ต้องการกำลังใจที่สุดถึงที่สุด

หลังจากทำงานเหนื่อยติดต่อกันมา 2 เดือนเต็ม มีนา เมษา จนถึงวันนี้ก็ยังรู้สึกว่ามันไม่ได้ลดลงเลย แถมงานเรามันยากกว่าธรรมดาตรงที่ผู้ร่วมงานครึ่งหนึ่งเป็นฝรั่ง ถึงแม้จะพูดได้ ฟังได้ แต่ที่จะ "สื่อสาร" กันแล้วเรียกว่าประสพความสำเร็จน่ะ มันไม่เสมอไปหรอก พูดภาษาเดียวกันยังสื่อกันไม่ได้สารเล้ย

หลังจากต้องเกิดเหตุการณ์น่าเศร้าเพราะการ "สื่อไม่ได้สาร" ไป 2 ครั้ง 2 ครา ในช่วง 2 สัปดาห์ที่ผ่านมา บวกทำงานภายใต้ความกดดัน บวกเจอครูฝรั่งคนใหม่ที่เราดูแววออกตั้งแต่เริ่มงานวันแรกว่าท่าจะเล่นยาก บวกครูไทยเบี้ยวงานทั้งที่รับปากซะดิบดี บวกอื่นๆ และ อื่นๆ ก็พลันให้กำลังใจสุดท้ายที่เหลืออยู่ก้อนน้อยนิดเต็มทีแถมเลือนลางจนแทบจะมองไม่เห็นและซ่อนอยู่ในส่วนที่ลึ้ก ลึก (ซับซ้อนดีมะ) ก็มาแตกโพละสูญสลายประหนึ่งไม่เคยมีตัวตนมาก่อนเมื่อกี๊นี้ด้วยอีเมลที่หยาบคายจากฝรั่งคนหนึ่งที่เราไม่รับเข้าทำงาน (นะ...อีเมลมาว่าเราเป็น first priority แต่พอเราปฏิเสธกลับบอกว่าได้งานที่ใหม่ที่ offer ดีกว่า ไปหลอก...เถอะว้า) โชคดีนะ ที่มาอ่านเจอเอาตอนกลางคืน เพราะหลับตื่นเดี๋ยวก็ลืม แต่ถ้ามาเป็น first mail in the morning เนี่ย พรุ่งนี้คงได้หดหู่ไม่ก็บ้าเลือดทั้งวัน

ยิ่งไปที่ชอบๆ และเหมือนนาฬิกาเดินช้าอย่างปายเงี้ย เสม็ดเงี้ยมาเมื่อไม่นาน ก็ยิ่งกลับมามองชีวิตเราตอนนี้ว่าโง่หรือบ้าหว่าที่ทำงานแบบนี้ ขณะที่กำลังเขียนบล็อกก็ส่งแฟกซ์เรื่องงานจากที่บ้านไปด้วยเพราะทำที่โรงเรียนไม่ทัน นี่ใช่ชีวิตการทำงานที่ชั้นฝันหรือ อนาคตที่ชั้นวางไว้มีเป้าหมายเป็นอะไร ยิ่งนับวันก็ยิ่ง...งงๆ

เนื่องจากยังไม่ได้อาบน้ำ เลยไม่อาจเข้าไปขอกำลังใจจากคุณหญิงแม่เป็นอ้อมกอดแสนอบอุ่น (ในห้องนอนหนาวเหน็บ) ได้ กลัวแม่เหม็น ขอทิ้งข้อความไว้ขอกำลังใจจากพี่น้องในบล็อกก่อนพอให้หายบาดเจ็บละกัน

Create Date : 07 พฤษภาคม 2551 Last Update : 7 พฤษภาคม 2551 22:58:22 น. Counter : 551 Pageviews.		8 comments
Share Tweet