นิยามของเพื่อนสนิท

ชั้นมีเพื่อนสนิท แบบสนี๊ด สนิท เปรียบได้กับคนในครอบครัว ที่ให้ยังไงชีวิตนี้ก็คงไม่เลิกคบ อยู่ 2 คน

คนนึงเป็นหมอ ชีวิตไม่เคยว่าง

อีกคนมีครอบครัวแล้ว มีลูก ก็ว่างบ้าง ไม่ว่างบ้าง

แน่นอนว่า...นาฬิกาของเราต่างกัน

เพื่อนที่เป็นหมอ...ทำงานที่โรงพยาบาลครึ่งวันเช้า ทำคลีนิคตัวเองครึ่งวันบ่าย บอกเวลาว่างระหว่างทำงานไม่ได้ เพราะไม่สามารถเดาความเจ็บป่วยของคนไข้ได้ ถึงจะมีนัดล่วงหน้า เพราะใช้เวลาการรักษาต่างกัน เธอมีพักเที่ยงแบบเร่งด่วน เลิกงาน 3 ทุ่ม กว่าจะถึงบ้านก็ 4 ทุ่ม อยากนอนเต็มแก่ เสาร์อาทิตย์ทำแบบเดียวกันเปลี่ยนแค่ทำคลีนิคตัวเองเต็มวันเท่านั้น

เพื่อนที่เป็นคุณแม่...ทำกิจการของตัวเองกับสามี เปิดร้านเช้าถึงเย็น แถมด้วยแม่สาวน้อย และงานบ้าน เวลาพัก คือ เวลาไม่มีลูกค้าและลูกไม่กวน ต้องนอนเร็วเพราะต้องตื่นแต่เช้า

ชั้น...ทำงานประจำ งานหนักบวกเครียดมาก เวลากินข้าวเที่ยวคือหลังเที่ยง ประชุมบ่อยกว่าทำงาน เวลาทำงาน 07.45-16.30น. แต่กว่าจะออกจากที่ทำงานได้อย่างเร็ว 17.30น. อย่างช้าเที่ยงคืน เป็นคนนอนดึกได้และชอบอยู่กับตัวเองทำโน่นนิดนี่หน่อยก่อนนอน มีเวลาว่างแน่ๆ หลัง 4 ทุ่ม

เรา 3 คนมีนาฬิกาต่างกันโดยสิ้นเชิง แต่เราก็อยู่ด้วยกันมาได้เพราะยึดมั่นในความแข็งแรงของความสัมพันธ์ที่มีกันมาตั้งแต่ตัวกะเปี๊ยก ผ่านมา 21 ปีแล้ว

แต่หลังๆ นี่ เพื่อนคงจะไว้ใจในความแข็งแรงของเรามากไป เลยเกิดอาการ โทรไปแต่คุยไม่ได้ (ธรรมดา เกิดขึ้นประจำ) หรือ ไม่รับสาย (ก็ธรรมดาอีก) แต่ไม่โทรกลับ (ไม่ธรรมดา)

จากที่เคยส่งความคิดถึงผ่านคำพูด ส่งความห่วงใย ระบายความเครียดความทุกข์หรือความสุขผ่านโทรศัพท์ แม้แต่ผ่านข้อความที่ขึ้นบนหน้าจอว่ามี Missed Call เพราะโทรสวนกันไปมาต่างคนต่างรับสายกันไม่ได้ก็ยังเคยมาแล้ว (จนแทบจะเมมชื่อมันว่าคิดถึงจ้ะกับรักนะซะให้รู้แล้วรู้รอด) แต่ทุกวันนี้...ไม่มี

แล้วชั้นจะรู้ได้ยังไง...ว่าแกทุกข์หรือสุข แล้วแกจะรู้ได้ยังไง...ว่าชั้นทุกข์

เราไว้ใจความแข็งแรงของความรัก ความสัมพันธ์ของเรามากไปหรือเปล่า

จนเราลืมว่าต้องใส่ใจกัน

วันนี้ชั้นเหงาและต้องการแกนะ

เพื่อนสนิท มันอยู่ในความทรงจำ ในอดีตเท่านั้นหรือ

แล้วปัจจุบัน แกเป็นเพื่อนอะไร...






ป.ล. ขณะที่คิดเรื่องนี้ไปหดหู่ไปตอนขับรถกลับบ้าน ก็ให้เกิดเหตุการณ์เรียกรอยยิ้มเล็กๆ ได้ มีเด็กชายตัวน้อยซ้อนหลังมอเตอร์ไซค์ คงเป็น 2 พ่อลูกที่เพิ่งออกจากร้านสะดวกซื้อข้างทาง พอรถออก ก็มีของบางอย่างปลิวตกมาจากถุงก๊อบแก๊บในมือเด็ก

มัน คือ ปลาสวรรค์ตราทาโร่!!!

เราซึ่งขับรถตามมาก็เลยหยุด คนงานผู้หญิงจากโรงงานแถวนั้นที่เห็นเหตุการณ์ ก็มองไปมาระหว่างรถเรา รถเค้า และทาโร่ พอเห็นว่าเราหยุดรถให้ ก็หันมายิ้มหน้าชื่นบานรีบวิ่งไปหยิบขนมและตะโกนเรียกรถมอเตอร์ไซค์ให้ถอยหลังกลับมา ทุกคนที่มองเห็นเหตุการณ์ยิ้มกันไปมาน่ารักชะมัด

พอเรายิ้มก็นึกได้ว่า อ้าว ชั้นมีความสุขซะแล้ว เศร้าเหงาอยู่เมื่อกี๊เอง เฮ่อ ขอเล่นบทนางเอกหน่อยก็ไม่ได้ เนี่ยล่ะนะ ความสุขมันอยู่ทุกที่ อยู่ที่คนจะค้นหา ตกลงนี่ชั้นอ่อนแอหรือเข้มแข็งกันแน่หว่า

Create Date : 04 มีนาคม 2551 Last Update : 4 มีนาคม 2551 20:46:49 น. Counter : 693 Pageviews.		4 comments
Share Tweet