........วันนี้มันส์มืออยากพิมพ์...อันที่จริงตอนนี้ผมพิมพ์เรื่องเก็บไว้เรื่อย ๆ ตามแต่ที่จะนึกได้...แล้วก็เก็บไว้เป็นไฟล์แยกกันจากนั้นจึงค่อย ๆ นึกว่าอะไรมันเกิดก่อน เกิดหลัง..สำหรับแฟน ๆ พี่ปราปต์คอยอีกเดี๋ยวนะครับ..พี่ปราปต์ใกล้จะคลอดแล้วครับ

........ผมจะพยายามนึกแล้วก็เอามาเรียงกันให้เป็นเรื่องแล้วค่อย ๆ อัพให้พวกเราได้อ่านกันนะครับ...สงสัยว่าผมก็คงจะสนุกกับการเล่าเหมือนกัน..เพราะมันเหมือนกับการที่เราได้มองย้อนกลับไปถึงเวลาที่ผ่านมา...ซึ่งก็เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขดีครับ..เพราะตอนนี้จะทำอะไรก็ไม่ค่อยถนัดนักเพราะยังป่วยอยู่...ก็คงทำได้แค่นั่งพิมพ์เรื่องเล่า..ให้น้อง ๆ พี่ และเพื่อน ๆ ได้อ่านกันเล่น ๆ

........เพื่อไม่ให้เสียเวลามาฟังเรื่องเล่าถึงความสุขของผมกันต่อดีกว่านะครับ ตารางการฝึกที่กองถ่ายกำหนดให้พวกเราฝึก ถือว่าเป็นการฝึกที่หนักมาก...สำหรับคนที่ไม่เคยผ่านการฝึกแบบทหาร หรือ ฝึก รด.มา การฝึกต่าง ๆ ที่พวกเราทุกคนต้องฝึกนั้น...มีความจำเป็นอย่างมากในการถ่ายทำภาพยนตร์เรื่องนี้

........เพราะในตอนที่ต้องถ่ายทำจริง ๆ นั้นต้องใช้ทั้งความสามารถที่ได้รับการฝึกฝนมา ความแข็งแรงและความพร้อมของร่างกายอย่างมาก เพราะถ้านักแสดงไม่พร้อมจะทำให้การถ่ายทำเป็นไปได้ด้วยความยากลำบาก อาจต้องใช้ตัวแสดงแทน และ ยิ่งเป็นภาพยนตร์ที่นักแสดงหลักจะต้องแสดงเป็นนักรบแทบทุกคน...แถมยังต้องรบบนหลังม้าและหลังช้างด้วย...ถ้ามัวแต่มานั่งจูงม้าจูงช้างเข้าจุด คอยจับม้าหมุนหันซ้ายหันขวา เดี๋ยวม้ายกหน้า ยกหลัง..ก็เป็นอันว่ากว่าจะได้ถ่าย..กว่าจะถ่ายเสร็จ..ก็คงลำบากพอสมควรเลยทีเดียวครับ

........ดูอย่างว่าที่พวกผมฝึกหนักขนาดนี้เราก็ถ่ายกัน ๓ ปีน่ะครับ..ฮ่า ๆ โม้มากไปแล้วเนี่ย..กลับมาที่การฝึกกันดีกว่าครับ....เริ่มที่การฝึกขี่ม้ากันอีกที..เพราะว่าเป็นการฝึกที่ดูเหมือนจะเป็นที่โปรดปรานที่สุดของนักแสดงแต่ละคนโดยเฉพาะ....ผู้พันเบิร์ด และ ปีเตอร์....เราลองมาดูคุณลักษณะของนักแสดงแต่ละคนสำหรับการขี่ม้ากันดีมั๊ยครับ...เริ่มที่เบิร์ดก่อนเลยนะครับ

