Bloggang.com : วีทีอาร์ : เที่ยวสิงค์โปร์แบบประหยัด กับช๊อปอะไรก็ไม่รู้

เที่ยวสิงค์โปร์แบบประหยัด กับช๊อปอะไรก็ไม่รู้

ไปสัมมนา เอ..หรือว่าtrainning อะไรทำนองนี้
ประหยัดสุดๆ สำหรับการไปต่างประเทศ ก็ไม่มีอะไรนอกจากบ.ส่งไป
ตั๋ว ฟรี โรงแรมฟรี กินฟรี

งานนี้ก็เกือบจะไม่ได้ไปแล้ว เพราะว่าช่วงนี้เป็นช่วงของการประหยัดสุดๆของบ. ที่จะต้องตัดงบการเดินทางที่ไม่จำเป็นออก

อันที่จริง สำหรับเราก็ไม่สนใจมาก ไปก็ได้ ไม่ไปก็ได้
ไปก็ดี ได้รู้อะไรใหม่ๆ คอร์สที่ไปก็น่าสนใจเพราะว่ามันเป็นเหมือนกับมี workshop ด้วย

แต่ไม่ไปก็ดี จะได้ไม่ต้องไกลจากต้นหอม ไม่รู้ว่างานนี้ แม่ติดลูกหรือว่าลูกติดแม่ ห่วงต้นหอม กลัวร้องไห้ กลัวกินไม่อิ่ม
แต่สุดท้าย ที่กลัว ที่ห่วง ก็อยู่กันได้ ต้นหอมเป็นเด็กดี กินได้ นอนหลับ รับผิดชอบตัวเองตอนแม่ไม่อยู่ได้ดีมาก ปรับตัวเก่ง รู้ว่า แม่ไม่อยู่ เกเรไปเด๋วจะหาเรื่องให้ตัวเอง ก็เลยทำตัวน่ารักมาก คิดถึงแม่ก็ไม่ร้องไห้ แค่ขอให้ปะป๋าโทรหาแม่ แล้วก็รายงานว่าทำอะไร คุยกับแม่ให้หายคิดถึงหน่อย แล้วก็ปกติ เป็นเรื่องที่แม่ฟังแล้วดีใจมาก ว่าต้นหอมรู้เรื่องมากขึ้น ปรับตัวเก่งมาก

งั้นแม่ก็วางใจต้นหอมได้เยอะ หุๆ อีกหน่อย จะได้เดินทางได้อย่างวางใจมากขึ้น แต่คงหาโอกาสยากนะ

งานนี้ได้ไป แบบเฉียดเฉี่ยวมากเลย จองรร.ล่วงหน้าไม่ถึงสองอาทิตย์ แถมมาเจอกับ งาน formula one ของที่ทางสิงค์โปร์ จัด ค่ารร.แพงสุดๆ คืนที่ไปก็เป็นการแข่งรอบสุดท้าย รร.เลยเต็มเป็นส่วนใหญ่ จองแล้วห้าม cancel ด้วย เลยโดนค่ารร.บวกเพิ่มกว่าปกติ เกือบเท่าตัว ไม่รู้ว่างานนี้ เจ้านายเห็นบิลค่ารร.จะโดนกากหัวไหมเนี่ย
แถมเที่ยวบิน ก็เฉียดอีก ไฟล์การบินไทยเค้าลดเที่ยวบินลงหรือเปล่าไม่รู้ แต่มีแค่สามไฟล์ต่อวันเอง อ้ายเราก็ อะไรก็ได้ แต่บ.เค้าให้ไปการบินไทย ก็เออ ไปก็ไป ขี้เกียจจะไปดิ้นรนเอง เพราะว่าไม่มีเวลามานั่งหาข้อมูล

ไปถึงโน่นก็บ่ายนิดๆ งานนี้เป็นครั้งแรก ที่ไปสิงค์โปร์แล้วได้มีเวลาเดินเที่ยว
ส่วนใหญ่ไปทีไร ก็งกๆๆ ทำงาน สัมมนาเสร็จ กินข้าว กลับรร.แทบไม่เคยมีเวลาไปไหนเลย ดังนั้นขอบอกว่า ไม่ค่อยรู้จักที่ทางในสิงค์โปร์เท่าไหร่
ขนาดมาที่นี่จนขี้เกียจนับแล้วว่ามากี่หน แต่ไม่เคยขึ้นรถไฟใต้ดินกับเค้าสักที เชยไหมหล่ะ

