Bloggang.com : เจ้าการเวกเสียงหวาน : -: Piano no Mori : Isshiki Makoto

-: Piano no Mori : Isshiki Makoto

ป้ า ด . . ด ขอปาดหน้า Nodame Cantabile หน่อยนะ จำได้ราง ๆ ว่าเคยไปอ่านเจอ comment เรื่องนี้ใน pantip จึ๋งนึงว่า เนื้อเรื่องดี อะไรทำนองเนี้ย อ่าน KYO จบ พักสายตาไป 2 วัน ไม่รู้อะไรดลใจให้หยิบมาอ่าน ทั้ง ๆ ที่วางอยู่ติดกับน้องโนะมานานแสนนาน ก็ไม่เคยเหลียวแล ก็ใครหนอช่างตั้งชื่อเรื่อง วัยกระเตาะ ตึ่ง ตึง ตึ๊ง เฮ่อ..ทำไปได้ ไม่เห็นใจคนซื้อมั่งเลย เวลาไปถามหาที่ร้าน .."น้องคะ.. มี วัยกระเตาะ ตึ่ง ตึง ตึ๊ง มั๊ย??"

มันช่าง contrast กับวัยของคนซื้อเสียจริง ๆ

Piano No Mori (แปลว่า The Piano Forest ป่าเปียโน) หรือชื่อภาษาอังกฤษว่า The Perfect World Of KAI หรือชื่อภาษาไทยว่า วัยกระเตาะ ตึ่ง ตึง ตึ๊ง (ใครตั้งชื่อวะ!!) ผลงานของ Isshiki Makoto พิมพ์ครั้งแรกเมื่อปี 1998 - ปัจจุบัน Jp. ออกถึงเล่ม 16 (ยังไม่จบ) ตอนที่รู้ครั้งแรกก็งง ๆ นี่มันเกิน 10 ปีแล้วนะ'จารย์ เฉลี่ยแล้วเขียนปีละ 0.73 เล่มเองนะ ....คือจริง ๆ แล้วอาจารย์แกป่วย เลยหยุดไปตั้งแต่ปี 2002 กลับมาอีกทีตอนปี 2006 แต่ลายเส้นแกไม่เปลี่ยนไปเลย ไม่เหมือนคนที่หยุดวาดไปนาน ๆ แล้วกลับมาวาดใหม่ ก็เลยเดาเอาเองว่า ระหว่างที่หยุดพัก อาจารย์แกคงแอบวาดแหละ วันละกรอบสองกรอบ ไม่รีบร้อน ลายเส้นก็เลยคงที่ ไม่เปลี่ยนแปลง ...ที่สำคัญ แอบนึกดีใจที่เพิ่งเอามาอ่าน ถ้าอ่านตั้งแต่แรกแล้วต้องรอเงกขนาดนี้คงโบกมือลาไปแล้ว

..

Piano No Mori เป็นเรื่องของ อิจิโนเสะ ไค เด็กน้อยวัย 11 ปีผู้มีพรสวรรค์ด้านนักเปียโน ไคก็เป็นลูกของ "เรจัง" หญิงขายบริการ อาศัยอยู่ที่ "ชายป่า" ซึ่งถือเป็นแหล่งเสื่อมโทรมของเมือง เพราะเต็มไปด้วยสถานเริงรมย์และอบายมุขมากมาย เรื่องนี้ทำให้ไคถูกเพื่อนที่โรงเรียนล้อบ่อย ๆ แต่ไคต่างจากเด็กอื่นคือ ไครักแม่มาก ไม่สนใจว่าใครจะว่ายังไง ไม่เก็บกดหรือน้อยเนื้อต่ำใจ กลับกันคือ ถ้าใครล้อมาก็ด่ากลับ เตะมาก็ต่อยกลับ จนบางครั้งถึงขั้นลงไม้ลงมือกันใหญ่โต

ไคมีของเล่นชิ้นสำคัญคือเปียโน เป็นแกรนด์เปียโนที่ถูกทิ้งอยู่ในป่าหลังบ้าน ทุกคนจะบอกว่าเปียโนเสียแล้ว ดีดก็ไม่มีเสียง แต่ไคสามารถทำให้มีเสียงได้ ทุก ๆ วันไคจะมาเล่นเปียโนในป่าอย่างมีความสุข ..ชีวิตของไคเปลี่ยนไปเมื่อได้เจอกับคนสองคน

