เข้ามาแล้วก็ต้องตกใจ ขอเจิมเอาไว้ก่อนนะคะ เดี๋ยวหายตกใจแล้วจะเข้ามาโพสต์ต่อ

โอ๊ย!!! รีบเข้ามาที่บล็อคนี้ตามคำเชิญกึ่งบังคับของเจ้าของบล็อค คิดว่าจะมาชื่นชมกับ"ของเก่า"ใน "กรุสมบัติ" ของเธอเหมือนเคย แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งต๊กกาจายกับภาพและเรื่องที่เห็น คุณนาถจังเธอช่างมีน้ำใจงามเสียนี่กระไร ที่กรุณานำภาพหนังสือนวนิยายเรื่อง "รักฤๅหักหาย" มาลงไว้ ณ ที่นี้ พร้อมด้วย "คำชมเชย" ที่ทำให้ผู้เขียนตัวลอยสูงลิบขึ้นไปในอวกาศ (แค่อากาศน้อยไปค่ะ ฮิฮิ)

ผู้เขียนขอบอกว่าซาบซึ้งและประทับใจมากกับน้ำใจของเพื่อนรักที่ผู้เขียนเรียกว่า "นาถจัง" คนนี้อย่างที่สุด แม้เราจะยังไม่เคยได้พบหรือเห็นหน้ากัน ตาที่เขาบอกกันว่าเป็นหน้าต่างของหัวใจก็ยังไม่เคยมีโอกาสได้สบกัน แต่ไมตรีจิตมิตรภาพที่เธอมอบให้เป็นสิ่งสูงค่ายิ่ง ที่ผู้เขียนขอน้อมรับไว้ด้วยความปลาบปลื้มจนล้นพ้นเกินจะพรรณา

น้ำใจของนาถจังต่อผู้เขียนเป็นสิ่งที่สามารถพิสูจน์ได้ว่าในโลกไซเบอร์ที่ไม่มีตัวตน รู้จักกันผ่านทาง “ล้อคอิน” ที่ช่วยพรางตัวตนที่แท้จริงของแต่ละคนเอาไว้ เป็นโลกที่เคยมีคนพูดว่ามีแต่เงาที่จับต้องไม่ได้ แต่ละคนสวมหน้ากากเข้าหากัน ไม่มีความจริงใจให้กันนั้น ไม่เป็นความจริงเลย เพราะผู้เขียนกลับเห็นตรงกันข้ามว่าโลกไซเบอร์เป็นโลกที่ผู้คนสามารถแสดงตัวตนจริงๆของตัวเองออกมาได้อย่างเต็มที่โดยไม่ต้องเกรงใจใครเพราะไม่มีใครรู้จักเรา แต่ถึงเราจะไม่แสดง “ตัวเอง” ว่าเป็นใครก็จริง แต่สิ่งที่เราแสดงเอาไว้ในบล็อคกลับเป็นสิ่งที่แสดง “ตัวตน” ที่แท้จริงของเราแต่ละคนออกมาอย่งกระจ่างแจ้งโดยไม่รู้ตัว ผ่านทางตัวอักษรแต่ละตัวในบล็อคของเราแต่ละคน

แม้เราจะติดต่อสื่อสารและป้องกันตัวเองด้วย “ล้อคอิน” แต่สิ่งที่ “ล้อคอิน” หรืออะไรก็ตามจะเข้ามาขวางไว้ไม่ได้ นั่นคือ “น้ำใจ” และ “ไมตรีจิต” จากมิตรคนหนึ่งถึงมิตรอีกคนหนึ่ง ซึ่งในกรณีของ”นาถจัง” กับผู้เขียน คือ “บุพเพอาละวาด” ที่อาจจะเป็น “สัญญาณเก่า” ค่ะ ฮิฮิ อ่านแล้วอย่าเข้าใจผิดนะคะ ทั้ง “นาถจัง” และผู้เขียนต่างก็เป็น “หญิงแท้” ที่คงเคยมี “บุพเพสันนิวาส” ดุจ “มิตรแท้” แต่ปางก่อนมาด้วยกันค่ะ

