มีเรื่องบังเอิญ  อยากเล่าให้ฟัง

เรื่องบังเอิญ  เรื่องแรก  มันเริ่มต้นจากวันที่บังเอิญไปเห็นกระทู้ที่บอกว่า  นิตยสารวอลลุ่ม จะออกมา 2 ปก  คลิกเข้าไปดูในกระทู้นั้น  บังเอิญมีใครคนนึงรู้  และบอกไว้ว่า  มีคนเขียนเรื่องถึงมิวสิคด้วย  แล้วก็บังเอิญ.....ไปอ่าน  หลังจากใครคนนั้นมาโพสต์ไว้  ข้อความสั้นๆไม่กี่บรรทัดนั้น  ทำให้ตัดสินใจซื้อหนังสือเล่มนั้นมา  ด้วยเรื่องด้วยภาพ  ทำให้ไม่อยากอ่านคนเดียว  แบ่งให้ใครๆได้อ่านด้วย  คงจะดี  ไหนๆก็ปีใหม่ทั้งที  แล้วก็ให้บังเอิญ  พี่สาวผู้แสนใจดี  เข้าใจผิดคิดว่า  เราหาวอลลุ่ม  ปกเอเอฟ 4 ที่แสนหายากไปแจกใครๆได้  ทั้งๆที่จริงๆแล้วก็ไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลย

หลังจากนั้น  บังเอิญ...อีกแล้ว  ทั้งที่ไม่เคยเข้าไปทำอะไรในบ้านลิงน้อยจนดึกดื่น  เพราะตอนนั้น  ก็ยังไม่รู้จักใครเท่าไหร่  แต่คืนนั้น ทำอะไรอยู่ก็ไม่รู้  จำไม่ได้เสียแล้ว  จำได้แต่ว่า  ตอนใกล้ตี 1 กำลังตัดสินใจว่าจะไปนอน  มิวสิคก็เข้ามาในบ้าน  มาพร้อมกับข้อความบอกให้รอแป๊บนึง  มิวมีอะไรจะให้อ่าน  ตอนนั้น  ไม่รู้จริงๆว่าเวลาคนกับเวลาลิงมันไม่เท่ากัน  เลยคิดว่า  นี่เป็นครั้งแรกที่เจอมิวมาโพสต์ในบ้านตอนที่เราก็อยู่ในบ้านด้วย  เอาเถอะ  รอหน่อย  แป๊บนึงคงไม่นาน  แต่ว่า....คนที่ร่วมชะตากรรมอยู่ด้วยกันคืนนั้นคงจำได้  มิวมาบอกให้คอยตั้งแต่ยังไม่ตี 1  และมิวกลับมาพร้อมกับความในใจตอนตีสาม!!! ด้วยความที่เป็นคนไกล  อ่านความในใจของมิวไปด้วยความมึนงง  แต่ทั้งที่งง  ก็ยังอุตส่าห์ไปตอบมิวอีก ^___^  ตอบไปแล้ว  นอนไปแล้ว  ตื่นมาแล้ว  แต่ก็ยังไม่หายข้องใจ  ไม่เคยอยากรู้เรื่องใครมากขนาดนี้  ข้อความของมิวมันกวนใจ  แต่จะถามใครดี  ไม่รู้จักใครมากพอจะไปถามได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น  เห็นอยู่ก็แต่  พี่สาวผู้แสนใจดี  มีอีเมล์เขาแล้ว  ลองแอดเอ็มดูดีมั้ย  ทั้งที่พี่เขางานการเยอะแยะวุ่นวาย  แต่บังเอิญ....วันนั้นพี่เขาออนเอ็ม  วันนั้นพี่เขาว่าง  เลยได้คุยกัน  ไม่มากมาย  แค่วันนั้น  เราลาจากกันตอนตี 4 ^___^  และจากที่แค่บังเอิญ....กลายเป็นว่า  ได้คุยกันมาก  คุยกันนาน  คุยกันจนพี่เขาเห็นใจในความบ้า  เลยกรุณาช่วยพาออกจากบ้านไปดูคอนเสิร์ตเดี่ยวครั้งแรกของมิว  ขอบคุณพี่อีกทีนะคะ ^___^