คราวนี้มีเวลาก็เลยกะว่าจะลอง ไปหาซื้อของหน่อย
พอดีเจอในเนต ว่าที่นีมีพวกร้านขายงาน quilt ที่น่าสนใจ ก็เลยว่าอยากไปดูหน่อย
เลยหลังไมค์ไปหาข้อมูลว่าอยู่ที่ไหนบ้าง เผื่อมีเวลาจะได้แวะไปดูบ้าง

ขอบคุณ คุณ iampp ที่บอกว่าอะไรอยู่ทีไหนบ้าง แบบว่ามีเวลาหลังไมค์ไปถาม ล่วงหน้าแค่วันเดียวเอง
พอไปถึง ที่โน่น นั่งแท๊กซี่ไปรร. อึ้งค้า อิช้านอยู่ส่วนไหนของสิงค์โปร์หว่าเนี่ย ปกติ มาทีไรก็อาศัยชาวบ้านเค้าพาไป ทุกที ไม่ก็นั่งแท๊กซี่

เลยพยายามหาแผนทีรร.ที่ตัวเองอยู่ว่าอยู่ที่ไหน ปรากฎว่า เนตที่แสนแพงที่บวกอยู่ในรร. ดันใช้ไม่ได้ โทรถามว่า พาสเวิร์ดอะไร กดแล้วกดอีก ขนาดเดินลงไปถามที่เค้าน์เตอร์ให้จดมาเลย ยังเข้าไม่ได้เลย เซ็งสุดๆๆ เพราะว่า เชื่อว่าตัวเองอยู่ไหนก็ตาม มีเนตให้ใช้ ข้อมูลอะไร ก็เสริท์หาจาก น้องอากู๋เนี่ย ก็เคลียร์ทุกอย่าง ด้วยความเชื่อมั่นในเนต เลยไม่มีการเตรียมอะไรเลย เฮ้อ เซ็งสุดๆ

เนี่ยเอา ช๊านมาหย่อนส่วนไหนของที่นี่หล่ะเนี่ย จริงๆแล้วก็คือ เค้าเอาเรามาอยู่ที่ รร. Parkroyal ที่อยู่ในเขต แถว little India เป็นเพราะว่าค่ารร.อาจจะถูกที่สุดแล้วหล่ะมัง

อันนี้ห้องที่รร.

ห้องก็เป็นเตียงคู่ซะเนี่ย เพราะว่าเตียงเดี่ยวไม่มี

แต่ก็ถือว่าเป็นห้องที่สบายมาก สำหรับอยู่คนเดียว ห้องน้ำก็กว้างดี
หุๆๆ อันที่จริงคราวที่แล้วมา ก็มาอยู่ที่นี่นั่นหล่ะ

ด้านหน้ารร. มี shopping mall ที่เพิ่งเปิดใหม่ เลยได้อาศัย เข้าไปซัด เคนตันกี้ อันนี้เป็นหน้ารร.ถ่ายจาก มอลล์

ด้านหลังก็ดีนะ มีห้าง มุสตาฟา ซึ่งเป็นห้างแขกที่มีของขายถูกสุดๆ แต่ก็น่านนะ ราคาก็มาคู่กับคุณภาพ ของบางอย่าง ก็รู้เลยว่า บ้านเราก็มี เอามาจากจีนนั่นแหละ ราคาก็ดีกว่า ดังนั้นเชอะ ไม่ซื้อหรอกนะ หุๆๆ อันที่จริง ตังค์มีน้อย

จริงๆแล้ว งานนี้ เราคำนวนพลาดไปเรื่องคือ การแลกเงิน ทุกทีเราแลกเงินแล้วมักจะเหลือ ด้วยความงกของเรา แลกคืนมันขาดทุน แล้วส่วนใหญ่ที่นี่ก็มักจะใช้บัตรเครดิตซื้อได้เยอะ เราก็เลย งก แลกเงินไป กะพอแค่ค่าแท๊กซี่ ไปกลับสนามบินเท่านั้น แต่ดันลืมไปว่า เราจะซื้อของด้วย แถมงานนี้ หุๆๆ ตัดงบกันสุดๆ ไม่มีรถรับส่งที่รร.ไปที่ทำงาน กรี๊ดเลย ช๊าน เค้าจะให้นั่งแท๊กซี่ไปกันเอง แล้วจะเอาตังค์ที่ไหนเนี่ย