ต้องขอขอบคุณ “นาถจัง” เพื่อนรักมากๆอีกครั้งหนึ่งสำหรับ “มธุรสวาจา” ของเธอที่รจนาผ่านทางตัวอักษรต่อนวนิยายเรื่อง “รักฤๅหักหาย” ของผู้เขียน

ตุ้ยจังจ๋า

อ่าน "รักฤาหักหาย" จนค่อนคืน และต่อจนจบตอนเที่ยง
ด้วยว่าสนุกมากจนวางไม่ลงจ้ะ

การที่ให้ตัวละครคุยกันถึงอุบล และเมืองอื่นๆ นั้น
เป็นกลวิธีที่เล่าเรื่องเมืองดอกบัวอย่างชาญฉลาดมาก

การแทรกเรื่องสงครามเวียตนาม ก็ทำได้น่าอ่าน
อ่านแล้วได้ความรู้ทางทหารเพิ่มขึ้นอีก
หลังจากเคยได้จาก ยอดรักผู้กอง ตอนเกี่ยวกับเวียตนามจ้ะ

ใช้หนังสือนี้เดินทางท่องอิสานได้เลยสำหรับคนต่างถิ่น
วิเศษมากจ้ะ ช่างหาข้อมูลได้แน่นปึ้ก และกระจ่างดียิ่ง

การเล่าเรื่อง ที่ทำงาน ลักษณะงานที่ทำ การติดต่อสื่อสารสมจริงไปหมด
จนนึกว่า เป็นเจ้าหน้าที่ในสำนักงานนั้นๆ เลยจ้ะ

กลวิธีการเขียน การปล่อยตัวละคร เกี่ยวเนื่องผูกพันกันได้เป็นฉากๆ และสมจริง
มีสีสัน มองเห็นภาพได้กระจะกระจ่างตา

วิธีบรรยายถึงตัวละครอย่างนี้ ดีจัง มันแน่นๆ
มันมองเห็นภาพลักษณ์ของแต่ละคนแจ่มแจ้ง

หลงรักพระเอก ของตุ้ยจัง อีกคนแล้วจ้ะ
ภมรหนุ่มพันธุ์นี้ ยังมีในลานลานภุมรานะจ๊ะ
ภุมรินทร์ม่ายเอย ภุมรีสาวน้อยอย่างนางเอกเอย จึงหลงใหลนัก
เรื่องนี้ดี ไม่ริษยารุนแรง

แต่กลางเรื่องบีบหัวใจจัง

มาตาแสนดุในเรื่อง ก็เหลือร้าย มีแต่ปีตุเป็นที่พึงเดียว
เรื่องนี้พี่ชายมีบทบาทน้อย พี่สาว มีพอสมควร

การให้ตัวละคร "จำต้องจากพราก" กันระยะยาวนาน
เกรง "อุบัติเหตุอันยากที่จะแก้ไข" แต่ ทางสะดวกราบรื่นดี

เรื่องราวของชนชั้นกลาง ก็อย่างนี้แหละนะจ๊ะ
มันมีทีท่า มันมีชั้นเชิง ลูกเล่นพราวแพรว
ตัวพราวพรายก็แสนจะเพริศพริ้งแพรวพราว...

ชอบหนังสือทั้งสามเรื่อง ที่ได้อ่านจ้ะ ประทับใจมาก
ตุ้ยจังค่อยๆจรสรจนางานอย่างประณีตและงดงาม
ภาษาที่สละสลวย และใช้ภาษาเป็นอย่างนักภาษาศาสตร์
ก็คือเสน่ห์อย่างหนึ่งของผลงาน "ดอยสะเก็ด"
"โดนสะกิด" ขอเป็นแฟนตลอดไปจ้ะ

ขอเป็นกำลังใจให้รังสรรค์ผลงานไหลลื่นไม่มีติดขัด
มโนชัดมนัสเฉิดเลิศงานเขียนนะจ๊ะ ตุ้ยจังที่รัก

ราตรีสวัสดิ์จ้ะ



โดย: nart (sirivinit ) วันที่: 10 มิถุนายน 2554 เวลา:0:44:37 น.

น่าอ่านจังค่ะ