ขอชีวิตที่ธรรมดาบ้างได้ไหม

ไม่ว่าเราจะไปไหน ถ้าได้ไปกับ เดอะ แก๊ง เนี่ย ไม่ว่าจะครบหรือแค่เศษๆ ก็ไม่เคยเล้ยยยยยยยยที่จะราบเรียบ

เมื่อคืนไปเยี่ยมลูกสาวตัวน้อยของขวัญที่ไม่สบายนอนอยู่โรงพยาบาลรามาธิบดี เราก็ไปกับจอย จ๊อด ตี้ ไปถึงยังไม่ทันไร ห้องที่ลูกอยู่เป็นห้องเด็กรวม แต่ละเตียงมีม่านกั้น ขณะที่ทุกคนเริ่มล้อมเตียง ยัยจอยก็หยิบของออกจากถุงเรียกสายตาทุกคนให้ดูเธอ แล้วก็พูดด้วยเสียงอันดังงงง ดังมากกกกก ว่า "น้องพราว!!! เนี่ย.." เสียงขาดหายไปเนื่องจากทุกคนหันไปบอกให้มันพูดเบาๆ (สิวะ) งานนี้เล่นเอาขวัญที่เครียดมากมาหลายวันหมดแรง ลงไปนอนหัวเราะบนเตียงลูก ส่วนยายจอยก็แก้ตัวทีหลังว่า พี่ หนูลืมตัว นึกว่าอยู่เป็นส่วนตัว เห็นมีม่านกั้น อะไรของมันหว่า หลังจากที่ยืนเม้าท์กัน จนพยาบาลค้อนไปหลายรอบ แล้วก็ทำเป็นมองมาที่พราว กะฉวยโอกาสจะพูดประมาณว่ากรุณาอย่ารบกวนผู้ป่วย แต่เปล่า หลานชั้นหลับได้หลับดี ชีคงชิน

แต่เมื่อโดนค้อนซะเกิน 5 ที เฮียก็ทนไม่ไหวไล่พวกเราพร้อมขวัญไปทานข้าวเย็นด้วยกัน ขณะที่ลงลิฟต์ไป พอเหลือแต่เราที่ชั้น 3 น้องจ๊อดผู้ไม่เคยอายใครก็สาธิตท่าตลกของเด็กๆ ที่โรงเรียนซึ่งต้องลงไปนั่งเท้าพื้น ฉับพลันลิฟต์ก็เปิดที่ชั้น 2 ซึ่งคงมีคนกดทิ้งไว้ ทำให้ผู้หญิงสาวสวยที่กำลังรอลิฟต์ขึ้นมองจ๊อดอย่างงงงวย ทกุคนอยู่ในความเงียบ แล้วประตูก็ปิด นะ

พอกินข้าวเสร็จ กำลังจะขึ้นตึก ก็เห็นพวกนักเรียนแพทย์ประมาณปี 5 ล่ะ กำลังเดินมาทางเรา น้องหนูหน้าสุดทำกระป๋องไอศครีมสเวนเซ่นส์หล่นพื้น น้ำแข็งแห้งกระจายไปทั่วหน้าตึกเด็ก เพื่อนผู้ชายที่เดินตามหลังก็ทำตัวสมเป็นนักศึกษาแพทย์มาก แทนที่จะหาวิธีเก็บที่ดีเพราะมันอันตราย (สำหรับคนที่ไม่รู้และอยากเอาไปเล่น มันอยู่หน้าตึกเด็ก อะไรก็เกิดขึ้นได้ ) และมันเป็นขยะตกไปทั่ว ท่านเล่นเอาเท้าเตะ ให้มันหลบๆ ไป ใจเราก็คิดกำลังจะบ่นออกมา แต่อะไรซักอย่างยั้งปากไว้เพราะสังหรณ์ว่าไอ้คนที่เรามาด้วยก็ไม่ธรรมดา คิดยังไม่ทันเสร็จ แม่น้องจอย (ที่ไม่ใช่นักศึกษาครู แต่เป็นครูแล้ว) ก็วิ่งขึ้นไป (ขออนุญาตใช้คำนี้ฮ่ะ) "กระทืบบบ" บนน้ำแข็งแห้งที่ตกอยู่ข้างหน้า ไม่รู้ทำไม รู้แต่ว่าเราเลยไม่กล้าว่าใคร

พอขึ้นลิฟต์ไม่มีใคร ก็นึกได้ว่าเมื่อตอนขึ้นไปครั้งแรกเราใช้ลิฟต์ตัวที่ 8 เพื่อไปชั้น 8 พอเข้าไปในลิฟต์มันมีหมายเลขติดอยู่กลางประตู แต่หมายเลขชั้นเวลาขึ้น-ลง มันอยู่ด้านข้าง พอลิฟต์ขึ้นถึงชั้น 3 น้องจ๊อดก็หันไปดูตรงกลางประตูว่าชั้นไหน เห็นเป็นเลข 8 ก็รีบพูดออกมาเสียงไม่เบาว่า "อ้าว ชั้น 8..." พลันสายตาเหลือบเห็นว่านั่นมันเลขลิฟต์ เลยทำเป็นแอคชั่นกระโดดไปแตะแล้วพูดกลบเกลื่อนออกแนวตลกว่า "นี่ไง ชั้น 8" (กลบเกลื่อนยังไงของมันวะ) แล้วมันก็มองไปรอบๆ เห็นไม่มีใครสนใจก็เลยนึกว่าไม่มีใครได้ยิน พอเรานึกได้เลยเอามาเผา น้องโกรธมากค่ะ แต่พี่มีความสุขมาก

ไปไหนกับพวกนี้เหนื่อยจริงๆ ขอชีวิตธรรมดาๆ ให้เราบ้างได้ไหม

Create Date : 06 กันยายน 2550 Last Update : 6 กันยายน 2550 23:16:16 น. Counter : 406 Pageviews.		1 comments
Share Tweet