แล้วมันก็....บังเอิญเกินไปมั้ย  1 อาทิตย์หลังจากงานคอนเสิร์ตเดี่ยวแรกของมิว  ที่บ้านอยากไปเที่ยว  ทีแรกพี่สาวกะว่าจะไปกระบี่  จองโรงแรมเรียบร้อย  พอบอกแม่  แม่กลับบอกว่า  ฉันเบื่อกระบี่  อยากไปกินปูที่สุราษฏร์  ตอนฟังก็ไม่ได้คิดอะไร  ไปเที่ยวน่ะ  ให้ไปไหนก็ไปอยู่แล้ว  มาตื่นเต้นตกใจทำอะไรไม่ถูก  ตอนมาเข้าบ้านลิงน้อยแล้วเห็นตารางงานมิว  พรุ่งนี้มิวมีงานที่สุราษฏร์  พรุ่งนี้จะไปเที่ยวสุราษฏร์  จะได้เจอมิว 2 หน ในรอบ 2 อาทิตย์  โอ้โห....เหลือเชื่อ  แล้วก็บังเอิญ....อีกแล้ว  ที่ FC สาวสวยของบ้าน  เขามีถิ่นฐานบ้านเกิดอยู่สุราษฏร์  แล้วตอนนั้น  เขาก็อยู่บ้านพอดี  ขอเบอร์โทร.เขาไปอย่างไม่ลังเล  จะได้ไปดูมิวมั้ย  จะไปทันมิวมั้ย  ที่บ้านเขาจะยอมให้ไปดูหรือเปล่าไม่รู้  ไม่รู้อะไรสักอย่าง  แต่เอาเบอร์มาก่อนเถอะ  เผื่อฟลุ๊ค  ซึ่งพอไปถึงจริงๆ  ไม่มีอะไรฟลุ๊ค  ไปถึงสุราษฏร์  วันเดียวกับที่มิวไป  แต่ได้ไปเห็นแต่รัชประภา  ส่วนรัชพลน่ะ  ได้เห็นแต่เงา  เพราะไปทุกที่ที่มิวไปในวันนั้น  ทั้งที่กินข้าว ทั้งที่จัดงาน  ไม่ได้ไปก็แค่สนามบิน ^___^  ยังไงก็เถอะ  ถึงจะกินแห้วเรื่องมิว  แต่วันนั้นก็เป็นครั้งแรก  ที่ได้คุยกับแฟนคลับทัพหน้าแบบเป็นจริงเป็นจัง  แล้วก็....ช่างโชคดี  คุยกันถูกคอ  คุยกันได้ง่าย  คุยกันได้นาน  แค่ครั้งแรก  ปาไปชั่วโมงกว่าเสียแล้ว
เรื่องบังเอิญยังไม่จบ  เมื่อวันหนึ่ง  ได้รับข้อความส่วนตัวจาก FC คนที่เจอกันหน้าบ้านลิงยามดึกเป็นประจำ  จะไม่บังเอิญอย่างไรได้  ก็คืนนั้น  คิดอยู่ในใจว่า จะส่งข้อความไปถามไถ่ว่าเป็นอย่างไร  ทำไมไม่มาให้เห็นเหมือนเคย  แต่เปิดเวบมาก็เจอข้อความที่ว่าซะก่อน  แล้วก็เหมือนรู้ว่าจะถามอะไร  เพราะเจ้าตัวเขาบอกมาเรียบร้อยถึงเหตุที่เข้าบ้านยามดึกไม่ได้  เข้าได้แต่กลางวัน  เอาไงดี  ไอ้เราหรือก็เข้าบ้านตอนกลางวันไม่ได้  ตัดสินใจให้เบอร์โทร.ไปอย่างง่ายดาย  ทั้งที่ก่อนหน้านี้หวงแสนหวง  ชนิดที่  FC ที่ได้เบอร์ไปและโทร.มาหาในวันต่อมายังงงว่า พี่รู้ได้ไงว่าเป็นหนูโทร.มา  โธ่  ก็ไม่ได้ให้เบอร์ใครพร่ำเพรื่อนี่นา  จะได้ไม่รู้ว่าใครจะโทร.มา  และหลังจากนั้น  ก็คุยกัน  คุยกัน  คุยกัน  เยอะแยะ  ยืดยาว  ราวกับรู้จักกันมานานแสนนาน ^___^
