เศร้าจัง

เสียใจด้วยนะค่ะ แต่เชื่อว่าน้องอยู่บนโน้นต้องไม่เหงาแล้วก็มีความสุขมากๆแน่นอนค่ะ

บั๊บเบิ้ล แบ๊ม บุย สบายดีเป่าค่ะ ได้ไปเที่ยวที่ไหนกันอีกเป่า เอารูปมาให้ดูบ้างนะค่ะ

บู้ อยู่บนโน้นคงมีความสุขแน่นอนค่ะ ไม่แน่นะ อาจเป็นเพื่อน กะ ปิงปิง ด้วยก็ได้ แต่ปิงปิง ขึ้นไปวิ่งเล่นบนโน้นก่อนลู้ นะ ต้องเป็นรุ่นพี่แน่เลย อิอิ

คิดถึงจังเลย แล้วพา เด็กๆ ไปเที่ยวที่ไหนมั่งคะ

น่ารักกันจังเลยนะคะ

บู้บี้เอ๊ย หนูรู้ไหม ว่าหนูน่ะโชคดีแค่ไหน

ยังมีอีกหลายล้านชีวิตที่ไม่เคยรู้จักคำว่ารัก

แต่สำหรับหนู แม่ฟู้รับรู้ได้ว่าชีวิตของหนูเต็มเปี่ยมไปด้วยรัก ทั้งที่หนูมอบให้พี่วีแลม่ามี๊และที่พี่วีกับม่ามี๊มอบให้หนู

ไม่ว่าหนูจะอยู่ที่ตรงไหนที่เรามองหนูไม่เห็น ที่แน่ๆหนูอยู่ในใจของคนหลายๆคน

รวมรูปได้น่ารักมากค่ะ เป็นความทรงจำที่ดี เกํบไว้ให้ระลึกถึงและมีกำลังใจสู้ชีวิตต่อไป

น้องเค้าน่ารักมากๆเลยนะคะในเวลาที่เค้าแข็งแรงสมบูรณ์ แต่พอเวลาเค้าป่วยดูเศร้ามาก เค้าเป็นอะไรถึงไปสวรรค์ล่ะคะ ไม่ทราบมีที่มาที่ไปเค้าในบล๊อกหรือเปล่า แต่เดี๋ยวจะกลับมาหาอ่าน อยากทราบว่าเค้าเป็นอ่ะค่ะ

ตั้งแต่เลี้ยงน้องหมามายังไม่เคยมีใครจากไป แต่ตอนนี้น้องหมาตัวนึงที่กรุงเทพก็อายุมากแล้ว ฟันร่วงเกือบหมดแล้วค่ะ เดือนหน้ากำลังจะไปเยี่ยมเค้าแล้ว หวังแต่เพียงให้เค้ามีชีวิตต่อไปอีกนานเท่าที่เค้าจะอยู่ได้

ขอบคุณมากๆนะคะที่ไปให้กำลังน้อง Giant ที่บลีอคค่ะ อยากเห็นเค้าแข็งแรงไวๆ และพยายามทำทุกอย่างที่จะทำได้เพื่อให้เค้าได้มีชีวิตที่ดีเติบโตแข็งแรง

ถ้ายังไงดิฉันขออนุญาติแอดคุณไว้เป็นเพื่อนในบล๊อคนะคะ จะได้กลับมาอ่านได้ง่าย และเดี๋ยวทำอะไรเสร็จแล้วจะได้มาตามอ่านเรื่องราวของน้องๆเค้าต่อค่ะ เพราะเห็นมีหลายบล็อคที่เกี่ยวกับน้องหมาด้วย

มีความสุขนะคะ

ป่านนี้บู้บี้กำลังอบรมน้องส้ม - น้องใหม่ อยู่บนสวรรค์แล้วมั้งค่ะ...ยังไงฝากให้บู้ช่วยดูแลน้องส้มแทนพี่คนนี้ด้วยนะค่ะ.....

ขอบคุณค่ะ.....อยากจะเขียนให้มากกว่านี้..แต่ไม่ไหวแล้วค่ะ.....

แวะมาทักทาย สบายดีมั๊ยคะ

เค้าไม่อ่านนะ
เค้าเห็นรูปบู้เค้าก็ scroll down ลงมาเลย

:D

ลอกข้อสอบ=p o o k p u i=

เช่นกัน....

อ่านได้สามบรรทัด....

