|
ลักษณะเฉพาะที่ไม่ดีของคนไทยในต่างแดน ภาค 4
มาถึงภาค 4 กันแล้ว ภาค 4 นี่เป็นข้อสังเกตเล็กๆ น้อย ส่วนตัว จริงๆ แล้วข้อนี้ไม่ใช่ลักษณะนิสัยไม่ดี และไม่ได้เป็นแต่คนไทย แต่เป็นกันทั้งโลก แต่เพื่อให้เข้ากับหัวข้อก็อ้างว่าคนไทยซะเลย ข้อสังเกตุนี้คือ คนไทยติดของแบรนด์เนม
ออกตัวก่อน เดี๋ยวใครจะมาด่าว่านายประกอบเหมารวม เอาเป็นว่าคนไทยส่วนใหญ่มักไม่ค่อยมีความมั่นใจในตัวเองนัก จึงต้องเสริมความมั่นใจให้กับตัวเองด้วยของมียี่ห้อ บางคนเป็นมาก ตั้งแต่หัวจรดเท้าต้องของแบรนด์ดังหมด บางคนก็เป็นน้อยหน่อย ของมียี่ห้อพอเป็นกระสาย บางคนจืดชืดหน่อย ทั้งตัวมีแต่ของไม่มียี่ห้อ เน้นแต่ประโยชน์ใช้สอยเป็นหลักก็มี
เนื่องจากข้าพเจ้าเอง เป็นคนไร้ยี่ห้อ ไม่ใช่ไม่ชอบหรือแอนตี้ของมียี่ห้อ แต่เป็นเพราะโครตจน ไม่ค่อยมีปัญญาจ่ายส่วนต่างค่ายี่ห้อ เลยซื้อของเน้นแต่ประโยชน์ใช้สอย 
ถ้าซื้อของมียี่ห้อก็จะเพราะเชื่อว่ายี่ห้อนี้มันดี มันทนเป็นหลัก แถมของบางอย่างมันก็มียี่ห้อทั้งนั้น เช่นนาฬิกา เครื่องใช้ไฟฟ้า ดังนั้นคำว่าติดยี่ห้อ เราจะขอมุ่งเน้นไปที่คนที่ติดยี่ห้อกับพวกสินค้าฟุ่มเฟือยเป็นหลัก และที่จะสังเกตุเห็นได้ชัด คือกระเป๋าผู้หญิง
มาอยู่ที่ UK ได้เจอนักเรียนไทยหลายคน เฉพาะที่ ม ไกลปืนเที่ยงนี่ น้องที่สนิทๆ หน่อยอย่างน้องปิ๊งนี่ เจ้าแม่ของแบรดน์เนมเลย ประเป๋านาฬิกาหรูมีเป็นกะตั้กๆ ช่วงน้องปิ๊งต้องย้ายมหา'ลัย ระหว่างช่วงเวลารอยต่อ น้องปิ๊งต้องกลับเมืองไทย เลยเอากระเป๋าที่ขนๆ ไม่ทันมาฝาก ตัวกระเป๋าแพงๆ ส่วนใหญ่น้องปิ๊งขนกลับไทยไปแล้ว เหลือแต่กล่องกระเป๋าใบใหญ่ๆ ใส่ของจุกจิกมาฝาก 3-4 กล่อง แต่ละกล่องคือกล่องกระเป๋ายี่ห้อ Hermes เป็นกล่องกระดาษหนาสีส้มสวยมาก แค่ค่ากล่องสงสัยใบหนึ่งก็อย่างน้อย 10 ปอนด์แล้ว นอกจากนั้น แค่กระเป๋าใส่เศษของกระจุกกระจิกที่น้องปิ๊งเอามาฝากไว้ ก็ใช้กระเป๋า Chanel ละ อิจฉาว้อย เพราะตัวเองยังใช้กระเป๋าเป้ ที่เค้าแถมมาตอนต่ออายุนิตยสารโน่น แถมขาดอีกต่างหาก
