พฤศจิกายน 2554

 
 
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
25
26
27
28
29
30
 
 
24 พฤศจิกายน 2554
วันแรกที่พบกัน

ชรินทรเปิดดูข้อมูลทางอินเตอร์เน็ทเพื่อหาบ้านเช่า

เธอเจอบ้านหลังหนึ่งที่เจ้าของบ้านได้โพสเอาไว้

เป็นบ้านเดี่ยวเจ้าของบ้านอยู่คนเดียวต้องการแบ่งให้คนมาเช่า

เธอเห็นว่าเป็นหมู่บ้านไม่ไกลจากที่ทำงานเธอนัก หญิงสาวเลยลองติดต่อไปตามหัวข้อกระทู้นั้น

ผ่านไป 1 อาทิตย์ เจ้าของกระทู้ได้ตอบ อีเมลล์ตกลงให้เธอเช่า จึงได้มีการนัดหมายเพื่อไปดูบ้านกันในวันอาทิตย์นี้

ชรินทรเห็นว่าอยู่ไม่ไกลจากที่พักเก่านักจึงขับมอเตอร์ไซด์คู่ชีพไปเมื่อไปถึงบ้านตามเวลานัดหมายกัน

เจ้าของบ้าน เป็นชายหนุ่มอายุน่าจะประมาณ 30 ปี รูปร่างสูงผอม ใบหน้าเกลี้ยงเกลา

“สวัสดีค่ะ คุณ อาร์ทหรือเปล่าคะ”

“ครับผม มาดูบ้านหรือครับ งั้นเชิญข้างในเลยนะครับ”เขาพูดจาสุภาพ เชิญเธอเข้าบ้านด้วยใบหน้าที่ประหลาดใจ

“ผมนึกว่า ชรินทรจะเป็นผู้ชายเสียอีก” เขาเอ่ยขณะวางแก้วน้ำรับรองหญิงสาว

หญิงสาวอมยิ้ม

“คุณให้แต่ผู้ชายเช่าเหรอคะ” เธอตั้งคำถาม

“อ้อ .. ที่จริง ผมก็อยากได้ผู้ชายน่ะครับ เพราะผมก็เป็นผู้ชายอยู่คนเดียว” ชายหนุ่มตอบ

แต่พอเห็นใบหน้าผิดหวังของอีกฝ่ายก็รู้สึกไม่ดี

“ถ้าคุณไม่รังเกียจ ก็ไม่เป็นไรนะครับ”

“อ้อ ไม่ล่ะค่ะ ฉันจะอยู่ที่ไหนก็ได้ ฉันไม่ทำร้ายคุณหรอกค่ะ”
เจ้าของบ้านอดขำไม่ได้

“งั้นสิ้นเดือนก็ย้ายเข้ามาอยู่ได้นะครับ จะไปดูห้องก่อนไหมครับ”

“ก็ดีค่ะ”

“เชิญเลยครับ” เจ้าของบ้านผายมือเชิญหญิงสาวตัวเล็กแล้วเขาก็เป็นคนเดินนำขึ้นไป

ชั้นสองถูกแบ่งออกเป็นห้องนอน 3 ห้อง และมีห้องน้ำเพียงห้องเดียว

“ห้องนี้ห้องผมครับ” เขาชี้ห้องที่อยู่ติดกับบันไดทางขึ้นและอยู่ฝั่งเดียวกับห้องน้ำ ดูเป็นห้องที่กว้างกว่าอีก 2 ห้องตรงข้ามบันได

“คุณชอบห้องไหนก็เลือกตามสบายเลยครับ 2 ห้องฝั่งนี้” ชายหนุ่มบอกเธอ

“ขอดูห้องริมดีกว่าค่ะ” เธอเลือกห้องที่อยู่ริมระเบียงทางเดิน
ชายหนุ่มเปิดประตูนำเธอเข้าไป

ห้องไม่เล็กมากโทนห้องสีขาวเลยทำให้ดูกว้างสะอาดตา เหมาะสำหรับการพักคนเดียว มีเตียงนอนและตู้เสื้อผ้าหลังเล็ก


“อีกห้องมีคนมาอยู่ด้วยไหมคะ?” หญิงสาวตั้งคำถาม


“อ้อ ไม่ล่ะครั บ ผมตั้งใจให้เช่าแค่ห้องเดียว ส่วนอีกห้องเผื่อญาติผมมาพักด้วย”


“ บ้านก็ออกใหญ่โต อยู่คนเดียวไม่เหงาเหรอคะ” หญิงสาวตั้งคำถามประสาซื่อ

“ทำไงได้ล่ะครับ ไม่มีใครอยากมาอยู่กับผมนิ” เขาพูดปนขำ

“อิอิ พูดเล่นหรือเปล่าคะ”

เมื่อทั้งสองดูห้องเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มเดินออกมาส่งเธอที่หน้าบ้าน

“คุณทำงานแถวนี้เหรอครับ”

“ค่ะ อยู่ใน นิคมโครงการ 1”

“ผมอยู่โครงการ 2”