แล้วที่สำคัญคือเราดันไม่ถามก่อนว่า จะให้ไปจากรร.ไปที่ออฟฟิคยังไงเนี่ย หุๆๆ ทุกทีอาศัยชาวบ้านเค้า เลยขนาดที่อยู่ของ บ.ในสิงค์โปร์ ยังไม่มีเลย คราวนี้หล่ะ อึ้งของแท้เลย

แต่ไว้ก่อน
ไหนๆ ก็มีเวลาแล้ว ย้อนกลับไปก่อน เราก็เดินไปดูห้าง แขก เนี่ย ก็ไม่ได้ซื้ออะไรมาก ก็มีชา กับช๊อคโกแล๊ตมาฝาก แม่กะต้นหอม แล้วก็ของนิดหน่อย ฝากคุณซะมี แล้วก็น้องที่ทำงาน หุๆ ที่นี่ถูกสุดๆแล้ว

อันนี้ก็เดินเตร่แถว รร.นั้นแหละ

เบื่อไม่มีอะไรทำ เลยกลับขึ้นห้อง ไปดูว่าเผื่อต่อเนตได้ไหม

ก็ไม่ได้อยู่ดี เลย อ่านคู่มือ รร. เอ๋ เจอเลยว่า รร.ใกล้ สถานี่ MRT หุยๆๆ แค่สองสามนาทีเดิน ไม่รู้มาก่อนเลยนะเนี่ย เลย ออกดีกว่า
ออกไปเดินถาม พนักงานว่า สถานีอยู่ไหน
เดินไปหาเลย พอไปถึง ก็ไปอ่านแผนที่แล้วก็งงกับเส้นทางว่าจะไปไหนได้มังเนี่ย

นั่งงมดูแผนที่ หาว่า china town ไปทางไหน ในที่สุดก็เจอ เลยตั้งต้นเลย
หาซื้อตั๋ว ขอบอกว่า ค่ารถไฟเนี่ย ถูกมากเลย ดูๆแล้วเราว่าถูกว่า รถไฟบ้านเลยนะ ที่นี่ก็มีพนักงานประจำที่ตู้ขายตั๋ว ไว้คอยช่วย พวกกระเหรี่ยงอย่างเราหล่ะมัง พนักงานเค้าก็โอเคนะ คอยสอน วิธีการกดตั๋ว แล้วก้บอกเส้นทาง ตอนแรก เราก็งงๆ แต่เราก็บอกว่าเราจะไป china town เค้าก็บอกค่ารถแล้วก็วิธีการกด ที่นี่เค้าจะให้ค่า deposit ตั๋วไว้ หนึ่งเหรียญ ไปกดเอาตังค์คืนเองที่ปลายทาง เราก็ทำตามที่เค้าบอก
หุๆๆ ในที่สุด ก็เดินทางมาถึงจนได้

จุดมุ่งหมายของเราก็ คือ ร้าน Golden Dragon ที่มีขายพวกอุปกรณ์ต่างๆ
ก็เดินมั่วหาไปเรื่อยๆ

หน้าร้านนะ ไปถึง ก็เย็นแล้ว เกือบห้าโมงเย็นแล้ว ร้านหลายร้านก็เริ่มทยอยปิด

ซื้อมาไม่เยอะ เพราะว่าไม่อยากได้อะไรมาก คราวนี้จริงๆ สิ่งทีอยากได้คือพวกหนังสือมากกว่า เพราะว่าที่บ้านเราค่อนข้างแพง

อันนี้เป็นของที่ซื้อจากที่นี่
อันนี้เป็นอันทีเห็นแล้ว คว้าเลย เป็น template สำหรับทำกระเป๋า

ทำกระเป๋าได้หลายแบบ เห็นแล้วน่าลองมากเลย

แล้วอันนี้ก็ template รูปหลอดด้าย มีพี่คนหนึ่งเค้าฝากซื้อ
เราก็ชั่งใจนะ ว่าอยากได้หรือเปล่า แต่สุดท้ายก็ไม่เอา เพราะคิดว่าตัวเองไม่ค่อยมีความพยายามในการนั่งต่อผ้า ซื้อมาอาจจะไม่ได้ใช้

ย้อนอีกหน่อย ที่ภูมิใจนำเสนอมาก ทำกระเป๋าได้หลายแบบดี
แต่ไม่รู้ว่าตัวเองจะได้ทำเมื่อไหร่