นักเรียนไทยที่ ม ไกลปืนเที่ยง บางคนก็ใช้ประเป๋าแบรนด์ ยี่ห้อที่ใช้ๆ กันก็มี Louis Vuitton, Prada, Hermes, Mulberry, Balenciaga, Fendi ไอ้สามยี่ห้อหลังนี่ ข้าพเจ้าก็เพิ่งรู้จักตอนแอบถามน้องสาวๆ หาข้อมูลเขียน blog นี้นี่เอง
ภาพประกอบ หาโหลดจากอินเตอร์เน็ต จำไม่ได้แล้วว่าจากไหน
ตอนประกอบไปเที่ยวลอนดอน ทุกวันเจะต้องเจอคนไทย รวมถึงนักเรียนไทย อย่างน้อยวันละ 1 คณะ เพราะคนไทยในลอนดอนเยอะมาก ๆ ยิ่งนักเรียนนี่ก็มีไม่น้อย ถ้าวันไหนเจอนักเรียนหญิงไทย ที่แต่งตัวดีหน่อย ทุกคนมักจะต้องใช้กระเป๋าแบรนด์เนมอย่างน้อยคนละ 1 ใบ
มีอยู่หนนึง ไปต่อรถไฟใต้ดิน เจอ สาว ไทยกลุ่มหนึ่ง 4-5 คน สังเกตุได้ว่า แต่ละคนใช้กระเป๋าหลุยฯกันครบทุกคนเลย ไม่มีใครแบกเป้ National Geographic แถมมาจากนิตยสารแบบประกอบซักคน
เรื่องของมียี่ห้อ ก็ต้องขอนินทาน้องเด็กเสริฟบ้านนาก่อน เด็กเสริฟร้านประกอบนี่ มีอยู่คนนึง เคยเป็นแม่บ้านฝรั่ง แต่หย่าแล้ว มีลูกสาวด้วยกันคนนึง ตอนนี้ก็ 3-4 ขวบแล้ว
แม้จะหย่ากัน แต่น้องเค้าก็ยังเอาลูกไปฝากสามีหรือแม่สามีเลี้ยงด้วย เวลาที่น้องเค้ามาทำงาน สัมพันธภาพแม้ไม่ได้เป็นสามีภรรยากันแล้วแต่ก็ยังดีอยู่
น้องบ้านนาทำงานเด็กเสริฟ ได้รายได้เป็นค่าแรงขั้นต่ำต่อ 1 ชม ก็ตกประมาณ 6 ปอนด์ แต่อาศัยว่าไหว้วานสามีให้ช่วยเลี้ยงลูกได้ ก็เลยทำงานเด็กเสริพได้เยอะหน่อย แต่รายได้เดือนหนึ่งก็ได้ราวพันกว่าปอนด์ ซักพันห้าพันหกได้ เรทนี้คือทำ 6 วันต่อสัปดาห์ แต่ละวันเที่ยงจรดดึก
มีอยู่วันนึง น้องเค้าก็มาทำงาน พร้อมสะพายกระเป๋าหลุยใบใหม่มาโชว์ด้วย เพิ่งไปถอยมาหมาดๆ ประกอบไม่รอช้า รีบสัมภาษณ์ทันที น้องเค้าก็บอกแบบเขินๆ ว่า อยากได้มานานแล้ว ใช้ค่าแรงแค่ week เดี่ยวก็ซื้อได้แล้ว แต่แม่อดีตสามีก็ทำท่าเหยียดๆอยู่เหมือนกัน ว่าอะไรกัน ต้องใช้กระเป๋าหลุยด้วยเหรอ เราก็รับฟังด้วยความเห็นใจ
ราคาของความมั่นใจ บางครั้งมันก็แพงไม่ใช่น้อยเลย 
| Create Date : 31 ตุลาคม 2554 |
|
3 comments |
| Last Update : 31 ตุลาคม 2554 22:42:00 น. |
| Counter : 2746 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 11 คน [