อะไรเนี่ย คนสวยป่วยอีกแล้ว เซ็งเจงๆ

ดิชั้นลื่นหกล้มในห้องน้ำ ด้วยความที่เอามือคว้าอ่างล้างหน้าได้ ก็เลยหล่นแบบไม่แรงมาก แต่กระนั้นก็เล่นเอาก้นกระแทกไปข้างนึง เจ็บเอาการอยู่ แต่เพื่อให้สมกับเป็นดิชั้น ก็...ปล่อยให้มันผ่านไป

วันดีคืนดี ก็เกิดจะเจ็บขึ้นมาใหม่ แต่ด้วยความที่เป็นดิชั้น...ก็ปล่อยมันไป

จนในที่สุด เมื่อวานนี้มันปวดมากกกกก ตั้งแต่เช้ายันบ่าย ทำงานลำบ๊ากลำบาก ก็เลยต้องถอนหายใจ เฮ่อ...ไปหาหมอ (ซักหน่อย) ก็ได้ เสียศักดิ์ศรีเจงๆ

พอไปหาหมอ คุณหมอก็สัมภาษณ์ว่าเป็นนานรึยัง งานนี้ก็ต้องทำหน้าเนียน จะตอบยังไงดีหว่าให้ไม่โดนด่า (โดนจนชินจากคนรอบข้างจนเป็นโรควิตกจริต) เพราะทิ้งไว้นานแล้ว ดิชั้นทำหน้าเฉยสุดฤทธิ์ แต่สมองคิดอย่างรวดเร็ว ว่าแล้วคุณหมอก็ถามขึ้นมาเองว่า "เป็นอาทิตย์" ดิชั้นก็ตอบอย่างเนียน "เกินค่ะ" คุณหมอก็ว่า "หลายอาทิตย์" ดิชั้นก็ต่อว่า "เกินค่ะ" คุณหมอก็ยังไม่เบื่อเล่นอีกว่า "เป็นเดือน" ดิชั้นก็ "ประมาณนั้นค่ะ (หลาย) เดือนที่แล้ว (มั้ง)" ในที่สุดหลังจากตรวจเสร็จคุณหมอเก๊าะบอกว่า "กระดูกมันคงไม่หักหรอกครับ เพราะอยู่มาได้ตั้งเป็นเดือน ฮ่าๆๆ" หัวเราะอะไรชั้นยะ

แล้วหมอก็สั่งยา พร้อมกับถามว่าแพ้ยาอะไรไหม ซึ่งเป็นคำถามเบสิคที่ได้ยินประจำอยู่แล้วเวลาหาหมอ แต่ทำไมหนนี้ชั้นสะดุดใจกับคำถามนี้จัง หลังจากตอบว่าไม่ ก็เดินนวยนาด (เจ็บก้น) ไปรอจ่ายเงินกับรับยา ตอนรับยา เภสัชกรก็ถามอีกว่า แพ้ยาอะไรไหม ชั้นก็สะดุดใจอีก และก็ตอบว่าไม่ เภสัชบอกว่ามียาตัวนึงต้องทานทันทีหลังอาหาร เดี๋ยวเย็นนี้ทานเลยนะ เราก็อื้มมมมมในใจ

เสร็จธุระก็ไปเดินห้างต่อกับคุณหญิงแม่และคุณหญิงพี่ ตอนทานอาหารญี่ปุ่นเป็นมื้อเย็นก็ทำตัวดีมากกกกกหยิบยาขึ้นมาวางบนโต๊ะตั้งแต่อาหารยังไม่มา ดูเนียนๆ เหมือนเป็นคนรักสุขภาพ แต่จริงๆ แล้วเปล่าเลย เป็นคนที่รักการทานยาไม่ครบมื้อมากที่สุด ไม่รู้ทำไม หนนี้เลยฮึด ชั้นจะเป็นคนใหม่ ทานข้าวเสร็จก็ทานยาทันที ฮึ ดูซิ ชั้นปรับปรุงตัวเองนะยะ ว่าแล้วก็เดินห้างต่อเฉิบๆ