“เป็นอันว่าสิ้นเดือนฉันจะย้ายเข้ามาค่ะ ดีนะคะที่มีเฟอร์นิเจอร์ครบ งั้นคงมาแต่กระเป๋าเสื้อผ้านะคะ” หญิงสาวพูดยิ้มๆ

“ได้ครับ ผมขอสำเนาบัตรประชาชนด้วยนะครับ”

“อ่ะ ต้องใช้ด้วยใช่ไหมคะ”

“ก็ใช้เป็นสัญญากันน่ะครับ”

“ได้ค่ะ แล้วเจอกันนะคะ”

หลังจากนั้น 2 อาทิตย์

ชรินทรก็ถือกระเป๋าย้ายเข้ามาอยู่บ้านใหม่ตามที่ตกลงกับเจ้าของบ้านเอาไว้

เช้าวันอาทิตย์นครรัษย์ไม่ได้นัดหมายใครไว้เขาจึงอยู่รอต้อนรับสมาชิกใหม่ที่บ้าน

เมื่อช่วยหญิงสาวเอากระเป๋าไปเก็บไว้ในห้องแล้ว เขาก็ส่งกุญแจบ้านให้เธอ 1 พวง


“ นี่กุญแจประตูรั่ว นี่ประตูบ้าน และนี่ก็ห้องของคุณครับ” เขาอธิบาย

“ขอบคุณค่ะ”

“นี่ สำเนาบัตรประชาชนค่ะ” เธอส่งให้เขา

ชายหนุ่มรับไปดูแล้วมองหน้าเธอแว๊บหนึ่ง

“นี่สัญญาเช่านะครับ ค่าเช่าต่อเดือน 3000 บาท เหมาทั้งค่าน้ำค่าไฟ คุณเซ็นต์ทั้งสอแผ่นนะครับ เก็บที่คุณแผ่นหนึ่ง และผมแผ่นหนึ่ง” เขาบอก


หญิงสาวรับแลงชื่อแล้วส่งคืนเขา

“ในหมู่บ้าน จะมีรถมาขายของบ้างนะครับ ถ้าอยากกินอะไรก็ไปที่ตลาดหน้าหมู่บ้าน” ชายหนุ่มอธิบาย

“ค่ะ แล้วปกติ คุณทานข้าวยังไง” หญิงสาวถาม

ชายหนุ่มทำหน้านึกถึงกิจวัตตัวเอง

“อ้อ ส่วนมาก ผมก็ทานข้างนอกครับ ไม่ค่อยมีเวลาทำกับข้าว”

“เหรอคะ แล้วฉัน เอ่อ… รินใช้ครัวได้ไหม?” เธอเปลี่ยนสรรพนามใช้ชื่อเล่นแทน

“ได้ครับ แต่ตอนนี้อาจจะต้องกวาดหยากไย่หน่อยนะครับ เพราะผมไม่ได้ใช้นานแล้ว” เขาตอบขำๆ

“ฮ้าๆๆ ได้ค่ะ”

“แล้วปกติคุณทำความสะอาดบ้านเองเหรอคะ”

“ส่วนมาก วันอาทิตย์ครับที่ปกติ วันธรรมดา ไม่ค่อยปกติ”
ชรินทรขำกับคำตอบของเจ้าของบ้าน

“เข้าใจแล้วค่ะ”

“แล้วคุณทำงานทุกวัน หยุดวันอาทิตย์วันเดียวเหรอคะ”

“หยุดเสาร์-อาทิตย์ครับ แต่ 1 เดือนต้องทำวันเสาร์ 1 วัน”

“ดีจัง รินหยุดวันอาทิตย์วันเดียวเอง” เธอทำจมูกย่นใส่

“งั้นตามสบายนะครับ ขาดเหลืออะไรก็บอก ผมไปข้างล่างก่อนนะครับ”
ชายหนุ่มขอตัวเพราะเห็นว่าหากขืนยังคุยกับเธอต่อจะทำให้อีกฝ่ายไม่ได้เก็บของเข้าที่สักที

“ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”

เมื่อเจ้าของบ้านออกไปแล้วหญิงสาวก็หันมาจัดการเก็บข้าวของใส่ตู้เสื้อผ้าทันที

ผ่านไปร่วมชั่วโมง หญิงสาวลงมาชั้นล่างเห็นอาร์ทกำลังคุณโทรศัพท์

เธอเดินเลี่ยงเข้าครัว เปิดตู้เย็น ถึงกับตะลึง กับความโล่งเพราะมันมีเพียงขวดน้ำและกระป๋องเบียร์ที่ถูกจัดเก็บอยู่ในบางชั้น

เธอมองดูนาฬิกายังไม่สายมาก จึงคิดว่าต้องไปซื้ออะไรมาใส่ตู้เย็นไว้น่าจะดี หญิงสาวเดินออกมาจากห้องครัว อาร์ทเลิกคุยโทรศัพย์แล้วกำลังดูทีวีอยู่

“ขาดเหลืออะไรไหมครับ” เขาหันมาถามเธอ

“ไม่ล่ะค่ะ คุณทานข้าวหรือยัง?”