ยิ่งพอเห็นรูป ต้องฟาสท์ ฟาสท์ และฟาสท์ เท่านั้น....

เห็นผ่านเร็วๆ ยังจะ...

อ่ะนะ...

เจ๊แหนมคิดถึงวีและเด็กๆนะ
แต่ด้วยวาระ "กรรมกร" อยากเป็น "กรรมกิน"
งาน งาน และ งาน

ทำให้มาบ้างหายไปบ้าง....

แต่ก็คิดถึงเสมอจ๊ะ

มา Merry Christmas ค่ะ

สองปีผ่านไป ไวเหมือนโกหก..

บู้จ๋า หนูกำลังทำอะไรอยู่ที่ไหนน้อ
พวกเราทุกคนคิดถึงหนูเสมอนะจ๊ะ

ลูกแข็งแรงดี ฟันเขี้ยวหลุดไปซี่นึงแล้ว ต้องเย็บเหงือกด้วย เพราะเหงือกอักเสบ
เวลาลูกนอนหลับลิ้นเลยโผล่เหมือนหนูเลย แบร่ๆ :P

น้องแบมน้องบุยสร้างสีสันในบ้านได้เป็นอย่างดี
แบ๊มถอดแบบความซ่าจากหนูมาเปี๊ยบ แต่มันก็ขี้กลัวด้วย ชอบกลัวอะไรไร้สาระ ร่มเงี้ย ถุงพลาสติกเงี้ย ^^"

บุยผ่าขาเรียบร้อยดี ตอนนี้ก็เริ่มซ่าล่ะ ช่วงไหนซ่ามากหน่อย พี่วีเรียกมันว่า พิตบุย 55555


หม่ามี้ก็สบายดีตามสภาพ.. สองเดือนก่อนหกล้มกระดูกเท้าซ้ายร้าว ต้องใส่เผือกกันอยู่นาน
หม่ามี้เขาเลยหาเรื่องอู้ ไม่ไปทำงานล่ะบู้ วันๆ นั่งเปิดอีแมวอยู่กะบ้าน แต่ตอนนี้ไปทำงานได้แล้ว
คุณอารีย์ให้ยืมรถเกียร์ออโต้มาใช้ อู้มะได้แล้ว ฮ่า


คิดถึงหนูนะ จุ๊บๆ

บู้จ๋า

เจ๊ฮอลล์ตามบู้ไปอยู่บนสวรรค์แล้วนะ วันที่ 4 ต.ค. 2552 นี่เอง.. ตรงกับวันเกิดครบ 16 ขวดของเค้าพอดี
(พี่วีว่านะ ป่านนี้หนูคงจะได้เจอกันแล้วแหละ แล้วไม่ต้องไปแข่งอะไรกันนะ ยกให้เป็นสาวสองพันปีทั้งคู่แหละ ^^)


เจ๊ฮอลล์มีเนื้องอก พี่บีตัดสินใจเอาออก มาทำที่มหิดลเมื่อวันที่ 1 นี่เอง
ผ่าเสร็จวันแรกก็ไม่มีอะไร ฟื้นตัวตามสภาพ แต่หลังจากนั้นสิ แย่เลย เห็นว่าเกิดไตวายเฉียบพลัน แล้วทุกๆ อย่างก็ค่อยๆ แย่ลง แย่ลง..

..เหมือนหนูเด๊ะ T_T



แต่เจ๊ฮอลล์ดีกว่าหนู ตรงที่ว่าเค้าไม่ต้องทรมานมาก สามวันเค้าก็ไปแล้ว
หนูสิ อดทนอยู่ได้ตั้งยี่สิบวัน



คิดถึงหนูขึ้นมาจับจิตจับใจเลย

พี่วีต่อมน้ำตาแตกอีกตามเคย...
เล่าให้หม่ามี้ฟังเมื่อตอนขับรถกลับจากบ้านโป่ง มี้ก็ทำเฉไฉฮาเฮกลบไว้
มาอ่านทู้เอาเมื่อตอนหัวค่ำ มี้ก็ยังทำเป้นขำทีวีกลบเกลื่อน พี่วีรู้ :P
..แต่ก็ดีแล้วล่ะ อย่าให้หม่ามี้เศร้ามาก ไม่ดีเนอะ



วันนี้กอดเลยลูกมากเป็นพิเศษ แต่ไม่กอดฟรีหรอกนะ ต้องเอาหนมไปแลก lol


หนูไม่ต้องรีบชวนลูกไปอยู่ด้วยเลยนะ ให้บับเบิ้ลอยู่กับพี่วี หม่ามี้ เจ้าหนูแบม ยายกระบวย ไปนานๆ ก่อนนะ

แล้วก็ขออย่าให้ลูกเป็นอะไรร้ายแรง เจ้าแบ๊มเจ้าบุยด้วยเหมือนกัน หม่ามี้อีก
เดี๋ยวพี่วีจะเหงา..




