....

เสียงฝีเท้าม้าลากรถวิ่งเหยาะเบาๆ ไปตามถนนที่ค่อนข้างเงียบในยามเช้าของเมืองลำปางดังสลับกับเสียงยวดยานที่แล่นผ่านไป ทว่าคนในรถกลับนั่งเงียบอยู่เป็นครู่ ก่อนที่ฝ่ายหญิงจะเป็นฝ่ายทำลายความเงียบนั้นขึ้นมาก่อน หล่อนหันไปมองคนนั่งข้าง เรียวปากบางแย้มยิ้มออกจางๆ ยามที่เอ่ยคำ

“พี่มาร์คมีอะไรจะพูดกับฟ่างหรือคะ ถึงเจาะจงจะนั่งมากับฟ่างแบบนี้น่ะ หรือว่า...เรื่องเมื่อคืน?”

แววตาที่สบมานั้นเจือรอยรู้ทันอย่างที่ทำให้คู่สนทนาถอนใจ เขายิ้มออกมาแกนๆ พลางพึมพำคำ ‘ก็รู้นี่’ แล้วจึงล้วงหยิบบางอย่างในกระเป๋าเสื้อออกมาไว้ในมือ ทว่าเขาก็ยังคงถือมันไว้อย่างนั้นยามที่สายตาคมคู่นั้นเบนมามองธัญมาส ถามด้วยเสียงนุ่มนวล

“เป็นไงมั่ง เช้านี้”

“ก็เรื่อยๆ แหละค่ะ”

หญิงสาวบิดริมฝีปาก ยักไหล่ขึ้นเหมือนจะแทนความหมายว่าไม่มีอะไรจะพูดมากไปกว่านั้น และมารคก็นิ่งไปนิด ก่อนที่เขาจะแก้คำถามใหม่ ระมัดระวังกว่าเดิม

“แล้ว...เมื่อคืน?”

“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ก็แค่...เจอพ่อ ฟ่างไม่ได้รังเกียจที่จะพบเขา”

ธัญมาสบอกออกมา “ก็เหมือนที่ฟ่างพูดไปแล้ว ที่ฟ่างไม่อยากเจอก็...ผู้หญิงคนนั้น แค่เห็นหน้าฟ่างก็ไม่อยากเห็นแล้ว ฟ่างไม่อยากไหว้ ไม่อยากยอมรับ...”

สายตาคู่นั้นเบนมา จับที่มือของมารคที่ยังกำอะไรบางสิ่งไว้หลวมๆ และหล่อนก็ถามออกมาอย่างสงสัย

“อะไรหรือคะนั่น เห็นพี่หยิบออกมาเมื่อกี้”

วิศวกรหนุ่มขยับตัวคล้ายจะรู้สึกอึดอัด เขาไม่ได้ตอบในทันที หากเคลื่อนมือ และยัดกระดาษเล็กๆ แผ่นนั้นใส่มือหล่อน บอกด้วยถ้อยสั้นที่ไม่ให้ความกระจ่างเลยแม้แต่นิดเดียว

“นามบัตร”

“นามบัตร?”

ธัญมาสทวนคำพลางมองนามบัตรแผ่นเล็กที่อยู่ในมืออย่างฉงน หากเมื่อหล่อนเห็นชื่อที่อยู่บนนั้น มือบางก็กดเข้าเหมือนอยากขยี้ทิ้ง...ทว่าก็ไม่อาจตัดใจทำได้ เสียงเอ่ยหนัก เข้ม

“ฟ่างไม่อยากได้”

“พ่อฟ่างเขาฝากบอกมากับพี่ว่าเขาจะรอโทรศัพท์ฟ่างนะ ถ้าฟ่างเปลี่ยนใจ...อยากจะคุยกับเขา”

หญิงสาวเพียงทำเสียงบางอย่างในคอ แววตาที่ฉายขึ้นนั้นบอกถึงทิฐิจัดยามที่หล่อนสูดหายใจ เค้นคำ

“มาถึงตอนนี้แล้ว จะคุยไปเพื่ออะไรคะ การกระทำแบบนั้นมันจะช่วยอะไร เปลี่ยนอะไรได้? ทุกอย่างมันก็ยังเป็นอย่างที่มันเป็นมาแล้วอยู่ดี แล้วพ่อก็ยังเลือกผู้หญิงคนนั้น...”

“ถ้าฟ่างจะพูดอย่างนั้นมันก็คงใช่ การพูดคุยมันเปลี่ยนอดีตไม่ได้หรอก ที่มันจะเปลี่ยนได้ก็แค่มุมมองในใจเรา”

มารคยกมือขึ้นเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายตั้งท่าเตรียมจะค้าน เขาขัดขึ้นด้วยเสียงอ่อนโยน หากก็เข้มในความตั้งใจและความหมายจนหล่อนต้องหยุดฟังต่อ

“พี่ไม่ได้บอกว่าถ้าฟ่างโทรไปคุยจะดีกว่า พี่ไม่ได้เข้าข้างใคร พอใจไหม? เรื่องอย่างนี้ให้คนอื่นมาตัดสินให้ไม่ได้หรอก คนที่จะรู้ดีที่สุดคือตัวฟ่างเองว่าอะไรดีที่สุด ถ้าฟังอะไรในตอนนี้ใจฟ่างจะรับได้ไหม จะเปลี่ยนอะไรได้ไหม จะมีอะไรดีขึ้นได้หรือเปล่า นั่นมันเป็นคำถามที่ฟ่างต้องถามตัวเองต่างหาก...ถามแล้วคิดดีๆ ใช่ หรือว่าไม่ ฟ่างเองที่รู้ดี...คนเดียว”