“ข้าวเช้าผมไม่ทานครับ ทานแค่กาแฟ ส่วนข้าวเที่ยงยังไม่ถึงเวลา” เขามองดูนาฬิกาข้างฝา

“เดี๋ยวรินจะไปซื้อของที่ตลาดค่ะ อยากได้อะไรไหมคะ”

“ไม่ล่ะครับ” เขาปฏิเสธ

“คุณทานผักไหม?”

นครรัฐมองดวงตากลมโตแปลกใจกับการตั้งคำถาม

“ทานครับ”

“มีอะไรที่ทานไม่ได้ไหมคะ” เธอยังตั้งคำถามเขาต่อ

“ผมทานได้หมดครับ”

“ไม่แพ้อาหารทะเลนะคะ?”

“ครับ กินได้หมด ผมเลี้ยงง่าย” เขายังตอบคำถามเดิม

“ทำไมเหรอครับ”

“ก็เผื่อทำกับข้าวจะได้รู้ไงคะ ว่าคุณทานอะไรได้ และไม่ชอบทานอะไร” เธอตอบยิ้มๆ

“อ้อ ไม่ต้องลำบากครับ ผมไม่ค่อยเรื่องมาก อยากทานอะไรผมหาทานเองครับ ไม่ต้องลำบากทำเผื่อผมหรอกครับ” เจ้าของบ้านเกรงอกเกรงใจลูกบ้าน

“อยู่ด้วยกันแบบนี้ ฉันทานข้าวคนเดียวไม่อร่อยหรอกค่ะ ช่วยทานเป็นเพื่อนหน่อยนะคะ” เธอทำสายตาอ้อนวอน

“เกรงใจคุณแย่เลย ไม่เป็นไรครับ”

“เชื่อเถอะ ไม่ได้รบกวนอะไรฉันเลย ก็อยู่ด้วยกัน กินด้วยกัน จะเป็นไร รินไปล่ะนะ”

เธอพูดแล้วเดินออกจากบ้านแล้วขับมอเตอร์ไซด์ออกไป


นครรัษย์นั่งทบทวนคำพูดของหญิงสาวอย่างงง เขาเองก็ยอมรับว่าเธอดูเป็นกันเอง พูดจาน่ารัก แม้จะไม่ได้สะสวยอะไรมากมาย

แต่เขาก็ถูกชะตากับเธอ อายุมากกว่าเขา 3 ปีก็จริง แต่ก็ดูคุยกันได้ ไม่มีช่องว่าระหว่างวัย

แต่ที่เขาต้องทบทวนก็คือ มันจะเป็นการเอาเปรียบเธอหรือเปล่าที่จะต้องมาทำอาหารเผื่อเขาด้วยแบบนี้


ผ่านไปเกือบชั่วโมง หญิงสาวกับมาพร้อมข้างของ เธอตรงเข้าห้องครัวโดยไม่ได้สนใจว่าอาร์ทจะนั่งดูทีวีอยู่ที่เดิม

หญิงสาวคลุกอยู่ในครัวเป็นนาน อาร์ทได้แต่ทำจมูกฟุตฟิต และชะเง้อแอบดูคนในครัว กลิ่นหอมของกับข้าวลอยมาทำเอาท้องไส้เขาปั่นป่วน

เกือบเที่ยงรินยกกับข้าวออกมาตั้งโต๊ะ

“คุณอาร์ท มาทานลาดหน้ากันเถอะ” เธอเอ่ยชวนเขา

ชายหนุ่มแม้จะมีท่าทีอิดออดแต่ก็เดินมาที่โต๊ะทานข้าวโดยอัตโนมัติ

ลาดหน้าทะเลเส้นใหญ่น่าทานวางอยู่บนโต๊ะ 2 จาน

“แม้ รู้สึกเกรงใจคุณมากเลยครับ”

“จะเกรงใจทำไมล่ะคะ ทานเถอะค่ะ” เธอเอ่ยชวนแล้วจัดเครื่องปรุงให้เขา

“อาจจะไม่ค่อยอร่อยนะคะ”

แต่พออีกฝ่ายตักใส่ปากเขาก็รีบแย้งทันที

“ใครว่าล่ะครับ อร่อยเหาะเลย” เขาบอกพร้อมรอยยิ้มเท่ห์

“ถ้าอร่อยต้องทานให้หมดนะคะ จะได้แสดงว่าอร่อยจริง”

“ครับ”


“เป็นการเลี้ยงต้อนรับที่อร่อยดีนะครับ”

“งั้นก็ทานให้หมดนะคะ”


รินยิ้มอย่างใจดี เป็นรอยยิ้มที่อาร์ทรู้สึกว่าเป็นกันเองแม้จะเป็นวันแรกที่มาอยู่ด้วยกั

และครั้งแรกที่นั่งทานอาหารด้วยกัน ช่างไม่เหมือนคนที่เพิ่งรู้จักกันครั้งแรกเอาเสียเลย



Create Date : 24 พฤศจิกายน 2554
Last Update : 8 มกราคม 2555 21:01:35 น.
Counter : 1532 Pageviews.

0 comments
ชื่อ :
Comment :
 *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

unitan
Location :
  

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]