แล้วก็หนังสืออีกเล่ม อันนี้ ที่ซื้อเป็นเพราะว่ามีน้องซูนะ

หลังจากนั้น ก็เดินเที่ยวแถว china town นั่นแหละ เค้ามีเหมือนกับเป็นตลาดนัดด้วย แต่แหะๆๆซื้ออะไรไม่ได้ ตังค์ไม่มี น่าสนใจดีนะ

มีขายของเยอะเลย

มีตุ๊กตาเป่าลมสีๆห้อยเยอะเลยดูแล้วคิดถึงต้นหอมว่าต้นหอมคงชอบ
แต่ไม่รบให้ซื้อหรอกนะ เพราะว่าต้นหอมเคยสัญญากับแม่ไว้ว่า อะไรที่บ้านเรามีแล้ว ต้นหอมไม่ขอให้แม่ซื้อหรอกเพราะว่ามันเปลืองตังค์

มีขายน้ำปั่นด้วย แต่ฟังเค้าประกาศไม่ออกว่า ขายน้ำปั่นหรือว่าเครื่องปั่นกันแน่

อันนี้ปั่นสุดยอดกว่า พริกปั่น

อันนี้ก็ ขึ้นมาข้างบนหน่อย
แบบเห็นแล้วก็ เออ.เนี่ยมัน พาหุรัดบ้านเนี่ยหว่า
แต่กลับกันตรงที่คนขายแถวนี้จะเป็นคนจีน ไม่ใช่แขก

มีผ้าลายต่างๆ ที่เราดูแล้วก็ คล้ายๆที่สำเพ็งพาหุรัดมาก แล้วจะซื้อทำไมหล่ะเนี่ย

แต่ร้านหลายร้านก็เริ่มทยอยปิดแล้วอาจจะเป็นเพราะว่าเป็นอาทิตย์แล้วก็เย็นมากแล้วด้วยนะ

อันนี้ก็อยู่แถวๆ สถานีที่เค้ามีตลาดนัด เราว่า แปลกดี
ไม่รู้ว่าพูดอะไรกัน แต่เดาๆได้ว่าคงเป็นเรื่องของการเทศน์หรือการชักชวนเรื่องศาสนา คนมุงเยอะดี

ไม่ชัดดูอีกนิดสิว่า ข้างในเป็นอะไร

เอาให้ชัดเลย คนใส่ชุดสีขาวนั่นหล่ะที่เป็นคนพูด แต่พูดอะไรไม่รู้
ตอนแรกเราคิดว่าจะมีพระซะอีก เพราะเห็นมีปักกลดเหลืองๆ
มึนเลย จนตอนนี้ยังไม่รู้เลยว่า ทำอะไร

ก่อนออก ลืมไป ขึ้นไปข้างบนที่ขายผ้านั่น ไม่อยากซื้ออะไร เพราะว่าเงินสดมีไม่เยอะ เด๋วไม่มีตังค์ค่ารถ แต่ก้อดใจไม่ไหว
เจอผ้าลายนี้น่ารักมาก เลยกัดฟันซื้อ เพราะว่าราคาก็ไม่แพงมาก แต่ลายอื่น บ้านเรามี ถูกกว่า ไม่ซื้อหรอกนะ

ขอป้ายรถไฟสักหน่อยนะ

เลยนั่งรถไฟ กลับมาที่รร. มาถึงก็งง ว่า ทำไม คนแขกเยอะมาก
เดินกันให้ขวัก เต็มถนนไปหมดเลย
อย่างกับมีเทศกาลเลย ตอนหลังถึงได้รู้ว่าเป็นเทศกาลปีใหม่ของคนแขกเค้าเลยมาฉลองกันที่นี่

