ความคับแค้นใจของคนทำร้านหนังสือเช่า

เราเปิดร้านหนังสือเช่าเล็กๆ บนถนนสามัคคี จุดเริ่มมาจากความชอบอ่านการ์ตูน ที่เราว่าคนชอบอ่านทุกคนอยากเปิดร้านทั้งนั้น บวกกับความบ้าอ่านนิตยสารแทบทุกเล่มของพี่สาว ทำให้เรามีนิตยสารพวกนี้เต็มไปหมด บ้านเรามีหนังสือมากขนาดช่างก่อสร้างบอกให้ย้ายลงชั้นล่างเพราะบ้านทรุด เพราะหนังสือหนักมาก นิตยสารและหนังสือประเภทต่างๆ ถูกอัปเปหิลงข้างล่างเรียบโร้ยยย ยกเว้นอย่างเดียว การ์ตูน (แน่นอน)

หลังจากอยู่ในช่วงเบื่อการทำงานประจำ ก็เล็งๆ หาที่เปิดร้านเช่าการ์ตูนเป็นงานอดิเรก จนได้ความอนุเคราะห์จากพี่ชายสุดแสนใจดี ที่มีร้านกาแฟและทำซุ้มไม้กาแฟเป็นหลังๆ ยกซุ้มหนึ่งให้เราเปิด เป็น 4 เหลี่ยมไม่เล็กไม่ใหญ่ พอก้าว 5 ก้าวถึงอีกฝั่ง เล็กๆ แต่น่ารักและเป็นเรามากที่สุด หลังจากเปิดไปได้พักหนึ่ง เริ่มจับตลาดถูกว่าทำเลนี้มีแต่คนอ่านนิตยสาร อาจจะเป็นเพราะการ์ตูนเราเน้น rare items ไม่โดนใจเด็กสมัยนี้ แต่โดนใจวัยป้ายิ่งนัก แฮ่ม

เปิดร้านมาได้แบบเรื่อยๆ ไม่เจ็บตัว ไม่ได้ตังค์เป็นกอบเป็นกำ แต่ได้ความสบายใจ สบายใจ และวันหนึ่ง...ก็มีไม่สบายใจ (มาแซมเป็นหย่อมๆ) จะมีอะไรให้เจ้าของร้านเช่าปวดใจด๊ายยยยย (กรุณาทำเสียงสูงเพื่อความสมจริง) เท่าสมาชิกที่ไม่รักหนังสือ ฮึ่มมมมม

เราโดนมาหลายอย่าง จากเบาะๆ ที่ให้ตายยังไงก็จะไม่จ่ายค่าสมาชิก แต่ให้ค่ามัดจำหนังสือแทน (แพงกว่าค่าสมาชิก) แล้วยืมอ่านตลอดเป็นประจำ ดังนั้นเค้าก็จะไม่เอาค่ามัดจำคืน จนแบงก์เน่าอยู่ในกระป๋องเรา เงินจมอย่างนี้ผิดหลักการเงินอย่างแรง