คนแรกคือ อามามิยะ ชูเฮ เพื่อนใหม่ที่เพิ่งย้ายมาเรียน ชูเฮถูกตั้งเป้าหมายในชีวิตว่า ต้องเป็นนักเปียโนแบบพ่อ ต้องเรียนเปียโนตั้งแต่เล็ก พอมาเจอกับไค ได้ฟังเปียโนอันมีเสน่ห์ ได้รับรู้ถึงความสุขในการเล่นเปียโนของไค ก็กลับรู้สึกว่าสิ่งที่ตัวเองต้องพยายามและเสียสละมาตลอดนั้น ช่างไม่มีความหมายเสียเลย

คนที่สองคือ อะจิโนะ โซสุเกะ ครูสอนดนตรีที่โรงเรียน อะจิโนะเคยเป็นนักเปียโนชื่อดัง แต่อุบัติเหตุทางรถยนต์ทำให้เขาไม่สามารถเล่นเปียโนได้อีก ต้องออกจากวงการและมีชีวิตอยู่ไปวัน ๆ จนวันหนึ่ง อามามิยะ มาเล่าถึงเปียโนในป่าที่มีแต่ไคเท่านั้นที่เล่นได้ ทำให้ครูอะจิโนะต้องเข้าไปในป่าเพื่อพิสูจน์อีกครั้ง และวันนั้นเองที่ครูอะจิโนะได้เห็นพรสวรรค์ของไค ยิ่งรู้ว่าไคผูกพันกับเปียโนหลังนั้น ที่ครั้งหนึ่งเขาซึ่งเป็นเจ้าของได้ยกให้คนอื่นเพราะตนเองไม่สามารถเล่นได้อีกแล้วนั้น ก็รู้ว่าเปียโนได้เลือกเด็กคนนี้แล้ว วันนั้นเองที่อะจิโนะรู้สึกถึงความหมายของการมีชีวิตอยู่อีกครั้ง

ไคคล้ายกับน้องโนะตรงที่มี "หูเทพ" แค่ฟังก็รู้แล้วว่าเสียงเปียโนเพี้ยน และความจำดี ฟังเพลงแล้วก็จำไปเล่นได้ (ก็อ่านโน้ตไม่เป็นนี่นา) เรจังแม่ของไคอยากให้อะจิโนะพาไคออกไปจากชายป่า แต่เจ้าตัวน้อยไม่ยอมเพราะเป็นห่วงแม่ สุดท้ายก็พบกันครึ่งทางคือ ยอมออกจากชายป่า แต่ไม่ยอมห่างจากแม่ และต้องให้อะจิโนะเป็นคนสอนเปียโน ตลอดเวลาที่ออกจากชายป่า ไคเรียนหนังสืออย่างหนัก แอบทำงานพิเศษเพื่อหาเงินและซ้อมเปียโนไปด้วย 5 ปีต่อมา (เล่ม 8) ไคโตเป็นหนุ่มน้อยแล้ว (( ถึงตอนนี้อยากจะถามคนตั้งชื่อเรื่องจังว่า ตอนตั้งชื่อเรื่องเนี่ย..คิดว่าเจ้าไคจะไม่โตขึ้นบ้างเลยเหรอ..เฮ่อ

)) กำลังเข้าร่วมการแข่งขันเปียโนโชแปงโลก ณ กรุงวอร์ซอ ประเทศโปแลนด์ ตอนนี้ค้างอยู่ที่เล่ม 15 ไคกำลังจะบรรเลง Prelude Op.28 12 บทเพลง

เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อ ใครที่อ่านเล่ม 16 แล้ว (Jp. version ที่เพิ่งวางแผงเมื่อ 8/2009) มาสปอยล์หน่อยสิ อยากรู้ว่าจะเป็นไงต่อ เหตุการณ์กำลังชวนติดตามมาก ๆ เพราะงานนี้มีแต่งคู่แข่งเขี้ยวลากดินทั้งนั้น แม้แต่ อามามิยะ เพื่อนเก่าก็ลงแข่งด้วย .....

