บันทึกชีวิต จากบอมเบย์ บีบี 2 .. ตอนที่ 7 ..
บันทึกนี้ เป็นแค่เพียงกล่องความทรงจำขนาดเล็กของผู้ชายคนหนึ่ง ชื่อ บอมเบย์ ซึ่งหลายๆ คนอาจจะเคยรู้จัก แต่หลายคนอาจจะไม่เคยสัมผัสชีวิตและความรู้สึกของคนๆนี้ ทุกเรื่องราวที่ร้อยเรียงออกมาเป็นตัวอักษรนั้น
กลั่นออกมาจากความรู้สึกและเป็นสิ่งที่ผ่านมาในชีวิตจริง
ช่วงชีวิตหนึ่งของคนนั้นสุดแสนจะสั้น แต่มีหลากหลายเรื่องราวที่เข้ามา
เพียงเวลาหนึ่งวันอาจจะเจอกับเหตุการณ์หลายสิ่งหลายอย่าง จนไม่อาจบันทึกได้ด้วยสมอง
การเขียนไดอารี่เป็นวิธีหนึ่งที่จะบันทึกความทรงจำได้เป็นอย่างดี หากวันใดย้อนกลับมาอ่าน คุณอาจจะมีรอยยิ้ม
หรืออาจมีน้ำตาเพื่อรำลึกถึงรอยอดีตเหล่านั้นก็เป็นได้
ตอนที่ 7 บันทึกเมื่อ 4 ธันวาคม 2550
ในขณะที่ขับรถกลับบ้าน ฉันเปิดฟังเพลงอย่างร่าเริง
คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยตามเนื้อหาของเพลงแต่ละเพลง
แต่แล้วก็ต้องสะกิดใจกับคำถามของดีเจสาวเสียงสวย
"วันพ่อนี้ คุณคิดจะทำอะไรให้พ่อหรือยังคะ"
คำถามนี้ได้แล่นเข้าไปยังหัวใจอย่างรวดเร็ว
ฉันจะทำอะไรได้ ในเมื่อตอนนี้พ่อของฉันไม่อยู่แล้ว
หรือถ้าท่านยังอยู่ ฉันก็คงได้แต่กดโทรศัพท์ไปหาท่านอย่างขัดเขิน
แล้วบอกพ่อว่า "รักษาสุขภาพนะครับ"
แต่จริง ๆ ฉันอยากบอกอะไรมากกว่านั้น
คำสั้นๆที่แสนจะลำบากในการเอื้อนเอ่ย ......"รักพ่อครับ"
ฉันรอที่จะพูดคำนี้เมื่อมีโอกาส ฉันรอโอกาส จนท่านจากฉันไปอย่างไม่มีวันหวนคืน
ฉันคิดว่า การที่คนเรามัวแต่ที่จะรอไว้พรุ่งนี้
หรือรออีก 1 ชั่วโมง แล้วค่อยจะทำอะไรดี ๆ ให้กับคนที่เรารัก
สำหรับความคิดหลังการสูญเสีย มันอาจจะเป็นสิ่งที่ปวดร้าว
ถ้าหากวันนี้พ่อยังอยู่ ฉันจะไม่รอ ฉันจะบอกพ่อดัง ๆ ว่า "รักพ่อครับ"
แม้ว่าใบหน้าจะแดงก่ำ หูจะชา หรือจะเกิดปฏิกิริยาอะไรกับคำพูดดีๆคำนี้ ฉันก็จะทำ....
พรุ่งนี้คือวันพ่อ แต่สำหรับฉันคือวันที่ว่างเปล่า
ไม่มีพ่ออยู่บนโลกใบนี้แล้วจริงหรือ ฉันจะสามารถทำอะไรให้ท่านได้ชื่นใจ
นอกจากการสวดมนต์แล้วรำลึกถึง แต่มันคงไม่สาแก่ใจ เท่ากับการได้กอดพ่อสักครั้ง
กอดโดยไม่มีกำแพงกั้น ฉันจะทำลายกำแพงของความรู้สึกของฉันกับพ่อให้หมด
จะกอดท่าน แล้วจะบอกความรู้สึกทั้งหมด
แต่ทุกอย่างก็สายไป......
จริงอยู่ที่คำว่าเกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นเรื่องธรรมชาติของมวลสิ่งมีชีวิต
แต่ความรู้สึกในดวงใจที่ปวดร้าวของการพรากคนที่รักไปจากเรา
เหมือนอีแร้งรุมจิกซากศพเพื่อกินของเน่าเสีย
ในที่สุดก็คงเหลือแต่ความว่างเปล่า
หากแม้นซากศพยังคงเจ็บปวดทรมานกับเนื้อที่ถูกจิกกิน
อย่างไม่มีทางรู้เลยว่าวันไหนความเจ็บปวดนั้นจะจางหายไปอย่างสิ้นซาก..ไม่มีทางรู้จริง ๆ
ดอกไม้ ธูป เทียน และบทสวดมนต์...คงแค่นี้ที่ฉันจะทำให้พ่อได้
แต่สำหรับใครๆที่ยังมีพ่อ คงทำอะไรๆได้มากกว่าที่ฉันทำ
ฉันสวดมนต์วิงวอน ขอให้ทุกคนที่อ่านข้อความนี้ ได้เห็นคุณค่าในรักที่เรามีอยู่
อย่าเพียงมองเลยผ่านไป ....
ขอวิงวอนให้ทุกคนทำสิ่งที่ดีที่สุดให้คนที่คุณรักทุกวัน
...เพื่อวันข้างหน้าจะไม่มีคำว่า "สายไป" เหมือนอย่างที่ฉันเคยทำ....
cursor
Create Date : 04 ธันวาคม 2550 |
|
36 comments |
Last Update : 4 ธันวาคม 2550 20:48:06 น. |
Counter : 680 Pageviews. |
|
|
|
เกินไป ขอบคุณสำหรับข้อคิดเตือนใจดี ๆ นะคะ
ราตรีสวัสดิ์ค่ะ