ต่อมาด้วยสมาชิกมาเจอหนังสือปกหายากจากเรา ยืมไปแล้วหายไป ปกติถ้าลูกค้าเอาไปเป็นอาทิตย์ยังไม่คืนก็จะโทรตาม เพราะเราไม่อยากให้เค้าเสียค่าปรับเยอะ (จรรยาบรรณงามซะ) แถมบางทีพอมันเยอะเราก็สงสาร ตัดยอดเหลือ 100 เดียวประจำ เพราะเราไม่อยากได้เงินเท่าอยากได้หนังสือ (ที่หายาก) กลับมาอยู่ในร้าน และเราก็รู้ว่าลูกค้าส่วนมากที่แฮฟหนังสือไป ไม่ได้อยากได้หนังสือหรอก แต่งกค่าปรับเลยรีบโทรเตือน แต่ไอ้ที่เล็งหนังสือเราก็มี เช่น
เรา : คุณ...ใช่ไหมคะ
เค้า : ค่ะ
เรา : สวัสดีค่ะ โทรจากร้าน...นะคะ
เค้า : อ๋อ ค่ะ
เรา : จากบันทึกการเช่าคุณยืมหนังสือไปครบอาทิตย์แล้วน่ะค่ะ เลยโทรมาเตือน ไม่อยากให้เสียค่าปรับเยอะน่ะค่ะ
เค้า : อ๋อ แหม พอดีไม่สะดวกเอาไปคืนน่ะค่ะ ขอไว้เลยละกัน
เรา : (เอ๋อชั่วขณะ) เอ่อ ไม่ทราบอยู่แถวไหนคะ พอดีเล่มนี้หายากมากน่ะค่ะ คงต้องขอคืน (นิตยสารเพิ่งออก แต่ขาดตลาดแล้ว)
เค้า : อ๋อ อยู่... (ไม่ไกลจากที่ทำงานเราเลย)
เรา : อ๋อ ใกล้พอดีเลยค่ะ ถ้ายังงั้นเดี๋ยวแวะไปเอาได้ค่ะ สะดวกวันไหน กี่โมงคะ
เค้า : เอ่อ แหม เล่มนี้ชอบมากเลยค่ะ เอางี้ไหมคะ เดี๋ยวแวะไปจ่ายค่าปรับให้ แต่หนังสืออยู่ไหนแล้วไม่รู้น่ะค่ะ
เรา : (อะไรหว่า เมื่อกี๊ไม่ใช่เหตุผลนี้นี่นา) เอ่อ คงไม่ได้ค่ะ เพราะอยากได้หนังสือคืนมากกว่าน่ะค่ะ เอางี้ดีกว่า รบกวนเอาหนังสือมาคืนก็ได้ค่ะ ไม่เอาค่าปรับก็ได้
เค้า : หนังสือหายจริงๆ น่ะค่ะ เอางี้นะคะ เดี๋ยวจะซื้อหนังสือปกอื่นราคาเท่ากันไปใช้ให้แล้วกัน ตกลงนะคะ แค่นี้นะคะ
เรา : เฮ้ย เดี๋ยวค่ะ ฮัลโหลๆ

และไม่ต้องเดา หายจ้อยยยยย

นอกจากนี้ก็มีลูกค้าที่ทำหนังสือชำรุด ขาด เปียกน้ำ ซึ่งส่วนมากจะนิดๆ หน่อยๆ ปล่อยได้ก็ปล่อย แต่ที่หนักที่สุดที่เคยเจอ คือ หนังสือกลายเป็นหิน!!!

ใครที่อ่านนิตยสาร แล้วเคยทำหนังสือข้างในเปียกน้ำ คงจะทราบว่ามันจะติดกันง่ายมาก แนบแน่นสนิท แงะไม่ออก และจะแข็งขึ้น แล้วลองคิดดูนะเคอะ ว่าวันหนึ่งอิชั้นเดินเฉิบๆ เข้าร้าน เด็กที่ร้านทำหน้าแหย หยิบอดีตหนังสือที่แปรรูปเป็นก้อนหินรูป 4 เหลี่ยมมีลวดลายแฟชั่นมาให้ บอกว่าลูกค้าเอามาคืน แล้วรีบหนีไป เด็กไม่ทันจะได้เอ่ยปากขอค่าปรับหนังสือชำรุด เธอก็เป็น Scarlette คือ gone with the wind ไปซะแร้น อิชั้นก็กรีดนิ้วหยิบมันขึ้นมา โอ้ว แม่เจ้า!!! มัน คือ หินชัดๆ แข็งเป๊ก เป็นก้อนอะไรไม่รู้ คาดว่าถ้าทุบหัวคนทำเปียกมันคงมีเลือดกันบ้างไม่ก็คงสลบเหมือด ความรู้ใหม่จริงๆ มันเป็นหินจริงๆ วะค่ะ เห็นมันแปลงร่างก็ว่าแปลกแล้ว แต่เห็นลูกค้าเอามาคืนในสภาพนี้ก็ยิ่งแปลกกว่า คุณขา...เช่านะคะ ไม่ใช่ซื้อ ดังนั้น มันหมายความว่าเมื่อมันกลับมา มันก็ควรอยู่ในสภาพที่หมุนเวียนเอาไช้กันต่อได้ หรือเค้าเห็นร้านเราขายอาหารด้วยเลยเอามาให้ทำเป็นเขียงวะ โอ้วววว...งานนี้ อึ้งงงง

