไม่รู้ แน่นอนล่ะ กลอนเราหวานซะขนาดนั้น ส่วนจดหมายผมไม่ค่อยได้เขียนเท่าไหร่ ส่วนใหญ่เขียนกลอน (มุกประมาณเสื้อเธอมีรูด้วย ลูเยิฟ ประมาณนี้)

มีคนรักดีกว่ามีคนเกลียดเนอะ มีคนให้รักก็ดีกว่าไม่มีคนให้รักอยู่แล้วล่ะ

คำนี้ว่าง แวะมาหาพี่อัยย์ค่ะ

เกือบจะไม่ได้ถูกพี่อัยย์รักเสียแล้ว

.
.
ดูบอลกะเค้าบ้างหรือเปล่าคะ

แวะมาอ่าน ^^

ฉันโชคดีแค่ไหนที่นอกจากได้ทำงาน ได้รับเงินเดือนตอบแทนแล้ว ยังมีเบี้ยเลี้ยงเป็นความรักจากผู้อ่านอีกด้วย

สวยงามมากเลยคะ จะมีสักกี่คนที่ได้สิ่งเหล่านี้มาพร้อมๆกันคะ

ตอนเด็กๆ ซื้อหนังสือนิตยสารหลายอย่างครับ
ก็รู้สึกผูกพันธ์ และศรัทธา กับ ทีมงาน หนังสือ พวก บก. นักเขียนต่างๆ ที่เราชอบ รู้สึกเขาเขียนอะไรเราก็จะชอบไปหมด
แต่ก็ไม่เคยเจอกัน หรือเขียนจดหมายไปหาก็น้อยครั้งเต็มทีครับ

แต่ก็เชื่อว่า แต่ก่อนความผูกพันธ์ระหว่าง คนเขียน กับ คนอ่าน มันมีความสัมพันธ์แนบแน่นดี ผมจึงเชื่อ ที่คุณอัยย์บอกว่า "รักคนอ่าน"

พูดถึงการเขียนจดหมาย ดูเป็นอะไรที่โรแมนติก ทีอีเมล์ทำไม่ได้ ผมยังทันที่คุณอัยย์เขียนถึง ยิ้มก่อนอ่าน ตาหวานก่อนเปิด หรือขอบคุณไปรษณีย์ สมัยก่อนก็ถือว่า น่ารักดี พอโตขึ้นก็รู้สึกว่าเชย แต่มันก็มาจากความจริงใจเหมือนกัน

สมัยนี้จดหมายอีเล็กทรอนิกส์ รวดเร็ว แต่ บางอย่างก็ก๊อปๆ มา รูปภาพ อะไรน่ารัก แต่ก่อนนี่ต้องวาด ต้องแต่งเอง

ผมเชื่อว่า การใช้อีเมล์มากขึ้น จดหมายถึงกอง บก หนังสือน้อยลง และความผูกพันธ์ กันแบบเก่า ก็น่าจะน้อยลง
ผมว่า คนใช้อีเมล์ อาจจะแข็งๆ กว่า คนเขียน จม.จากใจฉัน

แต่ก่อนมีแฟนคนแรก ก็ลำบากตรากตรำเหมือนกันครับ
ใช้จดหมายเป็นแม่สื่อ โทรศัพท์ ไม่มีกันทั้งสองคน

อยู่พัทยา ครับ ตอนนี้

หวัดดียามดึก

ฟังเพลงยามดึก เพลินจริงๆ..

ทำงานก่อน รักษาสุขภาพด้วย

ไม่ว่าจะเป้นเรื่องหนัก เรื่องเบา คุณอัยย์มัเพือนๆที่รักคุณอัยย์ให้กำลังใจเสมอคะ
บางเรื่องเราไม่ได้เป็นคนแก้ไขหรือเป็นคนตัดสินใจ ได้แต่หวังว่าวันหนึ่งมันคงดีขึ้น ตราบใดที่มั่นใจว่าว้นนีเรามั่นดีที่สดุแล้ว ไม่สามารถทำได้มากกว่านั้อีกแล้ว เราจะได้ไม่มานึกว่า "ถ้าเป็นอย่างนั้น ทำอย่างนี้ดีกว่า"
เราก็คงต้องรอเวลเท่านั้นเองคะ แต่ช่วงที่รอนีหละคะที่มัน จะสู้กับความหม่นหมองอย่างไร ตอนนี้ขอ Focus ดูบอลแก้หม่นหมองก่อน คริคริ ความสุขเล็กๆน้อยอะไรที่ใกล้มือ ก็เอาไว้ก่อนดีกว่าคะ 555


อีกครั้งนะคะ คุณอัยย์ อรชอบประโยคที่คุณอัยย์เขียนไว้นะคะ

"ฉันโชคดีแค่ไหนที่นอกจากได้ทำงาน ได้รับเงินเดือนตอบแทนแล้ว ยังมีเบี้ยเลี้ยงเป็นความรักจากผู้อ่านอีกด้วย"


สวยงามมากเลยคะ จะมีสักกี่คนที่ได้สิ่งเหล่านี้มาพร้อมๆกันคะ/ อร

เพราะเน็ตใช้งานไม่ได้ถึง 2 วัน เลยไม่ได้ฝากรอยจารึกทิ้งไว้ คืนนี้..มาสาย ยังดีกว่าไม่มา