|
|
แทกิล วันที่ 12 ธันวาคม 2554
“ข้าหมายความว่าต้องให้ข้ามากกว่าเดิมอีกหน่อย พี่ ข้ารักพี่นะ”
“ฮิ ๆ ๆ เจ้าคิดว่าพวกมันกลับไปเมืองหลวงแล้วจะไปอยู่ดีมีสุขรึไง”
คนชั้นต่ำมาแขวนคอตายถึงศาลาอับกู มือปราบโอ มาพบเข้า
“ถ้าพวกชนชั้นสูงรู้เข้า ต้องมาเอาเรื่องกับพวกเราแน่ ๆ” ชายคนหนึ่งกล่าว
“ทำอะไรอยู่เล่า รีบไปเอาลงมาซี่” มือปราบโอ สั่ง
“เฮ้ ๆ เดี๋ยวก่อน เจ้าคนนี้ มันเป็นลูกน้องของชอนจีโฮนี่”
“เฮ้ จริง ๆ ด้วย”
“ฮึ้ย บ้าเอ๊ยโชคร้ายจริง ๆ” มือปราบโอ กล่าว
พี่ของอึนเจ บอกกับอึนเจว่า มีคนตายเพราะถูกฆ่าสามคน
“โอ๊ย ตอนนี้ในเมืองแตกตื่นกันไปหมดแล้ว”
“แล้วใครตายล่ะ” อึนเจ ถาม
“ได้ยินว่าเป็นชนชั้นสูงแถวซอโซมุน เห็นว่าถูกปืนยิงทะลุหัวเลย”
“ปืนเหรอ?”
“ปืนน่ะสิ ก็ปืนอย่างที่เคยยิงถากหัวแทกิลคราวนั้นไง”
“น่ากลัวจังเลย โลกมันเป็นอะไรเนี่ย ไม่ได้ใช้แค่ดาบแต่ใช้ปืนฆ่ากันเลยเหรอเนี่ย” อึนเจ กล่าว
“เฮ้อ พี่ก็ว่างั้นแหละ แต่ว่าพูดถึงเรื่องนี้นะ คงทำให้ไม่มีลูกค้าเข้าร้านไปหลายวันเลย”
“แย่ล่ะสิ ข้าตุ๋นเนื้อไว้เยอะเลยด้วย”
“แล้วเจ้าตุ๋นไปเท่าไหร่” พี่ของอึนเจ ถาม
“ตุ๋นสำหรับสามสี่วันเลย”
“นี่เจ้าบ้าไปแล้วรึไง ขายยังไงทำไมถึงตุ๋นเยอะขนาดนี้”
“ใครจะรู้ว่ามีคนฆ่ากันตายเล่า จะปีใหม่อยู่แล้วข้าก็คิดว่าลูกค้าจะมากันเยอะเลยเตรียมไว้”
“โอ๊ย อย่างนี้ก็เน่าเสียหมด จะทำยังไงล่ะหา”
โชบ๊ก นำตั๋วเงินใบละพันตำลึง มาให้ อ๊บบ๊ก
“อืม ข้าน่ะนอนไม่หลับเลย หลับตาทีไรก็เห็นภาพนั้นทุกที”
“อย่าคิดมากน่า นอน ๆ ไปเถอะ” อ๊บบ๊ก กล่าว
“แต่ว่าข้าเห็นคนตายอยู่ตรงหน้า...” โชบ๊ก กล่าว
“พูดอะไรของเจ้าเนี่ย? ที่เราฆ่าวันนั้นมันไม่ใช่คน มันเลวยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉาน”
“ข้าเข้าใจแล้ว ข้าจะทำใจแข็งให้ได้ เจ้าต้องระวังตัวด้วยนะ ระวังคำพูดให้ดี” โชบ๊ก กล่าว
แทฮาพายเรือพาเฮวอนไปที่เกาะวอนโท
“พายอย่างนี้ จะไปถึงเกาะเชจูเหรอ?”