ล่าสุดที่เพิ่งเจอเมื่อวาน และทำให้เราต้องขอระบายซักนิด คือ เพิ่งเกิดเมื่อวานสดๆ ร้อนๆ ขณะที่เราเดินออกมาข้างนอกร้าน ก็มีลูกค้ากาแฟเดินสวนเข้าไปในร้าน หน้าไม่คุ้นเลือกหนังสืออยู่ เราก็ถามเด็กว่าสมาชิกใหม่ป่าว เด็กบอกไม่ใช่ เราก็ไม่ว่าอะไร เมียงๆ มองๆ อยู่แถวนั้น ว่าแล้วพ่อคุณก็หยิบหนังสือออกไป 1 เล่ม (หน้าปกนางแบบใส่บิกินี่ แฮ่ม) ไปนั่งอ่าน เราก็ว่าจะเดินไปทักแล้วเชียว ว่าหนังสือเอาไว้สำหรับเช่า ถ้าไม่เป็นสมาชิกจะอ่านในร้านก็ได้แต่ขอความกรุณาชำระเงิน... แต่ก็คิดว่าไม่เป็นไร ปล่อยลูกค้าอ่านสบายๆ เดี๋ยวเอาหนังสือมาคืนแล้วค่อยบอก เราก็จัดหนังสือไป ทำไปทำมา อ้าว ทำไมลูกค้าเมื่อกี๊ไปที่รถแล้วหว่า แล้วหนังสือชั้นล่ะ เลยวิ่งกลับไป เห็นถูกทิ้งไว้ที่โต๊ะ อ้าวเฮ้ย แถมดูจากเส้นทางเดินกลับรถเนี่ย มันอ้อมร้านเราอะ จงใจหนีชัดๆ เดินตามไปก็เห็นท่านขับรถสกุลยุโรป ท่านเห็นเรามองท่านก็กลับมามอง โดยไม่รู้สึกอะไร เราก็เอ๋อซิค่ะงานนี้ จะว่าเค้าไม่รู้หรือก็ไม่น่าใช่ หน้าร้านก็มีป้ายกันชัดๆ ว่าร้านเช่า ไม่ใช่อ่านฟรี ร้านกาแฟที่ไหนจะมีหนังสือให้อ่านทีทั้งห้องฟะ ได้แต่จดจำหน้าท่านไว้ว่าหนหน้าเจอกันล่ะฮึ่ม เด็กบอกว่าเนี่ยเป็นลูกค้าประจำร้านกาแฟ ทำงานในวัง พอเราเล่าให้พี่ๆ ฟังด้วยความแค้น พี่เลยบอกสงสัยทำงานในวังบูรพา เพื่อนรู้ก็ถามว่าทำไมไม่ทวง เราก็เลยบอกว่าเราอายอะ ให้เดินตามไปถึงรถเพื่อทวงเงิน 9 บาทน่ะ แถมอึ้งๆ ด้วยแหละ ไม่คิดว่า 9 บาทเนี่ยเค้าจะไม่ไห้อะ

กระดานดำหน้าร้าน (เอาไว้เขียนรายการหนังสือใหม่) เพ้นท์ลายดอกลั่นทมที่คุณหญิงแม่และพี่จ๋าวไปสอยมาให้จากบ้านถวาย ก็ถูกถวายให้ใครไปไม่รู้ ใช่แล้วกระดานชั้นถูกขโมยยยยยยย อะไรเนี่ยประเทศไทย เกิดอะไรขึ้นกับคนกรุงเทพฯ กระดานดำอันเท่าฝ่ามือยังถูกสอยไป เด็กที่ร้านเอาสกรูขันน็อตไว้อย่างแน่นหนา พอไปดูร่องรอยก็เรียบร้อยมาก ประมาณคนมาเอาตั้งใจอย่างดี (แต่เจตนาร้าย) อ๊ากกกกกกกกกกกส์

ทำร้านนี้ขึ้นด้วยความรัก แต่เจอลูกค้าแบบนี้ก็ เฮ่อ...คนสวยอารมณ์เสียย่ะ

Create Date : 08 มิถุนายน 2551 Last Update : 8 มิถุนายน 2551 22:14:15 น. Counter : 3832 Pageviews.		15 comments
Share Tweet