Bloggang.com : อันตามาตี : เมื่อความคิดถึงไร้ที่อยู่

เพียงพบพาน เพื่อผ่านภพ

กุมภาพันธ์ 2554

		1	2	3	4	5
6	7	8	9	10	11	12
13	14	15	16	17	18	19
20	21	22	23	24	25	26
27	28

24 กุมภาพันธ์ 2554

เมื่อความคิดถึงไร้ที่อยู่

"คนหลายคนขาดความรักไม่ได้ พอเลิกกับคนนี้ก็ต้องมีคนใหม่ทันที
หัวใจไม่เคยว่างเว้นพักผ่อน ไม่อย่างนั้น ความคิดถึงจะไม่มี่ี่ไป"

เวลามีคนรัก เรามักคิดถึงคนรักมากกว่าตัวเอง
ที่ผ่านมา เราทำหน้าที่คิดถึงคนอื่นจนเคยชิน

"แล้วก็ลืมไปว่ายังมีตัวเองอยู่ในโลกนี้ด้วยอีกคน"
เราก็เป็นมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง ที่ต้องการสิ่งดีๆ ในโลกนี้
ไม่ต่างจากคนอื่น ช่วงเวลาที่ทำหน้าที่คนรักอย่างแข็งขัน

"เมื่อถึงวันที่ได้น้ำตากลับมาเป็นสิ่งตอบแทน
เคยย้อนกลับไปมองหรือไม่ว่า...
ที่ผ่านมาละเลยตัวเองไปมากแค่ไหน"

ตั้งแต่คบกับเขา นานแค่ไหนแล้วที่เราไม่เคยออกไปเห็นโลกภายนอก
ตั้งแต่เดินกับเขา นานแค่ไหนแล้ว ที่เราไม่รู้ว่าการเดินคนเดียวโดย
ไม่ต้องแบกความรักซ้ำๆ ไปด้วยมันเบาตัวเบาใจแค่ไหน

ก่อนจะส่งความคิดถึงไปให้ใคร ลองหันมามองชีวิตตัวเองดูสิว่า
เรามีอะไรน่าเป็นห่วงบ้าง แล้วเราจะเห็นข้อบกพร่องของตัวเอง

ถ้ามองตัวเองแล้ว ยังไม่เห็นอนาคตอะไรในชีวิต
นอกจากผู้หญิงช้ำรักคนหนึ่งที่อยู่อย่างซังกะตายไปวันๆ
เราจะเริ่มห่วงตัวเอง ความคิดถึงจะไม่อยากออกไปไหน
เพราะตัวเองน่าห่วงเหลือเกิน พอรู้ตัวแล้วจะอยากแก้ไขในจุดที่ละเลยไป

"ช่วงไม่มีความรัก จะเป็่นช่วงที่เราได้ซ่อมแซมีวิตและจิตใจ"
พอมองเห็นคุณค่าของชีวิตแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเราจะคิดถึงตัวเองเสมอ

หลังจากคิดถึงตัวเองเป็น จะเติมเต็มแต่สิ่งดีๆ แล้วก่อนที่จะตกหลุมรักใคร
ก็จะคิดถึงตัวเองมากขึ้น

"พอความคิดถึงมีที่อยู่มั่นคง ความรักก็จะมีสมาธิ
เพื่อที่จะได้เลือกสิ่งที่ดีที่สุด
แล้วต่อไปเวลารักใครแม้จะรักมากเท่าเดิม
แต่เราจะเจ็บเพราะรักน้อยลง"