ซัมเมอร์ปีที่แล้ว (2554) แม่ซื้อนาฬิกาให้เอื้อ มันเป็นนาฬิกาเรือนแรกของเอื้อ ด้วยเหตุผลที่ว่าต้องการให้เอื้อดูนาฬิกาได้ แล้วเราก็เริ่มเรียนดูเวลากันตอนนั้นเอื้อดูได้แค่กี่โมงแล้ว ส่วนนาทียังตอบไม่ได้ จากนั้นแม่ก็พยายามสอนอีกหลายต่อหลายรอบ ผลคือเหมือนเดิม ยังตอบไม่ได้ว่ากี่นาที!!
และแล้วเวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว เกือบหนึ่งปี….
เมื่อวันที่ 18 เมษายน 2555 แม่ไปทำงานตามปกติ ระหว่างทางกลับบ้านคุณพ่อเอื้อเล่าให้ฟังว่าวันนี้สอนเอื้อดูนาฬิกา เหมือนว่าเอื้อจะดูได้แล้วนะ….
เช้ามาเอื้อส่งนาฬิกาให้แม่ช่วยใส่ไปโรงเรียน แม่ถามเอื้อว่ากี่โมงแล้วครับ เอื้อตอบกลับ Eight O’clock and forty minutes ถูกเป๊ะเลย!!!
อืมม… พอจะได้ก็ได้ซะงั้น
จากนั้นก็ใส่ไปโรงเรียนอยู่ 3-4 วัน ตอนนี้นาฬิกานอนนิ่งอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือเอื้อ เฮ้อ… ปวดใจจริง ๆ!!!
มีเพื่อน ๆ พี่ ๆ ป้า ๆ น้า ๆ อา ๆ สรุปว่าบรรดามิตรรักแฟนคลับทั้งหลายถามมาว่าภาษาอังกฤษเอื้อเป็นไงบ้าง?
ตอนนี้ภาษาอังกฤษเอื้อไม่ใช่ปัญหาแล้ว ที่เป็นปัญหาคือ ภาษาไทย!!! เอ่อมม…. เป็นปัญหาหนักกว่าภาษาอังกฤษหลายเท่า เพราะกว่าจะฝึกเขียน อ่านกันได้ก็เสียน้ำตา เจ็บตัวกันไปหลายต่อหลายรอบแล้ว ตอนนี้ก็พออ่านไทยได้บ้างแล้ว ส่วนเขียนนี่คงต้องฝึกกันอีกพักใหญ่
ขอบอกว่าไม่มีใครที่โชคดีไปซะทุกเรื่อง เอื้อได้ภาษาอังกฤษ ตอนนี้เก่งกว่าพ่อ แม่แล้ว แต่ภาษาไทย อ่าน เขียนนี่ยังห่างกับอายุมาก ทุกอย่างมันต้องแลกจริง ๆได้อย่าง ก็ต้องเสียอย่าง
ตอนนี้ก็ได้แต่ปลอบใจตัวเองว่า อย่างน้อยคนที่ใช้ภาษาอังกฤษก็มีมากกว่าคนใช้ภาษาไทยละกันนะ….
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
เดี๋ยวพอกลับมาเมืองไทย ก็เก่งเองแหละคะพี่กุล อย่างพี่เอื้อ ซิลๆๆ