..

ตอนที่อ่านแล้วประทับใจมีอยู่หลายตอน แต่ที่ชอบมาก ๆ ก็...
1) ตอนที่แพ้ตกรอบในการแข่งขันครั้งแรกในชีวิตและเปียโนจากไป
ในการแข่งขันครั้งนั้น ไคได้รู้จักกับความสุขของการเล่นเปียโน ทั้งเสียงปรบมือ เสียงโห่ร้องของผู้ชมเป็นครั้งแรก แต่แล้วก็ต้องตกรอบเพราะความงี่เง่าของกรรมการ อดเล่นเพลงวอลซ์หมาน้อย (Little Dog Waltz) ของโชแปง ทำเอาไคเฮิร์ทมาก ไม่ยอมแตะเปียโนไปหลายวัน ฝนตกก็ไม่เอาผ้าไปคลุมให้เหมือนทุกครั้ง แต่ก็ยังมาทำท่าเล่นเพลงวอลซ์หมาน้อยทั้งที่เล่นไปก็ไม่มีเสียง (ต้องใช้เปียโนธรรมดา เพราะเปียโนของไคตั้งสายคนละแบบทำให้เล่นเพลงของโชแปงไม่ได้) ทำท่าไปแต่ในใจก็ร่ำร้องอยากเล่นเปียโนมาก ๆ จนตัดสินใจวิ่งไปที่ห้องซ้อมท่ามกลางสายฝน แต่ยังไปไม่ถึงก็เกิดเหตุฟ้าผ่า ไฟไหม้ที่ชายป่า ไคจึงรีบกลับบ้านด้วยความเป็นห่วงแม่ แล้วก็ได้เห็นภาพสะเทือนใจที่เปียโนสุดที่รักโดนไฟไหม้พังทลายไปต่อหน้าต่อตา เป็นตอนที่คนอ่านเศร้ามาก สงสารไคสุด ๆ

2) ตอนที่เจอกับเปียโนแก้วและได้เล่นคอนเสิร์ตข้างถนน ทำเอานักดนตรีที่ร่วมแสดงทั้งหลายอ้าปากค้าง คนมามุงดูกันมากมาย ได้เล่น วอลซ์หมาน้อย ต่อหน้าคนนับร้อย วันนั้นทำให้ไครู้ใจตัวเองว่า เปียโนคือชีวิต ..ตัวเองคงมีชีวิตอยู่ไม่ได้ถ้าขาดเปียโน

3) ตอนคุกเข่าขอร้องให้ครูอะจิโนะสอนเปียโน ..."ผมมีสิ่งที่จำเป็นครบทุกอย่างแล้ว ก็เหลือแต่ทำจริงเท่านั้น ..ครูเป็นคนบอกผมเองนี่นา"

4) ตอนก่อนขึ้นแสดงในรอบแรก ของการแข่งขันเปียโนโชแปง ที่โปแลนด์ แล้วไคขอจับมือครูอะจิโนะแล้วบอกว่า "ไว้เป็นมงคลคุ้มครอง" รู้สึกเลยว่า ไครักและเคารพครูอะจิโนะมาก พร้อมกับก้าวขึ้นเวทีด้วยความมั่นใจ และบอกกับตัวเองว่าไม่มีอะไรต้องกังวลเพราะไม่ได้มาถึงจุดนี้เพียงลำพัง

..

พูดถึงมังงะดนตรีคลาสสิค ใคร ๆ ก็ต้องนึงถึงน้องโนะกะจิอากิเซมไป แต่ก็อยากจะขอฝากเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะคะ ลายเส้นไม่ได้เลิศเลอเพอร์เฟค แต่อ่านแล้วจะรู้สึกอบอุ่นละเมียดละไม แถมบางครั้ง เหมือนจะได้ยินเสียงเปียโนแว่วออกมาจากหนังสือด้วยค่ะ แถมการันตีด้วยรางวัล Grand Prize for best manga จากงาน 2008 Japan Media Arts Festival ด้วยนะคะ

..