เรื่องบังเอิญต่อเนื่องมาอีก  เมื่อห่างหายจากการพูดคุยกับ FC คนนี้ไปพักใหญ่  แล้วอะไรบางอย่าง  ก็มาดลใจ  วันนี้คิดถึงมากมาย  โทร.ไปหาหน่อยคงดี  ความตั้งใจแรก  แค่อยากไต่ถามสารทุกข์สุกดิบ   แต่กลายเป็นว่า  เธอนึกอะไรไม่รู้  บอกแต่ว่า  คุยไปเรื่อยๆนะพี่  อย่าวางสาย  รอมิวมา  คือวันนั้น  มิวต้องมาซ้อมละครเวที   โทร.ไปตั้งแต่ตอนหกโมงนิดๆ  และไม่รู้ว่ามิวจะมาถึงตอนไหน  เอาเหอะ  ไม่เป็นไร  ยังไงก็อยากคุยอยู่แล้ว  ไม่มีปัญหา  ผ่านไปเกือบชั่วโมง  ได้ยินเสียงคนปลายสายร้องกรี๊ดวี้ดว้ายว่า  มิวมาแล้ว  มิวมาแล้ว  เดี๋ยวให้คุยกับมิว  อย่าวางสายนะพี่  เฮ้ย.....ไม่เอา  ไม่เอ๊า  ไม่เอา  จำได้ว่าตอบเขาไปอย่างนี้  แต่เสียงที่ตอบกลับมา  เป็นเสียงนุ่ม  อุ่น  คุ้นหู  ว่า  สวัสดีครับพี่....วันนั้น  ได้คุยกับมิวสักนาทีนึงได้  แต่เป็น 1 นาที  ที่ทำให้สมองเบลอ  สติสตังไม่อยู่กับเนื้อกับตัวไปอีกหลายชั่วโมง   เป็น 1 นาที  ที่ทำให้รู้ว่า  ไม่ควรคุยกับศิลปินก่อนกินข้าว  เพราะมันอิ่มอก  อิ่มใจ  จนกินอะไรเข้าไปก็ไม่รู้รส  และที่สำคัญ  มันเป็น 1 นาที   ที่ทำให้หัวใจแข็งแรงมากพอที่จะกล้าทำในเรื่องที่...อยากทำมานานแสนนาน  แต่ไม่เคยกล้าพอ  และหลังจากที่ทำไปแล้ว  ถึงเพิ่งมาเสียดาย  ว่าตัดสินใจช้าไป  ถ้ารู้ว่าทำแล้ว ผลมันจะออกมาดีขนาดนี้ล่ะก็  คงทำไปตั้งนานแล้ว
แล้วไงไม่รู้  เมื่อตอนที่ตัดสินใจไปดูคอนเสิร์ตเดี่ยวมิวครั้งที่ 3 บังเอิญลำดับที่การโอนเงินไปติดกับมือเขียนรายงานแห้งอันดับ 1 ของบ้านเราพอดี  เลยเนียนขอเบอร์เขามาเพราะยังไงก็คงได้นั่งใกล้กันอยู่แล้ว  แต่จริงๆ  อยากรู้จัก  อยากเห็นกันชัดๆ  เพราะคนคนนี้  ใครๆก็อยากเจอตัว  วันนั้น  ได้เจอตัวจริงสมใจ  แถมยังได้ขนมหวาน  หอม  สวย  แถมด้วยลิงน้อยหน้าตาน่าเอ็นดูติดมือกลับบ้านด้วย ^__^
บังเอิญที่สุด  ก็วันงานมิวอีกนั่นล่ะ  เพือนสาวจากเมืองกรุงเก่า  อุตส่าห์หอบหิ้วของฝากจากบ้านเกิดมาให้ด้วย  พร้อมกับคำกำชับกำชาว่า  อย่าให้โดนอะไรทับ  โดยไม่ยอมบอกว่าของเป็นอะไร  เราระมัดระวังอย่างดี  จนถึงบ้าน  แกะห่อออกมา อยากจะกรี๊ดสลบสัก 3 รอบ  บังเอิญไปมั้ย  ของในห่อ  เป็นปลาตะเพียนสานสีน้ำเงิน  ของเล่นโบราณที่อยากได้มานานนักหนาแต่มันมีเหตุโน่นนี่ทำให้ไม่เคยมีไว้ในครอบครองเลยสักที  แต่ตอนนี้  ปลาตะเพียนตัวนั้น  มาแขวนอยู่ตรงหน้าต่างหัวนอน  สวย....เหมือนฝัน ^___^
อดคิดไม่ได้  ว่าบางที  เรื่องบังเอิญทั้งหมดนี้  อาจเป็นความตั้งใจ ของใครสักคนบนฟ้า  คุณว่างั้นมั้ย ^___^

Create Date : 07 กันยายน 2551
Last Update : 15 กันยายน 2551 22:28:13 น.		0 comments
Counter : 1322 Pageviews.
Share Tweet