“พายไปอีกนิดเดียวก็คงเห็นทะเลแล้ว อีกไม่นานจะถึงเกาะวอนโท แล้วเราจะไปเปลี่ยนเรือใหญ่กันที่นั่น”
“ท่านเคยไปเกาะเชจูเหรอ?” เฮวอน ถาม
“ตอนเด็ก ๆ ข้าเคยอยู่ในกองทหารเรือ และเคยเรียนรู้มาบ้างนิดหน่อย”
“ท่านเคยอยู่ในค่ายทหารเรือนานมั้ย?”
“ข้าอยู่ที่นั่นสองปีเต็ม แล้วก็ย้ายไปชายแดน สุดท้ายก็ไปประจำที่ค่ายฝึก”
“แต่ว่าทำไมท่านถึงกลายมาเป็นทาสล่ะ”
“ข้าไม่ใช่ทาสสักหน่อย” แทฮา บอก
“ถ้าอย่างนั้นเป็นใคร เป็นทาสแต่กลับบอกว่าไม่ใช่ ถูกตามล่าแต่ปฏิเสธ ท่านจะอธิบายยังไง ทุกคำที่ท่านพูดมา มีเรื่องไหนที่ควรเชื่อและเรื่องไหนควรลืมบ้าง”
“ถ้าหากเจ้าไม่เชื่อใจข้าขนาดนี้ แล้วทำไมถึงยอมมากับข้า”
“เพราะท่านเอ่ยปากชวนข้าเดินทางมาด้วย ได้โปรดบอกข้ามาเถอะ การเดินทางที่ไม่ใช่เป้าหมายของข้า ข้าจะเชื่อใจและไปกับท่านได้ยังไง”
“แปดปีหลังจากที่ข้ากลับมาจากต้าชิง ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปหมด ไม่เว้นแม้แต่ผู้คน เพื่อนที่ข้าเคยสนิทที่สุด กลับเป็นคนใส่ร้ายว่าข้าเป็นขโมย”
แทฮา เล่าเรื่องของชอลวุงและตนให้แฮวอนฟัง ว่าพวกนั้นเอาหลักฐานมามัดตัวตนว่าเป็นคนขโมยเสบียงกองทัพ ตอนสอบสวนขจึงถูกตีจนขาหัก จากนั้นจึงตัดสินใจว่าจะยอมตาย เพราะไม่รู้ว่าจะทนรับความอัปยศได้หรือไม่ตอนนั้นยองโฮมาขอให้ตนรับโทษ และร้องขอชีวิตเพื่อจะได้มีชีวิตต่อไปเพราะก่อนสิ้นองค์รัชทายาท พระองค์ได้มอบจดหมายฉบับหนึ่งให้กับเขา เมื่อถึงเวลาเขาจะรู้ว่าจะต้องทำอย่างไรบ้าง ตนจึงต้องยอมรับโทษที่ไม่ได้เป็นคนก่อ
“พวกข้าจึงต้องเอาชีวิตรอด แต่นึกไม่ถึงว่าจะถูกสักคำนี้ไว้ที่หน้าผาก” แทฮา กล่าว
“เพื่อลบล้างมลทินนี้ ท่านถึงได้หนีมาเพื่อจะหาทางกลับไปสู่ตำแหน่งเดิม ก่อนที่จะกลายเป็นทาสเหรอ?”
“ข้ามีเรื่องที่สำคัญมากกว่าการ..พ้นจากทาสที่ต้องทำ”
“มีเรื่อง เรื่องอะไร..ที่สำคัญกว่าเรื่องนี้อีกเหรอ?”