........เบิร์ดเป็นคนที่ผมคิดว่าขี่ม้าได้ดีที่สุดในบรรดาพวกเราทุกคน..และเป็นคนที่สัมผัสกับม้ามากที่สุด คือ ม้าจำนวนทั้งสิ้น 35 ตัว...เบิร์ดน่าจะเคยขี่เกือบทุกตัวแล้ว...ด้วยความที่เบิร์ดเป็นทหารม้า..และเป็นนักกีฬา ซึ่งอดีตเคยเป็นนักกรีฑาและโปโลน้ำ ทีม รร.จปร. เชียวนะครับ..และแถมปัจจุบันยังเป็นนักเทนนิส ทีมกองทัพภาคที่ ๑ อีกด้วย

........ดังนั้นเรื่องสมรรถภาพร่างกายของเบิร์ด จึงถือได้ว่าสมบูรณ์ที่สุดในคณะเรา แต่ที่สำคัญที่สุดอีกอย่างที่อยากเล่าให้ฟังก็คือ ถึงเบิร์ดจะเป็นคนที่แข็งแรงที่สุด...แต่เบิร์ดก็เป็นคนที่ตกม้าบ่อยที่สุดครับ...ฮ่า ๆ เรื่องจริงครับ..ไม่ได้โม้ ไม่เชื่อเวลาเจอตัวผู้พันเบิร์ดสุดหล่อ...ลองถามดูก็ได้ แต่ถึงเบิร์ดจะตกม้าบ่อยขนาดไหน แต่เบิร์ดน่ะก็ไม่เคยได้รับบาดเจ็บจากการตกม้าเลย...ทำไมน่ะเหรอครับ

........ก็เพราะว่าที่จริงแล้วการตกม้าน่ะมันมีอยู่ ๒ ลักษณะก็คือ ๑. ตั้งใจตก และ ๒.ไม่ตั้งใจตก....ส่วนอันไหนที่เจ็บน่ะเหรอครับ...ก็ไม่ตั้งใจตกงัยหล่ะครับ....คนไม่เต็มใจจะตกน่ะครับ..ซึ่งก็คือการตกที่เราไม่รู้เนื้อรู้ตัว...ซึ่งยิ่งถ้าเราตกใจและคุมสติไม่ได้เวลาที่ม้ามีปัญหาหรือว่าเสียการควบคุม..ก็จะเจ็บตัวซึ่งจะมากน้อยนั้นก็อยู่ที่ว่าตกที่ไหน

........ถ้าตกในสนามฝึกก็โชคดีไปเพราะพื้นเป็นทราย..แต่ถ้าตกบนถนนลาดยางหล่ะก็..เฮ่อ..ได้เป็นหมูแดงแน่ ๆ ...ส่วนสไตล์การขี่ม้าของเบิร์ดนั้น ถือว่าเป็นนักขี่ม้าที่บ้าบิ่นพอสมควรเลยทีเดียว..เพราะไม่ว่าจะเป็นการขี่แบบปกติ คือ ม้าเดิน,วิ่งเรียบ,ขโยก,ห้อ ซึ่งเบิร์ดทำได้ดีมากอยู่แล้ว

........ผู้พันเบิร์ด ท่านก็ยังจะชอบที่จะขี่ม้าแบบกระโดดข้ามเครื่องกีดขวาง ,หมุนม้าเป็นวงกลม (ไม่ใช่ให้ม้าวิ่งเป็นวงกลมนะครับ..แต่คือ การให้ม้าปักขาหลังอยู่กับที่แต่หมุนขาหน้าไปรอบ ๆ ตัว..แบบเร็วๆ ) หรือ ว่าจะเป็นการควบม้าเร็ว ๆ แล้วเบรคแบบล้อตาย คือ ให้ขาม้าครูดไปกับพื้น..แบบเบรคเอี๊ยด.... พี่เบิร์ดของน้อง ๆ จะตั้งใจและทุ่มเทกับการฝึกขี่ม้าแบบต่าง ๆ อย่างมาก อีกทั้งยังมักชอบหาวิธีการขี่แบบพิศดารมาโชว์พรรคพวกอยู่เสมอ ๆ เพราะว่าเบิร์ดน่ะเค้าชอบสงสัยว่าม้าจะทำอย่างนั้นได้มั๊ยทำอย่างนี้ได้มั๊ย จนบางครั้งก็ทำให้ตัวเองหล่นจากหลังม้าอยู่บ่อย ๆ

