ช่วงนี้หนาวได้ใจมาก ๆ เมื่อวานก็มีหิมะโปรยปรายมาแล้ว แม้ว่าจะยังไม่มาก แต่ก็เป็นหิมะครั้งแรกในชีวิต พ่อกับแม่ก็ตื่นเต้นไปตาม ๆ กัน แต่เอื้อดันบอกว่าหิมะเม็ดเล็กนิดเดียวเอง แล้วก็วิ่งเข้าบ้าน ทั้งที่แม่เตรียมเสื้อหนาวไว้ให้ใส่วิ่งออกไปดูหิมะ แต่ฮีก็บอกว่าเอื้อไม่ออกไป เอ่อมมม...ไม่ออกไปดูซักหน่อยเหรอลูก? เอื้อกลับตอบหน้าตาเฉยว่า ให้มันเม็ดใหญ่กว่านี้ก่อน แล้วเอื้อผู้สวนกระแสก็ไม่มีท่าทีสนใจโลกภายนอกได้แต่กระโดดโลดเต้นอยู่ในห้องไปตามเรื่อง แถมยังขอกินไอศครีมอีกแน่ะ ข้างนอกหนาวจะแย่ ทำไปได้?!???!
ตั้งแต่ย้ายมาอยู่โรงเรียนที่นี่ เอื้อก็สร้างสรรงานศิลปะอย่างต่อเนื่องมีทั้งสีน้ำ สีเทียน ปากกา งานตัดแปะ ตามแต่เอื้อจะจินตนาการ แต่เบื้องหลังงานศิลปะอลังการงานสร้างของเอื้อ ก็คืองานตามเก็บ ตามเช็ด และตามบ่นของแม่ เพราะหลังจากผลงานเสร็จห้องเล็ก ๆ ก็เหมือนเพิ่งผ่านศึกสงครามขนาดใหญ่มา มีทั้งปากกา ดินสอ ยางลบ ดินสอสี เศษกระดาษชิ้นเล็กชิ้นน้อย กิ่งไม้ กล่องกระดาษ หนังสือ เทป กรรไกร ขวดน้ำ กระดาษทิชชู ของเล่น เศษขนม ฯลฯ กระจัดกระจายเต็มห้อง ใครจะรู้ว่าเบื้องหลังผลงานจะอภิมหาอลังการกว่าT_T
จากชีวิตที่ทำงานออฟฟิศ เช้าตรู่ก็ต้องออกไปทำงานฝ่าการจราจรเมืองกรุงอันแสนสาหัส กว่าจะกลับถึงบ้านก็มืดค่ำ พอกลับถึงบ้านจึงจะได้ทำหน้าที่แม่ แต่ตอนนี้ชีวิตกลับผกผันมาเป็นแม่บ้านเต็มตัว ต้องตื่นทำอาหารแต่เช้า ซักรีด ทำความสะอาดบ้าน ไปส่ง ไปรับเอื้อที่โรงเรียนทุกวัน ถามว่าชอบแบบไหนมากกว่ากัน ตอบได้ทันทีแบบไม่ต้องคิดเลยว่าชอบแบบที่เป็นอยู่ตอนนี้ล่ะ ^_^ เพียงแต่ว่าคงทำได้ไม่นาน เพราะเรื่องเงินเรื่องทองไม่เข้าใครออกใคร อีกซักพักคงต้องดิ้นรนหางานทำแล้ว -'-
นักเรียนไทยที่เรียนอยู่ตอนนี้มีอยู่ 11 คน มี ป.เอก 4 ที่เหลือเป็น ป.โท หลายคนบอกว่าที่เลือกมาที่นี่ เพราะนักเรียนไทยน้อย ก็แน่ล่ะเมืองไกลปืนเที่ยงซะแบบนี้ เพื่อนสาวหลาย ๆ คนพูดแบบเดียวกันว่าอยากได้สามีแบบพี่บ้างจังได้พาครอบครัวมาด้วย ลูกก็ได้มาเรียนตั้งแต่เล็กเป็นนักเรียนไทยที่อายุน้อยที่สุดเลย อ่ะนะ แหม
. คุณน้องก็พูดเกินไป เป็นโสดนะดีกว่าตั้งเยอะ เพราะจะได้มีโอกาส อิอิอิ สำหรับพี่ไม่มีโอกาสแล้ว ส่วนเอื้อก็เป็นโชคดีของเอื้อที่ได้เป็นนักเรียนไทยที่อายุน้อยที่สุด ในทางกลับกันคุณพ่อเอื้อก็เป็นนักเรียนไทยที่อายุมากสุดในปีนี้ ^_^
ส่วนหนุ่ม ๆ ก็บอกว่าพ่อน้องเอื้อโชคดีมีภรรยามาดูแลเรื่องกินอยู่ เรียนอย่างเดียวไม่ต้องทำงานบ้าน อย่างผมนะกลับจากเรียนก็ต้องมานั่งทำอาหาร ล้างจาน ทำคนเดียว กินคนเดียวเสียเวลาเป็นชั่วโมงๆ อืมม.....ฟังแล้วก็น่าเห็นใจ เอ่อมมมมแต่ว่า.....คุณพ่อเอื้อก็โชดี เอื้อก็โชคดี แล้วใครโชคร้ายอ่ะ?!?!?!?!
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
ชอบชื่อค่ะดุมีน้ำใจดีจังเลย