กลับบ้าน(??)
ไม่รู้ว่าจะเรียกว่ากลับบ้านดีรึเปล่า??? แต่สำหรับตอนนี้ที่นี่ก็คือบ้านล่ะ
.
ใช่แล้วกลับมาเมืองอังกฤษเป็นที่เรียบร้อย กว่าจะตัดสินใจได้ คิดร้อยแปดตลบว่าจะเลื่อนตั๋วกลับเป็นเดือนหน้าดีไหม?? แต่ในที่สุดก็ตัดสินใจกลับ(บ้าน)
.
คุณยายอาการดีขึ้นเรื่อย ๆ หลังจากผ่าตัด bypass หลอดเลือดที่ขา ก็ทำให้แผลที่นิ้วเท้าดีขึ้น แต่ก็คงต้องเสียนิ้วเท้าไปบ้าง และการป่วยของคุณยายครั้งนี้พอตรวจกันอย่างละเอียดทุกตารางนิ้วก็พบว่ามากันเป็นแพคเก็จเลยทีเดียว แบบที่ไม่อยากได้ แต่ก็แถมมาด้วย ซึ่งก็ต้องรักษากันไปตามความเร่งด่วน
และการที่คุณยายป่วยครั้งนี้ ทำให้ข้อได้คิดอะไรหลายอย่าง
..
มีลูกหลายคนน่าจะดีจะได้มีการส่งต่อไม้ผลัดกันบ้าง ยามที่คนนู้นติดนี่ คนนี้ก็จะได้เข้ามารับช่วงต่อได้ จากนั้นก็คิดว่าจะมีน้องให้เอื้อซักคนน่าจะดี คิดไปคิดมา
ดูแลตัวเอง รักษาสุขภาพเราให้ดี แก่แบบสุขภาพดีตามอัตภาพน่าจะเป็นคำตอบที่ดีที่สุด
อาหารที่เคยกินตามใจ หวานบ้าง เค็มบ้าง มันบ้าง ตอนนี้ก็ลด ๆ ลง ตั้งแต่กลับมาอาหารก็เน้นสุขภาพไม่มัน ไม่เค็ม ไม่หวาน เพราะถ้าอยากมีสุขภาพดีจนแก่ละก็มาถูกทางแล้ว
หาเวลาออกกำลังกาย ตอนนี้ก็งานบ้านเป็นหลัก และไม่เครียด ตอนสอนหนังสือลูก ท่องไว้ ไม่เครียด ๆ ๆ ๆ
กำลังใจจากครอบครัวเป็นสิ่งสำคัญมาก ๆ ไม่ว่าจะอยู่ในสภานการณ์เลวร้ายแค่ไหน ครอบครัวก็อยู่เคียงข้างเราเสมอ
ให้เวลากับคนที่เรารักมากที่สุดเท่าที่มากได้ เพราะทุกสิ่งทุกอย่างมันไม่แน่นอน
ก่อนจบปิดท้ายด้วยเรื่องบ้า(น)เราซักหน่อย กว่าสองปีที่ไม่ได้กลับไปเยี่ยมบ้านเกิด และเกือบห้าปีที่ไม่ได้ใช้บริการระบบขนส่งมวลชนบ้านเรา ซึ่งก็พบความจริงว่าทุกอย่างเหมือนเดิม ประหนึ่งเวลาหยุดอยู่กับที่
เริ่มจากรถแท็กซี่ คนที่ 1 โบก ไม่ไป คนที่ 2 โบก ไม่ไป คนที่ 3 โบก ก็ยังไม่ไป คนที่ 4 โบก ก็ยังคงไม่ไป เอ่อม
ขอแนะนำให้พี่เขียนแปะหน้ารถไว้เลยว่าที่ไหนที่พี่จะไปบ้าง ผู้โดยสารจะได้ไม่ต้องเสียเวลาถาม หรือไม่ก็เลิกไปเถอะ เพราะปฏิเสธผู้โดยสารหน่ะมันผิดกฎหมาย แต่ก็อย่างว่านะไม่มีใครจับปรับ หรือลงโทษใด ๆ ใครจะไปกลัว
รถเมล์จอดให้ผู้โดยสารลงกลางถนน 3 เลน คือสะดวกตรงนี้อ่ะนะ จอดมันตรงนี้ล่ะ ตอนลงก็ดูรถกันเอาเองนะ ทั้งมอเตอร์ไซด์ ทั้งแท็กซี่ ทั้งรถเล็ก รถใหญ่ โชคดีก็ปลอดภัย โชคร้ายก็เจ็บตัว หรือหนักไปกว่านั้น
ยืนรอข้ามถนนที่ทางม้าลาย รออยู่ราว 4-5 นาที ไม่มีทีท่าว่ารถคันไหนจะหยุดให้ซักคัน จนต้องยกมือขอทาง เดินข้ามถนนไปแบบขาสั่น ๆ อยู่ที่นี่แค่เฉียดไปใกล้ทางม้าลายจะตั้งใจ หรือไม่ตั้งใจข้าม รถก็จอดให้แล้ว มันต่างกันจริง ๆ
ปล. ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจนะคะ และขอบคุณที่ให้เกียรติ์อ่านเรื่องราวแม่บ้า(น) แบบไม่แสดงตัว และที่แสดงตัวทุกท่านค่ะ
อ่านจบแล้ว พับทุกอย่างไว้ ไม่เสร็จก็ช่างเถอะ กลับบ้านดีกว่า
ขอบคุณที่เตือนสตินะคะพี่กุล สู้ๆค๊า