........คราวนี้มาถึงพระเอกสุดหล่ออีกคน...ก็พ่อบุญทิ้ง ของน้อง ๆ งัยครับ...ลุงเตอร์..เตอร์เป็นคนที่เรื่อย ๆ ตามสไตล์ของแก ประโยคที่ติดหูที่สุดที่ได้ยินจากปากของเตอร์ ก็คือ...." ไม่มีปัญหาครับพี่.." ด้วยความที่เตอร์เป็นคนนิ่ง ๆ สุขุม สุภาพ ใจเย็น รอบคอบ... มีเมตตาต่อสัตว์ รักสัตว์อย่างมาก ๆ จนได้รับการขนานนามว่า เจ้าชายสารพัดสัตว์...ไม่เชื่อน้อง ๆ คอยสังเกตุพี่เตอร์ให้ดี พี่เตอร์ จะสามารถทำตัวให้คุ้นเคยได้กับสัตว์ทุกประเภทที่พบเจอ ไม่ว่าจะเป็น สุนัข , ม้า , ช้าง , วัว , ควาย , แพะ....พี่แก่จับเล่นได้หมด

........เรียกว่าเตอร์อยู่เมืองกาญจน์ ๓ ปี รู้จักสุนัขทุกตัว ที่พวกเราเคยเจอกันในระหว่างที่ถ่ายหนัง เช่น สุนัขตามร้านอาหารที่เราไปทาน หรือ แม้แต่ที่ อินจันทรี ก็จะมีสุนัขอยู่หนึ่งตัวที่เตอร์รู้จักและคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี คือ เจ้าก้อนกรวด...ใครแวะไปพักก็ฝากดูแลให้เตอร์ด้วยนะครับ

........กลับมาที่เรื่องขี่ม้าของเตอร์กันดีกว่าครับ..เดี๋ยวจะนอกเรื่องมากไป..ผมนี่ก็แปลกจะเล่าเรื่องนึง ดันชอบนอกเรื่องไปอีกเรื่องนึง แต่พี่ ๆ น้อง ๆ จะมาว่าผมไม่ได้นะครับ เพราะผมบอกแล้วตอนต้นแล้วว่าผมคงจะเล่าไปแนวมั่ว ๆ สักเล็กน้อยเพราะไม่เก่งเรียงความ

........เอ้า..มาเรื่องขี่ม้าของเตอร์....เตอร์จะเป็นคนที่เพื่อน ๆ รักและตามใจเสมอ..ดังนั้นเค้าจะได้สิทธิพิเศษรองจากทรายและน้องแอฟ ในการเลือกม้าประจำตัว...ซึ่งม้าที่เตอร์ใช้ประจำเป็นม้าคู่ใจก็ว่าได้ มีอยู่ ๒ ตัว คือ "โตเรนเต้ " หรือ ไอ้เต้ และอีกตัว คือ " ทรีบอล " ซึ่งม้าสองตัวนี้ ทีมสตั้นที่เป็นครูฝึกม้าคัดสรรแล้วว่าเป็นมาชั้นเยี่ยม เพราะฝึกง่ายฉลาดและแข็งแรง ท่วงท่างดงาม

........ถ้าจำภาพจากในหนังได้ ม้าตัวที่ปีเตอร์ขี่ซ้อนทรายหนีมาจากช่องสิงห์นั่นหล่ะครับ "ไอ้เต้" หล่ะ มันเป็นม้าที่ฉลาดทีสุดในคอก เพราะคอกม้าแข็งแรงแค่ไหนก็ตาม ถ้า "ไอ้เต้" อยากจะออกไปเที่ยวข้างนอก พอตกกลางคืน..มันก็จะสามารถเปิดประตูหนีออกไปเที่ยวข้างนอก ทำให้พอเช้ามาทั้งกองถ่ายต้องระดมคน รถ เฮลิคอปเตอร์..ออกตามหาไอ้เต้กันจ้าล่ะหวั่น