กับคำย้อนนั้น ธัญมาสทำได้เพียงนิ่งเงียบ หล่อนเบือนสายตาออกไปนอกรถม้า ถอนใจออกมา หากที่สุด หล่อนก็สอดนามบัตรนั้นเข้าในกระเป๋าโดยไม่ตอบรับหรือปฏิเสธว่าจะยอมทำอะไรต่อไปหรือไม่ หล่อนเพียงมองสบตามารค พลางว่าด้วยเสียงปนเหน็บ

“พี่มาร์คคิดว่าถ้าฟ่างพร้อมจะฟังพ่อ มันจะทำให้ฟ่างมองอะไรได้เปลี่ยนไปจากนี้หรือคะ ความจริงก็ยังเป็นความจริงอยู่วันยังค่ำ แล้วถึงความจริงจะมีหลายด้าน ด้านของฟ่างมันก็ยังเจ็บ...อยู่ดี”

“พี่รู้ และการมองข้ามด้านที่เจ็บของตัวเองนั่นแหละที่มันยากที่สุด ใช่ไหม?”

ดวงตาที่มองตรงเข้ามาในตาหล่อนมีแต่ความเข้าใจ และที่สุดคนพูดก็เปิดยิ้ม เอ่ยออกมาด้วยเสียงแกมเศร้า

“แต่ถ้าไม่ลอง เราก็คงไม่มีวันรู้ว่าเราจะเห็นอะไร ถ้าเราไม่ยอมมองให้พ้นไปตั้งแต่แรก เราก็คงมองอยู่แต่ด้านนั้น เจ็บอยู่อย่างนั้นตลอดไป พี่ว่า...มันทรมานเกินไปนะ ไม่ว่าสำหรับใครก็ตาม”

“นี่พี่มาร์คจะไม่ยอมให้ใครวิ่งหนีปัญหาเลยหรือคะ? ตัวพี่เองคงจะพุ่งเข้าจัดการกับปัญหาทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาโดยไม่หลบเลยสิ”

กับคำถามนั้น...แววตาของมารคเหมือนจะมีรอยเจ็บร้าวเจือขึ้นจางๆ ก่อนจะลบไปในอึดใจถัดมา เขาเบือนหน้าหนี พึมพำออกมาด้วยเสียงเนือยลง

“พี่ไม่ได้เก่งกล้าสามารถขนาดนั้นหรอก หลายครั้งเหมือนกันที่พี่วิ่งหนี ที่พยายามผลักปัญหาให้ไกลออกไปจากตัว จนถึงทุกวันนี้...บางทีพี่ก็ยังอยากทำ แต่ทุกครั้ง ปัญหามันก็ยังตามมาถึง มันเหมือนยืดเวลาของความเจ็บออกไปอีก... ถึงจะผลัดเวลาเผชิญหน้ากับแผลของตัวเองออกไปได้ ปฏิเสธที่จะไม่มอง ก็ไม่ใช่ว่ามันจะหายไป...”

คนพูดเงียบไปชั่วครู่ และดวงตาคมนั้นก็หลุบลง...คล้ายจะครุ่นคิด สะเทือนใจ

“ปัญหาบางอย่างมันอยู่ที่ใจเรา ถ้าตัดใจตัวเองไม่ได้ ทำใจให้ยอมรับความจริงไม่ได้ จะวิ่งไปไกลถึงไหนมันก็เท่านั้น แต่ถึงรู้อย่างนั้น...มันก็ไม่ใช่ว่าพี่จะทำได้ สมองกับหัวใจมันไม่ใช่สิ่งเดียวกัน พี่ถึงไม่กดดันให้ฟ่างทำอะไร เพราะฟ่างเองคนเดียวที่จะตอบได้ว่าตอนนี้ใจของฟ่างยอมรับเรื่องราวอะไรได้มากน้อยแค่ไหน”

“แล้วพี่มาร์คละคะ ตอบตัวเองได้หรือยัง...กับปัญหาของตัวเองที่พี่ว่า?”

“ครึ่งหนึ่งละมัง?”

มารคเอ่ยออกมาแกมหัวเราะ...คล้ายจะพูดเล่น หากร่องรอยบางอย่างในน้ำเสียงบอกถึงความจริงที่ทำให้ธัญมาสต้องเงียบไป เป็นครู่...กว่าที่หล่อนจะพึมพำคำถามออกมาอย่างอดไม่ได้

“แต่พี่ก็ทำเหมือนกดดันพี่ไพน์ไม่ใช่หรือคะ? พี่เคยบอกว่าไม่อยากให้พี่ไพน์วิ่งหนีปัญหา”

อีกฝ่ายเหมือนจะอึ้งกับถ้อยนั้น นาน...กว่าที่เขาจะหัวเราะออกมาเบาๆ พึมพำลอยๆ เหมือนปรารภ

“คงเป็นความเห็นแก่ตัวของพี่เองน่ะ อยากให้ทุกอย่างมันง่าย...”

....