จบวันที่หนึ่งด้วยความเหนื่อยอ่อน ตอนแรกกะจะหาอะไรกิน แถวๆรร. ปรากฎว่าเจอแต่ร้านอาหารอินเดีย กินไม่ลง ตอนที่อยู่แถว china town ก็ดันไม่กิน เพราะว่ามัวแต่ลังเลว่า กินไปแล้ว เงินสดจะไม่พอใช้ค่าแท๊กซี่ไปบ.พรุ่งนี้ เลยไม่เอาดีกว่า ทั้งๆที่กินข้างนอก ก็อย่างมาก ห้าถึงสิบเหรียญก็อิ่มแล้ว
แต่หุๆๆ เด๋วไม่มีเงินสด
กลับรร.ด้วยความเหนื่อยจริงๆ ตอนแรกกะจะไม่กินข้าวเย็น แล้วเพราะว่าเพิ่งซัด ไก่ผู้พันไปตอนสามโมงกว่า แต่ทำไปทำมาหิว เลยกินดีกว่า ใช้พลังงานในการเดินเยอะ
สุดท้าย ไปกินที่ห้องอาหารของรร.นั่นแหละ ปลอดภัยสุดๆ ให้เค้า ชาร์จเข้าค่าห้องไปเลย
ด้วยความโทรมสุดๆ เพราะว่าขี้เกียจอาบน้ำก่อน เดินเข้าห้องอาหาร เจอพนักงานปราดเข้ามาถามเลยว่า คุณเป็นแขกของรร.เราหรือเปล่า หาๆๆ แปลว่าอะไรฟะ อิช๊านก็บอกว่า ช๊านพักที่นี่ เอาคีย์การ์ดให้ดูเลย จะกินแล้วหง่ะ หิว เด๋วก็กัดหัวพนักงานซะเลย สุดท้ายก็ เข้าไปซัดข้าวต้มสองชาม กับเทมปุระ แล้วก็ผลไม้ ไม่คุ้มเลยนะเนี่ย กับอาหารบุฟเฟต์เนี่ย

แต่กินเสร็จขึ้นห้อง จะอาบน้ำเห็นสภาพตัวเอง ก็น่าอยู่หรอกนะ ที่พนักงานเค้าจะถามว่าเป็นแขกเค้าหรือเปล่า หัวยุ่ง หน้าโทรม ใส่กางเกงสามส่วน เสื้อคอโปโล ดูไม่เข้าท่าเลย

พอขึ้นห้อง เราต้อง เช็คเนตให้ได้ ไม่งั้นตายแน่ เพราะว่าต้องเสริท์หาที่อยู่บ.ในสิงค์โปร์ให้ได้ ไม่งั้นขึ้นแท๊กซี่จะบอกทางเค้าไม่ได้ เลยล๊อกอินแบบเสียตังค์ซะเลย เด๋วให้เค้าชาร์จเข้าค่าห้อง หุยๆ เลยได้มีโอกาสต่อเนต หาทีอยู่กับแผนทีในสิงค์โปร์ได้สำเร็จ แต่ปัญหาคือ ตังค์จะพอค่าแท๊กซี่หรือเปล่า เพราะ ตอนนั้น เหลือตังค์อยู่ไม่ถึง สิบกว่าเหรียญ ฮ่าๆๆ จนสุดๆเลยนะเนี่ย

แต่นอนก่อนดีกว่า
ไว้มาต่ออีกทีนะ

Create Date : 02 ตุลาคม 2552

Last Update : 2 ตุลาคม 2552 22:39:41 น.

13 comments

Counter : 1250 Pageviews.

รอต่อตอนต่อไปนะคะ
เล่าซะลุ้นไปด้วยว่าตังค์จะพอรึเปล่า

ปุ๊เคยช้อปผ้าจนตังค์หมด ต้องเดินไปกดเอทีเอ็ม จากบัญชีที่เมืองไทยค่ะ

โดย: ปุ๊ (iampp) IP: 119.42.83.148 วันที่: 2 ตุลาคม 2552 เวลา:23:16:51 น.

ต้นหอมน่ารักจังเลย แม่ไม่อยู่ก็ไม่งอแงด้วยอ่ะ เด็กๆน้อยคนนะจะรู้ความแบบนี้

อิจฉาคนได้เที่ยวฟรีอ่ะ ทำกระเป๋าให้เค้าใบจิ 555

โดย: พจมารร้าย

วันที่: 3 ตุลาคม 2552 เวลา:11:21:03 น.

ขอบคุณนะคะ ที่แวะไปชวน
ให้ตามมาเที่ยวสิงค์โปร์ด้วยกัน
ล่าสุด รบกวน คุณปุ๊(iampp)ซื้อผ้าที่
ไชน่าทาวน์ให้ สวยถูกใจราคาไม่แพงค่ะ
คิดว่ามีโอกาสคงจะไปเองบ้าง
รอฟังเรื่องสิงคโปร์ต่อนะคะ
พวกหนังสือ กับอุปกรณ์ต่างๆ
ถูกกว่าบ้านเราเยอะไหมคะ
เพื่อประกอบการตัดสินใจในการไปค่ะ

โดย: พี่หนิงค่ะ (Heart&Home

) วันที่: 4 ตุลาคม 2552 เวลา:11:07:56 น.