นะบู้นะ

16 เมษายน 2554

บับเบิ้ลจากพี่วีและหม่ามี้ไปอยู่กับหนูแล้ว ...หนูได้เจอกันแล้วใช่ไหมจ๊ะ?

ลูกเลือกเวลาได้เหมาะสม ให้พี่วีและหม่ามี้(อากงด้วย) ได้อยู่กับหนู ดูแลหนูจนวินาทีสุดท้าย

ระยะเวลาแค่หนึ่งสัปดาห์เท่านั้น จะว่าเร็วก็เร็วมาก จะว่าช้าก็ช้าเหมือนกัน
เพราะลูกให้เวลากับพวกเรามาถึง 17 ปีแล้ว (มากกว่าของหนูอีกแน่ะ)
พี่วีนับนิ้วไว้แล้ว 17 ปี 2 เดือน 24 วัน เทียบกับของหนู 15 ปี 10 เดือน กับอีกกี่วันหนอ
ลูกทำลายสถิติหนูนะจ๊ะ ^^

ส่วนหนึ่งคงเพราะน้องแบมกับน้องบุย มาช่วยกระตุ้นให้ลูกได้มีกิจกรรมนู่นนี่ ไม่ได้นอนเป็นหมาแก่ไปวันๆ

ลูกจากไปเพราะปอดอักเสบ
ก่อนหน้าที่เราจะไปอนันตศิลากัน ลูกไอเหมือนมีอะไรติดคอ พี่วีเลยชวนหม่ามี้พาลูกไปหมาหมอก่อนดีกว่า

หลังจาก x-ray แล้ว หมอหน้าเครียดผิดไปจากตอนแรกที่เจอ (ทีแรกหมอยังตกใจ อายุ 17 จริงเหรอเนี่ย :P)
หมอบอกว่า ปอดลูกอักเสบ ปกติแล้วควรจะมองเห็นเป็นสีดำ แต่ของบับเบิ้ลเป็นสีขาวเยอะมาก..
หลอดลมก็ตีบด้วย นี่เป็นสาเหตุที่ทำให้ลูกมีอาการอย่างทีว่า
หมอให้ลูกแอดมิททันที พี่วีขอต่อรองให้ลูกไปเที่ยวก่อนซักสองคืน ..หมอไม่ยอม - -"

ลูกได้อยู่ในตู้ ให้อ๊อกซิเจน ลูกก็ยอมแต่โดยดี ไม่รู้เพราะไม่มีซี่ลูกกรงให้แทะเลือดอาบอย่างหนูรึเปล่า

ลูกถูกทิ้งเหมือนคราวต้องผ่ามดลูก - ที่หนูได้ฉายเดี่ยวที่ซันเซท จำได้ไหมจ๊ะ

จากสามคืน เราลดเหลือสองคืน ทั้งๆ ที่พี่วีอยากให้หม่ามี้ได้พักผ่อน ลั้นลาสมใจอย่างที่หม่ามี้ตั้งใจ (แต่พี่วีก็หน้าบูดใส่หม่ามี้เรื่อย เวลาที่หม่ามี้กินของผิดระเบียบ ^^")
เรามารับลูกกลับบ้าน วันแรกที่เจอ ลูกก็ยังลั้นลาอยู่เลย พี่เจ้าหน้าที่เอายายัดอาหารลูกก็กินง่ายแต่โดยดี ยังตะกละ..ว่างั้น 555

วันต่อๆ มา พุธ พฤหัส ศุกร์ ลูกต้องมาพ่นยาขยายหลอดลม(หม่ามี้เรียกรมควัน ..บั๊บรมควัน lol)
พี่วีเป็นคนพามา ให้หม่ามี้อยู่บ้านพักผ่อนกับอากง