........ที่ไหนได้หนีไปเที่ยวสนามฝึก รด.หลังกองถ่ายซะงั้นอ่ะ ซึ่งไม่ได้หนีไปเที่ยวครั้งเดียวนะครับ..ไปหลายครั้งเชียว "ไอ้เต้" เป็นม้าตัวแรกของเตอร์..ที่ทุกคนแอบอิจฉาเมื่อเห็นเตอร์ได้เป็นคนที่ขี่ประจำ แต่พอผ่านไปสักพัก..เต้และเตอร์ ก็เริ่มทำให้เพื่อน ๆ และทีมงานสงสัยว่า...ทำไมตอนที่ ครูฝรั่งขี่ไอ้เต้...มันถึงดูปราดเปรียว..พริ้วเหมือนม้าหนุ่ม..แต่พอปีเตอร์กระโดดขึ้นไปอยู่บนหลังเท่านั้นหล่ะ..ไอ้เต้ กลายเป็นม้าท่าทางเหมือนจะง่วง ๆ หมดแรง ๆ ยังงัยก็ไม่รู้ครับ

........เพื่อน ๆ พยายามตะโกนถามเตอร์ ในระหว่างที่พวกเราฝึกขี่กันในสนามฝึกที่เรียกว่าเป็นลานเอนกประสงค์ของกองถ่าย คนอื่นๆ เค้าก็ขี่วิ่งเรียบ , ขโยก กันมันส์จนฝุ่นตลบไปทั้งสนาม...แต่เตอร์และเต้..ยังคงเดินเลี้ยวซ้าย..เลี้ยวขวา...หยุด - หมุน..อยู่อย่างนั้นกว่าชั่วโมง

........ด้วยความสงสัย ผมก็เลยตะโกนถาม คุณพระปีเตอร์ ไปว่า.." เตอร์ไม่ให้ม้ามันวิ่งหน่อยเหรอ...ออกจากคอกมาแล้ว..." รู้มั๊ยครับ..ว่าคุณปีเตอร์ตอบผมว่ายังงัย.....เฮ่อ.." เดี๋ยวก่อนพี่....วันนี้ไอ้เต้..มันอารมณ์ไม่ค่อยดี....." โห.....ท่านผู้ชมครับ...ผมหลงคิดว่าตัวเองขี่ม้าเก่งกาจขึ้นมาก คงจะเป็นรองแค่เบิร์ดเท่านั้น...แต่ที่ไหนได้...ผมและทุก ๆ คน....กลับคิดผิดไปถนัด...เพราะในขณะพี่พวกผมกำลังฝึกซ้อมการขี่ม้าอย่างเมามันส์นั้น พวกเราหารู้ไม่ว่า..ปีเตอร์ได้สำเร็จวิชา การสื่อสารกับม้าไปแล้ว

........สามารถเรียนรู้อารมณ์ม้าได้อย่างน่าอัศจรรย์...เฮ่อ...และคงประกอบกับที่เตอร์เป็นคนรักสัตว์..มีความเมตตาต่อสัตว์...เตอร์จึงไม่อยากบังคับขืนใจ "ไอ้เต้" ให้ออกมาวิ่งทั้ง ๆ ที่มันยังอารมณ์ไม่ดีอยู่...เฮ่อ..พ่อคู้น...พ่อมหาจำเริญ...ใจดีจริง ๆ .........เตอร์ เป็นแบบนี้อยู่นานเลยทีเดียวครับ..จนถึงเดี๋ยวนี้...เตอร์จะต้องใช้เวลาศึกษาม้า..พูดคุยกับม้า..ก่อนที่จะขี่..หรือ ก่อนที่จะให้ม้าออกวิ่ง....ซึ่งนั่นเป็นสไตล์การขี่ม้า..แบบคุณพระปีเตอร์

........ซึ่งพอเอาเข้าจริงในหนัง เตอร์ก็ทำได้ออกมาดีทีเดียวเห็นมั๊ยหล่ะครับ เอากะเค้าสิ...ผมหล่ะก็ยอมพี่แกไปตั้งนานแล้ว เดี๋ยวนี้เลิกแซวกันแล้ว เพราะตั้งแต่ผมหลังเดี้ยงมานี่....มันก็เอาแต่แซวผม..เพราะผมแค่ขึ้นนั่งบนหลังม้า ยังไม่ได้เลย...เออ..ตอนนี้ยอมมันไปก่อน ไว้หายแล้วค่อยกลับไปแกล้งมันต่อ

