บ้านเราเอง สร้างเองอยู่เอง....ตอน: ความจำสั้น ความฝันยาว

ต่อจากตอนที่ผ่านมา...........................

........................................................................

เมื่อวาน หยุดวันปิยะ อยู่กับบ้าน ไม่มีไรทำก็เลยหาที่ปลูกต้นดอกจำปา(หรือจำปี?)ที่มีอยู่ เลยได้มีโอกาสเดินไปหลังบ้าน...

ทำเหมือนบ้านกว้างเลยเนอะ T_T

เมื่อเดินไปถึงหลังบ้านก็ต้องสะดุ้งเฮือก......!!!

กล้วย!!!

ประทานโทษ บางคนอ่านกำลังคิดว่าคนหน้าตาดีอย่างผมพูดจาแบบนี้ได้อย่างไร

เปล่าเลยครับ เปล่าเลย เราเป็นปัญญาชนแล้ว ถ้าจะพูดเราก็ต้องพูดแบบมีหางเสียง...

จะกล้วยครับ กล้วยค่ะ.....ก็ว่ากันไป

แต่กล้วยที่นี้ว่าคือกล้วยจริงๆ ครับทั่น....กล้วยไข่กำแพงเพชร ของแท้ดั้งเดิม

ประมาณเมื่อเดือน พค ปี 49 ผมซื้อมาต้นหนึ่ง ยัดใส่รถตู้มาจากกำแพงเพชร เอามาปลูกไว้หลังบ้าน เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก ต้นกล้วยที่ว่านี้ก็เจริญเติมโตอย่างใจเย็น ค่อยๆ แตกทีละใบๆ

เคยถามมันเหมือนกันว่า เคืองอะไรหรือเปล่าที่เอามาปลูกไว้ที่บ้านเนี่ย.....T_T

เหมือนไม่เต็มใจโตเลยแฮะ...

จนกระทั่งเมื่อเดือน กย 50 นี้เอง กล้วยต้นนี้ก็ออกลูกครับ (นับนิ้วดูแล้ว อะโหย....กี่เดือนฟระนั่น)

ดีใจจนเก็บอาการไม่อยู่ บอกเพื่อนๆ พี่ๆ ที่ทำงานว่า อีกไม่นานผมจะยกกล้วยที่บ้านมาให้กิน ทุกคนต่างก็ไม่อยากจะเชื่อ เพราะไม่คิดว่าผมจะปลูกอะไรรอด แต่ก็อดใจรอ....

แรกๆ ผมเดินไปดูเกือบทุกวัน จนป้าข้างบ้านเดินมาคุยด้วย ผมเลยถามเขาว่าอีกนานมั๊ยครับกว่าจะตัดมันได้ เขาบอกว่า ต้นเตี้ยแบบนี้ ทิ้งไว้ให้สุกคาต้นแบบนี้ดีกว่า

สุกคาต้นเหรอ?...อุอุอุ ได้ๆๆ

.....

แต่แล้วเวลาก็ผ่านไปนับเดือน ผมก็ลืมกล้วยต้นนี้ไปสนิทขอรับ

ครับ มันสุกคาต้นอย่างที่ป้าว่าไว้จริงๆ แต่ผมไปพบมันช้าไป

ทั้งมดแดง มดดำ ทั้งกระรอก ร่วมกันบริโภคไปจนเกือบหมด ยังดีที่เหลือให้ตั้งหวีหนึ่ง

....ฮึ่ยๆๆๆ

คอยดู คราวหน้าผมจะปลูกกล้วยหน้าบ้าน ....ลืมอีกให้มันรู้ไป

เจ็บใจๆ

แล้วเราจะไปบอกเพื่อนๆ พี่ๆ ที่ทำงานว่าอย่างไรดี...T_T

............................................

กลับมาเรื่องบ้านต่อ

ไม่รู้ว่าบุญพาวาสนาส่งมาถึงเพียงเท่านี้หรืออย่างไร ผมรอคุณลุงกลับมากว่า 2 สัปดาห์ สุดท้ายทุกอย่างก็ลงเอยด้วยดีครับ...