สองวันหลัง ได้เจอหมอติ๊ก รู้สึกอุ่นใจ อ่อ! หมอเปี๊ยบลาออกไปแล้วนะ
วันศุกร์ ลูกไม่ยอมกินข้าว พร้อมกับเริ่มมีอาเจียน จับอ้าปากยัดยา(เม็ดบะเริ่ม!) ยังไงก็ไม่สำเร็จ ลูกงับพี่วีตั้งหลายที ..ไม่กินก็ไม่ต้องกิน ฟ้องหมอหมอก็จับเสียบน้ำเกลือทันที พร้อมกับเจาะเลือดหนูไปดู
ปรากฎว่า ค่าไตพรวดไป 3 ทั้งๆ ที่เมือวันเสาร์ที่แล้วเพิ่งจะ 1 !!!
ค่าไอ่นู่นไอ่นี่ก็พร้อมใจกันขึ้นตามมา หมอติ๊กบอกว่าเป็นไปได้จากการกินยา ผลข้างเคียงกระทบกันไปมา ว่างั้น (ถ้างี้จะกินทำไมฟระ?)
จบน้ำเกลือธรรมดาก็ต่อด้วยน้ำเกลือสำหรับโรคไต (พ่นยาเรียบร้อยแล้ว)
หนนี้ใช้เวลา 4 ชั่วโมง นานหน่อย พี่วีเลยกลับบ้านไปกินข้าวเย็นกับอากงก่อนแล้วค่อยมารับลูก

หนนี้ลูกอยู่ชั้นสอง กรงปูนใหญ่มากกก ลูกนอนไม่มีแรง ไม่ได้เดินไปเดินมา คางเปียกอีกต่างหาก - -"
กลั้นใจถามหมออย่างที่หม่ามี้ถามพี่วี "ข้างในมันไม่ไหวแล้วรึเปล่าหมอ"
หมอเด็กๆ (ไม่ใช่หมอติ๊กแล้ว หมอติ๊กออกเวร 5 โมงเย็น) บอกว่า ก็ใช่ แต่ถ้าเค้ายังกินได้ รักษาไปตามอาการ ทั้งอาการโรคไตและปอด ก็ยังสบายๆ อยู่ ระหว่างนี้ก็มาพ่นยา วันจันทร์นัดหมอโรคหัวใจตามนัด..

คุยกับหมอลูก ลูกร้องขึ้นมาแอ๊กนึง ..อยากกลับบ้านแล้วใช่ม้า ^^
พี่วีคุยอยู่ได้ บั๊บอยากกลับบ้านนนนนน

กลับมาบ้าน ลูกดูไม่มีเรี่ยวไม่มีแรงเอาซะเลย พี่วีแหกกฎหมอ ต้มตับให้กินลูกยังเมิน!!
(มีแต่แบ๊มบุยมานั่งรอกินน้ำลายหก บุยพยาย้ามมม จะกินให้ได้ นี่มันยาป้าหนูเฟ้ยยย :P)

ข้าวกินไม่ลงไม่เท่าไหร่ แต่พอพี่วีเห็นลูกเดินไปทำท่าจะกินน้ำแต่ก็กินไม่ลงนี่สิ แป้วแล้วบู้เอ๊ยยย
หมอบอกให้งดน้ำงดอาหาร จะได้ไม่อาเจียน ถ้ายังฉี่ได้-ไม่มีอะไรน่ากลัว
แต่นี่ลูกไม่ฉี่ พร้อมกับมีอาการขย้อนบ่อยมาก ออกมาเป็นน้ำลายสีน้ำตาลอ่อน.. ยาใช่ไหมบั๊บ?

นอนๆ อยู่ ลูกก็หายใจแรง
นอนๆ อยู่ ลูกก็ลุกพรวด มาขย้อน

แบ๊มบุยหนีขึ้นห้องแอร์ไปแล้ว ลูกเดินไปนอนกับหม่ามี้ตรงเตียงหน้ากระจกระหว่างรอพี่วีอาบน้ำเก็บของ
..ลูกสงบ นอนนิ่งเลย ^_^


ขอยืมกรงน้องบุยมาให้ลูกนอนชั่วคราว ลูกจะได้ไม่ต้องเดินไปเดินมาให้เหนื่อย แต่พี่วีก็สังเกตได้ว่าลูกไม่มีแรงแม้แต่จะขยับตัว..
อยู่ลูกก็ทำท่าจะลุกขึ้น เอาวะ นอนข้างนอกด้วยกันก็ได้ ก็อุ้มลูกมานอนที่พี่วี ..พี่วียอมนอนพื้นไม้!