เรื่องนี้ได้ทำเป็น anime จอเงิน ฉายเมื่อปี 2007 ยังไม่ได้ดูเลย แต่คนที่เขาดูแล้วชมว่าดี ต้องรีบไปหามาดูมั่งแล้ว

Create Date : 17 พฤศจิกายน 2552

Last Update : 20 พฤศจิกายน 2552 12:58:44 น.

6 comments

Counter : 2443 Pageviews.

น่ารักมากเลยค่ะเรื่องนี้

อป.เคยดูแต่เวอร์ชั่นanimeค่ะ ซึ้งงและให้แง่คิดมากเลย..

ที่สำคัญ ทำให้ผู้ใหญ่อย่างเราอยากเล่นเครื่องดนตรีเป็นซักอย่าง..แต่เคยเรียนมาหลายอย่างแล้ว แค่อ่านตัวโน้ตยังไม่ผ่านเลย งืออ

โดย: อป (apple_cinnamon

) วันที่: 17 พฤศจิกายน 2552 เวลา:19:13:20 น.

ตอบ อป.

ที่ อป เขียนมาทั้งหมดน่ะ.. ใช่เลย

อ่านแล้วประทับใจมาก เรื่องดนตรีก็ด้วยตั้งแต่ Nodame แล้ว เพียงแต่อันนั้นแค่อยากฟังดนตรี Classic แต่พอมาเจอน้องไค โหย..อยากเล่นเปียโนอ่ะ แต่ทักษะในทางดนตรี-กีฬาเนี่ย..ต่ำเตี้ยติดดินอย่างน่าใจหาย ..เฮ่อ

โดย: เจ้าการเวกเสียงหวาน

วันที่: 17 พฤศจิกายน 2552 เวลา:20:53:02 น.

อป.ซื้อดีวีดีมาตอนไปเที่ยวญี่ปุ่นน่ะค่ะ ง่า..เลยไม่มีซับ

ไม่งั้นก็จะทอดสะพานเสนอตัวให้ยืม

แต่คิดว่าพวกร้านแถวสยามที่ขายซีรี่ย์ญี่ปุ่นเกาหลีน่าจะมีนะคะ เห็นบางร้านมีอนิเมะเต็มเลย เรื่องนี้ก็ดังด้วย^^

โดย: อป (apple_cinnamon

) วันที่: 19 พฤศจิกายน 2552 เวลา:9:36:07 น.

แวะมาอีกรอบ เคยอ่านเรื่องนี้แล้วยังคะ กำเนิดผู้กล้าซานาดะ อป.พึ่งอ่านไปเอง ไม่รู้ว่าวางแผงนานแล้วยัง

เนื้อเรื่องผ่านไปสองเล่มยังสนุกสู้เคียวไม่ได้ แต่ก็มีเค้าอยู่ ต้องรอเล่มต่อๆไป (ไม่รู้เป็นอะไรผู้หญิงในเรื่องอึ๋มเว่อร์พอๆกับเคียวเล้ยย

)

แถม..น้องซาสุเกะเวอร์ชั่นนี้เป็นหนุ่มแล้ว เอิ๊ก

คนด้านซ้ายเสื้อเขียวน่ะค่ะ

โดย: อป อีกแล้ว (apple_cinnamon

) วันที่: 19 พฤศจิกายน 2552 เวลา:9:52:51 น.

ตอบ อป

ที่ร้านก็มีเหมือนกัน เล่ม 1 กะเล่ม 2 เคยเปิดผ่าน ๆ เหมือนกัน ยังนึกอยู่เลยว่าเขาพยายามวาดให้เหมือนตัวละครใน KYO จังเลย (ทั้งรูปร่าง-หน้าตา-ทรงผม) แต่ไม่ค่อยชอบลายเส้นก็เลยยังไม่ได้ลองอ่าน

โดย: เจ้าการเวกเสียงหวาน

วันที่: 19 พฤศจิกายน 2552 เวลา:10:28:53 น.

อยากให้มีบทความเรื่อง ผีซ่าส์กับฮานาดะด้วยครับ

โดย: น้องแนนแฟนคลับลำดับที่หนึ่ง IP: 180.183.211.138 วันที่: 16 มกราคม 2553 เวลา:1:08:26 น.