คำถามน่าคิด!?!?!
บ่ายวันหนึ่งหลังโรงเรียนเลิก เอื้อกับแม่ก็เดินไปสนามเด็กเล่นใกล้บ้าน เอื้อเล่นกับฟินน์เพื่อนร่วมชั้น แม่ก็หาที่นั่งรอ เห็นคุณแม่คนอังกฤษนั่งอยู่ก่อนแล้ว แม่ก็เดินไปนั่งใกล้ ๆ แล้วก็ทักทายตามมารยาท (คิดว่าคงแค่สองสามคำตามมารยาท) แต่คุณแม่คนนี้ค่อนข้างช่างคุยก็คุยนู้นนี่นั่น แล้วก็เหมือนเคยฟังออกบ้างไม่ออกบ้าง แต่ก็พยายามหาเรื่องคุยต่อไม่งั้นมันจะเป็นสูญกาศ และแล้วเธอก็บอกว่า ลูกสายวัย 5 ขวบของเธอนั่งซึมอยู่ที่เก้าอี้ถัดไปนู้น เดี๋ยวเธอจะไปดูซักหน่อย ว่าแล้วก็ลุกไป แม่โล่งอก เพราะกำลังจะหมดมุกแล้ว ซักพักเธอและลูกสาวก็เดินเข็นรถจักรยานกลับมา เธอหันมาส่งยิ้มให้แม่นัยว่าลูกสาวเธออารมณ์ดีแล้ว แม่ก็ส่งยิ้มให้ พร้อมกับยกนิ้วโป้งให้ นัยว่ายินดีด้วยนะ
แล้วเธอกับลูกสาวก็คุยนู้นนี่นั้นกัน ซึ่งก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษ แต่ความพิเศษมันอยู่ที่ว่า เมื่อเธอถามลูกสาวว่าจะไปที่สนามเด็กเล่นอีกด้านหนึ่งไหม (เป็นสนามของเด็กวัยเล็กกว่าที่เรากำลังอยู่) ลูกสาวตอบว่า ไป พร้อมขึ้นนั่งบนรถจักรยานเตรียมตัวปั่น เธอจึงถามต่อว่า “ทางไหนเป็นทางที่ดีที่สุดที่จะไปที่นั้น” พอแม่ได้ยินถึงกับกระตุกต่อมความคิดอย่างแรง บางคนอาจถามว่ามันพิเศษตรงไหน ก็คำถามสุดจะธรรมดา มันจะธรรมดาถ้าคนไทยอย่างเราเคยใช้มัน แต่สำหรับแม่คำถามแบบนี้เจอแต่ในข้อสอบตอนเรียนอัลกอริทึม หรือตอนเด็ก ๆ ที่ถามว่าทางไหนใกล้สุดอะไรประมาณนั้น แต่ในชีวิตประจำวันไม่เคยเกิดขึ้น
บางคนได้ยินมันอาจจะแค่ผ่านไป แต่สำหรับแม่มันเป็นคำถามที่ไม่เคยมีใครถามแม่มาก่อน และการตั้งคำถามแบบนี้กับลูกโดยเฉพาะคนไทย คิดว่าน้อยมากหรือไม่มีเลย
แม่นึกย้อนตอนขี่จักรยานกับเอื้อ แม่กับพ่อจะบอกเอื้อว่าต้องไปทางนี้ ทางนั้นนะ
มันไม่ง่ายเลยที่จะตั้งคำถามให้ได้คิดแบบนี้ เพราะเราเองก็โตมาแบบที่ไม่เคยมีใครตั้งคำถามแบบนี้กับเรา มันจึงไม่ง่ายจริง ๆ
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
อ่านแล้วประทับใจมาก เป็นข้อคิดที่ทำให้รู้สึกว่า เอ๊ะ เราไม่เคยคิดได้แบบนี้เลย ขอบคุณมากนะคะพี่กุล ทำให้เรย์เปลี่ยนอะไรได้เยอะเชียว
ปล ได้ส่งโพสต์นั้นให้พี่กิ๊บ ขวัญ อ่านด้วย อิอิ