กอดไป ลูบไป เช็ด(น้ำลาย)ไป ได้หลับบ้างนิดหน่อย
ลูกสงบนิ่งดี แต่การหายใจเริ่มทำให้พี่วีแป้วมากขึ้นเรื่อยๆ
ฟังดูก็รู้ ว่ามีน้ำในปอดลูก ทำให้ลูกหายใจไม่ถนัด นอนคว่ำอยู่ก็มีอาการขย้อนออกมาเรื่อยๆ บางครั้งถึงกับพ่นน้ำออกทางจมูก T_T

[หมอเมื่อเย็นบอกไว้ว่า การรักษาโรคไตกับโรคหัวใจมันคนละทางกัน "ไต ต้องได้น้ำเกลือช่วย แต่หัวใจ ไม่ชอบน้ำ"
วิธีการรักษาบับเบิ้ลเลยออกจะแย้งกันอย่างไม่รุ้จะทำยังไงดี]

กว่าลูกจะยอมนอนตะแคงได้ ก็จับกันหลายครั้งอยู่ ..แต่ก็เหมือนว่า นอนตะแคงสบายตัวกว่า ลูกนิ่งกว่าตอนนอนคว่ำเยอะเลย


ตีสอง ลูกเริ่มครืดคราดมากขึ้น เริ่มสูดหายใจมากขึ้น อุ๊อุเริ่มออกมา เหมือนอย่างหนูคราวนั้น.. พี่วีเช็ดให้ลูกสะอาดไม่ต้องห่วง เอาผ้ารองซับของหนูมาใช้ด้วย

แล้วก็ไม่รู้ว่าพี่วีนึกยังไง ปลุกหม่ามี้ให้ตื่นมาอยู่กับลูก พี่วีอุ้มหนูขึ้นนอนบนหมอน อยู่ตรงหน้าหม่ามี้เลย
ระหว่างที่พี่วีสาละวนกับการจัดท่า กับการเช็ดตัวให้ลูก ลมหายใจเฮือกสุดท้ายของลูกก็หมดลง ..บนอ้อมกอดหม่ามี้ที่หนูกับลูกรักและรักหนูกับลูกมากที่สุดในโลก (ไม่น้อยกว่าพี่วีแน่นอน)






ขอให้บับเบิ้ลหลับให้สบาย หมดเวลาของลูกตรงนี้แล้ว
จิตใจจะเข้มแข็งขนาดไหน แต่ร่างกายไม่ไหวแล้ว


พี่วีรู้ว่าใจหนูและลูกยังอยู่กับเรา ไม่ได้ไปไหนเลย เราห่างกันแค่เพียงร่างกายเท่านั้นเอง ..เนอะ..

คราวนี้ ถึงตาหนูทั้งสอง ช่วยพี่วีดูแลหม่ามี้
ให้หม่ามี้แข็งแรง เข้มแข็ง มีกำลังใจต่อสู้กับโรค อยู่กับพี่วีไปอีกนานๆ ...นะจ๊ะ



หนูต้องช่วยพี่วีดูแลน้องแบมน้องบุยด้วย ให้น้องสุขภาพแข็งแรง อยู่เป็นเพื่อนพี่วีหม่ามี้ไปอีกนานๆ เช่นกัน

สองวันที่ผ่านมา แบ๊มกลายเป็นเด็กมีปัญหา ขู่เอาเรื่องบุยบ่อยจนบุยเป็นโรคประสาทไปแล้วมั้ง

สองหมาน้อยคงรับความเครียด ความเศร้าไปจากพี่วีหม่ามี้
..สัญญาว่าจะกลับมาสดใสในเร็ววัน ไม่ให้สองหมาน้อยเครียดนานจ้ะ







อืมมมม ต่อไปเราจะเรียกกันยังไงดีน้อ..
เรียกสองหมาไม่ได้ล่ะ เด่วจะซ้ำและฉับฉน
เรียกสองหมาน้อย กับ สองหมาใหญ่ ดีมั้ยเอ่ย

(บับเบิ้ลไม่ยอมชัวร์!! เพราะเขาเป็นลูกหมาเด็กมาแต่ไหนแต่ไรแล้วนิ lol)

5 ปีผ่านไป ...ไวเกิ๊นนนนนนนนน

miss you both na ja

20062018 ครบ 11 ปี
ยังคิดถึงอยู่ ยังนินทาอยู่


แบมบุยก็แก่ไปตามปีที่หนูจากไป