คุณลุงต้องไปทำบ้านหลังใหม่ ส่วนผมก็ต้องสานต่อบ้านผมให้เสร็จ ผมเข้าใจถึงเหตุผลทั้งหมด เพราะ 4 เดือนที่เขาใช้เวลาทำบ้านให้ผม

มันยาวนานเกินไป...

เนื่องจากที่ผ่านมาผมไม่สามารถไปเร่งผู้รับเหมาให้หาไม้มาให้ลุงทำงานได้อย่างต่อเนื่อง งานลุงติดๆ ขัดๆ มาตลอด แต่เขาก็ยังตั้งใจทำงานตลอดมา

ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไร

"เอาใด ลูกพี่" ผู้รับเหมาถามผม ด้วยสีหน้ากังวลพอสมควร

"หาช่างสีมาทำสีต่อให้เสร็จ ผมจะช่วยหาด้วย"

ผมจึงต้องออกตามหาช่างสีคนใหม่ พร้อมกับบอกตัวเองว่า อย่าเครียดๆ บ้านเราเสร็จแล้วน่า...

แล้วต่อมาไม่นาน ผมก็ได้ช่างทำสีคนใหม่ เขาคิดเหมาในราคาปราณีอยู่ที่ศูนย์...บอกว่า งานมันน้อยมาก แต่ถ้าจะให้ทำ จะแบ่งลูกน้องมาทำให้...

ผมอยากจบๆ ก็เลยหยวนๆ

ระหว่างนั้น ผมก็หาคนมาเคลียพื้นที่รอบๆ บ้าน เก็บเศษปูน เศษไม้ และปรับดิน รวมทั้งเติมดินดำ เพื่อรอการปลูกหญ้า

เป็นงานเบาๆ แต่ใช้แรงงานมากโข...

เศษไม้ที่เหลือ ไม่ทิ้งนะครับ ยังกองอยู่หลังบ้านเพื่อรอเวลาใช้ประโยชน์ต่อไป

...

...

และแล้วก็ถึงวันนี้จนได้ วันที่ผมต้องกลับไปหาคุณลุงอาจารย์ อีกครั้ง...

บอกเขาว่าบ้านเสร็จแล้วครับลุง.....


"บ้านไหน?" เขาถาม....


เอ่อ..T_T

บ้านผมน่ะครับลุง อยู่แถว.....ต้องอธิบายคุณลุงอยู่นานกว่าจะนึกได้

"โค๊ะ...จ๋นปอลืมมมม" (แปลว่า โอ้โห เล่นเอาลืมเลย แปลถูกป่ะเนี่ย? ) แล้วก็หัวเราะอย่างอารมณ์ดี ผมก็หัวเราะกลบเกลื่อนไปด้วย

ฮ่าๆๆๆๆๆ ด้วยๆๆ

คุณลุงดูฤกษ์ยามอีกที แล้วก็นัดวันกัน ส่วนผมก็ไปนิมนต์พระที่วัดเพื่อมาทำพิธีทำบุญเข้าบ้าน..อย่างง่ายๆ ไม่มีพิธีรีตองอะไร

ถึงวันทำบุญ ก็ครบ 365 วันพอดีๆ นับตั้งแต่เริ่มต้นลงเสาเอก





เป็นการสร้างบ้านที่ยาวนานกว่าที่คิดไว้มากกก กว่าจะเสร็จ..เล่นเอาผมเข็ดขี้อ่อนขี้แก่ไปเลยครับ

แต่ที่ผ่านมา เราได้เรียนรู้อะไรบ้าง คือสิ่งที่ผมจะจดจำไปตลอด

เท่าที่จะจำได้..แหะๆๆๆ

ผมความจำสั้น..แต่ความฝันยาวครับ

....
...
..


เชิญเข้าบ้านก่อนครับ...

.....
...



เดี๋ยวจะพาไปกินกาแฟข้างในบ้านนะครับ...

Create Date : 24 ตุลาคม 2550		36 comments
Last Update : 25 ตุลาคม 2550 8:25:01 น.
Counter : 1153 Pageviews.
Share Tweet