กลับมาบ้าน อาบน้ำเสร็จ ทำไมคันเท้าหว่า ไม่เป็นไร คันก็เกา เกาๆ อืมมม ยิ่งเกายิ่งมันส์ ใจก็นึกว่าอารมณ์เดียวกับตอนไปดำน้ำเกาะเต่าเลย ตอนนั้นแพ้น้ำทะเล คันอย่างนี้ล่ะ ยิ่งเกาก็ยิ่งมันส์ รู้สึกตัวอีกทีก็เท้าโตประหนึ่งเป็นโรคเท้าช้าง แถมโง่ซ้ำซากนึกว่าตัวเองแพ้รองเท้าเลยต้องซื้อแตะคีบราคาเกาะคู่ละ 250 คิดแล้วก็ช่างเจ็บใจยิ่งนัก (ใครจะไปคิดฟะว่าเราจะแพ้น้ำทะเล ก็เล่นมาตั้งแต่เกิดอะ) ว่าแล้วก็เลยเกิดเอ๊ะ หรือชั้นจะแพ้อะไรซักอย่าง ทันใดนั้นจิตก็ประหวัดไปถึงความสะดุดใจที่โรงพยาบาล หรือว่า ว่า ว่า (เสียงสะท้อนในหัว) ชั้นแพ้ยา!!!

1 ใน 2 คือยาที่เคยทาน ซึ่งไม่เคยแพ้ แสดงว่าเป็นอีกตัวแน่ ยาแก้แพ้ที่บ้านก็หมด เลยละเลงคาลาไมน์ซะหมดขวดแล้วก็เข้านอน ฝัน (กลางคืน) ว่าตื่นมาจะหายไปทำงาน

ตื่นมาตอนเช้านกร้องจิ๊บๆ อาการคัน บวม เท้าช้างยังอยู่ครบถ้วน โธ่ถังกะละมังแตก ชั้นทนไม่ไหวแล้ววววว ว่าแล้วมือซ้ายก็เริ่มเกา มือขวาก็ต่อโทรศัพท์หาแม่เพื่อนรักหมอหมู บรรยายสรรพคุณเท้าช้างแล้ว เพื่อนก็ลงความเห็นว่า เธอเอ๋ย แพ้ยาเป็นแม่นมั่น แล้วเธอก็สั่งๆๆๆๆยาให้ทาน แล้วก็ให้งดยาที่ได้จากหมอเมื่อวานไปก่อน อะไรนะ สรุปชั้นก็ยังปวดแผลเก่า แถมมีของใหม่ ม่ายยยยยย

จากนั้นก็โทรไปลางาน พร้อมทั้งนำเท้าอันใหญ่โตลงมา ฝากพี่สาวซื้อยาที่เพื่อนสั่ง แล้วก็นั่งพิมพ์บล็อกนี่ล่ะ งานการไม่มีรมณ์ทำย่ะ

อ๊ะๆ แล้วอย่านึกนะว่าจะไม่ไปหาหมอ บอกแล้วว่าเป็นคนใหม่ จะนั่งรอเวลาหมอคนเมื่อวานเข้าเวร แล้วจะเอาเท้างามๆ ไปให้ดูว่าแพ้ยาที่หมอสั่ง เผื่อเค้าจะรับผิดชอบ อิอิ (งก ไม่อยากซื้อยาเอง)

แต่ก็นะ ขนาดแพ้ยังลงที่เท้าเลย เฮ่อ...หน้าเราสวยเหมือนเดิม คิก คิก

ปล. สำหรับคนที่ไม่รู้จักเราคงจะงงเรื่องหาหมอกินยาของเรา คือ เราเป็นคนเห็นความสำคัญของการหาหมอกินยาค่ะ แต่ไม่เคยกินยาครบตามที่หมอสั่งซะที ไม่รู้ทำไม จนพี่พยาบาลที่โรงเรียนเอย เพื่อนหมอหมูเอย รู้ดีและเป็นที่ถูกประนามตลอดเวลาว่าไม่รู้จักดูแลตัวเอง เหมือนถ้ากินยาแล้วจะเสียศักดิ์ศรีงั้นแหละ

ปล. อีก ส่วนที่ต้องวิตกจริตกลัวโดนดุเวลาไม่สบาย เพราะเป็นนู่นนี่บ่อยค่ะ ใครๆก็ชอบว่าอ่อนแอ ซึ่งเราไม่ชอบเพราะเราไม่อ่อนแอน่ะ เราว่าป่วยมันเป็นเรื่องธรรมดา พอร่างกายไม่พร้อมก็ป่วย พอแข็งแรงเดี๋ยวมันก็หาย เลยดูเผินๆ เหมือนไม่ใส่ใจ โดนว่าประจำ

ปล. สุดท้าย ถ้าอ่านแล้วงงว่าเราเขียนบล็อกอารมณ์ไหน พอดีเพิ่งอ่านเรโกะ เสร็จค่ะ เลยเข้าโหมด ชั้นสวยนะยะ อยู่ อิอิ

Create Date : 08 กุมภาพันธ์ 2551 Last Update : 8 กุมภาพันธ์ 2551 12:07:54 น. Counter : 537 Pageviews.		8 comments
Share Tweet