........จะว่าเรื่องแกล้งปีเตอร์นี่...จริงแล้วก็มีเรื่อเล่าเยอะนะครับ...เพราะว่าด้วยความที่เตอร์เป็นคนไม่ค่อยมีปากเสียงกับใคร...ใครถามอะไรขอความเห็นอะไร..ได้ครับ..ได้พี่..ได้หมด..ไม่มีอะไรขัดใจใครทั้งสิ้น...ชวนไปไหนไป...ถ้าไปแล้วไม่อยากอยู่...กูก็หนีกลับ...ฮ่า ๆ เอากะเค้าสิ...เมล์เครื่องหรือมอเตอร์ไซด์รับจ้าง เมืองกาญจน์มีปีเตอร์เป็นลูกค้าประจำอยู่เรื่อย ๆ

........ก็เพราะว่า...เวลาเย็น ๆ หลังจากที่เราเลิกซ้อมกัน...เราก็จะพยายามสรรหาที่รับประทานอาหารเย็นกัน..เนื่องจากว่าทานอาหารในกองถ่ายทุกวันบางทีมันก็เบื่อ ๆ ซึ่งคนที่อยากออกมากินข้างนอกมากที่สุด เห็นจะเป็นน้องทราย...เพราะว่าเป็นคนชื่นชอบอาหารตามโต้รุ่งมาก ๆ ซึ่งผมเองก็ยังอดแปลกใจไม่ได้ว่า..ระดับนางเอกร้อยล้านอย่าง อินทิรา เจริญปุระ..ไหง๋...ชอบร้านก๋วยเตี๋ยวโต้รุ่งไปได้หว่า...แถมเป็นขาประจำซะด้วยนะครับ...ใครมาเที่ยวเมืองกาญจน์แล้วทานเนื้อได้..ไปชิมด่วนเลยครับ..ร้านก๋วยเตี๋ยวเจ๊ฟ้า..เป็นร้านก๋วยเตี๋ยวเนื้อ..อยู่ตรงข้ามกับสถานีตำรวจภูธร จว.กาญจนบุรี ตรงหน้าร้านเซเว่นอีเลเว่น..น่ะครับ..ติดกันจะเป็นร้านนมปั่น..อร่อยกันทั้งสองร้านเลย...ช่วงไหนที่มีถ่ายหนังที่กาญจน์ พบทีมงานนักแสดงได้เกือบทุกเย็นหล่ะครับ..ที่สองร้านนี้...เอ้า...ดันวกเข้าเมืองมาได้งัยเนี่ย

........กลับมาที่เตอร์กันก่อนนะครับ..ฮ่า ๆ...ก็ที่ว่าชอบแกล้งเตอร์นะก็คือ...เออ..หลังจากที่เราทานก๋วยเตี๋ยวร้านเจ๊ฟ้ากันอิ่มหนำสำราญดีแล้วน่ะ.....สาว ๆ เค้าก็จะกลับไปนอนที่ โรงแรมกัน...ซึ่งส่วนมากสาว ๆ ก็จะไปกับรถตู้กองถ่าย..ส่วนหนุ่ม ๆ น่ะก็ต้องมีการแวะดูโน่นดูนี่กันสักเล็กน้อย..หรือว่านั่งดื่มพวกเครื่องดื่มที่ช่วยย่อยอาหารกันสักหน่อยก่อน

.......ไม่งั้นเดี๋ยวกินแล้วนอนเลยน่ะ..เกิดอาหารไม่ย่อยก็ลำบากแย่สิครับ..ผมในฐานะเจ้าบ้านที่ดีก็เสริฟลูกต่อให้พี่ต๊อดทันทีหลังจากทานอาหารอิ่ม..." หาเบียร์ย่อยอาหารกันสักขวดดีกว่าครับพี่...." อันนี้ต้องทำเป็นชวนพี่ต๊อด..เพราะพี่ต๊อดพี่ใหญ่ของน้อง ๆ ไม่เคยปฏิเสธใครเช่นกัน...แล้วอีกอย่าง..ด้วยความที่พี่ต๊อดเป็นพี่ใหญ่ และเป็นนายทหารผู้ใหญ่แล้วด้วย ก็เลยต้องทำหน้าที่จ่ายตังค์ให้น้องๆ อยู่บ่อย ๆ ตามระเบียบ...ฮ่า ๆ..." เอาดิ๊..สักหน่อยจะได้หลับสบาย...." พี่ต๊อดตอบสวนมาทันที

........อันที่จริงแล้ว..พวกผมไม่ใช่นักดื่มอะไรกันหรอกครับ..แต่ว่าพอมาอยู่รวมกันน่ะ..ซึ่งการที่จะจับผู้ชายหน้าตาโหด ๆ หนวดเคราครึ้ม...มานั่งคุยกัน แล้วกินนมหมีปั่นกับขนมปังทาเนย แล้วนั่งคุยกันกระหนุ๋งกระหนิงมันก็จะดูตลก ๆ ไปสักหน่อย ดังนั้นเพื่อให้ดูแมนๆ นิดนึง..เราก็เลยนั่งจิบเบียร์คุยกัน...ซึ่งปีเตอร์...เป็นคนที่ไม่ค่อยดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ นอกสถานที่ถ้าไม่จำเป็น

.......ซึ่งพวกเราทุกคนรู้กันดี...ดังนั้นเราต้องแกล้งมัน เพราะรู้ว่ามันไม่อยากไปแน่ ๆ แต่ว่าจะหนีกลับได้งัย...เพราะเรามารถคันเดียว..แล้วระยะทางจากตลาดโต้รุ่งไปโรงแรมน่ะ...ใกล้ ๆ ซะที่ไหน...แต่ด้วยความที่ว่าไปกับเพื่อนทั้งก๊วนแล้วถึงไม่อยากไปก็ต้องจำใจไปกะเค้า ซึ่งเตอร์ ก็สามารถไปนั่งทำตัวเนียนอยู่ในวงสนทนาได้โดยก็นั่งจิบเบียร์ไปกะเค้าด้วย.....ไอ้ครั้งสองครั้งน่ะไม่เท่าไหร่หรอกครับ แต่พวกเราน่ะกะจะแกล้งกันเราก็เลยไปบ่อย ๆ ครับ..คราวนี้คุณพระปีเตอร์แกชักเริ่มมีท่าทางอยากกลับโรงแรมก่อนอย่างเห็นได้ชัด..อ้างว่าง่วงบ้าง..ต้องทำงานบ้าง...แต่รถก็ไม่มีทำงัยหล่ะ

........นั่นเป็นที่มา ที่ทำให้ปีเตอร์สนิทสนมกับเมล์เครื่องทีเมืองกาญจน์เป็นอย่างมาก เพราะได้อาศัยใช้หนีเพื่อนกลับโรงแรมก่อนเป็นประจำ อีกทั้งต่อมาบางทีเตอร์ก็นั่งรถทัวร์มาถ่ายหนังเอง เตอร์ก็ขึ้นเมล์เครื่องต่อจากท่ารถไปกองถ่ายเลย...เห็นมั๊ยว่าคุณพระปีเตอร์ของน้องๆ น่ะเก่งแค่ไหน

........ถ้าพวกเราจะหาเรื่องไปดื่มเบียร์ต่อกันเมื่อไหร่..เตอร์เป็นนั่งอยู่กับเพื่อนเดี๋ยวเดียว..ก็หายแว๊บ..ไปซะแว้ว..ก็เล่นนั่งเมล์เครื่องกลับไปนอนสบายใจที่โรงแรมก่อนซะทุกครั้งไป...พวกเราก็เลยเลิกแกล้งปีเตอร์กัน...เพราะว่าแกล้งไปกินเบียร์ต่อกันก็ต้องหนีกลับทุกที

Create Date : 13 เมษายน 2550
Last Update : 24 เมษายน 2550 4:39:45 น.		46 comments
Counter : 2532 Pageviews.
Share Tweet