“อย่าว่าแต่เป็นทาสเลย ต่อให้ข้าต้องต่ำต้อยยิ่งกว่าทาส ข้าก็จะต้องทำเรื่องนั้นให้ได้”
“ไม่มีอะไรต่ำต้อยไปกว่าทาสอีกแล้ว”
จีโฮสอบถามชอลวุง ว่าเดินทางมาทำอะไรที่นี่กันแน่
“เจ้ามีเรื่องอะไรเหรอ?”
“ฮิ ๆ ๆ ก็รู้สึกว่าเรือลำนี้มันโคลงเคลงไปมา พอจะนอนก็กลัวจะคลื่นไส้ ถ้าเป็นอย่างนี้ข้าต้องทนไม่ไหวแน่ ข้าเลยคิดว่าเรามาดื่มเหล้ากันหน่อยดีกว่า”
“ในค่ายทหารมีเหล้าซะที่ไหนกัน” ชอลวุง กล่าว
“แหม ฮิ ๆ ๆ โบราณว่าหอสุราไม่ขาดนารี ค่ายทหารมีหรือจะขาดเหล้า ท่านไม่รู้รึไง?”
“หุบปากของเจ้าแล้วรีบเข้าไปซะ”
“โธ่ ใต้เท้า บรรยากาศตอนนี้มีลมพัดเบา ๆ คลื่นลมสงบ ได้ดื่มเหล้าสักกรึ๊บ มันจะรู้สึกฮึกเหิม เหมือนกำลังไปสร้างเกียรติประวัติไม่ใช่เหรอ?”
“ถ้าเจ้ายังพูดอีกคำเดียว ก็อย่ามีปากไว้พูดอีกเลย”
“ใต้เท้า มาดื่มกันสักจอกสิ จะได้ช่วยให้ท่านคลายความคิดถึงฮูหยินท่านที่ฮันยางไปได้ไง ที่นี่ก็เหมือนกับเป็นเกาะสวรรค์อยู่แล้วนี่ ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นเรามาประลองความเป็นความตายกัน ข้าคือชอนจีโฮนะ ชอนจีโฮ ฮิ ๆ ๆ หา ใต้เท้า เลือดข้าออกแล้ว ฮิ ๆ ๆ”
แคลองมาลองทดสอบปืนกับกึ๊ตบง
“มือปืนพระกาฬของเรา”
“โธ่ ก็ไม่มีอะไรหรอก เรื่องเล็กน้อยแค่นี้” อ๊บบ๊กกล่าว
“ฮึ่ย ไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ นะ ถ้าพูดถึงคนชั่วที่รังแกทาส เจ้าพัคชินซาถือว่าเลวที่สุดในโชซอนแล้ว เจ้ากลับยิงเจ้าหมอนั่นหัวเป็นรูได้ มันสะใจ แถมน่าภาคภูมิใจจะตายไป” แคลอง กล่าว
“ไม่ใช่แค่เจาะกะโหลกมันนะ ยังได้... นี่ ตั๋วเงินพันตำลึงด้วย ฮะ ๆ ๆ ถ้าเอาไปแลกเป็นเงิน เราจะซื้อปืนได้คนละกระบอก แล้วเราจะได้ฝึกยิงปืนกันทุกคน แล้วออกตามฆ่าพวกชนชั้นสูงกันทุกคืนเลย ฮะ ๆ ๆ” กึ๊ตบง กล่าว
“แลกเป็นเงิน ใครไปแลก”
“ใครก็ได้มั้ง” กึ๊ตบง กล่าว
“แลกยังไง”
“ต้องยังไงด้วยเหรอ?” กึ๊ตบง กล่าว
“นั่นแหละปัญหาเจ้าโง่ มันต้องมีที่มาที่ไป ของแบบนี้ถ้าไม่ใช่คนที่เคยอยู่ในวงการ อย่าว่าแต่เงินพันตำลึงเลย แค่เฟื้องเดียวก็แลกมาไม่ได้” แคลอง กล่าว
| Create Date : 12 ธันวาคม 2554 |
| Last Update : 12 ธันวาคม 2554 0:07:22 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 535 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [