วันนี้หมูตอนไม่มีการจัดอบรม(ว่างอ่ะ)ได้นั่งคิดอะไรไปเรื่อยๆทำให้หวลคิดถึงเรื่องๆหนึ่งกับคนๆหนึ่งถึงแม้ว่ามันจะผ่านมาไม่ถึง4 เดือนแต่ก็ลืมไม่ได้ถ้างานอบรมช่วงไหนยุ่งๆหรือมีขนมจัดเบรคเหลืออยู่จะต้องคิดถึงคนๆนี้กับคำพูด

"เจ้กินยาเช้าหรือยังเนี๊ยเดียวก็เป็นลมหรอก"

"เจ้วันนี้คนเข้าอบรมกินขนมเกินที่กำหนดเจ้จัดการด้วย"

"เจ้หนูกินไม่อิ่มขอกินขนมอีกนะ"

"เจ้วันนี้คนเข้าครบไม่มีปัญหา"

"เจ้กระเป๋าหนูถือมาให้แล้วนะ"

นี้คือน้องคนหนึ่งชื่อชมพู่ตำแหน่งเป็นเจ้าหน้าที่จัดอบรมของฝ่ายอบรมที่หมูตอนทำงานอยู่หมูตอนค่อนข้างจะให้ความสนิทสนมมากกว่าลูกน้องคนอื่นๆในแผนกเพราะหมูตอนเป็นคนคัดเองมากับมือและน้องเป็นเด็กที่น่าสงสารอายุน้อยกว่าลูกน้องคนอื่นๆในแผนกทุกคนจึงรักและเอ็นดูเป็นพิเศษเรื่องฝีมือน้องหายห่วงเค้าจบมาทางด้านการท่องเที่ยว บุคลิกภาพดี สวย เหมาะที่จะทำงานฝึกอบรมน้องจบมาก็ทำงานที่นี้เลย(2ปี)

แต่วันหนึ่งก็มีเรื่องที่ทำให้เราไม่สามารถทำงานกันต่อไปได้ และจากวันนั้นถึงวันนี้ก็ 4 เดือนแล้วที่น้องลาออกไป...

แต่พึ่งมาได้ยินข่าวเมื่อเร็วๆนี้ว่า  น้องลำบากทำงานเข้ากะแถวโคราช (จากเดิมที่อยู่ฝึกอบรมแบบสบายๆและสวย)ชีวิตครอบครัวก็ไม่ดีเท่าไร

"คนที่เป็นหัวหน้าเช่นเราอยากเป็นทั้งหัวหน้าและพี่ที่ดีแต่ในเมื่อทำไม่ได้ก็ต้องยอมรับในการตัดสินใจของกันและกัน"

หมูตอนทำงานด้านฝึกอบรมมา 22 ปี ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ทำให้หมูตอนถึงกับ

"เสีย 0 " หยุดup blog ไปนาน มันเหมือนแบบเราสอนมากับมือคิดว่าคนนี้จะมีอนาคตด้านฝึกอบรมที่แจ่มสมกับที่น้องเขาฝัน

ทุกวันนี้ก็ยังเป็นห่วงเขาอยู่

แต่พ่อเต๊าะบอกไว้เสมอว่า

"หวังมาก..ก็เสียใจมาก.."

แต่ก็แค่...ใจหาย ใช่มั๊ยหมูตอน